Τον Οκτώβρη του 2008, η Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ είχε παρουσιάσει την πρότασή της για τη «χρηματοπιστωτική κρίση», όπως την χαρακτήριζαν τότε, μια πρόταση στήριξης των τραπεζών με ...διαφάνεια! Δήλωνε τότε ο Γ. Δραγασάκης: «Να είναι διαφανείς οι όροι και τα κριτήρια με τα οποία θα χορηγηθεί και θα κατανεμηθεί η όποια στήριξη»! Λίγο αργότερα, κατακεραύνωναν το πακέτο στήριξης των τραπεζών απ' την κυβέρνηση της ΝΔ. Στο πέρασμα αυτού του 1,5 περίπου χρόνου απ' τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ έχουν διατυπωθεί προτάσεις όπως: Για τράπεζες «μακριά από κερδοσκοπικές λογικές». Για ένα «προοδευτικό χρηματοπιστωτικό σύστημα». Για «δημόσιο πυλώνα» στο χρηματοπιστωτικό σύστημα. Για «κρατικοποίηση» άλλοτε μίας, άλλοτε δύο ή και περισσοτέρων τραπεζών. Η τελευταία πρόταση που διατυπώθηκε απ' το κόμμα αυτό αφορά στην «εθνικοποίηση» των τραπεζών. Τις προάλλες, ο επικεφαλής του σχήματος Αλ. Τσίπρας, σε δήλωσή του για τις εξελίξεις στην οικονομία, επέκρινε την κυβέρνηση για το λόγο ότι «δίνει στις τράπεζες 15 από τα 28 δισ. βοήθειας, για να συνεχίσουν να κερδοσκοπούν πάνω στο ελληνικό χρέος και χωρίς καμία εγγύηση ότι θα στηρίξουν την πραγματική οικονομία». Αν δηλαδή υπήρχαν «εγγυήσεις» ότι θα κυκλοφορήσει «ζεστό» χρήμα, πάντως όχι στα χέρια των ανθρώπων του μόχθου, τότε ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε θα είχε καμία αντίρρηση για τον μποναμά στις τράπεζες.

Συμπλήρωσε ο Αλ. Τσίπρας πως «η μόνη ελπίδα για έξοδο απ' την κρίση είναι η ανατροπή αυτής της πολιτικής, η τόνωση της απασχόλησης, η ενίσχυση της ανάπτυξης». Ωραίοι είναι οι οπορτουνιστές στα λόγια. Σκόπιμα όμως κρύβουν από το λαό ότι στο δικό τους λεξιλόγιο, η ριζοσπαστική φρασεολογία έχει άλλη μετάφραση. Ετσι, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «ανατροπή αυτής της πολιτικής», σε καμιά περίπτωση δεν εννοεί την ανατροπή του συστήματος της εκμετάλλευσης, αλλά τη διαχείρισή του από μια κεϋνσιανού χαρακτήρα σοσιαλδημοκρατία της παλιάς κλοπής, η οποία υπηρέτησε το κεφάλαιο σε μια προηγούμενη περίοδο και τώρα έχει ξεπεραστεί για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα. Οταν οι οπορτουνιστές λένε «τόνωση της απασχόλησης», σκόπιμα δε διευκρινίζουν αν αυτή ταυτίζεται με το αίτημα για μόνιμη και σταθερή δουλειά, με πλήρη δικαιώματα, επειδή έχουν σταθερά απλωμένο το χέρι στις ευρωενωσιακές στρατηγικές που επιβάλλουν τις κάθε είδους ελαστικές μορφές απασχόλησης. Τέλος, όταν ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «ενίσχυση της ανάπτυξης», εννοεί την καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού ο ίδιος διακηρύττει ότι σε καμιά περίπτωση δεν οραματίζεται μια σοσιαλιστική ανάπτυξη, όπου τα μέσα παραγωγής θα βρίσκονται στα χέρια της εργατικής τάξης. Μια τέτοια ανάπτυξη όμως, καπιταλιστική, μόνο με παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης μπορεί να επιτευχθεί και εκεί καταλήγουν οι προτάσεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.