(Του συνεργάτη μας ΘΑΝΑΣΗ Ν. ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗ).--

Υπάρχουν θίασοι που «εξειδικεύονται» σε παραστάσεις για πολύ μικρά παιδιά, συγκεκριμένα για προνήπια και νήπια 2-5,5 χρόνων. Ενας απ' αυτούς είναι ο θίασος της πολυβραβευμένης Ιρίνας Μπόικο, ο οποίος κατά την τρέχουσα θεατρική περίοδο ανέβασε τρεις παραστάσεις με τα έργα: «Μαμά για το Μαμουθάκι», «Πέτα, Λούδα», «Ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια». Ολες οι παραστάσεις είναι διαδραστικές, με αποτέλεσμα να συμμετέχουν τα παιδιά/θεατές στα δρώμενα εκτός ή εντός της σκηνής, η οποία βρίσκεται σε κατώτερο από τους θεατές επίπεδο και πολύ κοντά τους. Σε όλες τις παραστάσεις χρησιμοποιούνται ηθοποιοί και κούκλες, ενώ στην παράσταση του έργου «Πέτα, Λούδα», για πρώτη φορά στην Ελλάδα χρησιμοποιείται η τεχνική SandArt(τεχνική ζωγραφικής με άμμο). Θεωρώ ότι πρόκειται για μία πρωτοποριακή και αξιόλογη δουλειά, όπως άλλωστε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια και με άλλους καλλιτέχνες και θεατρικά σχήματα στο χώρο του Κουκλοθέατρου/Μαριονέτας («Θέατρο της Κούκλας», «Μαιρηβή», «Κοκου-Μουκλό», «Αντάμαπανταχού», «Αγιούσαγια», «Πράσσειν Αλογα», «Κιβωτός Μύθων» κ.ά.)

Το αγαπημένο λαϊκό παραμύθι που συμπεριέλαβαν στη συλλογή τους οι Αδερφοί Γκριμ, «Ο λύκος και τα εφτά κατσικάκια», παριστάνεται εδώ μ' έναν ενδιαφέροντα σκηνοθετικό και σκηνογραφικό τρόπο, ο οποίος εμπεριέχει αξιόλογα αισθητικά και παιδαγωγικά στοιχεία. Ο λύκος παρουσιάζεται ως ο «καλός λύκος», αρκετά φιλικός στα παιδιά και παιχνιδιάρης, ώστε να πάψουν να τον φοβούνται και κατ' επέκταση να τον μισούν. Ετσι κτίζεται σ' ένα πρώτο επίπεδο η οικολογική/φιλοζωική συνείδηση των παιδιών, το οποίο αργότερα θ' αγαπήσει το όμορφο και ωφέλιμο στην οικολογική αλυσίδα τετράποδο και θα του φέρνεται ανάλογα, αλλά και θα αγωνίζεται για μια νομοθεσία που σέβεται και προστατεύει όλα τα ζώα του δάσους. Επίσης, σημαντικό είναι το μήνυμα της κοινωνικής αξίας της μουσικής, που ακούγεται στην παράσταση: «Ολους μας ενώνει η μουσική». Λόγω της μικρής ηλικίας των παιδιών, όλοι οι συμβολισμοί του παραμυθιού περνούν, προς το παρόν, σε δεύτερο επίπεδο. Αργότερα το σχολείο «επιβάλλεται» να τους αναλύσει και να συζητήσει με τα παιδιά σε ψυχολογικό και κοινωνιολογικό επίπεδο. Να, γιατί η επιμόρφωση των εκπαιδευτικών πρέπει να είναι διαρκής σε όλα τα επιστημονικά και καλλιτεχνικά/αισθητικά/φιλοσοφικά επίπεδα.

