Στην προσπάθεια που καταβάλλει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, ώστε να αντιστοιχηθούν οι εργατικοί αγώνες στην ένταση, το εύρος και το βάθος της εργοδοτικής επίθεσης, στις δυσκολίες και στα εμπόδια που υπάρχουν, αλλά και στις αστείρευτες δυνατότητες που αναδεικνύονται από κάθε μικρή και μεγάλη ταξική αναμέτρηση, αναφέρεται ο Σωτήρης Ζαριανόπουλος, στέλεχος του ΠΑΜΕ, μέλος της Διοίκησης της ΓΣΕΕ και ΓΓ του ΕΚΘ, μιλώντας στον «Ρ». Λίγες μόλις μέρες πριν από τον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, η συζήτηση αναδεικνύει την επιτακτική ανάγκη να μην πάει ούτε ώρα χαμένη μέχρι το πρωί της ερχόμενης Παρασκευής. Αλλά και την αναγκαιότητα να συνεχιστεί η δουλειά με την ίδια και μεγαλύτερη ένταση από την επόμενη κιόλας μέρα, με μόνιμη επιδίωξη να οικοδομηθούν κάστρα οργανωμένης ταξικής αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά. Να γίνουν νέα βήματα στην πορεία ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, σε μια περίοδο που η ίδια η οικονομική κρίση και η διαχείρισή της από τις δυνάμεις του κεφαλαίου βάζει νέα, αυξημένα καθήκοντα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

-- Σε περίοδο κρίσης, η επίθεση των εργοδοτών σε βάρος των εργασιακών δικαιωμάτων φαίνεται να κλιμακώνεται και να εκδηλώνεται συντονισμένα. Η απάντηση των εργαζομένων είναι αντίστοιχη των σημερινών συνθηκών;

-- Η επίθεση του κεφαλαίου δε γνωρίζει χρονικά και τοπικά όρια. Είναι γενικευμένη, στρατηγικού χαρακτήρα και διαρκείας. Κλιμακώνεται βέβαια μέσα στην καπιταλιστική κρίση. Στη Βόρεια Ελλάδα, η κρίση προστίθεται στις επιπτώσεις της προηγούμενης περιόδου με κλεισίματα επιχειρήσεων και μεταφορά τους στις γειτονικές χώρες, με χαμηλότερα μεροκάματα, συρρίκνωση παραδοσιακών κλάδων που σημαίνουν απολύσεις, ανεργία, περικοπή δικαιωμάτων.

Η επίθεση στην ευρύτερη περιοχή συντονίζεται από το Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βόρειας Ελλάδας. «Φαγώνονται» στο μεταξύ τους ανταγωνισμό, αλλά με συνείδηση ενιαίας κυρίαρχης τάξης συναντήθηκαν σε σεμινάρια για το τσάκισμα των εργασιακών δικαιωμάτων και συσκέψεις επιχειρηματιών που κατέληξαν σε «συμφωνίες κυρίων» για ταυτόχρονη επίθεση, καλλιεργώντας κλίμα φοβίας και οικονομικού ολέθρου, στον οποίο πρέπει οι εργαζόμενοι να υποταχθούν «αν θέλουν το κοινό καράβι πλούσιων εργοδοτών και φτωχών εργαζόμενων να επιπλεύσει».

Το κριτήριο, για να εκτιμήσει κανείς την απάντηση των εργαζομένων είναι αν με τους ίδιους όρους, με συνείδηση ενιαίας τάξης, της πολυπληθέστερης και μοναδικής παραγωγικής και από τη σκοπιά των δικών τους συμφερόντων απάντησαν στην επίθεση. Απέχουμε από το να πούμε ότι η απάντηση είναι αντίστοιχη της επίθεσης. Εγιναν όμως σοβαρά βήματα και στη Θεσσαλονίκη εκεί όπου υπήρξε παρέμβαση του ΠΑΜΕ. Εκεί όπου έλειψε και κυριαρχεί ο εργοδοτικός συνδικαλισμός (ΓΣΕΕ - Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης) είχαμε υποχωρήσεις και αντεργατικές συμφωνίες.

Οι εργαζόμενοι που κάτω από εργοδοτικές απειλές και παρέμβαση του εργοδοτικού συνδικαλισμού υποχώρησαν, δεν είναι εξ ορισμού συμβιβασμένοι. Η διαπάλη που γίνεται για το ποιος θα κερδίσει αυτούς τους εργάτες, το κεφάλαιο και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός ή το ταξικό κίνημα και το ΠΑΜΕ, πρέπει να οξυνθεί.

