Την περασμένη Κυριακή δημοσιεύτηκε στον «Ριζοσπάστη» σε ειδικό ένθετο η Πολιτική Απόφαση του 18ου Συνεδρίου του ΚΚΕ για τα καθήκοντα του Κόμματος έως το 19ο Συνέδριο. Καθοδηγητικό ντοκουμέντο για ολόκληρο το Κόμμα, που μαζί με την απόφαση για το Σοσιαλισμό που θα δημοσιευτεί την επόμενη Κυριακή και τ' άλλα ντοκουμέντα (Θέσεις της ΚΕ στο Συνέδριο, οι εισηγήσεις της, και στα δύο θέματα, το κλείσιμο από την ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο πρώτο θέμα) αποτελούν βασικά όπλα για τη συνέχεια της δράσης μας και την εκπλήρωση των στόχων, για ισχυροποίηση του ΚΚΕ και αντεπίθεση. Η Πολιτική Απόφαση και τ' άλλα ντοκουμέντα αποτελούν προϋπόθεση για να δουλεύουμε ολοκληρωμένα με τη στρατηγική μας, εξοπλίζουν το Κόμμα στη δουλειά για την ισχυροποίηση αλλά και στην ικανότητα για αντεπίθεση, για πλατιά συσπείρωση δυνάμεων με την πολιτική του ΚΚΕ και ένταξη στους ταξικούς αγώνες. Υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να δουλεύουμε αποτελεσματικά σ' αυτή την κατεύθυνση.

Χρειάζεται εκλαΐκευση των αποφάσεων του Συνεδρίου με ένα πλατύ καθημερινό ασταμάτητο άνοιγμα στην εργατική τάξη, στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, στη νεολαία, τόσο με την αυτοτελή κομματική δράση όσο και με τη δουλειά μας μέσα στο εργατικό και γενικότερα στο λαϊκό κίνημα. Για μια τέτοια δράση στην εργατική τάξη, στα πρωτοπόρα ριζοσπαστικά τμήματα των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων, υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις και αυτό επιβεβαιώνεται τόσο από τις αντικειμενικές εξελίξεις, όσο και από τον υποκειμενικό παράγοντα, το Κόμμα μας. Το κύρος του είναι ανεβασμένο, πλατύτερες εργατικές, άλλες λαϊκές δυνάμεις, δεν το αφουγκράζονται απλώς αλλά προσδοκούν από τη δουλειά του για το δικό τους μέλλον μπροστά στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, που τους κάνει το βίο αβίωτο, το προσεγγίζουν. Από το Συνέδριο βγήκαμε πιο ώριμοι, πιο ατσαλωμένοι, πιο έμπειροι, ενώ οι αποφάσεις του μας εξοπλίζουν με τη δύναμη και τη θέληση για τολμηρά βήματα προς τα μπρος.

Την ίδια ώρα η οικονομική κρίση, που εκδηλώθηκε και εξελίσσεται σε ένα έδαφος οξύτατων και συσσωρευμένων προβλημάτων, τα οποία αγκαλιάζουν όλες τις πλευρές της ζωής της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων, και εκδηλώνεται στο έδαφος ήδη μεγάλων αντιθέσεων εξαιτίας του ιμπεριαλισμού, θα οξύνει και θα βαθύνει τις ταξικές αντιθέσεις. Ενώ η μείωση του κύρους των δύο κομμάτων της αστικής εξουσίας, της ΝΔ και του ΠAΣOK, σε συνδυασμό με τη διεύρυνση της αντίληψης μέσα στο λαό ότι δεν έχουν ουσιαστικές διαφορές μεταξύ τους, δείχνει ότι σήμερα πλέον δεν έχουν τις ίδιες δυνατότητες να ενσωματώνουν λαϊκές μάζες, με την ευκολία που το έκαναν πριν. Δεν έχουν δυνατότητες να κάνουν γενικευμένες παροχές σε μεγάλα τμήματα εργαζομένων, σε σύγκριση με το χτες, πράγμα που δείχνει και τα ίδια τα όρια του συστήματος.

Εχουμε όλες τις ευνοϊκές προϋποθέσεις για να ανταποκριθούμε στα καθήκοντα που έθεσε το 18ο Συνέδριο. Από μας εξαρτάται.