Η υπόθεση του κλασικού παραμυθιού εδώ παραλλάσσεται. Ο λύκος προσπαθεί να βρει ένα φίλο και τα κατσικάκια, που αγαπούν τη μουσική, ονειρεύονται μια μεγάλη συναυλία. Τρεις ηθοποιοί ζωντανεύουν το παραμύθι, με υποκριτική ικανότητα, συνεχή κίνηση, τραγούδι και χορό. Συμπρωταγωνιστές είναι οι κούκλες/κατσικάκια, μαμά κατσίκα και ο λύκος, η πιο εντυπωσιακή κούκλα. Επί σκηνής ένα μικρό κουκλοθέατρο, που χρησιμεύει ως παράθυρο του σπιτιού, ένα παραβάν, που ανοιγοκλείνει και γίνεται «πίνακας» διδασκαλίας του πενταγράμμου με τις νότες μουσικής. Υπάρχουν και αξιόλογα σκηνοθετικά ευρήματα (χρωματιστοί κύβοι, για διάφορες χρήσεις, μια βάρκα που μπαίνουν μέσα δυο κατσικάκια, το αγριομελίσσι, με τεχνικές σωματικού θεάτρου δουλεύει ένας μύλος κλπ.).

Υπάρχει ζωντανή μουσική επί σκηνής (με κιθάρα, φλογέρα, μεταλλόφωνο, μαράκες, ξυλάκια, κρουστά, τρομπέτα) και αγωγή μουσικής με μελωδίες και ρυθμούς (ροκ, τζαζ κ.ά.), που εντυπωσιάζουν τα παιδιά, τα οποία συμμετέχουν - κατά σημεία - στην παράσταση, στην εξέλιξη των δρώμενων, παίζουν κρουστά, ενώ στο τέλος χορεύουν.

Προσόν της παράστασης είναι η συνεχόμενη δράση των ηρώων και η αλληλοδιαδοχή σκηνών και επεισοδίων, έτσι που οι θεατές να έχουν αδιάκοπα τεταμένη την προσοχή τους.

Ισάξια παίζουν οι εξής ηθοποιοί: Ιρίνα Μπόικο, Εβελίνα Αραπίδη, Γιώργος Στεφανακίδης. Υπεύθυνη για τη σκηνοθεσία και την κατασκευή των κούκλων είναι η Ιρίνα Μπόικο, για τη μουσική ο Γιώργος Στεφανακίδης, για τη χορογραφία η Φαίδρα Σούτου και για τα σκηνικά - κοστούμια η Ιουλία Σταυρίδου.

Η Ομάδα «Κοκου-Μουκλό», με την ποιοτική δουλειά της στο χώρο του κουκλοθέατρου, έχει εδραιωθεί στη συνείδηση εκπαιδευτικών και γονιών. Δε δικαιολογείται διαφορετικά, αφού το θέατρο «ΑΡΓΩ» γεμίζει από τον παιδόκοσμο, και μάλιστα τις Κυριακές. Το τόλμημα της Ομάδας, που επιχειρείται για πρώτη φορά σε μεγάλο χώρο - σε συνεργασία με την OnStageProductions - θεωρείται πετυχημένο, κατά τη γνώμη μου. Η σκηνή του θεάτρου είναι γεμάτη από πλούσια και εντυπωσιακά σκηνικά: Θαλάσσιος βυθός με βράχους, φυτά, ψάρια και άλλα θαλασσινά είδη. Σε ένα ψηλότερο επίπεδο βρίσκεται μια παραθαλάσσια ταβέρνα, «Το αχνιστό στρείδι», η υπαίθρια κουζίνα της, με όλα τα μαγειρικά σκεύη, ένα τηλέφωνο, καφάσι με λαχανικά, πατάτες, καρότα, κιούπι με ελιές κλπ.

