Συθέμελα θα σαρώσει το εκπαιδευτικό σύστημα και τα μορφωτικά κι εργασιακά δικαιώματα του λαού, το λεγόμενο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων, που ανακοίνωσε την περασμένη Πέμπτη το υπουργείο Παιδείας. Οι συνέπειες από την εφαρμογή αυτού του συστήματος - που προς το παρόν μπαίνει σε διαβούλευση με προοπτική να καταρτιστεί μέσα στο 2011 και να λειτουργήσει από το 2012 - θα είναι ολέθριες τόσο για τους νέους που σήμερα κάθονται στα θρανία της εκπαίδευσης, όσο και για τους εργαζόμενους και φυσικά για τις επόμενες γενιές.

Το σχέδιο σπρώχνει ουσιαστικά στη διάλυση του εκπαιδευτικού συστήματος όπως το ξέραμε μέχρι σήμερα, στην απαξίωση της ολοκληρωμένης μόρφωσης, στην εκμηδένιση των πτυχίων, στη γενίκευση της αμορφωσιάς για τα παιδιά της εργατικής τάξης και γενικότερα των λαϊκών στρωμάτων.

Επιπλέον, ανοίγει διάπλατα την πόρτα στις επιχειρήσεις να αναγορευτούν και επισήμως ως «εκπαιδευτικά ιδρύματα» όχι μόνο μέσω χορηγιών και εισβολής σε σχολεία και σχολές, αλλά και ως «εκπαιδευτές» των εργαζομένων τους. Δίνει έτσι επιπλέον όπλα στους εργοδότες να ξεζουμίζουν αλλά και να καθυποτάσσουν τους εργαζόμενους.

Γίνεται ένα ακόμα βήμα πίσω, στην υποχρέωση του κράτους να σχεδιάζει και να εξασφαλίζει δημόσια δωρεάν εκπαίδευση για όλους και ενισχύεται η ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης, με το ρόλο του κράτους να γέρνει προς την πιστοποίηση «μαθήσεων» παρά στην παροχή εκπαίδευσης.

Παράλληλα με την όλο και μεγαλύτερη απαλλαγή του κράτους από αυτή του την υποχρέωση, η υπόθεση της μόρφωσης γίνεται όλο και περισσότερο ατομική ευθύνη του καθενός. Εξατομικεύεται πλήρως η εκπαίδευση, πράγμα που αντικειμενικά θα οδηγήσει στην πλήρη κατάργηση των όποιων επαγγελματικών δικαιωμάτων υπήρχαν μέχρι τώρα και συνδέονταν με συγκεκριμένα επίπεδα εκπαίδευσης και ειδικότητες. Και παραπέρα, θα δυσκολέψει τις όποιες συλλογικές διαπραγματεύσεις των εργαζομένων για τα δικαιώματά τους, θα βάζει εμπόδια στην ενότητα της πάλης της εργατικής τάξης, θα στρώσει δρόμο για ακόμα μεγαλύτερα χτυπήματα στις εργασιακές σχέσεις.

Διευκολύνεται ακόμα, η οικονομική μετανάστευση εντός της ΕΕ, η διαρκής περιπλάνηση από χώρα σε χώρα προς αναζήτηση δουλειάς με όλο και χειρότερους εργασιακούς όρους.

Θα έχει ραγδαία επίδραση στις συνειδήσεις των εργαζομένων. Από τη μια, θα τους προετοιμάζει από πολύ νωρίς να αποδέχονται ότι πρέπει να είναι ευέλικτοι και εύκαμπτοι με βάση τις απαιτήσεις συνολικά της αγοράς αλλά και του εκάστοτε εργοδότη. Από την άλλη, θα παρεμβαίνει αυτό το σύστημα ακόμα και στις επιλογές αξιοποίησης του ελεύθερου χρόνου τους, στα χόμπι και στην κοινωνική τους «εμπειρία» ή «συμμετοχή». Οταν θα μπορεί κάποιος να προσμετρήσει ως «μάθηση» ακόμα και τη συμμετοχή του σε μια ΜΚΟ, τη θητεία του σε ένα σωματείο, την ενασχόλησή του στον ελεύθερο χρόνο του με μια τέχνη... θα μπει σιγά σιγά στη λογική να διαλέγει για να γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του με τέτοιες δραστηριότητες που θα μπορούν να είναι «εξαργυρώσιμες» για την αγορά, θα μπορούν να είναι πιστοποιήσιμες στο Εθνικό Πλαίσιο Προσόντων.

Είναι πραγματικά σαρρωτική μεταρρύθμιση. Είναι εφιάλτης. Πρέπει να πάρει άμεση ηχηρή απάντηση από την εργατική τάξη και τη νεολαία.