...«Ο πατέρας συνειδητοποιούσε την τραγωδία της κατάστασης. Η μοίρα τους είχε γραφτεί, δεν υπήρχε πια καμία αμφιβολία.....Ετσι απλά, μας παίζουν το σκοπό του θανάτου και εμείς πρέπει να τον χορέψουμε. Αυτό ήταν το μέλλον των παιδιών του; Αυτό ήταν το μέλλον του κάθε παιδιού;»...

Η κατεχόμενη Παλαιστίνη. Από το 1967 και μετά. Η Παλαιστίνη του 2002. Οταν ο ισραηλινός στρατός σαρώνει κάθε πόλη και κάθε χωριό στο θανατερό πέρασμά του από τη Δυτική Οχθη. Οταν καταρρέουν και οι τελευταίες αυταπάτες ότι υπάρχει η οποιαδήποτε ελπίδα για την «ειρηνευτική διαδικασία στη βάση της συμφωνίας του Οσλο».

Η Σαχάρ Χαλίφα, η πιο πολυδιαβασμένη και πολυμεταφρασμένη Παλαιστίνια λογοτέχνιδα μετά τον εθνικό ποιητή Μαχμούντ Νταρβίς, στο νέο της μυθιστόρημα «Πύρινη Ανοιξη» (εκδ. «ΚΑΣΤΑΝΙΩΤΗ») παρακολουθεί για λίγες εβδομάδες τη ζωή δύο αδελφών: του Ματζίντ, που έχει ταλέντο στη μουσική και ονειρεύεται να φύγει μακριά και να γίνει τραγουδιστής και του μικρότερου Αχμαντ, που είναι ντροπαλός, ερωτεύεται μια συνομήλική του εβραιοπούλα από το γειτονικό εποικισμό, του αρέσει η φωτογραφία και γράφει υπέροχα. Δύο παιδιά από τη Νάμπλους. Δύο παιδιά που η ζωή και τα σχέδιά τους ανατρέπονται ριζικά, την άνοιξη του 2002, με τη εισβολή του ισραηλινού στρατού.

Κανένα από τα δύο αδέλφια δεν επιλέγει συνειδητά την πορεία του. Κανένας από τους δύο δεν φαίνεται, όμως, να έχει και πολλές άλλες επιλογές. Μέσα από τους εσωτερικούς μονολόγους τους, το φόβο τους, τη ματιά τους και το εκκωφαντικό τους «γιατί», η Σαχάρ Χαλίφα περιγράφει, με επίκεντρο την πολιορκημένη Νάμπλους και το, επίσης πολιορκημένο, αρχηγείο του Γιάσερ Αραφάτ, χωρίς ωραιοποιήσεις αλλά ούτε και μελοδραματισμούς, την καθημερινότητα της εισβολής, που οδηγεί σε απόγνωση και μετατρέπει σε ήρωες, στα μάτια μας, ανθρώπους που απλώς θέλουν να ζήσουν στη γη τους.

«...Η καρδιά του είχε στεγνώσει. Οι αισθήσεις του είχαν απονεκρωθεί. ...Τώρα πνιγόταν σε δεξαμενές αίματος και ανέπνεε τον καπνό των ηφαιστείων. Γιατί δεν φοβόντουσαν πια το θάνατο αυτός και οι υπόλοιποι της γενιάς του; Μια γενιά που είχε γεννηθεί, είχε μεγαλώσει και συνέχιζε να ζει υπό κατοχή. Και η κατοχή σήμαινε αντίφαση. Σήμαινε επανάσταση και εξευτελισμό, προδοσία και αυτοθυσία, αθλιότητα, διαφθορά, κατασκοπία, και τη μέγιστη θυσία: αυτοπυρπόληση...».

Με γεύση απογοήτευσης αναφέρεται στο διεθνή συσχετισμό δύναμης και με ολοφάνερη αποδοκιμασία στηλιτεύει την ίδια την παλαιστινιακή ηγεσία συνολικά. «...Η Μόσχα, όμως, είχε διαλυθεί, όλος ο κόσμος είχε διαλυθεί, μόνο η Κούβα είχε απομείνει. Αλλά και η Κούβα ήταν υπό πολιορκία, υπό περιορισμό, όπως η Παλαιστίνη. Εφυγε ο Λένιν, έφυγε και ο Στάλιν και δεν άφησαν πίσω τους παρά χάος και αναρχία... Θερίσαμε μόνο στενοχώριες, χήρες κι ένα στρατό που ποτέ δεν του έλειψαν τα ορφανά και οι συνεργάτες»... «...η Παλαιστινιακή Αρχή ήταν μια κυβέρνηση, ένα είδος κυβέρνησης, μια κυβέρνηση που τους προκαλούσε αηδία. Μετά την επανάσταση στη Βηρυτό και το μεγάλο αγώνα τους, μετά τις ιδέες για διαφώτιση και ελευθερία, μετά την Κούβα, τη Μόσχα και την ποίηση της απελευθέρωσης, είχαν καταλήξει στο σχηματισμό ενός είδους κυβέρνησης που σε τίποτε δεν διέφερε - ως προς τη μορφή και το περιεχόμενό της - από τις κυβερνήσεις των υπόλοιπων αραβικών χωρών: Χάος και αναρχία, διαφθορά, φόροι, καταπίεση και η γνωστή κλίκα....».

Η Χαλίφα, χωρίς κραυγές, αλλά με εξαιρετικά ζωντανό, ρεαλιστικό λόγο, μέσα από ανάγλυφες εικόνες, παρουσιάζει την εσωτερική διαδρομή των δύο αδελφών που έχει εντελώς διαφορετική κατάληξη, αλλά και ένα εσωτερικό νήμα σύνδεσης: Το μοναδικό τρόπο επιβίωσης (με συμβιβασμό ή με θάνατο) που βρίσκει ο καθένας. «...Αυτός ο νέος άντρας, ή μάλλον αυτό το παιδί είχε γίνει μια ύαινα, ένα πληγωμένο ζώο που σφάδαζε απ' τον πόνο κι ονειρευόταν να σκοτώσει. ....Σκότωσαν την καρδιά του, σκότωσαν το μυαλό του, έχασε κάθε συναίσθημα και κάθε λογική...».

Παρ' όλα αυτά, το βιβλίο δεν τελειώνει απαισιόδοξα. Κλείνει με την αντίφαση της κατοχής. Από τη μία, «...δεν έμεινε τίποτα που θ' άξιζε για χάρη του να ζήσουμε...» και, από την άλλη, η πίστη και ελπίδα που γεννιέται από ένα λουλούδι, μια εικόνα στην εξοχή, από ένα λιόδεντρο, από ένα νέο έρωτα... Κλείνει με την αντίφαση που βιώνει, αγωνιζόμενος ακόμη σήμερα για την ελευθερία του, ο παλαιστινιακός λαός.