Οι ξένες λέξεις, όμως, που υπάρχουν στα λογοτεχνικά μας κείμενα, δεν υποτιμούν, εκνευρίζουν και δυσκολεύουν μόνο τους αναγνώστες, αλλά συμβάλλουν και στη φθορά της γλώσσας μας. Σιγά σιγά, δηλαδή, μπαίνουν στο λεξιλόγιο του Ελληνα πολλές ξένες λέξεις, που καθόλου δεν τις χρειάζεται. Το κακό βέβαια έχει παραγίνει μ' αυτό το παμπόνηρο σχήμα, την Ευρωπαϊκή Ενωση. Στο τέλος τα μεγάλα κράτη θα καταβροχθίσουν τα μικρά...

Για κείνο πάλι που θα πρέπει να ντρέπεται η Ελλάδα, είναι τα ελαττωματικά βιβλία που κυκλοφορούν, όχι μόνο στην ελληνική αγορά, αλλά και στο εξωτερικό. Οι δημοτικές βιβλιοθήκες της Αυστραλίας, που έχουν κι ελληνικά τμήματα, είναι γεμάτες μ' ελαττωματικά βιβλία. Σ' άλλα περισσεύουν πολλές σελίδες, σ' άλλα λείπουν και σ' άλλα είναι εντελώς ατύπωτες δεκάδες σελίδες. Ετσι, δηλαδή, για μια χούφτα δολάρια, ξεφτιλίζουν την πατριδίτσα μας κάτι εμποράκια, που κατά τ' άλλα το παίζουν κι εθνικόφρονες...

Βέβαια, την ευθύνη, σ' αυτές τις περιπτώσεις την έχει το κράτος. Οι υπουργοί Παιδείας, Πολιτισμού, τουρισμού και βάλε. Οι άπληστοι πάντοτε θα υπάρχουν. Αν τα βάλουμε με τον καθέναν απ' αυτούς ξεχωριστά, θα κάνουμε μια τρύπα στο νερό. Οχι, το σύστημα μες στο οποίον ζουν και λειτουργούν πρέπει να καθίσουμε στο σκαμνί. Μα την αλήθεια, με τα διάφορα κουμάσια μας, έχουμε φτάσει, δυστυχώς, στο σημείο, εδώ στην Αυστραλία, όταν γίνεται μια κάποια κομπίνα να λένε οι Αυστραλοί: "Ε, κάποιος Ελληνας την έχει κάνει τη λαδιά...". Κοντά, δηλαδή, στα ξερά καίγονται και τα χλωρά. Τι έχουν να κάνουν αυτοί οι λίγοι απατεώνες με τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων μεταναστών, που ιδροκοπούν για να σταθούν στα πόδια τους;

(Απόσπασμα από το δοκίμιο του Γ. Μακρίδη «Λογοτεχνία: Μύθος και πραγματικότητα»).