Τεράστιες διαστάσεις λαμβάνει η εκστρατεία εκδίωξης των Παλαιστινίων κατοίκων της ανατολικής Ιερουσαλήμ, ιδιαίτερα την τελευταία διετία, με την ισραηλινή ηγεσία να δημιουργεί δεδομένα επί του εδάφους. Ηδη, από το 1947, ο ΟΗΕ έθεσε την Ιερουσαλήμ υπό «ειδικό καθεστώς» λόγω του ότι είναι το κέντρο τριών διαφορετικών θρησκειών: του μουσουλμανισμού, του ιουδαϊσμού και του χριστιανισμού. Η πρόβλεψη δεν έγινε δεκτή ούτε από τους Παλαιστινίους, ούτε από την πλειοψηφία του αραβικού κόσμου. Ακολούθησε ο πρώτος αραβο-ισραηλνός πόλεμος, το 1948, οπότε το Ισραήλ κατέλαβε το 85% της πόλης ενώ ο ιορδανικός στρατός διατήρησε το 11% στα ανατολικά και ένα εναποιμείναν 4% αντιμετωπίστηκε σαν «νεκρή ζώνη».

Τότε, 64.000 - 80.000 Παλαιστίνιοι εκδιώχθηκαν από τα σπίτια τους στη Δ. Ιερουσαλήμ και στις γύρω περιοχές, οι οποίες ισοπεδώθηκαν από τον ισραηλινό στρατό.Η περιουσία τους χαρακτηρίστηκε «εγκαταλελειμμένη»!!! και μεταφέρθηκε, διά νόμου (1950), στο ισραηλινό δημόσιο! Το υπόλοιπο 15% παρέμεινε υπό παλαιστινιακό έλεγχο, συμπεριλαμβανομένης της «Παλιάς Πόλης», μέχρι που ο ισραηλινός στρατός το κατέλαβε στον πόλεμο του 1967. Η πόλη, ως «ενιαία και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ», προσαρτήθηκε το 1980.

Η προσάρτηση δεν αναγνωρίστηκε διεθνώς. Κανείς, όμως, δεν εμπόδισε τις ισραηλινές ηγεσίες να ακολουθήσουν σειρά πολιτικών απο-παλαιστινοποίησης της ανατολικής Ιερουσαλήμ.

Από το 1967, άρχισαν να κατασκευάζονται, στην περίμετρο της ανατολικής Ιερουσαλήμ, σαν βρόχος, εποικισμοί. Σήμερα, οι έποικοι της ανατολικής Ιερουσαλήμ φθάνουν τους 180.000 ενώ το σύνολο των εβραίων κατοίκων της πόλης τους 200.000(!) απέναντι σε 250.000 Παλαιστινίους.

Οι δημοτικές αρχές συστηματικά παραμελούν οτιδήποτε σχετίζεται με το ανατολικό τμήμα (περισυλλογή απορριμμάτων, αποχετεύσεις, υδροδοτήσεις κλπ.). Ο παλαιστινιακός πληθυσμός βυθίζεται στη φτώχεια: το 2006, το 62% των Παλαιστινίων της Ιερουσαλήμ ζούσαν κάτω από το όριο της φτώχειας, ενώ το ποσοστό ήταν 23% μεταξύ των Ισραηλινών κατοίκων της.

Εκτός από τις προσαρτήσεις γης (25 τετρ. χλμ, εκτός του επίσης προσαρτημένου εδάφους ανέγερσης των 75χλμ του τείχους στην περιοχή), οι ισραηλινές αρχές δε δίνουν άδειες ανέγερσης σπιτιών σε Παλαιστινίους. Αφού, όμως, οι Παλαιστίνιοι υποχρεωθούν να φύγουν και όταν το σπίτι που έχτισαν κριθεί παράνομο και ισοπεδωθεί, το οικόπεδο καταλαμβάνουν έποικοι που διαθέτουν αμέσως όλα τα «απαραίτητα έγγραφα».

Οι ισραηλινές μεθοδεύσεις έχουν, σύμφωνα με ισραηλινές οργανώσεις, «επιταχυνθεί» την τελευταία διετία. Το 1967 οι Παλαιστίνιοι της Ιερουσαλήμ, που δεν αποδέχτηκαν να λάβουν ισραηλινή υπηκοότητα, πήραν «ταυτότητα κατοίκου», που τους επιτρέπει να μετακινούνται εντός και εκτός πόλης, να έχουν πρόσβαση στις διοικητικές και κοινωνικές ισραηλινές υπηρεσίες. Δεν μπορούν να ψηφίζουν στις εθνικές εκλογές (μπορούν στις δημοτικές) και δεν έχουν διαβατήριο. Από το 1967 μέχρι το 2006, η «ειδική» άδεια - ταυτότητα αφαιρέθηκε, με διάφορα προσχήματα, από 8.269 Παλαιστινίους.

Είναι αποκαλυπτικό ότι μόνο μέσα στο 2008, οι ειδικές άδειες αφαιρέθηκαν από 4.577 Παλαιστινίους, δηλαδή περισσότερους από τους μισούς από όσους είχαν αφαιρεθεί την τελευταία 40ετία, όπως επισημαίνει η ισραηλινή οργάνωση HaMoked.

Είναι προφανές ότι οι διακηρύξεις Νετανιάχου για «10μηνο εποικιστικό πάγωμα» είναι κοροϊδία, όπως και η όλη «ένταση» με τους εποίκους. Η ισραηλινή ηγεσία προκαλεί πάλι. Προκαλούν, όμως, και η λεγόμενη «διεθνής κοινότητα» και κυρίως οι ΗΠΑ και η ΕΕ με την περισσότερο ή λιγότερο έμμεση υποστήριξη που παρέχουν στα κατοχικά σχέδια, αρκούμενες σε ευχολόγια και «χλιαρές» δηλώσεις ίσων αποστάσεων.

Προκαλούν οι υπουργοί Εξωτερικών της ΕΕ όταν αναφέρονται στην Ιερουσαλήμ ως «πρωτεύουσα δύο κρατών», χωρίς να αναφέρουν τις προαναφερόμενες κατοχικές μεθοδεύσεις, για τις οποίες υπάρχουν καταγγελίες ισραηλινών οργανώσεων με στοιχεία! Προκαλούν πολύ περισσότερο όταν ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν λάβει ούτε ένα μέτρο πίεσης προς το Ισραήλ για τερματισμό της κατοχής «άνευ όρων και προϋποθέσεων», όπως προβλέπουν οι αποφάσεις του ΟΗΕ.

Προκαλεί η λογική των ιμπεριαλιστών που διαμορφώνει στα μέτρα της το «διεθνές δίκαιο», η λογική των δύο μέτρων και δύο σταθμών, που χρίζει κατά το δοκούν «θύτες και θύματα», ταυτίζει απελευθερωτικούς ή λαϊκούς αγώνες με την τρομοκρατία και αναγνωρίζει ως «δικαίωμα» του κατακτητή να απαιτεί από τον κατεχόμενο «να σεβαστεί την ασφάλειά του». Η αποκάλυψη των ιμπεριαλιστικών ευθυνών στις κατοχικές μεθοδεύσεις, η αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό είναι χρέος όλων μας, προκειμένου να υπάρξει ανεξάρτητο βιώσιμο παλαιστινιακό κράτος, στα όρια του 1967 με πρωτεύουσα την Ιερουσαλήμ.