Λίγες μέρες μετά την 24ωρη πανελλαδική πανεργατική απεργία, ένα μεγάλο ποτάμι, που απλωνόταν στην Πατησίων, από το ύψος της Κοδριγκτώνος μέχρι και την Πανεπιστημίου, καταδίκασε ξανά και ξανά την κυβερνητική πολιτική. Εστειλε μήνυμα ενότητας και αντίστασης σε όλη τη χώρα. Ενότητα, που στηρίζεται στα κοινά συμφέροντα όλων αυτών που ζουν από το μόχθο τους. Που δεν είναι «δήθεν», αλλά πατάει γερά σε ένα πραγματικό ταξικό περιεχόμενο. Και αντίστασης, που, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, ριζώνει πιο βαθιά, όταν με ξεκάθαρο μάτι βλέπει τον «ένοχο και την αιτία» και δε φοβάται να τον κατονομάσει.

Στη 1 το μεσημέρι, οι προσυγκεντρώσεις - σαν φουσκωμένοι χείμαρροι - κατευθύνθηκαν με τα πανό και τα συνθήματά τους στην Πατησίων. Εργατιά - αγροτιά έγινε μια φωνή και μια γροθιά. Η εργαζόμενη και μαχόμενη Ελλάδα ήταν εδώ. Το ΠΑΜΕ ήταν εδώ. Τα ταξικά συνδικάτα ήταν εδώ. Εδώ στο Πεδίον του ...Αγώνα, έσμιξε ο βασανισμένος αγρότης από τον κάμπο της Θεσσαλίας, τον Εβρο και την Πελοπόννησο, με τον εργαζόμενο της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κοζάνης, τον άνεργο της Πάτρας, της Εύβοιας και των Ιωαννίνων, τον επαγγελματοβιοτέχνη του Πειραιά, της Θήβας και της Καβάλας. Εσφιξαν τα χέρια και ο ποιητής της Ρωμιοσύνης έγραψε στο πακέτο των τσιγάρων του: «Οταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο».

Ολοι μαζί διαμήνυσαν προς την κυβέρνηση και τους εργοδότες πως «Για σύγκλιση και ΟΝΕ, δε δίνουμε δεκάρα τσακιστή, τα δικαιώματά μας δε βγαίνουν στο σφυρί». Το διαδήλωσαν με χίλιες φωνές, με σφιγμένες τις γροθιές, αλλά και με τον τρόπο που το είπαν οι διαδηλωτές κάτω από το πανό των ΑμΕΑ «Οχι άλλον εκσυγχρονισμό, πνιγόμαστε...». Αυτό το πνίξιμο, αυτή τη θηλιά που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, μαζί με το ΣΕΒ, θέλει να περάσει στους εργαζόμενους της χώρας, δεν την αποδέχονται.

«Γι' αυτό είναι ώρα να πούμε όλοι μαζί, φτάνει πια», είπε από την εξέδρα ο επαγγελματοβιοτέχνης Νίκος Μπουζάνης, μεταφέροντας την αγωνία των χιλιάδων επαγγελματοβιοτεχνών που αντιμετωπίζουν πλέον πρόβλημα επιβίωσης.

Με όση αποφασιστικότητα ήταν αυτό το «δεν πάει άλλο», άλλο τόσο ξεκάθαρο ήταν το μήνυμα προς τις ηγεσίες και πλειοψηφίες στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα: «Συνδικάτα ταξικά όχι εργοδοτικά» και ακόμα ότι έχουν δικαίωμα σε «ΓΣΕΕ ταξική και όχι κυβερνητική», απαίτηση που κανένας δεν μπορεί ν' αγνοήσει. Γιατί, όπως είπε και ο ναυτεργάτης Γιώργος Τούσσας που μίλησε στη συγκέντρωση, «η εργατική τάξη δεν επιτρέπει στις συμβιβασμένες ηγεσίες να διαπραγματεύονται τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις της».

«Κλιμακώνουμε τον αγώνα», έγραφαν στο πανό τους οι εργαζόμενοι της Καλαμάτας και αυτό σηματοδότησε το ΠΑΜΕ με το συλλαλητήριο του Σαββάτου. Ενα βήμα μπροστά στο δρόμο της οργάνωσης της λαϊκής πάλης, της ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος στη συσπείρωση ευρύτερων κοινωνικών δυνάμεων, κόντρα στα μονοπώλια και την πολιτική της κυβέρνησης.

