-- Αν η κυβέρνηση πρόσθετε στην επιχορήγηση του ΟΠΑΔ για το 2009 το 1,8% όσων έδωσε στις τράπεζες στο όνομα της κρίσης, ο Οργανισμός θα μπορούσε να ξεπληρώσει τους συμβεβλημένους γιατρούς και να ανταποκριθεί στις πάσης φύσης υγειονομικές ανάγκες και υποχρεώσεις του προς τρίτους. Οι οφειλές προς τους συμβεβλημένους με τον ΟΠΑΔ γιατρούς για το 2008 δεν ξεπερνούν το 0,9% των χρημάτων που ετοιμάζονται να τσεπώσουν οι τράπεζες!

-- Αν η κυβέρνηση πρόσθετε στον ετήσιο προϋπολογισμό για τα Ταμεία το 5,3% από τα χρήματα που χάρισε στις τράπεζες στο όνομα της κρίσης, οι ασφαλιστικοί οργανισμοί θα μπορούσαν να ανταποκριθούν στις οφειλές τους προς τους ιδιώτες παρόχους υπηρεσιών Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας.

-- Αν η κυβέρνηση αύξανε τη χρηματοδότηση των νοσοκομείων με ποσό ίσο με το 16,7% των χρημάτων που δίνει στις τράπεζες στο όνομα της κρίσης, τα νοσοκομεία όλης της χώρας θα μπορούσαν να ξοφλήσουν τις οφειλές τους προς τους κάθε φύσης προμηθευτές.

-- Αν η κυβέρνηση αύξανε τη χρηματοδότηση των Ταμείων με ποσό ίσο με το 1/10 των χρημάτων που με νόμο δίνει στις τράπεζες στο όνομα της κρίσης, θα εξέλιπε κάθε χρέος των ασφαλιστικών οργανισμών προς τους φαρμακοποιούς όλης της χώρας.

Αυτή η λογιστική προσέγγιση της εκρηκτικής κατάστασης που επικρατεί σήμερα στον τομέα της Υγείας και της Κοινωνικής Ασφάλισης είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Μια τέτοια αποτίμηση βοηθάει στο να καταρριφθεί το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι δεν υπάρχουν λεφτά. Γίνεται φανερό ότι, αν ήθελε, η κυβέρνηση θα μπορούσε - σήμερα κιόλας - να απεγκλωβίσει τα νοσοκομεία, τα Ταμεία, τους γιατρούς και τους ασφαλισμένους από τη θηλιά της υποχρηματοδότησης. Θα μπορούσε να αποσοβήσει τον κίνδυνο να απομείνουν οι νοσηλευόμενοι ασθενείς χωρίς τα απαραίτητα για την υγεία τους αναλώσιμα νοσοκομειακά υλικά, οι ασφαλισμένοι χωρίς φάρμακα, οι γιατροί χωρίς μισθό.

Το γεγονός ότι δεν το κάνει, το γεγονός ότι συνειδητά επιχειρεί να μετακυλήσει το τεράστιο κόστος της νοσηλείας, των εξετάσεων και των φαρμάκων στους εργαζόμενους, την ίδια ώρα που - ούτε λίγο, ούτε πολύ - παρακαλάει τις τράπεζες να δεχτούν τον μποναμά των 28 δισ., προκειμένου να αντέξουν την πίεση της καπιταλιστικής συγκέντρωσης, δείχνει το βαθιά ταξικό χαρακτήρα και αυτής της κυβέρνησης. Οπως, βέβαια, και των προηγούμενων του ΠΑΣΟΚ, που τις βαρύνει εξίσου η ευθύνη για τα σημερινά, αντιλαϊκά αδιέξοδα στην Υγεία και την Κοινωνική Ασφάλιση.

Συμπέρασμα: Λεφτά υπάρχουν. Προορίζονται, όμως, αποκλειστικά για τις ανάγκες αύξησης της καπιταλιστικής κερδοφορίας και όχι, βέβαια, για την ικανοποίηση ακόμα και των στοιχειωδών αναγκών των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Κάθε πολιτική και συνδικαλιστική δύναμη, που κάνει πως αγνοεί αυτήν την πραγματικότητα και δε βάζει το αίτημα να πληρώσει τώρα το κράτος όλα τα χρέη των Ταμείων και των νοσοκομείων, χωρίς να μετακυληθεί ούτε δεκάρα στους εργαζόμενους, το μόνο που κάνει είναι να υποβοηθάει τους κυβερνητικούς σχεδιασμούς. Να νομιμοποιεί, δηλαδή, τις διαχρονικές προσπάθειες της κυβέρνησης και των κομμάτων του κεφαλαίου να βαθύνουν την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας και της Κοινωνικής Ασφάλισης, αξιοποιώντας προς αυτήν την κατεύθυνση και το χάλι που οι ίδιοι, με την πολιτική τους, έχουν δημιουργήσει στους παραπάνω τομείς.

