Πώς ξανάρχονται ένα - ένα χρόνια δοξασμένα μα και αλήστου μνήμης κατά τον ποιητή και μου φρεσκάρουν, τώρα στα 96 μου, αθάνατες μνήμες!

Την άνοιξη του 1944, το αθάνατο αστέρι της λευτεριάς, ο Ν. ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗΣ, προικισμένος με όλες τις αρετές του ηγέτη, καθοδηγητής τότε των ΕΑΜικών Οργανώσεων στο Μοριά, έφθανε στους Γαργαλιάνους. Αγκαλιές ανοίχτηκαν, ψυχαρματώματα μπήκαν στις γεμάτες από πίστη για τη λευτεριά, ψυχές μελών και στελεχών περιοχής του ΕΑΜ. Το λυσσάρικο θεριό, που κατασπάραζε την ανθρωπότητα έπνεε τα λοίσθια. Ο κόκκινος στρατός του τσάκιζε τη ραχοκοκαλιά. Κλειστήκαμε νυχτιάτικα στο υπόγειο του σπιτιού του αείμνηστου κομμουνιστή Μαν. Σκούντζου, δύο νύχτες και μια μέρα. Ριχτήκαμε στη δουλειά. Ζήτησε απολογισμό δράσης. Οι αείμνηστοι Δαν. Συντυχάκης, Κ. Σταθόπουλος, Δ. Πυρπυρής κι ο γράφων, ξεδιπλώναμε ως τα χαράματα τον πλούσιο απολογισμό της δουλειάς μας. Οταν του αναφέραμε, εκτός των άλλων, ότι από την Οργάνωσή μας 150 αντάρτες είχαν ανέβει στα βουνά του Μοριά, πετάχτηκε πάνω και μας σφιχταγκάλιασε. Και την άλλη μέρα δεν σταματήσαμε. Δεν χορταίναμε να τον ακούμε. Χείμαρρος, επιβλητικός, πανέξυπνος. Ενέπνεε απόλυτο σεβασμό και κομματική πίστη. Την άλλη μέρα, μια ώρα πριν φέξει, μας έβαλε τα καθήκοντα, μας δήλωσε ανεπιφύλακτα: «Την άλλη μας συνεργασία θα την κάνουμε λεύτεροι» κι έφυγε.

Πριν 58 χρόνια, ισοβίτης εγώ, στην Ε' αχτίνα του κάτεργου της Κέρκυρας, φέρανε τον Μπελογιάννη. Τον πήγανε στη Ζ'.

Εκείνη την Πρωτοχρονιά, όλοι οι κρατούμενοι συγκεντρωθήκαμε ένα απόγευμα στη Δ' αχτίνα για ολιγόωρη ψυχαγωγία. Μόλις μπήκα σ' αυτήν, δεν πρόφτασα να τον πλησιάσω, τρέχει κοντά μου, ανοίγει τα φτερωτά του χέρια και με ρωτά: «Ο Μπάμπης; Εσύ είσαι;», «Εγώ, σύντροφε». Ενα δάκρυ κατέβηκε από τα μάτια μου κι αγκαλιαστήκαμε.

Ο Νίκος, εκτός των αδιαφιλονίκητων προσόντων που διέθετε, ήταν προικισμένος και με απεριόριστη μνήμη, θυμήθηκε τη συνεργασία μας την άνοιξη του 1944. Οταν μας ήρθε το μαύρο μαντάτο της δολοφονίας του, κεραυνοβοληθήκαμε κυριολεκτικά. Η φυλακή οργάνωσε εκδήλωση στη μνήμη του κι εγώ έγραψα ένα σημείωμα που διαβάστηκε σ' όλες τις αχτίνες: «Πώς σε πρωτογνώρισα Νίκο».

Στην ακατάλυτη κι αιώνια μνήμη του, προσφέρω στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ 1.000 ευρώ μέσω ΚΟΒ Κυψέλης.

Μπάμπης Λεωνιδάκης, υπέργηρος αντιστασιακός