«Αρχής γενομένης από το 10^οΣυνέδριο πρέπει να εξασφαλίσουμε από δω και μπρος, απαρέγκλιτα θα δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, κάθε όργανο με βάση τις συγκεκριμένες ευθύνες του, οι Ο.Β., να υλοποιήσουμε την κατεύθυνση του Κόμματος, για ανανέωση των γραμμών του, τη βελτίωση της κοινωνικής του σύνθεσης με νέους βιομηχανικούς εργάτες».

Αυτό το καθήκον δεν αφορά κάποιες οργανώσεις της ΚΝΕ, μόνο τις κλαδικές ή τα αντίστοιχα στελέχη και έναν επιμέρους σχεδιασμό. Είναι ανάγκη σε αυτό το καθήκον να βαρέσουν όλα τα σφυριά με τα αντίστοιχα μέτρα, από το νέο Κ.Σ., τις κλαδικές οργανώσεις ως τις ΟΒ ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Η δυσκολία ν' αποκτήσουμε «ποδάρια» στους παραγωγικούς κλάδους, στις βιομηχανικές ζώνες είναι πολλαπλάσια από τους χώρους εκπαίδευσης. Η εργοδοτική τρομοκρατία που συνοδεύεται με το φόβο της απόλυσης, η διαλυτική κατάσταση στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα με την κυριαρχία του ρεφορμιστικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά και η υποχώρηση του παγκόσμιου εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος μετά τις ανατροπές, προσθέτουν επιπλέον εμπόδια στη δράση μας. Οι δυσκολίες αυτές όμως ούτε άγνωστες είναι, ούτε τώρα προέκυψαν, ούτε σαν κομμουνιστές θα έχουμε την αυταπάτη πως θα εξαφανιστούν από μόνες τους. Είναι σωστό να τις υπολογίσουμε, να οργανώσουμε την πάλη παίρνοντας υπόψη τις δυσκολίες, όχι όμως να υποχωρήσουμε ή να τις χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία για τις καθυστερήσεις που είχαμε σε αυτό το καθήκον τα προηγούμενα χρόνια.

Η πείρα των οργανώσεών μας ιδιαίτερα του Λεκανοπεδίου, αλλά και άλλων οργανώσεων, επιβεβαιώνουν ότι όταν επιμένεις σταθερά στην προσπάθεια να οικοδομήσεις στους παραγωγικούς κλάδους, σε νέες και νέους βιομηχανικούς εργάτες και εργάτριες έχεις αποτελέσματα. Το 18ο Συνέδριο έθετε το καθήκον οικοδόμησης για το Κόμμα συγκεκριμένα, το 10ο Συνέδριο της ΚΝΕ αντιστοιχίζεται σε αυτό το καθήκον. Ηδη τα πρώτα βήματα γίνονται, αργά, αλλά αποτελούν αναντίρρητες αποδείξεις ότι με επιμονή και σταθερότητα, θα 'ρθουν μεγαλύτερα στην πορεία.

Στην Θεσσαλονίκη η πείρα με τις απανωτές απεργίες και κινητοποιήσεις του ταξικού εργατικού κινήματος του ΠΑΜΕ, αλλά και με το σταθερό προσανατολισμό Κόμματος και ΚΝΕ συνηγορεί στα παραπάνω συμπεράσματα. Η αρχική σιωπή των εργατών και η άρνηση από φόβο να πάρουν υλικά, σιγά σιγά στα ίδια εργοστάσια έγινε καλωσόρισμα, αφού οι εργάτες είδαν πως δεν πήγαμε για να τους χαιρετίσουμε απλά. Εκεί που στην αρχή δεν έφευγε φυλλάδιο, σιγά σιγά φεύγει όλο και περισσότερο ο «Ριζοσπάστης». Οι συζητήσεις που αρχικά έμεναν στα προβλήματα και την απαισιοδοξία, άρχισαν να ζωντανεύουν παραπάνω όταν η κουβέντα έφτασε στο ποιος παράγει τον πλούτο, στο σοσιαλισμό, στις κατακτήσεις του, όταν αρχίσαμε να εξηγούμε ότι θα μπορούσε ο κλάδος να ήταν οργανωμένος αλλιώς, κάτω από την ίδια την εργατική εξουσία. Οι ίδιοι οι εργάτες, που αποδείχτηκαν πως ξέρουν καλύτερα από τον καθένα την κερδοφορία του κλάδου (ειδικά σε τρόφιμα και χαρτοποιία), τις επενδύσεις που γίνονται την ώρα που προχωρούν απολύσεις, αναγνωρίζουν το Κόμμα και το ΠΑΜΕ. Είναι φανερό πως τα κανάλια επικοινωνίας πρέπει να πυκνώσουν. Οι δεκάδες απολύσεις καθημερινά, οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, φουντώνουν την οργή και οι κεραίες πρέπει ν' ανέβουν. Η αξιοποίηση και άλλων μορφών (του πολιτισμού, του εμπλουτισμού της προπαγάνδας) μπορούν να διευρύνουν και να διευκολύνουν την παρέμβαση μας απ' έξω. Ακόμη και αυτό όμως, δε φτάνει. Ο στόχος μας πρέπει να είναι η δουλειά να μεταφερθεί μέσα στα εργοστάσια, στους κλάδους, εκεί θα κριθούν οι σύντροφοι μας όχι μόνο για την αφοβία που θα δείξουν μπροστά στην απεργία, μα και από την ικανότητα να τραβήξουν στην πολιτική πάλη νέες εργατικές μάζες. Θα κρινόμαστε στην ικανότητα να οργανώνουμε τον αγώνα στην καρδιά της καπιταλιστικής παραγωγής.

