Η Αννα Καλουτά πρωταγωνίστησε σε δημοφιλείς μουσικές κωμωδίες, σε γνωστές ηθογραφίες («Το Φυντανάκι» του Χορν), κωμειδύλλια («Αγαπητικός της βοσκοπούλας», «Γκόλφω», «Μαρία Πενταγιώτισσα»), αλλά θρυλική έμεινε για τις πολεμικές επιθεωρήσεις του 1940, ιδίως στο «Ευζωνάκι», καθώς και στους ρόλους της Σμυρνιάς.

Σε αντίθεση με το θέατρο, η παρουσία της Αννας Καλουτά στον κινηματογράφο ήταν περιορισμένη (14 ταινίες). Η πρώτη της ταινία ήταν η «Δόκτωρ Επαμεινώνδας» του Τόγκο Μιζράχι (1937). Ακολούθησαν: «Οταν ο σύζυγος ταξιδεύει» (1938) και «Απάχηδες των Αθηνών» (1950). Συνεργάστηκε με τους Αλέκο Σακελλάριο και Χρήστο Γιαννακόπουλο στις ταινίες «Εκείνες που δεν πρέπει να αγαπούν» (1951) και «Καλώς ήρθε το δολάριο» (1967). Εμφανίστηκε στο «Τσιγγάνικο αίμα» (1956) σε σκηνοθεσία - σενάριο Νίκου Τσιφόρου, «Η Σμυρνιά» (1969) σε σκηνοθεσία Νίκου Αβραμέα, «Ο ζιγκολό της Αθήνας» (1982) σε σκηνοθεσία - σενάριο Γιώργου Λαζαρίδη. Το νούμερο «Φανταράκι» από τις επιθεωρήσεις του Α' Παγκοσμίου Πολέμου κατέγραφε η ταινία του Π. Βούλγαρη «Ελευθέριος Βενιζέλος» το 1980.

Τελευταία της σκηνική εμφάνιση ήταν τον Ιούνιο του 2008, στο Ηρώδειο, στην παράσταση «Χ-Σκηνής. Αυτά που κάψαν το σανίδι». Υποβασταζόμενη από τους Σταμάτη Κραουνάκη και Λάκη Λαζόπουλο έφτασε στο προσκήνιο: «Από Καλουτάκι έγινα Καλουτάρα», είπε με το γνωστό της χιούμορ και ξεκίνησε με το «Ευζωνάκι γοργό», καταχειροκροτούμενη, όπως και με το «Κι είμαστε ακόμα ζωντανοί στη σκηνή σαν ροκ συγκρότημα».