Είναι, πράγματι, πολύ ενοχλητικός ο εκκωφαντικός θόρυβος που δημιουργούν οι «βουβουζέλες» των φιλάθλων στο παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου, που γίνεται, αυτές τις μέρες, στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής. Εξίσου ενοχλητικό είναι και το κακό ποδοσφαιρικό θέαμα που βλέπουμε, μέχρι τώρα, σ' αυτήν τη διοργάνωση - πολλοί περιμένουμε από τη Βραζιλία να είναι, για μια ακόμα φορά, η «καλή εξαίρεση» - ενώ μόνο απογοήτευση προκαλεί η απόδοση της Εθνικής Ελλάδας στο πρώτο παιχνίδι που έδωσε με τη Νότια Κορέα, κάνοντας πολλούς να φοβούμαστε ένα νέο «ρεζιλίκι», ανάλογο με εκείνο στο παγκόσμιο κύπελλο του 1994. (Δε συμφωνώ διόλου με αυτούς που έχουν την απαράδεκτη και, εν πολλοίς, αντιδημοκρατική απαίτηση - κάποιοι την προβάλλουν και ως «εθνική υποχρέωση»! - να μη γίνεται, επ' ουδενί και από ουδένα, κριτική στους υπεύθυνους, ανάμεσά τους είναι και ο Γερμανός προπονητής, για το σημερινό «κατάντημα» της πρωταθλήτριας Ευρώπης του 2004).

Δεν είναι, όμως, μόνον οι ενοχλητικές «βουβουζέλες» των γηπέδων. Είναι και οι «βουβουζέλες» των ΜΜΕ, που «εκπέμπουν στη διαπασών», για να «πνίξουν» τους χαμηλούς ήχους που βγαίνουν από τα έγκατα της κοινωνίας. Μέσα στο «χαμό» που προκαλούν δεν ακούγεται το «βαθύ ωχ» που βγαίνει από τα σπλάχνα του εργαζόμενου, όταν ο εργοδότης του αναγγέλλει την απόλυση και νιώθει «τη γη να φεύγει κάτω από τα πόδια του». Το «τετέλεσται» που ψιθυρίζει ο εμποράκος, σαν ακούει το «ξερό κλικ» στο λουκέτο του μαγαζιού του, που, από «στέγαστρο των ελπίδων», γίνεται «ο τάφος των ονείρων» του. Ο «λυγμός» του αγρότη, καθώς βλέπει τη σοδειά του που με πολύ κόπο και ιδρώτα έφτιαξε, να σαπίζει απούλητη και χάσκει μπροστά του ο Καιάδας του ξεκληρίσματος.

Δεν ακούγεται το «πετάρισμα της θλίψης» στα βλέφαρα του νέου των σπουδών, που αντιλαμβάνεται πως γίνεται δυσβάστακτο οικονομικό βάρος για τη φτωχή οικογένειά του. Το «κοντανάσεμα» του συνταξιούχου, μόλις μαθαίνει πως κόβουν κι άλλο από την πενιχρή του σύνταξη, μετατρέποντάς τον σε πεινασμένο ζήτουλα των παιδιών του. Ο «θανατερός ρόγχος» του ασθενούς, που βρίσκεται στον προθάλαμο του χειρουργείου και πληροφορείται πως, λόγω έλλειψης των απαραίτητων υλικών στα νοσοκομεία, η χειρουργική επέμβαση που θα τον σώσει, δε θα γίνει.

Κραυγάζουν οι «βουβουζέλες» για να σκεπάσουν τις ελπιδοφόρες φωνές της κοινωνίας. Να κρύψουν ότι υπάρχουν και σήμερα - σε μια εποχή που «όλα τα σκιάζει η φοβέρα» - άνθρωποι που δε φοβούνται και δεν υποχωρούν. Δεν απελπίζονται και δεν προσκυνούν. Δε λυγίζουν και δε μεμψιμοιρούν. Δεν υποτάσσονται και δε μοιρολατρούν. Αρνούμενοι να αποδεχτούν «τα δεδομένα», παλεύουν ν' ανατρέψουν «τα ισχύοντα». Παραβλέποντας και προσπερνώντας τους «χαζοχαρούμενος» που ορμηνεύουν «να πάρουμε τα πράγματα αψήφιστα και τη ζωή στην πλάκα», αγωνίζονται, με αξιοπρέπεια κι αποκοτιά, για ν' ανοίξει, ξανά, ο δρόμος στην ελπίδα.