Eurokinissi

Αυτό το συνδικαλιστικό κίνημα και αυτήν την «ενότητα» οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ: Της ήττας, της υποταγής, των «κοινωνικών διαλόγων»

Σύμφωνα με τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, η κρίση του καπιταλισμού δεν οφείλεται σ' αυτή καθαυτή την εκμεταλλευτική του φύση και στην αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο από τη μια και την ατομική του ιδιοποίηση από την άλλη. Κατά συνέπεια, για τους οπορτουνιστές, η οικονομική κρίση δεν είναι κρίση υπερπαραγωγής - υπερσυσσώρευσης, αλλά απότοκο μιας συγκεκριμένης μορφής διαχείρισης του καπιταλισμού, του «νεοφιλελεύθερου» - όπως το ονομάζουν - μοντέλου διαχείρισης. Αρα, μια διαφορετική διαχείριση του καπιταλισμού θα μπορούσε μέχρι και να αποτρέψει τις κυκλικές οικονομικές κρίσεις. Η ερμηνεία για το χαρακτήρα της κρίσης αποτελεί το θεμέλιο λίθο για τη στρατηγική που το εργατικό κίνημα οφείλει να διαμορφώσει στις δοσμένες συνθήκες και όχι μόνο. Από την ερμηνεία που δίνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προκύπτει η στρατηγική του θέση ότι στόχος του εργατικού κινήματος πρέπει να είναι η αλλαγή του διαχειριστικού μοντέλου, η απαλλαγή από το «νεοφιλελεύθερο» μοντέλο διαχείρισης του καπιταλισμού και όχι η υπόσκαψη και τελικά η ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης που παράγει και αναπαράγει την κρίση. Σ' αυτήν τη στρατηγική θέση, βέβαια, χωράνε όλοι. Από τους καθαρόαιμους σοσιαλδημοκράτες, μέχρι τους κάθε λογής αριστεριστές, που αποφεύγουν όπως ο διάολος το λιβάνι να θίξουν τα συμφέροντα των μονοπωλίων και καλούν τους εργαζόμενους απλά να επιλέξουν διαχειριστή, εκμεταλλευτή. Να πώς επιβεβαιώνεται ο ρόλος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ως αναχώματος στη ριζοσπαστικοποίηση εργατικών συνειδήσεων. Να πώς κάθε του ερμηνεία, θέση και πρόταση τον αναβαπτίζει στην κολυμβήθρα της σοσιαλδημοκρατίας.

Το ΠΑΜΕ είναι ό,τι πιο ελπιδοφόρο γεννήθηκε στο συνδικαλιστικό κίνημα, σε μια περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για τους εργαζόμενους και τους αγώνες τους. Γι' αυτό αποτελεί καρφί στο μάτι της εργοδοσίας και των εκπροσώπων της

Αποκαλυπτική, πράγματι, η ομολογία του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για το περιεχόμενο και το χαρακτήρα του Παγκόσμιου και του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Φόρουμ, τα οποία οι οπορτουνιστές δε δίστασαν σε κρίσιμες για το κίνημα περιόδους να τα παρουσιάσουν ακόμα και σαν το νέο επαναστατικό υποκείμενο, δίνοντάς τους ανύπαρκτα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά. Τι ομολογεί ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οτι τα κάθε λογής Φόρουμ δεν είναι τίποτε άλλο παρά ετερόκλητα συνονθυλεύματα στα οποία χωράνε όλοι. Ακόμα και οι συνδικαλιστικές εκείνες δυνάμεις που - σύμφωνα με τον ίδιο τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - «έχουν υιοθετήσει το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ευρωπαϊκής ενοποίησης», όπως είναι η αντιδραστική Ευρωπαϊκή και Διεθνής ένωση των ρεφορμιστικών συνδικάτων, που δρουν στον αντίποδα της Παγκόσμιας Συνδικαλιστικής Ομοσπονδίας. Αφήνουμε κατά μέρος το γεγονός ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις έπιναν νερό στο όνομα της ETUC και της ITUC και μόνο το τελευταίο διάστημα έχουν αρχίσει να ψελλίζουν μια ανώδυνη στο περιεχόμενο κριτική. Αυτό που αναγνωρίζουν με τον πλέον κραυγαλέο τρόπο είναι ότι τα Φόρουμ είναι εργαλείο ενσωμάτωσης και ευνουχισμού των εργατικών αγώνων, αφού σ' αυτά βρίσκουν θέση οι πιο βασικοί από τους φορείς της αντίδρασης που δρουν στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αυτό το στοιχείο, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το