Δύο είναι οι λέξεις που, κατ' εξοχήν, χρησιμοποιούν οι νέοι κυβερνώντες, για να περιγράψουν το «νέο» που ισχυρίζονται πως φέρνουν: Διαβούλευση και αξιοκρατία. Λέξεις - καλέσματα. Με την πρώτη σε καλούν, ως «πολίτη», να συμμετάσχεις σε μια ελεύθερη και δημοκρατική διαδικασία ανταλλαγής απόψεων, γνωμών, θέσεων και προτάσεων, με επιδιωκόμενο σκοπό τη συνεννόηση και τη συναπόφαση. Με τη δεύτερη, σε προτρέπουν να τοποθετηθείς και να συνδράμεις υπέρ μιας δημοκρατικής και προοδευτικής κοινωνίας των αξιών και των αξίων. Ομως, οι λέξεις όσο εύηχες κι αν ακούγονται κι όσο περιεκτικές σε νοήματα κι αν παρουσιάζονται, δεν απηχούν, πάντα, την αγνότητα των προθέσεων και δεν αναδεικνύουν τους πραγματικούς στόχους εκείνων που τις χρησιμοποιούν. Μάλιστα, όταν ξεστομίζονται από τα χείλη των συγκεκριμένων διαχειριστών της κυβερνητικής εξουσίας, ουδεμία σχέση με την αλήθεια και την πραγματικότητα έχουν και στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό, στην παραπλάνηση και στην εξαπάτηση του λαού.

Είναι, λοιπόν, ψεύδος ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ενδιαφέρεται και προσπαθεί ν' ανοίξει μέσα στην ελληνική κοινωνία μια ανοιχτή, δημοκρατική και ουσιαστική διαβούλευση για τα ζητήματα και τα προβλήματα που απασχολούν και ταλανίζουν τα λαϊκά στρώματα. Αυτό που την ενδιαφέρει και για το οποίο πασχίζει είναι να στήσει μια «διαβούλευση - πρόσχημα», την οποία θα χρησιμοποιήσει για να εξωραΐσει και να «νομιμοποιήσει» την αντιλαϊκή πολιτική της. Ακόμα και οι πλέον αδαείς, αφελείς και ευκολόπιστοι καταλαβαίνουν ότι αυτή η «διαβούλευση» στοχεύει σε αντιλαϊκές λύσεις. Διότι, όπως ο καθείς μπορεί ν' αντιληφθεί, αν η κυβέρνηση ήθελε να πάρει φιλολαϊκά μέτρα, θα τα έπαιρνε χωρίς καμιά διαβούλευση.

Το ίδιο ψεύτικη και παραπλανητική είναι και η αναφορά των κυβερνώντων στην αξιοκρατία. Οχι μόνο επειδή, όπως δείχνει και ο «πρότερος πολιτικός και κυβερνητικός βίος» τους, είναι αυτοί που, επί του πρακτέου, αντί της αξιοκρατίας, επιλέγουν την ευνοιοκρατία, αναγάγουν ως βασικό και κυρίαρχο «κριτήριο επιλογής» το «πολιτικό μέσον», προωθούν την εξαγορά των συνειδήσεων με το ρουσφέτι και τις πελατειακές σχέσεις. Αλλά, προπάντων, διότι στο καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί να υπάρξει ουσιαστική αξιοκρατία. Η ταξική διάρθρωση και ο ταξικός διαχωρισμός της καπιταλιστικής κοινωνίας δεν την επιτρέπει. Στο ταξικό κοινωνικοπολιτικό σύστημα, τα κριτήρια που καθορίζουν τη ζωή των ανθρώπων είναι ταξικά.

Ας πάρουμε ένα παράδειγμα, για του λόγου το αληθές. Λένε οι σημερινοί κυβερνώντες - το έλεγαν και οι προκάτοχοί τους - ότι ο διορισμός στο Δημόσιο και, γενικότερα, η εξασφάλιση εργασίας θα πρέπει να γίνονται με αξιοκρατικά κριτήρια. Ομως, εκτός του γεγονότος ότι η δουλειά πρέπει να είναι αναφαίρετο και όχι διεκδικήσιμο δικαίωμα για κάθε άνθρωπο, για ποια αξιοκρατία γίνεται λόγος; Μήπως όλοι οι άνθρωποι στη χώρα μας έχουν τις ίδιες οικονομικές και κοινωνικές δυνατότητες να σπουδάσουν και, γενικότερα, ν' αποκτήσουν τα «προσόντα» που απαιτούν τα «αξιολογικά κριτήρια»; Οχι, βεβαίως. Το παιδί του εργάτη, ή του φτωχού αγρότη δεν μπορεί, εύκολα, ν' αποκτήσει τους τίτλους σπουδών, τους οποίους άνετα μπορεί να έχει ένα πλουσιόπαιδο, οπότε, έτσι κι αλλιώς η «αναμέτρηση» μεταξύ τους είναι άνιση. Επομένως, στο καπιταλιστικό σύστημα η έννοια της «αξιοκρατίας» χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για να συντηρούνται οι ταξικοί αποκλεισμοί και να διευκολύνεται το ταξικό «ξεσκαρτάρισμα»...