Ο,τι τσακίζει τους εργάτες όπου Γης, αυτό τσακίζει και τους Παλαιστίνιους στη Γάζα.

Τόσο απλό και τόσο δύσκολο στις συνέπειές του.

Είναι εύκολο να λυπάσαι τον πεινασμένο και να καταφεύγεις στην ελεημοσύνη.

Είναι εύκολο να κλαις για το παιδί και να καταριέσαι τον φονιά.

Το δύσκολο είναι να αντιμετωπίσεις την αιτία, για να εξαφανίσεις τις συνέπειες.

Εδώ είμαστε.

60 χρόνια τσακίζουν το λαό στην Παλαιστίνη.

Αιώνες και αιώνες η εκμετάλλευση τσακίζει πληθυσμούς και πληθυσμούς εργατών.

Ωραίες οι χριστιανικές διαπιστώσεις, αλλά η σφαγή συνεχίζεται.

Γιατί έχει κόστος το πάλεμα της αιτίας.

Οταν είσαι γενικά ενάντια στην αδικία, εύκολα βρίσκεις άδικο και στη Χαμάς κι έτσι δίνεις συγχωροχάρτι στο Ισραήλ.

Οταν είσαι γενικά δίκαιος, θα φτάσεις να βλέπεις δίκιο στον εκβιασμό των εμπόρων να μειώσουν μέχρι να εξαφανίσουν αυτό που έχουν ονομάσει «εργατικό κόστος», ενώ δεν είναι τίποτα άλλο από την πηγή του κέρδους τους.

Είναι καιρός για κρύα μυαλά. Εδώ κι ενάμιση αιώνα είναι αυτός ο καιρός. Απ' όταν οι εργάτες άρχισαν να βλέπουν στις σχέσεις παραγωγής το πρόβλημα. Οποτε επικράτησε αυτό το κρύο μυαλό, τα πράγματα πήγαν μπροστά. Οποτε το δίκιο ως αόριστο κι όχι ως ταξικό προσδιορίστηκε, ο κόσμος πήγε πίσω.

Το χειρότερο δεν είναι οι «λόγοι» που επικαλείται το Ισραήλ, το χειρότερο είναι όλοι αυτοί που σπεύδουν να πλευροκοπήσουν τους Παλαιστίνιους. Στην πράξη υπονομεύουν το απλό και αυτονόητο: Το δικαίωμα ενός λαού να επιλέξει την τύχη του. Αυτό κάνουν, όταν βλέπουν στη διαμάχη Φατάχ - Χαμάς την αιτία που οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις «απομακρύνθηκαν» (τι κομψό...) από την τάση να υποστηρίξουν ανεξάρτητο κράτος για τους Παλαιστίνιους. Δηλαδή, οι «πολιτισμένοι» έκριναν ότι οι «βάρβαροι» δε δικαιούνται να υπάρχουν αυτοί καθαυτοί και να λύνουν οι ίδιοι τις διαφορές τους. Ξεχειλίζει η υποκρισία, μόνο που αυτό δεν είναι ηθικό πρόβλημα, είναι ταξική θέση με τη μεριά του ιμπεριαλισμού. Απ' αυτούς, που κάθε φορά χύνουν δάκρυα για ό,τι γλυκανάλατο δε διαταράσσει την κατάσταση εντός του τάφου.

4η μέρα της καινούριας σφαγής χτες για 1,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους. Που έκαναν το λάθος να ζουν στο λάθος τόπο. Εκεί όπου εδώ και χρόνια οι ιμπεριαλιστές δουλεύουν το σχέδιο για την «Ευρεία Μέση Ανατολή».

Μέτρα αντίστροφα, για να μη σε μετρήσουν μαζί τους.

Δεν είναι κατά της Χαμάς αυτός ο πόλεμος. Είναι εδώ και 60 χρόνια, είναι πόλεμος κατά των λαών της περιοχής. Κι αυτό το ξέρουν καλύτερα αυτοί που κάθε φορά βρίσκουν κι έναν λόγο για να στηρίξουν το ιμπεριαλιστικό σχέδιο στην περιοχή. Τη Χαμάς παρουσιάζουν ως πρόσχημα σήμερα, όπως χτες τη Χεζμπολάχ, τις προάλλες την Ιντιφάντα κι αύριο θα 'ναι κάτι άλλο. Κι εδώ δεν πρόκειται πια για την ανάγκη να διατυπώσει κάποιος μια θέση.

Είναι ανάγκη με πράξεις, που δε θα περιέχουν κανένα διφορούμενο, να εκφραστεί η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό.

Ευχές;

Στους στίχους του Βάρναλη, εκεί που λέει πως δεν έχει λέξες παρηγόριας...

Καμιά γιορτή, μήτε και κλάμα. Μόνο οργή και ταξικό μίσος, που οργανώνεται συγκεκριμένα για να κόψει από τη ρίζα το κακό.