Eurokinissi

Από περσινή παράσταση διαμαρτυρίας της ΠΟΣΔΕΠ στη Βουλή

Ποτέ δεν είχαν τσακωθεί με την κυβέρνηση και τους υπουργούς. Προσπαθούσαν πάντα να τους πείσουν για τις «δίκαιες διεκδικήσεις των πανεπιστημιακών δασκάλων». Ποτέ δε μίλησαν ενάντια στη διαδικασία της Μπολόνιας, για τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης στην Παιδεία, για τον Ευρωπαϊκό Χώρο Ανώτατης Εκπαίδευσης και Ερευνας. Ηταν ευρωπαϊστές!

Αντίθετα. Εστελναν επιστολές στον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, που του υπενθύμιζαν, με πολύ ακαδημαϊκό τακτ, ότι άμα αυξήσει τους μισθούς, δηλαδή, κατά το κοινώς λεγόμενο, άμα πέσει το αντίστοιχο παραδάκι, αυτοί ως ΠΟΣΔΕΠ και κατ' επέκταση ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, θα βοηθούσαν τη χώρα να πιάσει τους στόχους του Μάαστριχτ και να ενταχθεί στο σκληρό πυρήνα της ΕΕ. Ηταν υπέρ της υλοποίησης των εθνικών στόχων. Κι όταν η κυβέρνηση δεν τους έδινε αυξήσεις, αυτοί πάλι ήταν υπέρ των εθνικών στόχων. Γιατί ήταν υπεράνω!

Τότε η ΠΟΣΔΕΠ έκανε απεργίες διαρκείας με μοναδικό αίτημα τις αυξήσεις των μισθών. Δε νοιαζόταν για το εάν το πανεπιστήμιο θα ήταν ανοιχτό. Ούτε και η κυβέρνηση. Οι εκσυγχρονιστές δε ζαλίζονταν με τα δύσκολα. Οι φοιτητές έχαναν τις εξεταστικές ή τις φορτώνονταν όλες μαζί. Η ΠΟΣΔΕΠ αρνιόταν κάθε συνεργασία με τους φοιτητές.

Πολλοί από τους εκσυγχρονιστές πήγαιναν στις γενικές συνελεύσεις των συλλόγων τους, ψήφιζαν απεργία διαρκείας, έκλειναν το πανεπιστήμιο και στη ζούλα έκαναν εξετάσεις ή δίδασκαν στα μεταπτυχιακά μαθήματα. Αλλοι πήγαιναν και εξασκούσαν την αποκλειστική απασχόληση στα εξωτερικά τους γραφεία, στα ιατρεία τους, σε διάφορες κυβερνητικές θέσεις.

Ο γραπτός και ηλεκτρονικός Τύπος δεν έβαζε θέμα ηγεσίας για τους πανεπιστημιακούς. Εκανε ελεγχόμενο ντόρο με την αναστάτωση στα πανεπιστήμια και με το αν χαθεί το εξάμηνο. Αλλά ο διάλογος, διάλογος. Η κυβέρνηση συνιστούσε στην ΠΟΣΔΕΠ και τους πανεπιστημιακούς δασκάλους, ευγενικά βέβαια, να κατανοήσουν την αποστολή τους και τις αντοχές της οικονομίας.

Τότε η ΔΗΠΑΚ διαφωνούσε με τις απεργίες διαρκείας, γιατί έφερναν σε αντιπαράθεση τους φοιτητές με τους καθηγητές. Γιατί δεν ήταν δυνατόν να γίνονται απεργίες διαρκείας με μοναδικό αίτημα τις αυξήσεις των μισθών, χωρίς να αντιμετωπίζεται ούτε καν το μισθολόγιο των πανεπιστημιακών, η αποκλειστική απασχόληση, ούτε και καμία άλλη πτυχή της πολιτικής για την Ανώτατη Εκπαίδευση (ΑΕ), όταν βρισκόμασταν μπροστά σε μια καταιγίδα αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων μέσα από τη διαδικασία της Μπολόνιας.

