«Ενα απόγευμα ήλθε να με ψάξει ο Ρομπέρτο με το αστραφτερό του αμάξι.

Ηταν τόσο υπερήφανος για το απόκτημά του και ήθελε να μου το δείξει και

προσφέρθηκε να με πάει όπου εγώ ήθελα.

***

Δεν ήμουνα εγώ για βόλτες. Του μίλησα για το Ναγκασάκι.

Αχ, η άλλη βόμβα, σχολίασε ο Ρομπέρτο.

Γι' αυτόν, όπως για όλο τον κόσμο, η βόμβα που έπεσε στο Ναγκασάκι, ήταν απλά η

"άλλη βόμβα".

***

Του μίλησα για τα προβλήματά μου.

Του μίλησα για την αγωνία μου να βρω μια καλλιτεχνική έκφραση κατάλληλη ν'

αποδώσει αυτή τη δυστυχία.

"Δυστυχία είπες, έχω τη λύση στο πρόβλημά σου".

Και ξεκινήσαμε.

***

Στην ουσία διασχίσαμε την πόλη.

Εγώ ήμουν κατηφής, γιατί δεν ήξερα ακριβώς πού πηγαίναμε.

Ξαφνικά ο Ρομπέρτο σταμάτησε.

Βρισκόμαστε μπροστά από ένα τεράστιο, τερατώδες σκουπιδαριό.

Η δυσοσμία ήταν ανυπόφορη.

Τύποι κουρελήδες, βρώμικοι, γυναίκες ξεχτένιστες, μικροί και κουρελιασμένοι

έφηβοι σκάλιζαν ανάμεσα στις βρωμιές, ανάμεσα στη σκουριά και στις στάχτες,

ψάχνοντας κάτι, δεν ήξερα τι.

***

Οταν αντιλήφθηκαν την παρουσία μας, ύψωσαν για μια στιγμή τα κεφάλια τους και

μας κοίταξαν χωρίς προφύλαξη, χωρίς μίσος.

Στη συνέχεια επέστρεψαν στα σκουπίδια τους, στη βρώμα τους, στην προσπάθειά τους.

"Εδώ έχεις το Ναγκασάκι σου" είπε ο Ρομπέρτο.

Μπορείς να το ζωγραφίσεις».