Δε μπορεί με τίποτα να συγκριθεί αριθμητικά αυτό το «ειδικό βάρος» με την ανάπτυξή μας σε άλλους χώρους. Η σημασία του δεν είναι μόνο πολλαπλάσια αριθμητικά μα και ποιοτικά, για την ισχυροποίηση της ΚΝΕ και του Κόμματος. Εδώ που παράγεται το κέρδος των καπιταλιστών, που συγκεντρώνεται ανά κλάδο και βιομηχανικές περιοχές η εργατική τάξη, που δημιουργούνται μαζικοί όροι για τη διαμόρφωση της εργατικής συνείδησης, η ανάπτυξη ΚΝΕ και Κόμματος, η αναζωογόνηση του εργατικού κινήματος θα παίξει ευεργετικό ρόλο για το υπόλοιπο κίνημα. Γι' αυτό ακριβώς η ταξική πάλη στα εργοστάσια είναι πιο σκληρή και αποφασιστικής σημασίας.

Η δουλειά αυτή δε μπορεί να είναι τυχαία, του τύπου «πάμε και βλέπουμε». Εχουμε στοιχεία, χρειάζεται όμως και άλλη μελέτη κατά νομό, πόλη, περιοχή για τη συγκέντρωση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα νέων εργατών, για την εξέλιξη κλάδων σε άνοδο (π.χ. βιομηχανικός επισιτισμός) ή κλάδων σε κάμψη, με μαζικές απολύσεις (κλωστοϋφαντουργία, κατασκευές), κλάδων με βαρύνουσα σημασία στην πορεία για τη συνολική οικονομική δραστηριότητα και όχι μόνο (ενέργεια).

Η οικοδόμησή μας όμως, δεν πρέπει να μένει μόνο μέσα στα εργοστάσια, αλλά πρέπει να συνδυάζεται με την αντίστοιχη προσπάθεια σε χώρους ή περιοχές που αντικειμενικά θα τροφοδοτήσουν με τη νέα βάρδια τους κλάδους, όπως είναι οι σχολές μαθητείας ή οι εργατογειτονιές, που ζει η εργατική τάξη. Εκεί μπορούμε να ρίξουμε το λίπασμα, να προετοιμάσουμε από μικρότερες ηλικίες τους συντρόφους που θα μπουν στην παραγωγή. Χρειάζεται λοιπόν εκεί να ρίξουμε τα καλύτερα στελέχη, να ρίξουμε δυνάμεις, να υπάρχει μεγαλύτερο πείσμα για αποτελέσματα, να διαμορφωθούν «φυτώρια» νέων κομμουνιστών εργατών. Με λίγα λόγια, η οικοδόμηση σε αυτούς τους χώρους θα είναι καταλύτης στη συνολική ισχυροποίηση της ΚΝΕ.

Αυτός ο στόχος σίγουρα δεν μπορεί να υπηρετηθεί από τις υπάρχουσες δυνάμεις, ιδιαίτερα αν είναι σκόρπιες και ακαθοδήγητες. Είναι στόχος που αφορά το σύνολο της οργάνωσης από το ΚΣ και τις κλαδικές οργανώσεις, ως και τις ΟΒ των ΑΕΙ. Η διάταξη δυνάμεων σε περιοχές όπως οι Βιομηχανικές Ζώνες είναι ένα πρώτο βήμα, για να φτάσουμε σε νέα εργοστάσια, χώρους, να πιάσουμε νήμα με νέους βιομηχανικούς εργάτες, είναι το πρώτο βήμα που δεν παίρνει καθυστερήσεις. Χρειάζεται να απασχολήσει σε σχέδιο εδαφικές οργανώσεις και οργανώσεις ΑΕΙ - ΤΕΙ στο πλάι των αντίστοιχων κλαδικών, να ξεπεραστούν χωρίς ταλαντεύσεις λάθος ιεραρχήσεις σε στελέχη και χώρους. Αυτό βέβαια θα είναι ένα πρώτο βήμα που θα μείνει μετέωρο αν δε συνοδευτεί παραπέρα με αντίστοιχα οργανωτικά πολιτικά και ιδεολογικά μέτρα. Ενα τέτοιο μέτρο είναι πρώτα απ' όλα σε αυτούς τους χώρους να διαταχθούν τα καλύτερα στελέχη μας. Στελέχη που θα στηρίξουν όχι μόνο το άνοιγμα, αλλά και την καθοδήγηση χώρων, την ιδεολογική δουλειά και άλλους τομείς, βοηθώντας έτσι στην αναβάθμιση του περιεχομένου των κλαδικών οργανώσεων. Μπορούμε να εδραιώσουμε στις γραμμές μας έναν προσανατολισμό, στην προετοιμασία μελών και στελεχών να προσανατολιστούν εργασιακά στους χώρους αυτούς, έχοντας συνείδηση του βάρους που θα σηκώσουν στην ταξική πάλη.