Ολα εξελίσσονται καθώς δύο μάγειροι, ο αρχιμάγειρας Θεόβραστος και ο βοηθός του, Πιερ, Γάλλος σεφ, με επιχειρηματικό δαιμόνιο, όπως το επιτάσσει η παγκοσμιοποίηση, με πλήρη ασυνειδησία και ατομικιστικό πνεύμα, χωρίς καν οικολογική και κοινωνική συνείδηση, προσπαθούν - με τη βοήθεια της συγκυρίας υπερθέρμανσης του πλανήτη μας - να φτιάξουν μια τεράστια ψαρόσουπα, σ' έναν κλειστό κόλπο της Μήλου. Ο καλοσυνάτος και αγαθός Πράσος, βοηθός του βοηθού μάγειρα, «δυο φορές βοηθός», όπως του λέει ο Πιερ για να τον δελεάσει, προβληματίζεται για την όλη κατάσταση και αντιδρά για την επικείμενη προγραμματισμένη εξέλιξη, αν και συμμετέχει στο απαράδεκτο εγχείρημα: Να βράσει η θάλασσα και ρίχνοντας μέσα διάφορα λαχανικά, αλατοπίπερο, πατάτες και τα άλλα σχετικά οι μάγειροι, ώστε να δημιουργηθεί μια ψαρόσουπα, αφού θα βράσουν μαζί και τα ψάρια του κόλπου. Τα ζωντανά του βυθού αντιλαμβάνονται τις αλλαγές και αντιδρούν με τη βοήθεια των δύο παιδιών του Θεόβραστου (Χάρη και Αννας) και του σοφού τέρατος «Ψυχραιμία», που τους δίνει μια πολύτιμη συμβουλή για τη λύση του προβλήματος: «Για ν' αλλάξεις τον κόσμο, ν' αλλάξεις τον εαυτό σου». Η λύση έρχεται μετά από προσπάθειες και έντονη δράση...

Τα μηνύματα του έργου είναι πολλαπλά: Μόλυνση του βυθού της θάλασσας, υπερθέρμανση του πλανήτη και κλιματολογικές αλλαγές, δράση των επιτήδειων για εκμετάλλευση σε κοινωνικό επίπεδο - από το επίπεδο μιας μικρής επιχείρησης, σε μικρότερο βαθμό βέβαια, μέχρι σε επίπεδο των μεγάλων επιχειρήσεων όπου Γης, στα πλαίσια του εκμεταλλευτικού και αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος. Τα παιδιά βέβαια διδάσκονται από γονείς και εκπαιδευτικούς τα παραπάνω σταδιακά, ανάλογα με την ηλικία τους, και με βάση τις επιστημονικές γνώσεις και την κοινωνική ηθική και συνείδηση των γονιών και των εκπαιδευτικών τους, σε πολιτικό/ταξικό επίπεδο.

Οι μεγάλες εκφραστικότατες κούκλες των τριών μαγείρων και των δυο παιδιών κινούνται με εξαιρετική τέχνη από τις τρεις ηθοποιούς, οι οποίες κινούν και τις άλλες κούκλες του βυθού: Το σημαντικό ήρωα Βρασίδα τον αχινό, το τέρας «Ψυχραιμία», τον ιππόκαμπο, τη Ρίτσα το μπλε ψαράκι, το ροφό, τις τσούχτρες, άλλα ψαράκια κλπ.

Παρατήρησα και το επισημαίνω καλοπροαίρετα, ώστε να βελτιωθεί στο μέλλον, μια υποτονικότητα στους διαλόγους μεταξύ των μαγείρων: Δεν ακούγονται δυνατά και καθαρά. Τα υφολογικά στοιχεία της κάθε φωνής/ρόλου δεν πρέπει να ακυρώνουν την ορθοφωνία ή να μειώνεται η ένταση που απαιτείται σ' ένα μεγάλο θεατρικό χώρο, εκτός και αν χρησιμοποιηθούν μικρόφωνα.

Τους ρόλους απέδωσαν εξίσου καλά οι: Ηρώ Θεοδώρου (Πράσος, αγόρι, τσούχτρα, διάφορα ψάρια, τέρας κ.ά.), Βάσω Γιαρένη (Θεόβραστος, Ρίτσα, ροφός κ.ά.), Αγγελική Γουναρίδη (Βρασίδας, Πιερ, τσούχτρα, διάφορα ψαράκια, κορίτσι κ.ά.)

Η διασκευή της ιστορίας, οι κούκλες και τα σκηνικά είναι δημιουργία της Ομάδας Κοκου-Μουκλό. Τη μουσική έγραψε η Σοφία Ταμβακοπούλου, το σχεδιασμό φωτισμού έκανε η Μελίνα Μάσχα.

Μια κωμωδία με φαντασία, χιούμορ, περιπετειώδη πλοκή και έντονη δράση και με κοινωνικό προβληματισμό για την εδραίωση της κοινωνικής συνείδησης των παιδιών/θεατών της παράστασης.