Το ότι όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι προστρέχουν με εμπιστοσύνη στο ΠΑΜΕ για τα προβλήματά τους, αλλά και επιμέρους κατακτήσεις, όπως η ανάκληση απολύσεων στα πολυκαταστήματα, στο ΚΘΒΕ και αλλού, η πληρωμή απλήρωτων εργατών, όπως στη βιομηχανία ΑΜΑΣΑ, η άρνηση των εργαζόμενων στην επιχείρηση ΠΛΑΙΣΙΟ να υποκύψουν στον εκβιασμό για μείωση των αποδοχών, η οργάνωση νέων σωματείων, οι αγώνες των καθαριστριών, δείχνουν αφύπνιση και δράση περισσότερων εργαζόμενων. Πιο καθαρή ταξική ματιά για τις αιτίες της κρίσης. Για το αδιέξοδο του καπιταλισμού για την εργατική τάξη. Για τις ευθύνες του δικομματισμού, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, μπροστά από τις ευρωεκλογές.

Γίνονται βήματα για να αντιστοιχηθεί η εργατική απάντηση στην ένταση, το εύρος και το βάθος της εργοδοτικής επίθεσης, αλλά ακόμα έχουμε δρόμο να διανύσουμε, εμπόδια να υπερπηδήσουμε, αλλά και αστείρευτες δυνατότητες της εργατικής τάξης να αξιοποιήσουμε. Χρειάζεται ποιοτική, ριζική στροφή στο εργατικό κίνημα. Γι' αυτή παλεύει το ΠΑΜΕ.

-- Η συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία της 2 Απρίλη και στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ έδωσε δείγματα αυτής της νέας ποιοτικής στροφής; Και πώς εκφράστηκε αυτό;

-- Εχουμε τέτοια δείγματα. Νέοι εργαζόμενοι, όχι μόνο σε ηλικία αλλά και νέοι στους αγώνες, κύρια από τον ιδιωτικό τομέα, συμμετείχαν στις συσκέψεις, στην απεργία και τα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ. Οι ίδιοι πρωτοστάτησαν στη δημιουργία νέων συσπειρώσεων. Εργοστάσια που δεν είχαν απεργήσει ποτέ ξανά, συμμετείχαν στην απεργία και τις συγκεντρώσεις κατά 100%. Συμμετείχαν και μίλησαν σωματεία και συνδικαλιστές που καμιά σχέση δεν είχαν μέχρι σήμερα με το ΠΑΜΕ.

Τα οξυμένα προβλήματα, η γεύση από τη πολιτική του κεφαλαίου και των κυβερνήσεων είτε της ΝΔ, είτε του ΠΑΣΟΚ, από τη πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και των κομμάτων που την δοξολογούν όπως ο ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ., «ανοίγει» το ταξικό μάτι του εργάτη και τον οδηγεί να αναρωτηθεί αν μπορεί να ελπίζει σε καλύτερες μέρες για τον ίδιο και τα παιδιά του μέσα σε ένα σύστημα που υποτάσσει τα πάντα στο κέρδος, υποβαθμίζοντας την ικανοποίηση των αναγκών.

Η 10χρονη δουλειά του ΠΑΜΕ καρπίζει σε ένα βαθμό μέσα στην εργατική συνείδηση. Η ακόμα μεγαλύτερη απαξίωση της ΓΣΕΕ ανάμεσα στους εργαζόμενους είναι χαρακτηριστική. Το ίδιο και η υποχρέωση που αισθάνθηκε ο γνωστός Μυλωνάς του Συνδέσμου Βιομηχάνων να αφιερώσει τη τελευταία ομιλία του σε επίθεση κατά του ΠΑΜΕ.

Το ότι με πρωτοβουλία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου, μέσα από αγώνες, ιδρύθηκαν πρόσφατα τέσσερα νέα ταξικά σωματεία (εργολαβικές καθαρίστριες και φύλακες, εργοστάσια τροφίμων, τηλεπικοινωνίες, δασεργάτες), αλλά και επιτροπές αγώνα (ξενοδοχοϋπάλληλοι, μέταλλο) και οργανώνονται νέα σωματεία (επιχείρηση ΠΛΑΙΣΙΟ, τράπεζες) και Επιτροπές Αγώνα (ξύλο, κλωστοϋφαντουργία κ.λπ.), το ότι, παρά τη δραματική συρρίκνωση του κλάδου, το συνδικάτο των οικοδόμων διατήρησε ουσιαστικά τις δυνάμεις του στις πρόσφατες αρχαιρεσίες, η μαζική συμμετοχή της νεολαίας στις συγκεντρώσεις, είναι δείγματα ισχυροποίησης του ΠΑΜΕ. Είναι δείγματα των τεράστιων δυνατοτήτων, αλλά και των υποχρεώσεων που έχει αναλάβει το Πανεργατικό Μέτωπο.