θεωρεί θετικό! Και κάτι ακόμα. Και μόνο η φράση «νεοφιλελεύθερο μοντέλο ευρωπαϊκής ενοποίησης» δείχνει τις αυταπάτες που κουβαλάνε οι οπορτουνιστές στο κεφάλι τους και τις οποίες προσπαθούν να περάσουν και στους εργαζόμενους, στο κίνημα. Η ενοποίηση της καπιταλιστικής ΕΕ, την οποία στήριξε σε όλες τις φάσεις της εξέλιξής της ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, μόνο αντεργατική και αντιδραστική μπορεί να είναι, είτε την ονομάσει κανείς «νεοφιλελεύθερη», είτε σοσιαλδημοκρατική, είτε αλλιώς. Προοδευτική - φιλεργατική καπιταλιστική ενοποίηση δεν μπορεί να υπάρξει. Παρά μόνο στο μυαλό εκείνων που πασχίζουν να μείνει στο απυρόβλητο η οικονομική βάση του ιμπεριαλιστικού εποικοδομήματος της ΕΕ.

Εδώ ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ συλλαμβάνεται «κλέπτων οπώρας». Αφήνουμε κατά μέρους την προσπάθειά του να χρεώσει αποκλειστικά στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ τον εκφυλισμό και την υποταγή του συνδικαλιστικού κινήματος στα συμφέροντα του κεφαλαίου, θέλοντας απεγνωσμένα να βγάλει απ' έξω τη δική του ουρά. Αλλά αποτελεί τουλάχιστον πρόκληση το γεγονός ότι χρησιμοποιεί σαν παράδειγμα την ΟΝΕ και τη στάση κάθε κόμματος απέναντι σ' αυτήν τη στρατηγική επιλογή του κεφαλαίου για να στηρίξει τη θέση του. Γιατί; Επειδή ο ΣΥΝ ήταν αυτός που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ από την πρώτη στιγμή τάχθηκε υπέρ της ΟΝΕ και των αντεργατικών μέτρων που αυτή έφερνε μαζί της. Επειδή ο ΣΥΝ ήταν αυτός που τον Ιούλη του 1992, μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, ψήφισε στην ελληνική Βουλή το Μάαστριχτ, που εμπεριείχε και προέβλεπε την ΟΝΕ, η οποία θα ολοκληρωνόταν για τη χώρα μας 9 χρόνια αργότερα, τη 1/1/2001. Επειδή ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που μαζί με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε στις 18/5/2000 υπέρ της ένταξης της Ελλάδας στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, που προέβλεπε ανάμεσα σε άλλα και την εφαρμογή του Συμφώνου Σταθερότητας, για την αναμόρφωση του οποίου τώρα δήθεν κόπτεται. Το γιουρούσι της μεγαλοεργοδοσίας και των κομμάτων της στα εργασιακά και άλλα δικαιώματα στο όνομα της ΟΝΕ, έχει ατόφια και τη σφραγίδα του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ακόμα παραπέρα. Συστατικό στοιχείο της στρατηγικής του κεφαλαίου - και κατά την περίοδο της «προετοιμασίας» για την ένταξη στην ΟΝΕ - ήταν και παραμένει ο «κοινωνικός διάλογος», ένα από τα βασικότερα εργαλεία ενσωμάτωσης και καθυπόταξης του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος. Ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ τάχθηκε από την πρώτη στιγμή αναφανδόν υπέρ του «κοινωνικού διαλόγου», όταν για πρώτη φορά θεσπίστηκε επίσημα από την κυβέρνηση Σημίτη το 1997. Στήριξε τη συνδικαλιστική συνδιαλλαγή με το κεφάλαιο σε κρίσιμες για το εργατικό κίνημα φάσεις (π.χ. Ασφαλιστικό Γιαννίτση), συμβάλλοντας στο βαθμό που του αναλογεί στον εκφυλισμό του συνδικαλιστικού κινήματος, μαζί με τις δυνάμεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η στρατηγική που προωθούν από κοινού ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στο εργατικό - συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο βασικός παράγοντας του εκφυλισμού και όχι «η διάσπαση της Αριστεράς», όπως διαπιστώνει για λογαριασμό του κόμματός του ο αρθρογράφος. Οι συνεπείς ταξικές δυνάμεις και οι κομμουνιστές στάθηκαν και τότε στο ύψος των περιστάσεων, αντιπαλεύοντας, καταγγέλλοντας και αποκαλύπτοντας την ΟΝΕ και όσους ανέλαβαν εργολαβικά τη στήριξή της. Αυτά έχουν καταγραφεί στην ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος. Και σε καμιά περίπτωση δεν πρόκειται να τα ξεχάσουν οι εργαζόμενοι.

Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ θα πρέπει να αισθάνεται ιδιαίτερα ικανοποιημένη για το γεγονός ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, όση «γκρίνια» κι αν βγάλει, δε θα πάψει ποτέ να είναι ο πιστός σύμμαχος στο συνδικαλιστικό κίνημα, που θα αναλαμβάνει πάντα τη βρώμικη δουλειά να εξωραΐσει στα μάτια των εργαζομένων την πλειοψηφία και την αντιδραστική στρατηγική της. Τι λέει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ; Οτι η στάση της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, το ξεπούλημα των εργατικών αγώνων, η κοινή δράση με τους μεγαλοεργοδότες, οι συμβάσεις του 1 ευρώ, η συμφωνία στην εκ περιτροπής απασχόληση και στο ξεθεμελίωμα των εργασιακών δικαιωμάτων, δεν είναι συνειδητή επιλογή του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αντίθετα, είναι δείγμα αδυναμίας της πλειοψηφίας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, με αποτέλεσμα η δράση της να μην είναι αποτελεσματική! Δηλαδή, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ο πιο αξιόπιστος ιμάντας μεταβίβασης της πολιτικής του κεφαλαίου στο συνδικαλιστικό κίνημα, θέλουν να συμπεριφερθούν διαφορετικά, αλλά δεν μπορούν! Αρα, αθώοι του αίματος οι θύτες. Αθώα η πλειοψηφία για την κατρακύλα του εργατικού εισοδήματος, για τις εργασιακές ανατροπές, για τους αντιασφαλιστικούς νόμους, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας και πάει λέγοντας... Και με δεδομένα τα παραπάνω, η επόμενη σκέψη δεν μπορεί παρά να είναι η εξής: Αφού η συνδικαλιστική πλειοψηφία δε δρα συνειδητά σε βάρος των εργατικών συμφερόντων, τότε τίποτα δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να επανέλθει κάποια στιγμή στον «ίσο δρόμο» και να υπερασπιστεί αποτελεσματικά τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους. Αρα, κανένα μέτωπο απέναντι στους εργατοπατέρες δε χρειάζεται. Απλά, οι εργαζόμενοι πρέπει να δείξουν υπομονή και κατανόηση για μια πλειοψηφία που παροδικά μόνο έχει χάσει τον προσανατολισμό της! Αυτό πρεσβεύει στην πραγματικότητα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Γι' αυτό έσπευσε να χαρακτηρίσει «λάθος» και όχι συνειδητό αντεργατικό συμβιβασμό τη σύμβαση του 1 ευρώ. Γι' αυτό και στελέχη του έπεσαν με τα μούτρα να αθωώσουν τους εργατοπατέρες μετά την άθλια υπογραφή της διετούς Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας το 2008. Γι' αυτό ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις στηρίζουν την προσπάθεια της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ να μεταλλάξει τα συνδικάτα σε Καταναλωτικές Ενώσεις και ΜΚΟ. Συμβάλλει, ώστε να απομακρύνονται κι άλλο οι εργαζόμενοι από την πηγή του προβλήματος, που δεν είναι άλλη από τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και την πολιτική που υπηρετεί την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Αφού