-- Το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ μιλάνε για δυο στρατηγικές γραμμές που συγκρούονται στο συνδικαλιστικό κίνημα. Πώς εκφράστηκαν αυτές οι δυο γραμμές το προηγούμενο διάστημα;

-- Μέσα και από τους αγώνες του προηγούμενου διαστήματος, αναδείχτηκε το αγεφύρωτο χάσμα που χώριζε και χωρίζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα από τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, τις θέσεις και τις πρακτικές του. Πρόκειται για δύο αντίθετες αντιλήψεις. Η μία λέει «μονόδρομος ο καπιταλισμός, άρα εξαντλούμαι για μια καλύτερη διαχείριση, αναζητώ έναν καλύτερο διαχειριστή και επιδιώκω τον εξανθρωπισμό του καπιταλισμού». Σε αυτή την αντίληψη πιστεύουν, με διάφορες αποχρώσεις, η ΔΑΚΕ, η ΠΑΣΚΕ, η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΝ.

Η άλλη, η ταξική αντίληψη, λέει πως ο καπιταλισμός στηρίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, στο κέρδος των πλουτοκρατών και συνεπώς δεν εξανθρωπίζεται. Αντίθετα, θα γίνεται όλο και πιο βάρβαρος. Γι' αυτό η καθημερινή δράση, η αντίσταση, η διεκδίκηση πρέπει να συγκεντρώνει, να προετοιμάζει την εργατική τάξη για τη συνολική ρήξη και την ανατροπή των εκμεταλλευτικών σχέσεων. Αυτός ο δρόμος, ο δρόμος του ταξικού κινήματος, αντιστοιχεί στα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτός ο δρόμος, αυτή η προοπτική, δίνει πρόσθετες δυνάμεις και κάνει αποφασιστικής σημασίας την καθημερινή πάλη για όλα τα προβλήματα που αφορούν τη ζωή της εργατικής - λαϊκής οικογένειας.

Είναι πολύ σημαντικό, πολύτιμο στοιχείο, να προβληματιστούν οι εργαζόμενοι πάνω σε ορισμένα βασικά ζητήματα που δείχνουν τη διαφορά των δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα. Ορισμένα παραδείγματα:

• Απόρριψη της ευρωπαϊκής ιμπεριαλιστικής ΕΕ, ή προτάσεις για τη «βελτίωσή» της;
• Κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και του κέρδους, ή επιλογή της διαχείρισης των διαφόρων μορφών της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας;
• Αγώνες με αιτήματα που έχουν βάση το ποιος παράγει τον πλούτο, στην κατεύθυνση της ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών, ή διεκδικήσεις στα όρια «αντοχής της οικονομίας», με κριτήρια την ανταγωνιστικότητα, την κερδοφορία των επιχειρήσεων;
• Αγώνες με κλιμάκωση, με σχέδιο, με προοπτική, με μορφές που να ανταποκρίνονται στην πείρα των εργαζομένων, στην οξύτητα των προβλημάτων, μαζικοί και περιφρουρημένοι αγώνες, ή αποσπασματικοί, ενταγμένοι στη στρατηγική του εκάστοτε αστικού ή οπορτουνιστικού κόμματος, εκτόνωσης της δυσαρέσκειας, αντιπαραθετικούς στην ανάγκη οικοδόμησης κοινωνικής συμμαχίας ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό;

-- Η εργατική τάξη δέχεται διαχρονική επίθεση. Μια επίθεση με σοβαρές συνέπειες, οι οποίες πολλές φορές οδηγούν τμήματα εργαζομένων στην απογοήτευση, στη μη συμμετοχή στους αγώνες. Με ποιον τρόπο το ταξικό κίνημα αντιμετωπίζει αυτήν την κατάσταση;

-- Η οξύτητα της καπιταλιστικής επίθεσης (μαζικές απολύσεις, ανεργία, λιτότητα, αυταρχισμός, κλπ.) σε συνδυασμό με τη στάση του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού που προαναφέραμε δημιουργούν προϋποθέσεις απογοήτευσης, κούρασης, ιδιαίτερα σε τμήματα που τους λείπει η πείρα. Γι' αυτό επιμένουμε στην εξήγηση του χαρακτήρα της επίθεσης του καπιταλισμού, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των πολιτικών δυνάμεων διαχειριστών. Επιμένουμε στην κατανόηση των προϋποθέσεων που απαιτούνται για την ισχυροποίηση της αντίστασης και της αποτελεσματικότητας του κινήματος στην οργάνωση των αγώνων με τρόπο που να δυναμώνει η πορεία ένταξης νέων δυνάμεων στην οργανωμένη δράση, να συμμετέχουν περισσότεροι εργαζόμενοι στην προετοιμασία και ανάπτυξη της πάλης, να βελτιώνεται η συλλογική λειτουργία των συνδικάτων.