Επομένως, πρώτιστο καθήκον είναι η μελέτη της Πολιτικής Απόφασης, η αφομοίωσή της. Είναι ατομικό και συλλογικό καθήκον. Που δε σημαίνει κλείσιμο και διάβασμα και συζητήσεις, αλλά συνδυασμός της μελέτης και του σχεδιασμού δράσης. Αλλωστε, στη δράση συνδυάζεται η εφαρμογή θεωρίας και πράξης. Δεν ξεχωρίζουν. Γι' αυτό και η Πολιτική Απόφαση μαζί με την ομιλία της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στο κλείσιμο του πρώτου θέματος του Συνεδρίου είναι όπλα στην καθημερινή δουλειά. Συμπυκνώνουν την προηγούμενη πείρα με τον εξοπλισμό για τη συνέχεια. Και αυτός ο συνδυασμός είναι βασικό ζήτημα στο σχεδιασμό της δράσης, στοχοπροσηλωμένα στην εργατική τάξη και το ταξικό κίνημά της, στο καθήκον να οργανώνουμε τους εργάτες στα συνδικάτα και τις επιτροπές αγώνα, στην επιδίωξη να πυκνώνουν τις γραμμές του αγώνα για τα προβλήματα σε συνδυασμό με τη συσπείρωσή τους στη γραμμή της ταξικής αντιπαράθεσης με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, τα κόμματά τους, αλλά και τους εκφραστές τους στο κίνημα, δηλαδή τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Το ίδιο και στα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα. Να δημιουργούμε τους όρους της κοινής δράσης, της συμμαχίας τους στην αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης που έχουμε χαράξει. Αλλά είναι επίσης βασικό ζήτημα ο εξοπλισμός με τις αποφάσεις του Συνεδρίου και στην εξασφάλιση της ικανότητας να δουλεύουμε ενιαία με τη γραμμή μας στον ίδιο στόχο, για την οικοδόμηση του Κόμματος, πιάνοντας επαφές, χτίζοντας γερές Οργανώσεις. Να δουλεύουμε για απεγκλωβισμό, απόσπαση από τα άλλα κόμματα, εργατών και εργατριών, αλλά και δυνάμεων από τους φτωχούς αγρότες και αυτοαπασχολούμενους, την οργάνωσή τους στο ταξικό κίνημα, τη σύνδεση αυτής της δουλειάς με την ανασυγκρότηση του εργατικού, του λαϊκού κινήματος σε ενιαίο μέτωπο με βάση τους στόχους της Πολιτικής Απόφασης του Συνεδρίου.

Επομένως, η μελέτη της Πολιτικής Απόφασης συνδέεται με τη δράση για να επιτυγχάνονται οι πιο πάνω στόχοι, για να κερδίζει έδαφος η πολιτική πρόταση διεξόδου του Κόμματος στη συνείδηση της εργατικής τάξης, των άλλων στρωμάτων για τον άλλο, το δικό τους δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας. Εδώ θα κρίνεται η πρωτοπόρα δουλειά στελεχών και κομματικών μελών, των οργάνων και των ΚΟΒ. Εδώ πρέπει να εντάσσονται σε δράση και οι οπαδοί μας. Στην ίδια κατεύθυνση θα εντάσσεται και η δράση της ΚΝΕ.

Απαιτεί σκληρή καθημερινή δουλειά, αποκάλυψη του αντιπάλου, δουλειά για το ανέβασμα της πολιτικής συνείδησης πλατύτερων εργατικών δυνάμεων, προκειμένου να κατανοούν ότι αντίπαλος είναι η εργοδοσία, η αστική τάξη, τα μονοπώλια και όχι μόνο η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Να φθείρονται στη συνείδησή τους τα κόμματα του κεφαλαίου, η πολιτική τους, όπως και ο οπορτουνισμός, και πάνω απ' όλα να συνειδητοποιούν την ανάγκη ότι αλλαγές και μάλιστα ριζικές σε όφελός τους, που σημαίνει άνοιγμα του δρόμου για τη λαϊκή εξουσία, το σοσιαλισμό, δε θα φέρει κανείς άλλος έξω από τη δική τους θέληση για πολιτικό αγώνα ρήξης και ανατροπής, συμμετοχή σ' αυτόν, συσπειρωμένοι όλοι με το ΚΚΕ και τη στρατηγική του, και οργανωμένοι στο αντιιμπεριαλιστικό αντιμονοπωλιακό δημοκρατικό μέτωπο πάλης, τη μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα διεκδικεί την εξουσία και θα την κατακτήσει τσακίζοντας την εξουσία των μονοπωλίων, για να αντικαταστήσει την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής με την κοινωνική ιδιοκτησία, που με τον κεντρικό σχεδιασμό και τον εργατικό έλεγχο, και δίπλα τον παραγωγικό συνεταιρισμό των φτωχών μικροπαραγωγών, θα χτίζει την κοινωνία της λαϊκής ευημερίας.