πέρασε την πλειοψηφία από το καθαρτήριο, τώρα ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έρχεται να την παραδώσει ξανά αμόλυντη και άσπιλη στη συνείδηση των εργαζομένων, συκοφαντώντας παράλληλα το ΚΚΕ και το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα. Η τακτική του δεν αποτελεί έκπληξη. Αναγκαίο συμπλήρωμα και προϋπόθεση για να προχωρήσει η στρατηγική του συμβιβασμού στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα είναι η συκοφάντηση και η προσπάθεια απαξίωσης των συνεπών ταξικών δυνάμεων και της πρωτοπορίας τους. Και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχει αποδείξει ότι είναι πραγματικά «μανούλα» στον καταμερισμό που του έχει ανατεθεί. Οσο κι αν τα αποτελέσματα αυτής της προσπάθειας είναι απογοητευτικά, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του δίνουν τον καλύτερο εαυτό τους και στα δύο μέτωπα: Στη στήριξη της συνδικαλιστικής πλειοψηφίας και της στρατηγικής της, από τη μια, στη συκοφάντηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και του ΚΚΕ, από την άλλη. Το ψέμα όμως έχει κοντά ποδάρια. Και οι οπορτουνιστές γρήγορα αποκαλύπτονται. Τι λέει το στέλεχος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στην παραπάνω αποστροφή του; Οτι πρέπει να πάμε όλοι μαζί. Οι εργατοπατέρες με τους εργάτες. Η εργατική αριστοκρατία με τους μεροκαματιάρηδες. Αυτοί που συμφωνούν με τους βιομήχανους στα 11 κοινά σημεία, με αυτούς που αντιπαλεύουν τις απολύσεις και τα τετράωρα στις πύλες των εργοστασίων. Αυτοί που στήριξαν το νόμο για την εκ περιτροπής εργασία, μ' αυτούς που μάχονται για να μην περάσουν τα τριήμερα και τα τετραήμερα δουλειάς με αντίστοιχη μείωση των αποδοχών. Αυτοί που στηρίζουν το νόμο Ρέππα και τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 χρόνια, με αυτούς που αγωνίζονται οι εργατοϋπάλληλοι να βγαίνουν στη σύνταξη στα 60 και στα 55. Αυτοί που υπογράφουν «αυξήσεις» του 1 ευρώ στα μεροκάματα, με αυτούς που παλεύουν και αποσπούν κατακτήσεις, με αυξήσεις μέχρι και 9,5%, σε καιρούς μάλιστα που η εργοδοτική επιθετικότητα τσακίζει κόκαλα. Αυτοί που παίρνουν τα εύσημα κυβέρνησης και βιομηχάνων για τη συναινετική τακτική τους εν μέσω της κρίσης, με αυτούς που βρίσκονται στο στόχαστρο της εργοδοσίας και των μηχανισμών της, επειδή οργανώνουν την πάλη, πρωτοστατούν στην έκφραση ισχυρών αντιστάσεων με επιθετικά αιτήματα. Αυτήν την «ενότητα» του συνδικαλιστικού κινήματος οραματίζεται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και αυτή διαλαλεί. Οχι, βέβαια, επειδή πιστεύει ότι μέσα από μια τέτοια «ενότητα» οι συμβιβασμένοι θα αλλάξουν μυαλά. Αλλά, επειδή ακριβώς επιδιώκει με αυτόν τον τρόπο να επιτευχθεί η ενσωμάτωση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, όπως διακηρυγμένα - και βέβαια μάταια - επιδιώκει το κεφάλαιο και τα κόμματά του.