Τότε η ΔΗΠΑΚ αποκλειόταν από το προεδρείο της ΠΟΣΔΕΠ, γιατί ήταν ενάντια στο λεγόμενο «κοινωνικό διάλογο». Ενα διάλογο που αξιοποιούνταν από την κυβέρνηση για να συγκαλυφθεί ο πραγματικός χαρακτήρας της πολιτικής που εφαρμοζόταν στην ΑΕ, να περάσουν με το λιγότερο κόστος οι αναδιαρθρώσεις, να παραδοθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο στις επιχειρήσεις και την αγορά.

Αλλά μέσα από τη σκληρή και την ασίγαστη αντιπαράθεση της ΔΗΠΑΚ και της ΠΚΣ στους φοιτητές και σπουδαστές με την κυβερνητική πολιτική και τους κάθε είδους εκσυγχρονιστές αποκαλύφθηκαν οι πραγματικοί στόχοι της πολιτικής της διαδικασίας της Μπολόνιας και των κατευθύνσεων της ΕΕ. Οι πραγματικοί σκοποί των αποφάσεων της Διάσκεψης Κορυφής της Λισαβόνας και της Βαρκελώνης. Της Σαλαμάνγκας και της Πράγας. Το τι σήμαινε η κάθε νομοθετική πρωτοβουλία της κυβέρνησης στο επίπεδο της ΑΕ (δομή των προπτυχιακών σπουδών, ενότητα επιστημονικών αντικειμένων, μεταπτυχιακές σπουδές, πιστωτικές μονάδες, αξιολόγηση, έρευνα, προγραμματικές συμφωνίες, άσυλο κλπ.), των εργασιακών σχέσεων και των επαγγελματικών δικαιωμάτων.

Και η αντιπαράθεση αυτή έφερε καρπούς. Το ΔΕΠ και οι φοιτητές, ζώντας τις πραγματικές εξελίξεις, συνειδητοποίησαν το μέγεθος της κρίσης. Την εξελισσόμενη διαδικασία συγκεντροποίησης στην έρευνα. Οτι η ΑΕ βρισκόταν πλέον σε αδιέξοδο. Οτι κι αυτοί οι ίδιοι δεν είχαν κανένα μέλλον, γιατί άλλαζε το τοπίο της ΑΕ και το πανεπιστήμιο γινόταν υποχείριο των επιχειρήσεων και της αγοράς. Πράγμα που σήμαινε ότι το μεγαλύτερο τμήμα του ΔΕΠ δε θα μπορούσε να επιτελέσει το έργο του και τις επιστημονικές του αναζητήσεις απερίσπαστο, ενώ οι φοιτητές είχαν εξασφαλισμένη την ακριβοπληρωμένη αμάθεια και την επαγγελματική περιπέτεια. Καμιά κατοχύρωση. Ηταν πλέον μπροστά μας η, στο έπακρο, τυπική και ουσιαστική υπαγωγή της γνώσης στην αγορά και τις δυνάμεις του κεφαλαίου.

Η σταθερή παρέμβαση αυτή της ΔΗΠΑΚ επέδρασε γενικότερα. Εκφράστηκε και έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο 8ο Συνέδριο της ΠΟΣΔΕΠ. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΠΟΣΔΕΠ, υπήρξε τόσο συντριπτική καταδίκη του νέου Νόμου - Πλαισίου με ποσοστό 94%. Κατοχυρώθηκε η συνολική απόρριψη της διαδικασίας της Μπολόνιας και της Λισαβόνας. Ψηφίστηκε απολογισμός που είχε ξεκάθαρες πολιτικές προτεραιότητες. Ο προγραμματισμός βασίστηκε στην άρνηση του νόμου - πλαισίου και σε ό,τι συνεπαγόταν μια τέτοια θέση για το πανεπιστημιακό κίνημα. Δεν πέρασε η πρώτη προσπάθεια της ΚΙΠΑΝ και της ΑΡΜΕ να αλώσουν την ΠΟΣΔΕΠ.

Οι θέσεις που υιοθετεί στη συνέχεια η ΠΟΣΔΕΠ, δηλαδή από το 8ο έως το 9ο Συνέδριο, αλλά και οι αγώνες που αναπτύχθηκαν, βοηθάνε στην εκλαΐκευση των μεγάλων προβλημάτων της ΑΕ. Αντιστοιχούν σε σημαντικό βαθμό στην κρισιμότητα των στιγμών που περνάει το δημόσιο πανεπιστήμιο. Η κυβέρνηση και τα κόμματα της αντιπολίτευσης, με εξαίρεση το ΚΚΕ, υπονομεύουν τις θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ.

