«Η διαδικασία της Ανάπολης δεν απέτυχε. Το αντίθετο. Ισραηλινοί και Παλαιστίνιοι είναι πιο κοντά στην ειρήνη και αν επιμείνουν, θα επιτευχθεί συμφωνία που θα οδηγεί στην ίδρυση ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους». Την άποψη αυτή αναμένεται να επαναλάβει αρκετές φορές σήμερα η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών κατά τη διάρκεια της συνόδου του διαμεσολαβητικού Κουαρτέτου (ΗΠΑ - Ρωσία - ΕΕ - ΟΗΕ) στο Σαρμ ελ Σέικ της Αιγύπτου, όπου οι διαπραγματευτικές ομάδες Ισραηλινών και Παλαιστινίων θα «ενημερώσουν» για την πρόοδο των μεταξύ τους συναντήσεων.

Το ίδιο, προφανώς, θα πράξει και όσο καιρό θα παραμείνει στη θέση της η Κοντολίζα Ράις προσπαθώντας, όπως δήλωσε χαρακτηριστικά κατά τη διάρκεια αυτής της 8ης περιοδείας της στην περιοχή, από τις αρχές του χρόνου, να «καλλιεργήσει θετικό κλίμα για τη συνέχιση της διαδικασίας». Ουδείς, επίσης, μπορεί ν' αποκλείσει την έκδοση ενός ακόμη «ενθαρρυντικού ευχολογίου» ως κατάληξη των εργασιών του Κουαρτέτου, στο οποίο θα διατυπώνεται και η δέσμευση των δύο ενδιαφερομένων μερών να συνεχίσουν τις επαφές (εννοείται μετά την ορκωμοσία του νέου Αμερικανού Προέδρου και μετά την ανάδειξη νέας ισραηλινής κυβέρνησης από τις πρόωρες εκλογές του Φλεβάρη).

Εντούτοις, όσα ευχολόγια και αν διατυπωθούν, η πραγματικότητα πλέον είναι τόσο στυγνή και απάνθρωπη που δεν μπορεί τίποτε να την κρύψει. Αλλωστε, εδώ και καιρό η ισραηλινή πλευρά δεν προσπαθεί καν να δείξει «τυπική διπλωματική συμπεριφορά», ούτε ν' αναζητήσει άλλοθι, αποθρασυμένη από την αμέριστη ανοιχτή υποστήριξη που της παρέχει η Ουάσιγκτον αλλά και την πιο «καμουφλαρισμένη», εξίσου, σταθερή στήριξη της ΕΕ.

Αυτό ακριβώς συνέβη και κατά τη διάρκεια της πρόσφατης επίσκεψης αντιπροσωπείας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην περιοχή, στην οποία συμμετείχε και ο ευρωβουλευτής του ΚΚΕ, Γιώργος Τούσσας. Παρά τις επισταμένες προσπάθειες τόσο της αντιπροσωπείας όσο και ισραηλινών ανθρωπιστικών οργανώσεων, οι ευρωβουλευτές, αν και παρέμειναν επί αρκετή ώρα, στο χώρο των φυλακών Hederim, δεν κατάφεραν να συναντηθούν ούτε με τους 41 Παλαιστινίους συναδέλφους τους που έχουν συλληφθεί, σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, και κρατούνται ακόμη. Ως πρόσχημα οι ισραηλινές αρχές προέβαλλαν το γεγονός ότι οι κρατούμενοι είναι «επικίνδυνοι για την ασφάλεια του Ισραήλ και των ευρωβουλευτών».

Προφανώς, το ίδιο ισχύει για τους περίπου 11.000 Παλαιστινίους κρατουμένους που βρίσκονται στις ισραηλινές φυλακές. Γυναίκες, άνδρες, αλλά και παιδιά (327 βρίσκονται ακόμη σε κελιά, 6.500 εκτιμάται ότι έχουν περάσει από αυτά από την έναρξη της δεύτερης Ιντιφάντα μέχρι σήμερα) που, στην πλειοψηφία τους, κρατούνται χωρίς να περάσουν δίκη με τη βοήθεια του μέτρου της «διοικητικής κράτησης»: της επαναλαμβανόμενης 6μηνης κράτησης χωρίς απαγγελία κατηγορίας, χωρίς δίκη, χωρίς πρόσβαση σε δικηγόρο, χωρίς σχεδόν κανένα δικαίωμα επικοινωνίας με συγγενείς. Ολοι αυτοί είναι «επικίνδυνοι για την ισραηλινή ασφάλεια».