Αξιοσημείωτη η προσπάθεια του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα που τον βολεύει. Ας απαντήσει όμως στους εργαζόμενους: Τα συνδικάτα πρέπει να συγκροτούνται και να παλεύουν στη βάση της πάλης των τάξεων ή της ταξικής συναίνεσης και συνεργασίας; Η εργατική τάξη έχει κοινά ή αντικρουόμενα συμφέροντα με την εργοδοσία, την αστική τάξη; Εκφράζουν όλες ανεξαιρέτως οι πολιτικές και συνδικαλιστικές δυνάμεις τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων; Τα κόμματα του κεφαλαίου παρεμβαίνουν ή όχι στο συνδικαλιστικό κίνημα; Με άλλα λόγια, η στρατηγική της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ είναι ανεξάρτητη - και πολύ περισσότερο αντικρουόμενη - ή ενταγμένη, ενσωματωμένη στην πολιτική που υπηρετούν τα κόμματά τους; Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλη στρατηγική υπηρετεί το κόμμα, άλλη η συνδικαλιστική του παράταξη και άλλη στρατηγική από τις δύο προηγούμενες επιδιώκουν οι συνδικαλιστικές του δυνάμεις να κυριαρχήσει στο συνδικαλιστικό κίνημα; Προφανώς όχι. Ακόμα πιο πέρα: Ποιος ψηφίζει τους νόμους, με βάση τους οποίους ο εργοδότης βαθαίνει την εκμετάλλευση του εργαζόμενου; Εχει ή δεν έχει καθήκον το συνδικάτο να αποκαλύψει στον εργαζόμενο τον πολιτικό θύτη, να ζητήσει την καταδίκη του; Κι αν ισχύουν όλα τα παραπάνω, τότε ποια αλήθεια πρέπει να ειπωθεί στους εργαζόμενους; Μήπως η «αλήθεια» που λέει ότι τα συνδικάτα, σε συνθήκες ολομέτωπης επίθεσης του κεφαλαίου, πρέπει να περιορίζονται στο θεσμικό - κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ - διαπραγματευτικό τους ρόλο και σε οικονομικές μόνο διεκδικήσεις, τα όρια των οποίων εκ των πραγμάτων καθορίζονται από το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα; `Η πρέπει να ειπωθεί η αλήθεια, που λέει ότι σήμερα προβάλλει πιο επιτακτικά παρά ποτέ η ανάγκη να μπει στο στόχαστρο της πάλης ο πραγματικός αντίπαλος και οι πολιτικοί - συνδικαλιστικοί φορείς του; Ακόμα παραπέρα: Με βάση ποια συμφέροντα πρέπει να διαμορφώνει το διεκδικητικό του πλαίσιο το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα; Με τα συμφέροντα της εργοδοσίας και των αντοχών της κερδοφορίας της; `Η σε πλήρη αντίθεση με αυτά; Και τι θα πούμε στους εργάτες; Οτι τα συμφέροντά τους είναι αντίθετα με αυτά του εργοδότη, αλλά καλά θα κάνουν να κάτσουν στ' αυγά τους και να μην αμφισβητούν την κερδοφορία του, επειδή στον καπιταλισμό έτσι είναι τα πράγματα και δεν μπορεί να γίνει αλλιώς; `Η τα συνδικάτα, μέσα από τους καθημερινούς μεγάλους και μικρούς αγώνες, θα διαπαιδαγωγούν τους εργαζόμενους, θα τους αποκαλύπτουν τη δύναμη που κρύβει η πάλη και το δίκιο τους και σε τελική ανάλυση θα τους λένε πως ο παραγόμενος πλούτος είναι δικός τους και πως τους τον κλέβουν αυτοί που κρατάνε τα μέσα παραγωγής; Είναι φανερό ότι σε καθένα από τα παραπάνω ζεύγη ερωτήσεων, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει την απάντηση εκείνη που οδηγεί στο δρόμο της ενσωμάτωσης και της υποταγής. Το ΠΑΜΕ, οι κομμουνιστές που δρουν μέσα από τις γραμμές του, διαλέγουν τον άλλο δρόμο. Πάντα το έκαναν και θα συνεχίζουν να το κάνουν. Οσο κι αν κάποιοι έθρεψαν στο παρελθόν, και τρέφουν και τώρα, τη φρούδα ελπίδα ότι θα υποστείλουμε τις σημαίες της ταξικής πάλης και θα γίνουμε ένα με την πολιτική και συνδικαλιστική σούπα εκείνων που υπηρετούν και υπερασπίζονται ένα σύστημα σάπιο μέχρι το μεδούλι.