Συνεχίζεται, επίσης, η υπονόμευση των θέσεων της ΠΟΣΔΕΠ από εσωτερικές της δυνάμεις. ΚΙΠΑΝ και ΑΡΜΕ παίζουν το ρόλο της πέμπτης φάλαγγας. Συκοφαντούν, παραπληροφορούν, είναι σε συνεννόηση με συγκροτήματα Τύπου, φιλοξενούνται στις βασικές εφημερίδες της άρχουσας τάξης, δημιουργούν την κίνηση των λεγόμενων «Χιλίων», δημιουργούν το Παρατηρητήριο για θέματα της ΑΕ, προσπαθούν και καταφέρνουν, όπου μπορούν, να αδρανοποιήσουν συλλόγους του ΔΕΠ, προωθούν μέσα στο ΔΕΠ την αγοραία αντίληψη για το πανεπιστήμιο. Στηρίζονται στους πρυτάνεις και στην πανεπιστημιακή ολιγαρχία, που, στο μεταξύ, δυνάμωνε και κατακτούσε θέσεις - κλειδιά μέσα στα ΑΕΙ της χώρας.

Στην κατεύθυνση αυτή βοήθησε και η τακτική της ίδιας της ΠΟΣΔΕΠ, στο επίπεδο της δράσης, με κύρια ευθύνη της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ. Η ΠΟΣΔΕΠ ρυμουλκήθηκε πίσω από την καιροσκοπική και απαράδεκτη τακτική των φοιτητικών δυνάμεων των ΕΑΑΚ, ΑΡΕΝ και ΠΑΣΠ (εξωκοινοβουλευτική αριστερά, νεολαία ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ). Οι δυνάμεις αυτές έπαιξαν και χρησιμοποιήθηκαν εμφανώς, όχι για τα ζητήματα της Παιδείας και του νόμου - πλαισίου, αλλά για την αλλαγή του συσχετισμού των πολιτικών δυνάμεων στο ευρύτερο πολιτικό παιχνίδι.

Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ, τα ΜΜΕ, αξιοποίησαν την ευκαιρία. Δημαγωγούσαν ασύστολα σε σχέση με τα γεγονότα του περασμένου Δεκέμβρη. Αλλά καρφάκι δεν τους ένοιαζε για τα καψίματα και τις καταστροφές. Κάτι ήξερε και ο Κοσίγκα, πρώην υπουργός Εσωτερικών της Ιταλίας με την αποκαλυπτική του τοποθέτηση για τη σειρά των γεγονότων σε ανάλογες περιπτώσεις (απόσυρση της αστυνομίας, καψίματα, καταστροφές, επέμβαση της αστυνομίας και οι σειρήνες των νοσοκομειακών αυτοκινήτων να καλύπτουν τις σειρήνες των αστυνομικών).

Κυβέρνηση και ΠΑΣΟΚ καταδίκαζαν τη βία, την οποία τροφοδοτούσαν με την πολιτική τους, γιατί τους βόλευε. Ο ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ νόμισε ότι με την «εξέγερση» του Δεκέμβρη βρήκε την ευκαιρία να ξεπλύνει το βεβαρημένο του παρελθόν και να επανακάμψει με αριστερό πρόσωπο. Στην προσπάθειά του αυτή, έφτασε μέχρι την ιδεολογικοποίηση της κουκούλας.

Η επιδίωξη ήταν γνωστή και το αποτέλεσμα μπορούσε εύκολα να προβλεφτεί. Δημιουργήθηκε το έδαφος για μιαν ολομέτωπη επίθεση απαξίωσης της ΠΟΣΔΕΠ με άμεσο και σαφή στόχο να απαξιωθούν και οι πολιτικές της θέσεις. Ταυτόχρονα, δόθηκε και το σύνθημα για την προετοιμασία των εσωτερικών δυνάμεων για την «ανακατάληψη». ΚΙΠΑΝ και ΑΡΜΕ και από κοντά οι λεγόμενοι «ανεξάρτητοι» κινητοποιήθηκαν έξω από κάθε όριο και δεοντολογία και με κάθε μέσο.