Οπως και το 1,5 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι που ζουν στη Λωρίδα της Γάζας σε απάνθρωπες πλέον συνθήκες, που χαρακτηρίζονται δραματικές και «πέραν κάθε φαντασίας» από αξιωματούχους, νυν και πρώην, του ΟΗΕ που μιλούν για «ανθρωπιστική τραγωδία». Ενάμισι εκατομμύρια ψυχές, φυλακισμένες μέσα στην ίδια τους τη γη, αποκλεισμένες από εδάφους, αέρος και θάλασσας, με την ανεργία να φθάνει το 60%, με τις υπηρεσίες του ΟΗΕ να κάνουν αγώνα καθημερινά για να εισέλθουν στην περιοχή φάρμακα αλλά και τρόφιμα, καθώς από τη διανομή τροφίμων εξαρτάται η επιβίωση της πλειοψηφίας εξαιτίας του συνεχιζόμενου διεθνούς φονικού εμπάργκο.

Εξαιρετικά «επικίνδυνοι» επίσης, κατά τη λογική της ισραηλινής ηγεσίας, είναι και τα 2,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιοι της Δυτικής Οχθης, που ζουν σε κατακερματισμένα εδάφια από τα εκατοντάδες σημεία ελέγχου και τους εποικισμούς, που διαρκώς αυξάνονται σε μέγεθος. Είναι «επικίνδυνοι» γι' αυτό καταστρέφονται διαρκώς οι καλλιέργειές τους, προσαρτάται η γη τους, παρεμποδίζονται οι πιο απλές μετακινήσεις τους, ακόμη και οι επισκέψεις σε γιατρούς και νοσοκομεία, ισοπεδώνεται κάθε οικονομική τους δραστηριότητα, εξευτελίζεται η στοιχειώδης αξιοπρέπειά τους στις ατελείωτες ουρές των ισραηλινών φυλακίων και ουσιαστικά κλείνονται και αυτοί σε μια ακόμη φυλακή με την ανέγερση του διαχωριστικού τείχους.

Αυτή είναι η πραγματικότητα των παλαιστινιακών εδαφών. Είναι η πραγματικότητα των περισσοτέρων από 5.000 νεκρών από την έναρξη της Ιντιφάντα το 2000, των δεκάδων χιλιάδων τραυματιών και αναπήρων, του τείχους, των εποικισμών, των εισβολών, των επιδρομών, του αποκλεισμού. Αυτή η πραγματικότητα υπήρχε πριν τη σύνοδο της Ανάπολης και υπάρχει και σήμερα, μάλλον επιδεινούμενη, ένα χρόνο μετά.

Βέβαια, δε θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς, αφού η σύνοδος της Ανάπολης και η διαδικασία που δρομολόγησε, όπως είχε γίνει σχεδόν δύο χρόνια νωρίτερα, και με τον «οδικό χάρτη» και αρκετά χρόνια νωρίτερα με την «ειρηνευτική διαδικασία του Οσλο», δεν είναι παρά ελιγμοί επαναδιαπραγμάτευσης της μίας και μοναδικής αιτίας: της ισραηλινής κατοχής σε όλες τις εκφάνσεις της και των καταδικαστικών και σαφών αποφάσεων του ΟΗΕ για τον τερματισμό της. Ελιγμοί που στοχεύουν μάλλον στην αξιοποίηση του Παλαιστινιακού ως «μοχλού άσκησης πίεσης» κατά περίπτωση και ανά περίσταση προκειμένου να προωθηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια περί «ευρείας Μέσης Ανατολής» παρά στην πραγματική επίλυση του προβλήματος.

Επίλυση που δε θα έρθει μέσα από καμία σύνοδο του Κουαρτέτου ή των άλλων καλοθελητών διαμεσολαβητών αλλά μέσα από την πίεση της λαϊκής αλληλεγγύης στον αγώνα του παλαιστινιακού λαού, στους χιλιάδες φυλακισμένους του και στους ακόμη περισσότερους νεκρούς του για τον άνευ όρων ολικό τερματισμό της κατοχής και την ίδρυση ενός ανεξάρτητου βιώσιμου παλαιστινιακού κράτους, με εδαφική συνέχεια, πλήρη κυριαρχία και πρωτεύουσα την ανατολική Ιερουσαλήμ. Κίνηση που θα συνοδευτεί από τη γενικότερη αποχώρηση των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ αλλά και της ΕΕ, υπό τον μανδύα των «πολυεθνικών δυνάμεων», από την ευρύτερη περιοχή.