Ετσι και η διαμάχη ανάμεσα σε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ είναι για το «πάπλωμα», για την πολιτική «καλύτερης» διαχείρισης του εκμεταλλευτικού συστήματος, της πολιτικής δηλαδή που ενισχύει ολόπλευρα τους κεφαλαιοκράτες και που είναι ξεκομμένη, πέρα για πέρα, από την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Τις προάλλες η κυβέρνηση προχώρησε σε νέες κρατικομονοπωλιακού χαρακτήρα ρυθμίσεις με την παροχή κρατικών εγγυήσεων πάνω στα τραπεζικά δάνεια μεγαλοεπιχειρηματιών. Ακόμη 2 δισ. ευρώ χαρίζονται στους μεγαλοεπιχειρηματίες, χώρια οι τελευταίας κοπής αντίστοιχες ρυθμίσεις που προβλέπονται για μια σειρά από κλάδους (σε βιομηχανία, μεταλλευτικές επιχειρήσεις, ξενοδοχεία, βιομηχανικού τύπου κτηνοτροφικές επιχειρήσεις κ.ά.). Και αν βέβαια οι προκλητικά ενισχυόμενες μερίδες του κεφαλαίου «ξεχάσουν» να αποπληρώσουν τ' αδέρφια, τους τραπεζίτες - κάτι που είναι απόλυτα βέβαιο ότι θα συμβεί - τότε τα... σπασμένα θα πληρωθούν από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ετσι και οι τραπεζίτες διασφαλίζουν απόλυτα τα συμφέροντά τους, έχοντας «δεμένο το γάιδαρο» από το κρατικό χρήμα. Στη σοδειά των πολύ πρόσφατων ενισχύσεων μπήκαν και οι μεγαλοβιομήχανοι μέσω του νομοσχεδίου για τα βιομηχανικά - επιχειρηματικά πάρκα: Φοροελαφρύνσεις, κίνητρα, κάθε είδους διευκολύνσεις χαρίζονται απλόχερα προς δόξαν των... άδειων κρατικών ταμείων, της ανάπτυξης της λεγόμενης πράσινης οικονομίας, των εμφανιζόμενων ελλειμμάτων στον προϋπολογισμό...

Πώς απαντά στα παραπάνω η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ; Η εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης για θέματα οικονομίας Λ. Κατσέλη κατηγορεί την κυβέρνηση για «προεκλογικό πανικό», για το ότι αποφάσισε να μοιράσει κρατικές εγγυήσεις «εν μέσω Αυγούστου» (λες και αν τις μοίραζαν για παράδειγμα το Σεπτέμβρη θα άλλαζε το πράγμα), για «ασυντόνιστο τρόπο», για «γενικόλογα κριτήρια» (σε ό,τι αφορά τη μοιρασιά της πίτας) κλπ. Από την πλευρά της η κυβέρνηση μέσω του υπουργού Οικονομίας και Οικονομικών Γ. Παπαθανασίου ανταπαντά ότι το ΠΑΣΟΚ έχει ζητήσει την παροχή εγγυήσεων απευθείας στις επιχειρήσεις και όχι στις τράπεζες. Είναι φανερό πως και στη μια και στην άλλη περίπτωση ο κρατικός μπαξές φτάνει για όλες τις μερίδες του κεφαλαίου.

Τα λαϊκά στρώματα τίποτα το καλό δεν έχουν να περιμένουν από την εφαρμοζόμενη πολιτική και τους εκάστοτε διαχειριστές της. Είναι αυτοί που φορτώνουν τα σπασμένα στο λαό είτε σε συνθήκες καπιταλιστικής ανάπτυξης, είτε σε συνθήκες κρίσης. Είναι φανερό το γεγονός ότι οι κρατικές ενισχύσεις προς τους κεφαλαιοκράτες δεν μπορούν και δεν πρόκειται να στηρίξουν τις θέσεις εργασίας. Η εμπειρία δεκαετιών είχε αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Μια σειρά από «προβληματικές επιχειρήσεις» μπήκαν κατά καιρούς κάτω από την κρατική ομπρέλα και προστασία, οι δανείστριες τράπεζες πήραν και με το παραπάνω το χρήμα τους (από τους κρατικούς προϋπολογισμούς) και οι βιομήχανοι με τη σειρά τους συνεχίζουν να θησαυρίζουν. Οι «παράπλευρες απώλειες» ήταν πάντα στην πλευρά των εργαζομένων...