Το σκηνικό ήταν προετοιμασμένο. Η απουσία των συντακτών του εργατικού ρεπορτάζ, αλλά και των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών - εκτός ορισμένων εξαιρέσεων - από το συλλαλητήριο προϊδέαζε για την «κάλυψη» που θα είχε. Ομως, το «θάψιμο» που ακολούθησε ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ακόμα και οι ανταποκρίσεις των δημοσιογράφων, που έκαναν τη δουλιά τους, αποσιωπήθηκαν και διαστρεβλώθηκαν βάναυσα.

Φαίνεται ότι αυτό το παλλαϊκό συλλαλητήριο, η μεγαλειώδης συμμετοχή ενόχλησε πολλούς. Κάπως έτσι μπορεί να εξηγηθεί το γιατί και το πώς, ένα πλήθος άνω των 10.000 ανθρώπων -σύμφωνα με τις επιτόπιες ανταποκρίσεις συναδέλφων - που διαδήλωνε για τρεις ώρες στο κέντρο της πρωτεύουσας, μετατράπηκε σε μερικές «εκατοντάδες συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ», που μάλιστα «προκάλεσαν συγκοινωνιακή συμφόρηση στο κέντρο της Αθήνας...».

Η «αντικειμενική δημοσιογραφία» και εκδοτική εξουσία μπορεί να αφιερώνει σελίδες και σελίδες για την «παγκοσμιοποίηση», τις διαμαρτυρίες στο Σιάτλ ή της Πράγας, αλλά, όταν αυτά γίνονται στην Αθήνα, δεν καταχωρείται ούτε σε ένα μονόστηλο. `Η, μήπως, τους ενόχλησε ακριβώς αυτό; Οτι, δηλαδή, το σύνθημα «Εργάτες, αγρότες, φοιτητές, με μέτωπο απαντάνε στις πολυεθνικές» ακουγόταν στο Πεδίον του Αρεως, στη Σταδίου και στην πλατεία Συντάγματος;