Ο Κώστας Καζάκος, μετά τη μεγάλη θεατρική του επιτυχία με το έργο «Ηταν όλοι τους παιδιά μου», του Αρθουρ Μίλερ, που παίχτηκε για δύο συνεχόμενες θεατρικές περιόδους, παρουσιάζει, στο θέατρο «Τζένη Καρέζη» μία νέα μεγάλη παραγωγή με το καινούριο «καυτό» έργο του Γιώργου Ηλιόπουλου «Το Μαύρο Κουτί», σε σκηνοθεσία - σκηνογραφία του Αντώνη Καλογρίδη. Ενας μαυροπίνακας της ζωής όπου με κιμωλία και αίμα, ζωγραφίζουμε τα «θέλω» μας. Το σκηνικό, αιωρούμενο, με έντονες αντιθέσεις σε άσπρο - μαύρο για την πραγματικότητα, με έγχρωμα όμως τα όνειρα ή τους εφιάλτες που παρεμβάλλονται, σημαδεύει την πορεία των χαρακτήρων σε ένα άδηλο αλλά ίσως πιο φωτεινό μέλλον.

«Είναι σαφώς ένα πολιτικό έργο» - λέει ο Κώστας Καζάκος- «με έναν πολύ επίκαιρο προβληματισμό. Ο ήρωας του έργου είναι ένας από αυτούς τους αδίστακτους ανθρώπους που, προκειμένου να πλουτίσουν, να ανέβουν στην ιεραρχία σε μια πολυεθνική στη Νέα Υόρκη, πατούν επί πτωμάτων. Κατάφερε να φτάσει στα τελευταία σκαλοπάτια της επιτυχίας, να γίνει μέτοχος προσφέροντας τις υπηρεσίες του, παίζοντας το παιχνίδι με τα μέσα που παίζονται, βρώμικα. Οπως λέει μια φράση, που αποτελούσε την αντίληψη αυτού του νέου, "η ζωή είναι μια σκάλα και οι άνθρωποι είναι σκαλοπάτια. Πρέπει να τους πατήσεις αν θέλεις να ανέβεις στην κορυφή". Το έργο έχει δύο άξονες. Ο δεύτερος είναι ψυχολογικός και οφείλεται σε ένα οικογενειακό μυστικό. Η μάνα του αυτοκτόνησε όταν ήταν ενός έτους. Κάποιες καταβολές, όμως, στη συνείδηση του παιδιού φαίνεται ότι παίξανε το ρόλο τους, ώστε σε κάποια φάση, κι ενώ βρισκόταν στην κορυφή, έγινε μέσα του μια ανατροπή. Στην προοπτική μιας συγχώνευσης δύο πολυεθνικών, που θα έφερνε την καταστροφή στους ανταγωνιστές τους, και θα είχε ως αποτέλεσμα 12.000 ανέργους, δεν το άντεξε. Τα μάζεψε και γύρισε στο χωριό, στον πατέρα του, τον οποίο θεωρεί υπεύθυνο για το θάνατο της μάνας του. Εκεί, ψάχνοντας να εξιχνιάσει τι κρύβει το "μαύρο κουτί", που δεν είναι άλλο από τη σχέση με τον πατέρα του, μια σχέση μίσους αλλά και αγάπης και τρυφερότητας, αποκαλύπτεται η αλήθεια που κατά μια έννοια σκοτώνει ή ανορθώνει ανάλογα. Εδώ παίζει ρόλο ανορθωτικό. Εβούλιαξε μέχρι τον πάτο, ο άνθρωπος, έγινε ένα πιράνχας, αλλά σιγά - σιγά εξανθρωπίζεται και ξεκινάει μια καινούρια ζωή από μια νέα αφετηρία. Στην πραγματικότητα μπορεί να μη συμβαίνει έτσι. Μπορεί η πραγματικότητα να είναι χειρότερη από ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς, αλλά το θέατρο οφείλει να δίνει προοπτικές, τις οποίες ο καθένας τις χειρίζεται κατά τον τρόπο που μπορεί. Είναι αισιόδοξο έργο».