Ακόμα παραπέρα: Αυτοί που σήμερα προσπαθούν να καταστήσουν τους εργαζόμενους συνένοχους στο πολιτικό έγκλημα της εμπορευματοποίησης - ιδιωτικοποίησης είναι διπλά υπόλογοι. Γιατί κρύβουν ότι οι εργαζόμενοι δε χρωστάνε σε κανέναν. Τους καλούν, για παράδειγμα, να πληρώσουν από την τσέπη τους τις εξετάσεις στα συμβεβλημένα ιδιωτικά διαγνωστικά κέντρα, την ίδια ώρα που οι ασφαλισμένοι έχουν καταβάλει - σε πολλαπλάσια, μάλιστα, νούμερα - τα χρήματα για την Ασφάλιση και την υγειονομική τους περίθαλψη, μέσα από τη φορολογία, τις ασφαλιστικές εισφορές, ακόμα και από το κλεμμένο εκείνο κομμάτι της υπεραξίας που μετατρέπεται σε εργοδοτική ασφαλιστική εισφορά.

Αρκεί, ωστόσο, σήμερα να αποπληρωθούν τα χρέη νοσοκομείων και Ταμείων από το κράτος; Ανταποκρίνεται ένα τέτοιο αίτημα από μόνο του στις σύγχρονες και πραγματικές ανάγκες των εργαζομένων, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων; Το ΚΚΕ, οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα λένε ξεκάθαρα πως δεν αρκεί. Είναι ένα αίτημα, που μπορεί πρόσκαιρα μόνο να εκτονώσει το πρόβλημα, αν δε συνοδευτεί από την ένταση της πάλης για την απόσπαση κατακτήσεων στο ύψος των σύγχρονων αναγκών.

Κι αυτές δεν μπορούν να ικανοποιηθούν ολόπλευρα έξω από ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, πλήρως εξοπλισμένο με το αναγκαίο προσωπικό και τις αντίστοιχες υποδομές, που θα παρέχει στους ασθενείς υψηλής ποιότητας υπηρεσίες και στους εργαζόμενους, γιατρούς και νοσηλευτές, σταθερή και μόνιμη δουλειά, με πλήρη ασφαλιστικά, εργασιακά και μισθολογικά δικαιώματα.

Στο πλαίσιο αυτού του συστήματος Υγείας - Πρόνοιας, η παραγωγή, εισαγωγή και διακίνηση του φαρμάκου θα είναι αποκλειστική ευθύνη του κράτους. Σ' αυτό το σύστημα δεν μπορεί να έχει θέση καμιά επιχειρηματική δραστηριότητα, όπως θέλουν τα κόμματα του κεφαλαίου και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η εμπορευματοποίηση της Υγείας και η δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου σ' αυτήν, την οποία δεν αρνούνται και οι οπορτουνιστές, είναι η μήτρα των σημερινών αδιεξόδων, των προβλημάτων που οξύνονται για τα λαϊκά στρώματα.

Η ικανοποίηση των σύγχρονων και πραγματικών λαϊκών αναγκών ταυτίζεται με ένα σύστημα δημόσιας και καθολικής Κοινωνικής Ασφάλισης, που θα εξασφαλίζει υψηλού επιπέδου παροχές και συντάξεις και δε θα προβλέπει εργατική εισφορά για τον κλάδο Υγείας.

Μπορούν οι εργαζόμενοι να κατακτήσουν ένα τέτοιο σύστημα Υγείας - Πρόνοιας και Κοινωνικής Ασφάλισης; Μπορούν να πετάξουν τους ιδιώτες από την Υγεία, να βάλουν φρένο στη λειτουργία των νοσοκομείων με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια; Μπορούν και παραμπορούν! Πρέπει, όμως, να «σπάσουν αυγά για να γίνει η ομελέτα». Κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να ανεβάσουν τον πήχη των απαιτήσεων, αλλά και της πάλης τους.

Να χωρίσουν μια κι έξω τα χωράφια τους με τους εκπροσώπους της συναίνεσης στο συνδικαλιστικό κίνημα, που μια τους ζητούν να γίνουν γρανάζια στη μηχανή της εμπορευματοποίησης της Υγείας, μια να αποδεχτούν τη διευθέτηση και το 65ωρο και πάει λέγοντας. Να πάνε ένα βήμα παραπέρα. Να πολιτικοποιήσουν την πάλη τους σε ενιαίο μέτωπο, δίνοντας απάντηση στα κόμματα του κεφαλαίου. Αποδυναμώνοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, γυρνώντας την πλάτη στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ που προσπαθεί να τους χαϊδέψει τα αυτιά, την ίδια ώρα που υπερασπίζεται τον πυρήνα της αντιλαϊκής πολιτικής και στον τομέα της Υγείας.

Τα παραπάνω, μαζί με την ενίσχυση των ταξικών δυνάμεων στο συνδικαλιστικό κίνημα και του ΚΚΕ, είναι όροι αναγκαίοι για να ξεφύγει η Υγεία - Πρόνοια και η Κοινωνική Ασφάλιση από τη μέγκενη της εμπορευματοποίησης. Για να μπορούν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα να απολαμβάνουν υπηρεσίες σύγχρονες. Αντίστοιχες του σημερινού επιπέδου της οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης, αλλά και αντάξιες της επιστημονικής προόδου που οι ίδιοι έχουν επιφέρει με τα χέρια και το μυαλό τους.