Ο καθημερινός, πλέον, τυφώνας των απολύσεων στις ΗΠΑ με το πενιχρό κράτος κοινωνικής πρόνοιας, τα αδύναμα συνδικάτα και την οικονομική κρίση να θεριεύει μετρά ολοένα και περισσότερα θύματα. Ομως, ο τραγικός χαμός της οικογένειας Λουπόε στο δυτικό Λος Αντζελες στις αρχές της περασμένης βδομάδας δεν ήταν αποτέλεσμα μόνο της οικονομικής κρίσης αλλά και της γενικότερης κρίσης αξιών του στυγνού καπιταλιστικού συστήματος... Γιατί αυτή ήταν τελικά που όπλισε το χέρι του 40χρονου πατέρα Ερβιν Λουπόε και νεοαπολυμένου τεχνικού ιατρικών μηχανημάτων, για να πυροβολήσει θανάσιμα τη σύζυγο (και συνάδελφό) του και τα πέντε παιδιά τους από 2 έως 8 χρόνων. Η απελπισία μπροστά στην ανεργία και στις «αιμορουφήχτρες» τράπεζες. Η απελπισία μπροστά στη συμπαιγνία εργοδοσίας και συνδικάτου, που δεν έκανε τίποτε για να εμποδίσει την απόλυση ενός σκληρά εργαζόμενου πολύτεκνου ζεύγους το οποίο πάλευε να τα βγάλει πέρα μπροστά σε δυσθεώρητα χρέη από στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια...

Λίγο πριν βάλει τον προσωπικό του επίλογο ο (τελικά αυτόχειρας) Ερβιν Λουπόε είχε προσπαθήσει να εξηγήσει το οικογενειακό δράμα με ένα φαξ στον τοπικό τηλεοπτικό σταθμό KABC-TV. «Ξεκινώ αυτή την τραγική ιστορία, λέγοντάς σας ότι ονομάζομαι Ερβιν Λουπόε, η γυναίκα μου ονομάζεται Αννα, η μεγαλύτερη κόρη μου Μπρίτνεϊ είναι οκτώ χρόνων, οι δίδυμες κόρες μου Τζασμίν και Τζέισλι πέντε ετών και τα δίδυμα αγόρια μου Μπέντζαμιν και Κρίστιαν δυόμισι ετών». Ακολουθεί ένας ποταμός πληροφοριών για τις ψευδείς, όπως υποστήριξε, κατηγορίες από εταιρεία που ερευνούσε εάν δικαιούνταν και πόσα απ' τα επιδόματα τέκνων που τους κατέβαλλε η εργοδοσία... Δε λείπουν οι σαφείς αναφορές στη (σκόπιμη;) «αναποτελεσματικότητα» (στην καλύτερη περίπτωση...) του συνδικάτου. Στη στυγνή ανακοίνωση της απόλυσής τους στις 22 του Δεκέμβρη απ' τον υπεύθυνο του τμήματός του, ο οποίος πρότεινε «αστειευόμενος» στον Ερβιν και στην Αννα «να τινάξουν τα μυαλά τους στον αέρα». Στην αναλγησία εργοδοσίας και διαφόρων ανευθυνο-υπεύθυνων, που τους μπλόκαραν ακόμη και την επιστροφή των αδειών εργασίας τους ώστε ούτε να ξαναδουλέψουν μπορούσαν, ούτε να πάρουν τα επιδόματα ανεργίας που πρακτικά δικαιούνταν...

Ξεχωρίζει επίσης η τραγική κραυγή «δε θέλουμε να αφήσουμε τα παιδιά μας σε ξένα χέρια, και τα παίρνουμε μαζί μας»...

Η περίπτωση της οικογένειας Λουπόε συγκλονίζει όχι μόνο το δυτικό Λος Αντζελες αλλά τις ΗΠΑ και τον υπόλοιπο κόσμο απ' άκρη σ' άκρη. Ομως, σ' αυτούς τους χαλεπούς καιρούς το μήνυμα δε θα πρέπει να είναι η απελπισία που γεννά το καπιταλιστικό σύστημα εκμετάλλευσης, αλλά ένα δίδαγμα για το δυνάμωμα της πάλης της εργατικής τάξης όπου Γης για την ανατροπή του, για να ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες. Για κάθε Ερβιν και Αννα Λουπόε...