Στο 9ο Συνέδριο το μόνο πράγμα που δεν ένοιαζε τις δυνάμεις της ανακατάληψης ήταν οι θέσεις της ΠΟΣΔΕΠ. Επί δύο ημέρες, από τις τρεις, απασχόλησαν το συνέδριο με τις παράνομες εγγραφές συλλόγων σφραγίδων, που ανασυστάθηκαν ή και δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να εξασφαλιστούν σύνεδροι. Και ενώ μιλάγανε ακατάσχετα οι ομιλητές τους, με περίσσευμα προκλητικότητας και θρασύτητας, κατηγορούσαν τους άλλους συνέδρους που αντιστέκονταν στον εκφυλισμό και τις παρακμιακές διαδικασίες του τσαμπουκά ότι κωλυσιεργούν την πρόοδο του συνεδρίου.

Εγγραφήκανε σύνεδροι που προέρχονταν από παράνομες εκλογές. Εγιναν δεκτοί σύλλογοι που αφορούσαν γεωγραφικά το ίδιο πανεπιστήμιο - Ιόνιο και Αριστοτέλειο, πράγμα που αντίκειται στο Καταστατικό της ΠΟΣΔΕΠ. Η νομιμοποίηση των αντιπροσώπων διεξάχθηκε με παράνομο τρόπο και ενάντια στο άρθρο 15 του καταστατικού της ΠΟΣΔΕΠ. Επιχειρήθηκαν εκβιασμοί από την ΚΙΠΑΝ, την ΑΡΜΕ και τους εξαρτημένους ανεξάρτητους για ομαδική αποχώρηση, με προφανή στόχο να τινάξουν το συνέδριο στον αέρα και να δημιουργήσουν συνθήκες πίεσης κυρίως πάνω στη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ. Η διαδικασία εγγραφής συνέδρων ίσχυε σχεδόν έως το τέλος της ψηφοφορίας, η ψηφοφορία στην κάλπη άρχισε πριν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες του συνεδρίου και να διεξαχθούν οι ψηφοφορίες.

Ολη αυτή η πρωτοφανής κατάσταση που δημιουργήθηκε έγινε δυνατή χάρη στη συμβιβαστική και τυχοδιωκτική στάση της ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗΣ. Στο τέλος της πρώτης ημέρας, μέχρι τις πρωινές ώρες, συνεδρίαζαν οι παρατάξεις ΚΙΠΑΝ και ΑΡΜΕ σε κοινή αίθουσα και σε άλλη η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ. Αυτό δεν εμπόδισε να υπάρξουν οι υπόγειες συνεννοήσεις για το πώς θα προχωρήσει το συνέδριο. Προφανώς με άνωθεν εντολές. Το δίλημμα που τέθηκε ήταν καθαρό. `Η υποχωρείτε ή αποχωρούμε. Και έπιασε τόπο. Η ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ξεπούλησε ακόμη και τα δικά της στελέχη, που αποκλείστηκαν από σύνεδροι και που είχαν καταθέσει ενστάσεις ενάντια στον αποκλεισμό τους, παρά και ενάντια στη γνώμη και τη στάση των ίδιων των μελών της.

Η αλλοίωση του συνεδρίου είχε επέλθει. Το αντάλλαγμα που δόθηκε από την ΚΙΠΑΝ στη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ ήταν να μη γίνει ψηφοφορία πάνω στον απολογισμό και τον προγραμματισμό. Για πρώτη φορά στην ιστορία της ΠΟΣΔΕΠ, δεν υπάρχει απολογισμός ούτε προγραμματισμός. Δεν υπάρχουν ψηφισμένα δεσμευτικά συνεδριακά ντοκουμέντα για τη δράση και τους στόχους της.