-- Η φετινή Πρωτομαγιά, η πρώτη μέσα στη δίνη της καπιταλιστικής κρίσης, μπορεί να αποτελέσει ορόσημο για τους αγώνες της εργατικής τάξης; Τι θα συμβάλλει σ' αυτήν την κατεύθυνση;

-- Κάθε χρόνο, ο γιορτασμός της Πρωτομαγιάς, είναι απολογισμός αγώνων, επιθεώρηση των δυνάμεων της εργατικής τάξης, μέτρημα της απόστασης που τη χωρίζει από την ιστορική αποστολή της: Την κατάργηση του συστήματος της εκμετάλλευσης, του κράτους της πλουτοκρατίας. Την οικοδόμηση του κράτους της εργατιάς και των συμμάχων της, των μικρών αγροτών και των αυτοαπασχολούμενων.

Σήμερα, η εργατική τάξη και το ταξικό της κίνημα πρέπει να καλύψουν μεγαλύτερο μέρος της απόστασης από αυτήν την ιστορική αποστολή. Το επιβάλλουν οι καιροί. Το σάπιο σύστημα του καπιταλισμού δεν έχει γιατρειά. Οσο σαπίζει τόσο θα χάνει ο εργαζόμενος. Οσο ο αγώνας του για το άμεσο δεν πολιτικοποιείται, δε συγκρούεται με την πολιτική, τα κόμματα, τους συνδικαλιστές που βάζουν πλάτη σ' αυτό το σύστημα, τόσο αυτός ο αγώνας θα μένει χωρίς αποτέλεσμα, τόσο η καθημερινή ζωή του θα χειροτερεύει.

Η αλλαγή των συσχετισμών στο συνδικαλισμό και την πολιτική δεν είναι μια υπόθεση μετρήματος κουκιών. Εχει να κάνει με το αν αύριο - και όχι στο απώτερο μέλλον - θα έχει δουλειά, θα έχει ικανοποιητικό εισόδημα, ασφάλιση και περίθαλψη, αν τα παιδιά του θα έχουν παιδεία, αν θα έχει δικαιώματα. Ο άλλος τρόπος ανάπτυξης της οικονομίας και της κοινωνίας με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, η εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της γίνονται σήμερα ακόμα πιο επίκαιρες επιταγές για το ταξικό κίνημα.

-- Τις επόμενες μέρες και μέχρι την Πρωτομαγιά, τι στόχους βάζει το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για την απεργία και τις απεργιακές συγκεντρώσεις; Τι μέτρα παίρνονται προς αυτήν την κατεύθυνση;

-- Η επιτυχία της Πρωτομαγιάς δε θα καταγραφεί μόνο από τον όγκο του συλλαλητηρίου που είναι μεγάλης σημασίας και αναμένεται να είναι από τα μεγαλύτερα των τελευταίων ετών. Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, πατώντας στη μέχρι σήμερα δράση, εμπειρία και δεσμούς με τους εργαζόμενους, με στοχευμένο σχεδιασμό, οργανώνουν τη δουλειά τους.

Δεν αρκεί να καταγράφεις τους χώρους που μοιράζεις την προκήρυξη. Χρειάζονται συγκεκριμένα αποτελέσματα στην οργάνωση της πάλης. Επαφή με νέους εργασιακούς χώρους, ιδιαίτερα αυτούς που πλήττονται πιο άγρια από την εργοδοτική επίθεση. Συσπείρωση νέων εργαζομένων. Οργάνωση νέων σωματειακών επιτροπών και επιτροπών αγώνα. Να βάλουμε με εμπιστοσύνη στη δουλειά των σωματείων όσο το δυνατόν περισσότερους εργαζόμενους, πρώτ' απ' όλα τους υποψήφιους στα ψηφοδέλτιά μας. Η προσωπική συζήτηση και η σύσκεψη στη γειτονιά είναι αναντικατάστατος τρόπος δουλειάς.

Ο στόχος να κτίσουμε ένα κάστρο οργανωμένης ταξικής αντίστασης σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε γειτονιά, είναι το μεγάλο στοίχημα. Στην Πρωτομαγιά παλεύουμε να φτάσουμε με μηνύματα από περισσότερα τέτοια κάστρα. Να κάνουμε νέα βήματα στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.