-- «Αυτό που προτάσσεται από την εξουσία σήμερα» - λέει - «είναι ο τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων και όχι η ίδια η αντιμετώπισή τους. Ολοι ξέρουμε πώς εξαλείφεται η φτώχεια. Κι αντί να αυξήσουν τους μισθούς και τις συντάξεις για να έχει χρήματα και ασφάλεια ο κόσμος, ισχυρίζονται ότι θα λύσουν το πρόβλημα μέσω των τραπεζών και του περαιτέρω δανεισμού, δημιουργώντας νέες συνθήκες εξαθλίωσης για τους πολλούς. Αυτή είναι η ζοφερή πραγματικότητα που βιώνουμε τώρα και δε φαίνεται πως μπορεί να ανακάμψει. Είναι φανερό ότι τα μέτρα που παίρνουν θα τα πληρώσει ο κοσμάκης πάλι. Γιατί οι κρίσεις αυτές δε γίνονται τυχαία, ούτε είναι μια βροχούλα που πέφτει από Θεού. Αυτές είναι κρίσεις που έχουν μελετηθεί, έχουν γραφτεί. Ο Μαρξ δεν έχει αφήσει τίποτε ανείπωτο. Είναι λες και διαβάζεις σημερινά πράγματα. Είναι μέσα στην αναδιανομή της πίτας, κρίσεις ενδοκαπιταλιστικές. Κάποιοι θα χάσουν, κάποιοι θα κερδίσουν. Πηγές πλουτισμού είναι οι κρίσεις, για τον καπιταλισμό».

Είναι άραγε ο «πάτος» σημείο εκκίνησης για μια νέα αρχή; Η εξαθλίωση είναι αυτή που θα αναβαπτίσει την αντίσταση του κόσμου, όπως κάποιοι ισχυρίζονται;

-- «Οσο πιο στον πάτο πάει η κοινωνία, τόσο χειρότερα είναι τα πράγματα. Δεν πρέπει να φτάσει στο έσχατο της εξαθλίωσης ένας λαός για να πάρει μέτρα για τη ζωή του. Και μάλιστα στη σύγχρονη εποχή με την τεχνολογία αυτή, με τη διάδοση της πληροφορίας, της γνώσης... δεν είναι λογικά πράγματα αυτά. Βέβαια, δημιουργείται στον κόσμο ένας τρόμος ότι ο εχθρός δεν είναι φανερός και ότι δεν είναι εύκολο να τον αντιμετωπίσεις. Οπως δηλαδή, γίνεται στα ιστορικά γεγονότα, με τους πολέμους, τις δικτατορίες, τότε που είναι ορατός ο εχθρός και ο λαός ενοποιείται και μεγαλουργεί, παρά την εξαθλίωση. Σίγουρα χρειάζεται μελέτη σε βάθος για να βρει κανείς τις πηγές από όπου αντλεί ένας λαός τις δημιουργικές του δυνάμεις. Κι εδώ ο τόπος μας έχει υπόγεια ποτάμια που κυλάνε από πολύ παλιά και ενεργοποιούν τις δημιουργικές δυνάμεις του λαού μας σε όλα τα πεδία. Ετσι ερμηνεύεται και το γεγονός ότι ο τόπος μας παρά τη φτώχεια και την υποτέλεια, καταφέρνει αυτός ο μικρός και ταλαιπωρημένος λαός και έχει ένα πλούσιο καλλιτεχνικό δυναμικό, έχει πρωτιές σε όλους τους τομείς της τέχνης, των γραμμάτων και της φιλοσοφίας ακόμη και της επιστήμης σε παγκόσμιο επίπεδο».