Στη συγκέντρωση παραβρέθηκε πολυμελής αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής την ΓΓ της ΚΕ Αλέκα Παπαρήγα και βουλευτές του Κόμματος, καθώς και αντιπροσωπεία του ΔΗΚΚΙ με επικεφαλής τους Π. Μαντά και Γ. Παπασίμο. «Παρών» δήλωσε αντιπροσωπεία του Δημοτικού Συμβουλίου Καισαριανής με τον δήμαρχό της Γιώργο Κατημερτζή, ενώ διαβάστηκε και μήνυμα των συνδικάτων της Τουρκίας και ποιήματα των ποιητών Ναζίμ Χικμέτ, Κωστή Παλαμά και Πάμπλο Νερούντα. Οι συγκεντρωμένοι κράτησαν ενός λεπτού σιγή στα θύματα του εγκληματικού ναυαγίου του «Σαμίνα».

Τα ντεσιμπέλ του συλλαλητηρίου ανέβηκαν, όταν οι συγκεντρωμένοι άρχισαν την πορεία τους προς το Σύνταγμα. Προπορευόταν το φορτηγάκι γεμάτο με τα αγροτικά προϊόντα, που λίγο μετά θα τα άδειαζαν μπροστά στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Ακολουθούσε το τρακτέρ, σύμβολο των αγώνων της αγροτιάς του θεσσαλικού κάμπου, ενώ λίγο πιο πίσω μέλη της Γραμματείας του ΠΑΜΕ πλαισίωναν το πανό που έγραφε: «ΟΝΕ μονόδρομος των πολυεθνικών, Μέτωπο μονόδρομος των εργατών». Υστερα, όταν ο κόσμος πήρε «θέση» για την πορεία έμοιαζε σαν ένα τεράστιο δέντρο που είχε τις «ρίζες του» στο Πεδίον του Αρεως και τα «κλαδιά του» έφταναν στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ηταν το «δέντρο του λαού», που δοξολογούσε και ο Πάμπλο Νερούντα στο ποίημά του και είχε διαβαστεί πριν λίγο στη συγκέντρωση. «Ενα δέντρο της θύελλας, ένα δέντρο του λαού... Αυτό είναι το δέντρο των λεύτερων, το δέντρο Γη, το δέντρο σύννεφο, το δέντρο ψωμί, το δέντρο βέλος, το δέντρο γροθιά, το δέντρο φωτιά».

Ηταν όλα αυτά μαζί, οι χιλιάδες των διαδηλωτών, όταν προειδοποιούσαν πως: «Με αγώνες έχει γίνει το οχτάωρο, δεν είναι για παζάρια και για διάλογο». Οι εργαζόμενοι της Πρέβεζας, που μόνο ένας στους δύο έχει δουλιά. Αλλοι, που ζητούσαν μεταφορές για το λαό, που καλούσαν σε «Μέτωπο για δωρεάν υγεία», αλλά και οι δημοσιογράφοι που επιμένουν να πιστεύουν ότι «η πληροφορία δεν είναι εμπόρευμα, είναι δικαίωμα». Και έπειτα οι εμποροϋπάλληλοι, που δεν «τσιμπάνε» στα θολά τριανταπεντάωρα, και αρνούνται τη «μερική απασχόληση», απαιτώντας «35ωρο, 7ωρο, πενθήμερο». Αλλά και οι νέοι που αγωνίζονται για «Πτυχία για δουλιά και αξία και όχι διαβατήρια για την ανεργία». Και τα παιδιά από την Επιτροπή Ανέργων Λάρισας, που το 1997 μετρούσαν στις παρέες του 8.500 ανέργους και τώρα έχουν φτάσει στις 19.500. Και μετά οι αγρότες, από την Καλαμάτα, τη Ζάκυνθο, τη Φθιώτιδα, οι οικοδόμοι, οι ναυτεργάτες, οι λογιστές, οι ΕΒΕ, οι νοσοκόμες, οι συνταξιούχοι, οι εργαζόμενοι στον επισιτισμό, οι τεχνικοί του ΟΤΕ, της ΔΕΗ ...«ων αριθμός ουκ έστιν». Ηταν αυτό, το Δέντρο του λαού..!