Από εκεί και μετά υιοθετήθηκε η διαδικασία των ψηφισμάτων, που προτάθηκε από τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ και έγινε δεκτή από την ΚΙΠΑΝ και την ΑΡΜΕ, για να διασωθούν τα προσχήματα και να «επιτραπεί» στη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ να προτείνει ορισμένα ψηφίσματα εν είδει προγραμματισμού, σε μια προσπάθεια να προφυλάξει και το κύρος της. Η ΔΗΠΑΚ αρνήθηκε να δεχτεί αυτήν την παρωδία, διευκρινίζοντας ότι δεν πρόκειται να ψηφίζει μαζί με τις συνδικαλιστικές παρατάξεις της ΚΙΠΑΝ και της ΑΡΜΕ, που αποτέλεσαν τον πολιορκητικό κριό της ΠΟΣΔΕΠ και να τους δώσει πολιτική κάλυψη και πιστοποιητικά προοδευτικότητας.

Το αποτέλεσμα ήταν μπροστά σε ένα διαλυμένο συνέδριο και με άδεια την αίθουσα να περάσει το πρώτο ψήφισμα αποτελούμενο στην κυριολεξία από δύο φράσεις με 60 ψήφους υπέρ, που εισηγήθηκε η εκπρόσωπος της ΑΡΜΕ και ψηφίστηκε από την ΚΙΠΑΝ, την ΑΡΜΕ και τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ (που πολλά μέλη της διαμαρτυρόμενα αποχωρούσαν από την αίθουσα). Ψήφισμα, που θα έπαιρνε τη θέση πολιτικής απόφασης του συνεδρίου. Με την οξύτατη κατάσταση που δημιουργήθηκε στη συνέχεια για το εάν αποτελεί απόφαση ενός πρακτικά διαλυμένου συνεδρίου ένα ψήφισμα που συγκέντρωσε 60 ψήφους, κατατέθηκε ένσταση απαρτίας για να ολοκληρωθεί η διάλυση του συνεδρίου.

Το συμπέρασμα είναι σαφές. Η ΠΟΣΔΕΠ με τις θέσεις της για τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις ενόχλησε την κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ. Την ΕΕ, εκδοτικά συγκροτήματα που επενδύουν στην ΑΕ και πρεσβείες που ενδιαφέρονται για επενδύσεις και κέρδη από τα ΚΕΣ και τα Κολέγια. Οι δυνάμεις του ΣΥΝ - ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτά από την αρχή με τη μία τάση τους, την ΑΡΜΕ, και στη συνέχεια με τη ΣΥΣΠΕΙΡΩΣΗ έβαλαν πλάτη για την άλωση της ΠΟΣΔΕΠ. Απέδειξαν το συμβιβαστικό τους χαρακτήρα.

Το ερώτημα, όμως, παραμένει για όλους τους αγοραίους και ευρωπαϊστές ανακαταληψίες. Μήπως νομίζουν ότι θα περάσουν οι πολιτικές τους; Και η απάντηση είναι μία και καταλυτική. Είναι βαθύτατα γελασμένοι. Οι θέσεις που προώθησε η ΔΗΠΑΚ εδώ και πολλά χρόνια και βρήκαν την έκφρασή τους και στην ΠΟΣΔΕΠ είναι βαθιά ριζωμένες μέσα στο πανεπιστήμιο. Η κρίση εξελίσσεται, έχει πολύ δρόμο μπροστά μας και τους περιμένει με ανοιχτά τα πανεπιστήμια.

Η ΔΗΠΑΚ απευθύνεται σε όλους τους πανεπιστημιακούς που είναι αντίθετοι στο αγοραίο πανεπιστήμιο, στη μεγάλη μάζα των πανεπιστημιακών δασκάλων. Τους καλεί να υπερασπιστούν τις κατακτημένες θέσεις του πανεπιστημιακού κινήματος, να ενεργοποιηθούν και να αναζωογονήσουν τους συλλόγους τους, να αντισταθούν στην επιχειρηματικότητα του πανεπιστημίου και την εμπορευματοποίηση της γνώσης, να υπερασπιστούν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών και τη δημοκρατία μέσα στο πανεπιστήμιο, να πρωτοστατήσουν για να αποτελέσει το πανεπιστήμιο βασικό μοχλό στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών, στην εξέλιξη των επιστημών, στην ανάπτυξη του πολιτισμού στην υπηρεσία του εργαζόμενου λαού και της νεολαίας.