Σε ό,τι αφορά στη νέα αντικομμουνιστική προπαγάνδα που επιχειρείται, ο Κώστας Καζάκος το θεωρεί... «πολύ φυσικό. Οσο βρίσκεται σε κρίση το σύστημα κι όσο βαθαίνει αυτή η κρίση κι όσο γίνεται αντιληπτή από τον κόσμο, τόσο οι βαθύτερες επιθυμίες, τα όνειρα του κόσμου προσανατολίζονται στην αντίθετη κατεύθυνση. Ποιος άνθρωπος σήμερα δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι ο καπιταλισμός των ημερών μας δεν είναι το πιο βάρβαρο και χυδαίο σύστημα που έχει εφαρμοστεί. Το ζούνε στο πετσί τους οι άνθρωποι. Το μόνο που μένει πια ως διέξοδος είναι ο δρόμος προς το σοσιαλισμό και γι' αυτό πρέπει να σπείρουν την προπαγάνδα τους για να μην ισχυροποιηθεί το κομμουνιστικό κίνημα. Δεν έχουμε πολλούς δρόμους. Το έχει γράψει και ο Αριστοτέλης. Δύο είναι. Ο ένας είναι όταν κυβερνάνε οι φτωχοί που είναι οι πολλοί και έχουμε δημοκρατία. Και όταν κυβερνάνε οι πλούσιοι που είναι οι λίγοι και έχουμε ολιγαρχία. Δεν υπάρχει άλλο. Το πόσο θα βαθύνει η δημοκρατία και θα εξελιχθεί σε σοσιαλιστική κοινωνία και μακρύτερα ακόμη στην αταξική κομμουνιστική κοινωνία, αυτό είναι ζητούμενο που ο ίδιος ο λαός όταν το επιθυμήσει μπορεί να το κάνει. Το ΚΚΕ τον καλεί να βγει στο δρόμο να παλέψει, να υπερασπιστεί τα δικαιώματά του που του τα έχουν αφαιρέσει και να διεκδικήσει να τα ξανακερδίσει, μ' ένα μακροπρόθεσμο στόχο της λαϊκής οικονομίας, της λαϊκής εξουσίας. Να φύγει η εξουσία από το μεγάλο κεφάλαιο, από την ολιγαρχία του πλούτου, που είναι εγκλωβισμένη ολόκληρη η εξουσία στα χρηματοκιβώτια των τραπεζών και των χρηματιστηρίων, και να περάσει στα χέρια του λαού».

Υπάρχει έξοδος από αυτό το τούνελ της κοινωνικής κρίσης;

-- «Οσο ο πολίτης είναι παθητικός, συμβιβασμένος, αγράμματος και υποταγμένος, δε θα υπάρξει καμία αλλαγή. Οι άνθρωποι σπάνε τα δεσμά τους μόνο μέσα από τη μόρφωση, τη γνώση και τη συλλογική αντίδραση. Αυτός ο εγκλωβισμός στο δικομματισμό και ο τρόμος που προσπαθούν να προκαλέσουν με το θέμα της ακυβερνησίας και της μη αυτοδύναμης κυβέρνησης είναι τελικά σε βάρος του λαού. Τι έχει να χάσει ο κόσμος από μια κυβέρνηση που δε θα είναι αυτοδύναμη και θα κάνει συμμαχίες; Γιατί να είναι αυτοδύναμη; Για να σκληραίνει τα μέτρα; Για να διαχειρίζεται τις κρίσεις με μεγάλη δύναμη; Αυτό θα είναι εναντίον μας. Ο λαός θα πρέπει να αποφύγει στις επόμενες εκλογές να βγάλει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Πρέπει να απεγκλωβιστεί πάση θυσία από το δικομματισμό. Ο δικομματισμός είναι το μεγάλο στήριγμα του καπιταλισμού. Χωρίς δικομματικό παιχνίδι θα καταρρεύσει. Καταφέρνει μέσω του δικομματισμού να κυβερνάνε ακόμη και μειοψηφίες. Είναι μεγάλο το μέτωπο που ανοίγεται σε όλα τα πεδία της κοινωνίας. Πρέπει ο κόσμος να ξεφύγει από την αδράνεια, από τον ατομικισμό και να βγει για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Είναι στα χέρια του λαού να αλλάξει τις εξελίξεις, να τις γυρίσει υπέρ του. Πρέπει να δώσει ένα γερό μάθημα στο σύστημα».