«Δεν έχουμε τίποτα άλλο να χάσουμε. Γιατί απλά δεν έχουμε τίποτα. Ηρθαμε στην Ελλάδα να δουλέψουμε. Ηρθαμε για καλύτερα και ζούμε πολύ χειρότερα. Δεν την περιμέναμε τέτοια ζωή». Αυτά είναι τα λόγια του Τζ., μετανάστη από το Αφγανιστάν. Συνεχώς τονίζει: «Δεν ήρθαμε να κάνουμε κακό. Ηρθαμε να δουλέψουμε, να ζήσουμε εμείς και να βοηθήσουμε τις οικογένειές μας που έμειναν πίσω».

Ο «Ρ» βρέθηκε σε σπίτια και στέκια μεταναστών στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα. Οι περισσότεροι έρχονται από τη Μυτιλήνη ή άλλα ακριτικά νησιά, που αποτελούν τον «σύνδεσμο» με την Τουρκία ή την Αφρική. Μόλις φτάνουν στην Αθήνα αρχίζει ο πραγματικός Γολγοθάς. Χωρίς χαρτιά, χωρίς λεφτά, δουλειά και μια στέγη, περιπλανώνται ψάχνοντας μια «άκρη», άλλους συμπατριώτες τους που θα τους βοηθήσουν. Κοιμούνται για μέρες, όπου βρουν. Ακόμα και οικογένειες με μικρά παιδιά, περνούν μέρες και νύχτες στα πάρκα.

Η μονοκατοικία που ζουν οι Αφγανοί μετανάστες είναι καθρέφτης της άθλιας ζωής που τους έχουν καταδικάσει με σειρά νόμους των κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και οδηγίες της ΕΕ. Αναγκάζονται να κοιμούνται ακόμα και στα πατάρια. «Μένουμε εδώ όλοι μαζί γιατί δεν έχουμε πού να πάμε. Αλλιώς θα κοιμόμαστε στα παγκάκια και στους δρόμους», λένε. Οπως η Ζ., που έμεινε με τον άντρα της και το παιδί τους για 10 μέρες στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα και εδώ και ενάμιση μήνα που βρίσκονται στην Ελλάδα τρώνε από τα συσσίτια.

«Δεν υπάρχουν Κέντρα που να μας φιλοξενούν, να μπορούμε να μείνουμε για όσο χρειάζεται. Μας κυνηγούν διαρκώς. Να φύγουμε σε άλλη χώρα δεν μπορούμε. Να δουλέψουμε; Δύσκολα. Πώς να νοικιάσουμε σπίτι; Ούτε λεφτά, ούτε ΑΦΜ. Για να σου βγάλουν ΑΦΜ πρέπει να έχεις συμβόλαιο σπιτιού στο όνομά σου και για να έχεις συμβόλαιο στο όνομά σου πρέπει να έχεις ΑΦΜ. Οπως με την άδεια παραμονής. Πρέπει να έχεις ένσημα και για για να σου κολλήσει ένσημα ο εργοδότης θέλει να είναι νόμιμα εδώ. Καταλαβαίνετε τι μας κάνουν;». Αυτά σημειώνει στο «Ρ» ο 20χρονος Ι. από το Αφγανιστάν.

Η συζήτηση αναπόφευκτα έρχεται στα «χαρτιά». Στη «νόμιμη» και την «παράνομη» παραμονή των μεταναστών. «Πάμε στην Πέτρου Ράλλη πολλές μέρες και καθόμαστε για να βγάλουμε την κόκκινη κάρτα. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι», λένε.

«Ακούσαμε ότι εκεί σκοτώθηκαν 2 μετανάστες. Πολλοί τραυματίζονται από την αστυνομία ή και μεταξύ τους. Είναι χάλια εκεί, ζούγκλα. Σκεφτόμαστε να μην ξαναπάμε», υπογραμμίζουν. Ακόμα κι αυτοί που έχουν κόκκινη κάρτα δε βρίσκουν δουλειά. Και να βρουν τα μεροκάματα είναι πολύ χαμηλά, 15 - 25 ευρώ».

Ο μικρός Α. - μόλις 16 χρονών - μας λέει ότι ψάχνει να δουλέψει, να βοηθήσει την οικογένεια στο Αφγανιστάν. «Θέλουμε να δουλέψουμε. Πάμε κάθε μέρα στη Θηβών στο Λακιώτη, όπου μαζεύονται πολλοί και περιμένουν τους εργολάβους. Κι εκεί, όμως δουλειά δε βρίσκουμε, κι όταν βρούμε καμιά μέρα, ένσημα δε βάζουν».