Εδω και δύο ημέρες όλα τα βλέμματα παγκοσμίως έχουν πέσει στην Νότια Αφρική όπου άνοιξε τις πύλες του ίσως το κορυφαίο αθλητικό γεγονός του πλανήτη όπως θεωρείται το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου. Το φετινό Μουντιάλ (2010) εξαρχής και πολύ πριν την έναρξη των αγώνων είχε τη δική του ιδιαιτερότητα, καθώς για πρώτη φορά η διοργάνωση διεξάγεται σε χώρα της Αφρικανικής Ηπείρου. Μέρος, βέβαια, και αυτή η απόφαση της τακτικής της ΦΙΦΑ να πουλάει το πιο ακριβό της προϊόν, όπως είναι πλέον το Μουντιάλ, σε λεγόμενες παρθένες αγορές και διψασμένες για ποδοσφαιρικά θεάματα, κάτι που φυσικά σημαίνει και περισσότερα κέρδη για τους χορηγούς, τις πολυεθνικές κλπ. Και βέβαια, θα ήταν αφελέστατο να πιστέψει κάποιος ότι όταν τα φώτα κλείσουν η διοργανώτρια χώρα στις περισσότερες περιπτώσεις θα έχει κερδίσει κάτι. Για παράδειγμα, το ποδόσφαιρο σε Κορέα και Ιαπωνία δεν έγινε πιο ανταγωνιστικό μετά την διοργάνωση, ενώ για πολλά χρόνια μετά υπήρξε ο προβληματισμός για πώς θα χρησιμοποιηθούν τα τεράστια γήπεδα που κατασκευάστηκαν.

Φέτος όμως τα πράγματα στη Νότια Αφρική δείχνουν να είναι ακόμα πιο ξεκάθαρα. Μπορεί τις τελευταίες μέρες, καθώς και όλες αυτές που θα διαρκεί η διοργάνωση, για λόγους διαφήμισης και τουρισμού να υπάρχει η εικόνα μιας χώρας αναπτυσσόμενης και ευημερίας όπου τα πάντα μοιάζουν τέλεια, ωστόσο πίσω από τη βιτρίνα τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Ας μην ξεχνάμε πως η Νότια Αφρική είναι (περίπου μία δεκαπενταετία μετά το 1995 οπότε τερματίστηκε το μισητό ρατσιστικό καθεστώς του απαρτχάιντ) μία από εκείνες τις χώρες της υφηλίου με τεράστιο χάσμα ανάμεσα σε πολύ φτωχούς και πολύ πλούσιους. Το οποίο σύμφωνα με επίσημα στοιχεία αναμένεται να μεγαλώσει κι άλλο στην μεταΜουντιάλ εποχή αφού το ...μάρμαρο για τα τεράστια χρέη που θα έχει το κράτος και τα οποία προκύπτουν κυρίως από την αύξηση του αρχικού προϋπολογισμού (εκτοξεύτηκε από τα 315 εκατ. δολ. σε 2,4 δισ. δολ.) θα κληθεί να πληρώσει ο λαός της Νότιας Αφρικής. Την ίδια ώρα, αρκετές περιοχές της χώρας παραμένουν ακόμα και χωρίς ρεύμα ή νερό ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τονίζουν ότι η κατάσταση στις αφρικανικές παραγκουπόλεις είναι πολύ χειρότερη και από αυτή που επικρατεί στις βραζιλιάνικες φαβέλες. Δε θα χρειάζεται παρά να βγει κάποιος μόλις λίγα χλμ. έξω από το Γιοχάνεσμπουργκ προκειμένου να διαπιστώσει από κοντά την τραγική κατάσταση.

Και ενώ αυτή είναι η κατάσταση στη χώρα, υπάρχουν όμως κάποιοι που έχουν αρχίσει εδώ και μήνες να τρίβουν τα χέρια τους από ικανοποίηση. Και αυτές δεν είναι άλλες από τις πολυεθνικές που δραστηριοποιήθηκαν σε διαφόρους τομείς που συσχετίζονταν με τη διοργάνωση (κατασκευές, ασφάλεια, τουρισμός, ξενοδοχειακές επιχειρήσεις κλπ.). Ιδιαίτερα μάλιστα στο σημαντικό τομέα των κατασκευών που βρήκε την άνθισή του εξαιτίας και των ανύπαρκτων υποδομών της χώρας - για μια τέτοιου επιπέδου διοργάνωση - το φετινό Μουντιάλ ήταν αληθινός μποναμάς για τεράστιες ξένες και ντόπιες κατασκευαστικές εταιρείες. Την ίδια ώρα βέβαια, για τους εργαζόμενους εξελίχθηκε σε εφιάλτη, αφού παρά τον οργασμό εργασιών εξακολουθούν (παρά την αύξηση του 12%) έως σήμερα να παίρνουν μισθούς πείνας, να δουλεύουν υπό ελαστικές σχέσεις εργασίας, ενίοτε δίχως ιατροφαρμακευτική ασφάλιση, σε δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες δουλειάς. Τέτοιες εταιρείες αύξησαν σημαντικά τα κέρδη τους σε βάρος εκατομμυρίων Νοτιοαφρικανών εργατών, που βλέπουν τον κόπο τους να μπαίνει στις τσέπες των διευθυντικών στελεχών και το δημόσιο χρήμα να μετουσιώνεται σε έργα πολυτελείας ενώ οι ανάγκες του λαού σε κρίσιμα έργα υποδομής (κάθε φύσης) παραμένουν τεράστιες. Και φυσικά, τα όποια έργα έχουν γίνει μέχρι τώρα σε καμία περίπτωση δε θα αποτελέσουν υπόθεση του λαού αφού στη σειρά περιμένει μια σειρά άλλων εταιρειών προκειμένου να εκμεταλλευτούν το έδαφος για να αυξήσουν τα κέρδη τους.