Στις όχθες του Ιλισού, δεν ξέραμε τίποτε από τη μυθολογία του, παίζαμε και γεμίζαμε σκόνη, και στις κατηφοριές του λασπώναμε τα παπούτσια μας, προς απελπισία των μανάδων μας.

Ομως, το μυστικό κρυβόταν στα έλη που βρίσκαμε, τυχαία, κάθε φορά που πηγαίναμε λίγο πιο μακριά.

Η περίμετρός τους δρασκελιζόταν, με ευκολία, από οποιαδήποτε μεριά στην άλλη, και το χρώμα του ήταν πηχτό γκριζόμαυρο.

Αυτά τα βλέπαμε. Εμείς, όμως, θέλαμε να δούμε τι βρισκόταν κάτω από την ακίνητη επιφάνεια του έλους.

Η πρώτη μας έκπληξη ήταν τα κουνούπια. Ξεπηδούσαν σε σύννεφα. Πού ήταν κρυμμένα, αναρωτιόμασταν, ενώ ξέραμε την απάντηση:

Κάτω από την επιφάνεια.

Αυτά ήταν η αιτία που οι μανάδες μας δεν μας άφηναν να κατέβουμε χαμηλά στο ποτάμι. Τα κουνούπια θα μας αρρώσταιναν. Θα παθαίναμε ελονοσία.

Κουνούσαμε τα χέρια μας να τα διώξουμε, να μη μας τσιμπήσουν.

Πραγματικά και τεράστια έλη αντίκρισα χρόνια μετά στην Πολιτεία της Λουιζιάνα, στο Νότο της Αμερικής.

Απροσπέλαστα. Οχι μόνο κουνούπια, αλλά μέχρι καρχαρίες. Δεν επρόκειτο για ελονοσία, ή μια απλή επιδημία. Οι καρχαρίες έτρωγαν και τρώνε ανθρώπους.

Εκείνος δεν ήθελε να ακούσει τίποτε κακό για κανένα μέρος, ορατό και αόρατο, της Αμερικής που είχε μεταναστεύσει, παρά τη θέληση του παππού μου.

Η Αμερική χρειαζόταν εργατικά χέρια.

Περνούσε το τρένο από το χωριό και κάποιος φώναζε: Αλλος για την Πάτρα;

Από εκεί ξεκινούσε η ξενιτιά.

Οι νέοι πηδούσαν στα βαγόνια, χωρίς λεφτά και χαρτιά στην τσέπη.

Από εκεί άρχιζε η εκμετάλλευση.

Τις νύχτες έχω εφιάλτες. Ακούω τη φωνή της μαμάς μου που με συμβουλεύει να διώξω τα κουνούπια, να μην πλησιάσω τους καρχαρίες.

Ζω σ' ένα έλος.

Νιώθω να βουλιάζω μέσα του. Προσπαθώ να διώξω τα κουνούπια και τα δίχτυα των κλαριών του που φτάνουν μέχρι την επιφάνεια, να ξεφύγω από το ανοιχτό στόμα με τα μεγάλα δόντια του καρχαρία.Shark και καρχαρίας, η ίδια εικόνα. Σηκώνομαι και ανοίγω το λεξικό. Shark - άρπαγας, απατεώνας.

Πώς έμπλεξα έτσι; αναρωτιέμαι. Ολοι μας, ακούγεται η απάντηση.