Ξαφνικά πλάκωσε καταιγίδα/ Ο πολικός γκρεμίστηκε/ Το μελτέμι κρύφτηκε/ Η τραμουντάνα γέλαγε/ Κι η θάλασσα/ Εσβησε τη μολυβιά πάνω στο χάρτη/ Τώρα τι γίνεται;

Το καλαματιανό που δε χόρεψες με τη μάνα σου/ Πήγε χαμένο/ Ο αντικριστός που χόρεψες μόνος σου/ Κηδεία έμοιασε/ Το τρεχαντήρι που αρμένιζε στ' όνειρο/ Και δεν ήταν στη θάλασσα/ Αχρηστο βγήκε.

Ενα ζεϊμπέκικο η ζωή/ Πόσο να προλάβεις να χορέψεις;/ Πριν να ξεκουρντίσουνε τα τέλεια/ Σακουλιάζει το πετσί στο ντουμπελέκι.

Πορεία μηδέν/ Χωρίς τρίγωνο, κουμπάσο κι εξάντα/ Μακρονήσι, Αη - Στράτης, Κατοχή/ Να καρφώνεται η ζωή σου/ Πάσσαλος στο αντίσκηνο/ Κοκορέτσι στο συρματόπλεγμα τα νιάτα σου.

Στο ουράνιο τόξο η καρδιά σου να γελά/ Να σεργιανά/ Να τραγουδάει/ Και να παίρνεις βόλτα και ξανά και πριν/ Δυο διψασμένα βήματα μπρος δυο πίσω/ Δυο διψασμένα βήματα μπρος δυο πίσω.

Ποια πορεία;

Με είχανε βάλει τσαγκαράκι/ Φόλες, τακούνια, φτερνίτες ψίδια, τσιρίσι, γλώσσες/ Στα γερά βάρδουλα βάζαμε και μετζισόλες/ Γύριζα και σβίγα, σιάζαμε παγωτό/ Τότε δυνάμωσε τ' αριστερό μου χέρι κι ύστερα/ Επαιζα ασταμάτητα στους επονίτικους χορούς ακορντεόν/ Ανάμεσα βούτα και βαρελάκι, πάγος, χοντρό αλάτι/ Κι ιδρώτας/ Κτυπάς με κακία τον κόπανο/ Γίνεται πέτρα/ Και γυρίζεις ντουμπανιασμένος γεμάτος αδιέξοδο/ Κι απελπισία/ (δεν κάνει να σταματήσεις ούτε μία στιγμή)/ Οταν φορτώναμε το παγωτό στο σαμάρι/ (με το γάιδαρο μαχαλά το πούλαγε)/ δυο χωνάκια παγωτό η πληρωμή μου, ένα σε κάθε χέρι/ μου περνούσε αμέσως η κούραση/ καμάρωνα κιόλας που μούχε μάθει η κυραγγέλα/ πως αυτό που τρώγω άμα τόχω βγάλει με τη δούλεψή μου/ είμαι λεβέντης/ Λεβέντης έλεγε δεν είναι ο λεφτάς/ Είναι ο δουλευταράς.

Εσιαζα και δόντια/ (οδοντοτεχνίτης ήμουνα), ζωγράφιζα/ Επαιζα μουσική/ Το πεινασμένο στομάχι δε φοβάται τα βαθιά νερά.

Δεν είχα πορεία/ Δε φοβόμουν τη θάλασσα/ Δεν είχα προορισμό/ Ημουνα άνθρωπος/ Δεν έσβηνα με τίποτα εγώ/ Δεν ήμουν μολυβιά πάνω στο χάρτη/ Μόνο που έπρεπε να τραβάω σαν άλογο/ Με σηκωμένο το στήθος και το κεφάλι ψηλά.

Σκυφτός δεν έχεις αέρα/ Πνίγεσαι/ Δε βγάζεις ανηφόρα/ Πέλαγο/ Ωκεανό/ Κανάλι

Τώρα η κυραγγέλα έγινε έργο/ Χωρίς τρίγωνο κι εξάντα/ Με φουσκωμένα πανιά στο μπογάζι.

Δεν άραξα ποτέ στη ζωή μου/ Ούτε θ' αράξω/ Εμένα/ Δε με περιμένει λιμάνι

Κοκκινιά 9-8-2000