Στην κατοχύρωση του χαραχτήρα της ΚΝΕ ως επαναστατικής νεολαίας που μάχεται στο πλευρό του ΚΚΕ για την προσέλκυση νέων στην πάλη για σοσιαλισμό κομμουνισμό καθοριστικό ρόλο θα παίξει η ανάδειξη νέων εργατικών στελεχών, η βελτίωση της σύνθεσης οργάνων και οργανώσεων.

Αυτό το καθήκον δε διεκπεραιώνεται τυπικά, δεν είναι λύση να αναδείξουμε συντρόφους εργάτες μόνο για να τους αναδείξουμε, απαιτείται η αντίστοιχη στήριξη και μεγάλος κόπος. Είναι αντικειμενικές οι δυσκολίες που έχουν οι σύντροφοι εργάτες στη ζωή τους, όπως ελάχιστος χρόνος, αρκετοί με οικογένεια, άλλοι με δυσκολίες στο διάβασμα, στη δουλειά με το χαρτί και το μολύβι. Δεν είναι τεχνικό ζήτημα η στήριξή τους, το να παίρνονται υπόψη στην καθοδηγητική δουλειά τέτοιες δυσκολίες, όχι για να παραιτούνται τα όργανα από τη στήριξη, μα για να παίρνουν μέτρα για τη λύση τους. Οι σχολές του Κ.Σ., των Περιοχών, οι συνεδριάσεις, η ευθύνη ατομικά του καθοδηγητή για τη μορφωτική συγκρότηση των συντρόφων εργατών, είναι στοιχεία στα οποία θα μετρηθούμε το επόμενο διάστημα. Το βασικό όμως είναι να εμπνεύσουμε τα εργατικά μας στελέχη, τους συντρόφους εργάτες με το παράδειγμα χιλιάδων αμόρφωτων κομμουνιστών εργατών, που μέσα απ το κόμμα, στο καμίνι της ταξικής πάλης, των διωγμών και βασανιστηρίων, ανέπτυξαν μορφωτικό πλούτο και ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση. Απέδειξαν πως η πάλη στην υπόθεση της εργατικής τάξης μέσα από το κόμμα μεταμορφώνει κυριολεκτικά τον ίδιο τον άνθρωπο, τα επαναστατικά του χαρίσματα. Αυτά που η αστική τάξη αρνείται στην εργατική τάξη και τα παιδιά της, την πραγματική γνώση, την ικανότητα να ερμηνεύει και να αλλάζει τελικά τον κόσμο, το κόμμα και η ΚΝΕ έχουν ευθύνη να τα καλλιεργούν, έχουν ευθύνη να αποτινάζουν πρώτα απ' όλα στα μέλη τους είτε την αμορφωσιά, είτε τη σκουριά της αστικής σκέψης. Αυτά δεν αναπτύσσονται αυθόρμητα στην εργατική τάξη, στην εργατική νεολαία, η ΚΝΕ και το Κόμμα, με συνειδητό και οργανωμένο τρόπο τους μαθαίνουν να αγαπούν την αληθινή γνώση, την επαναστατική και προοδευτική τέχνη είναι, το μεγαλύτερο σχολείο και πανεπιστήμιο για τους συντρόφους.

Απαιτείται λοιπόν, θαρρετή ανάδειξη, με ολόπλευρη στήριξη στη μελέτη, στην ικανότητα οργάνωσης και συγκρότησης της σκέψης και της δράσης των εργατικών μας στελεχών. Τα όργανα να δίνουν προτεραιότητα να μην εγκαταλείπουν με τη μια τέτοια προσπάθεια, έτσι ώστε να διασφαλίζεται ο χρυσός κανόνας, της κοινωνικής σύνθεσης των οργάνων. Ετσι θα διασφαλίζεται επί της ουσίας το πάντρεμα της εργατικής κοινωνικής πείρας με την αφομοίωση της επαναστατικής θεωρίας, θα διασφαλίζεται πως η θεωρητική δουλειά δεν είναι υπόθεση ειδικών.