Η συγκυρία βοηθά να ξεδιπλώνουμε μια τέτοια δράση στην προσπάθεια να αναπτυχθεί η ενιαία πάλη για να οξύνουμε την κρίση πολιτικά, κόντρα στο αστικό πολιτικό σύστημα, διεκδικώντας ικανοποίηση όλων των εργατικών, των λαϊκών αναγκών με στόχους πάλης που απαντούν σ' αυτές τις ανάγκες αλλά και στηρίζοντας ιδεολογικοπολιτικά αυτή την πάλη, έτσι ώστε να μπολιάζουμε τις εργατικές, τις λαϊκές συνειδήσεις με την αναγκαιότητα συσπείρωσης στην αντιμονοπωλιακή γραμμή, για ρήξη και ανατροπή. Ετσι θα ενισχύεται και η προοπτική της αντεπίθεσης, θα πυκνώνουν οι γραμμές του ΚΚΕ με νέες δυνάμεις από την εργατική τάξη, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα.

«Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, οι διαχειριστές του συστήματος και στη χώρα μας ανησυχούν μπροστά στον υπαρκτό κίνδυνο να μην μπορέσουν τελικά να ελέγξουν τις εξελίξεις από τις επιπτώσεις της κρίσης, ως προς την πολιτική τους σταθερότητα. Ομως, ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για την αστική τάξη είναι ελπίδα για τις εργατικές λαϊκές δυνάμεις, αναφέρεται στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου.

Σε αυτές τις συνθήκες... μπροστά σε όλο το Κόμμα, υψώνονται νέες, ακόμα μεγαλύτερες, απαιτήσεις του ιδεολογικού αγώνα, της πάλης των ιδεών μέσα στις γραμμές του κινήματος, η ανάγκη, δίπλα στο βασικό στόχο, να αδυνατίσουν οι αστικές αντιλήψεις και τα αστικά ιδεολογήματα, να δεχτούν ιδεολογικοπολιτικό χτύπημα οι ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, που μπαίνουν βασικό εμπόδιο στην ενότητα σε ταξική βάση, στην κοινωνική συμμαχία, στη ριζοσπαστικοποίηση της λαϊκής συνείδησης και δράσης, στη διαμόρφωση ενός ενιαίου κοινωνικοπολιτικού μετώπου που οργανώνει την πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, υπέρ της Λαϊκής Εξουσίας και Οικονομίας.

Σήμερα στην ιδεολογικοπολιτική μαζική αντιπαράθεση δύο δρόμοι, αντικειμενικά, συγκρούονται στην ελληνική κοινωνία:

O ένας είναι ο δρόμος που γνωρίζουμε χρόνια τώρα, που έχει γίνει ακόμα πιο δύσβατος την τελευταία 20ετία, ειδικά μετά τη Συνθήκη του Μάαστριχτ. Είναι ο δρόμος που συμφέρει το κεφάλαιο, τα μονοπώλια, ο δρόμος της βαθύτερης ενσωμάτωσης στην EE και το NATO.

O άλλος δρόμος είναι της συγκρότησης του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου πάλης, η κοινωνικοπολιτική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους αυτοαπασχολούμενους και τη μικρομεσαία αγροτιά, που κατευθύνεται στη Λαϊκή Εξουσία και Οικονομία. Είναι ο δρόμος που αναγνωρίζει αποκλειστικά και μόνο ως παραγωγό του πλούτου τον εργαζόμενο άνθρωπο και ως κίνητρο της παραγωγής την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Σήμερα, είναι ακόμα πιο αναγκαίο και επιτακτικό να κερδίσει έδαφος η αντίληψη ότι η πάλη για τα οξυμένα προβλήματα, η πάλη κατά των συνεπειών της κρίσης, η πάλη κατά των νέων αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων πρέπει να εξελιχτεί σε πάλη κατά της εξουσίας των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών ενώσεών τους...

Από το συσχετισμό μέσα στα κινήματα της εργατικής τάξης και των συμμάχων της καθορίζεται η μαζικότητα, η εμβέλεια, η αποτελεσματικότητα της πάλης, η συγκέντρωση δυνάμεων για την αντεπίθεση, τη ρήξη, την ανατροπή.

H πάλη των ιδεών πρέπει να διαποτίζει την πρακτική δράση... H μάχη των ιδεών είναι προϋπόθεση οργάνωσης των εργατικών, των λαϊκών μαζών. H ιδεολογική αντεπίθεση παίζει σήμερα, περισσότερο από πριν, ρόλο οργανωτικού παράγοντα στην αφύπνιση λαϊκών μαζών, πριν απ' όλα εργατοϋπαλλήλων, μισθωτών, της νέας βάρδιας της εργατικής τάξης, της νεολαίας. Ανάλογες απαιτήσεις αφορούν το αγροτικό κίνημα, ιδιαίτερα τους μικρομεσαίους αγρότες και γενικότερα τους αυτοαπασχολούμενους».