Μετά την εικόνα της επιφανειακής ηρεμίας που επιχείρησε να δημιουργήσει η τουρκική κυβέρνηση σχετικά με το Κουρδικό, παραχωρώντας μία σειρά «δικαιωμάτων» - τα οποία θα έπρεπε να θεωρούνται αυτονόητα - στην κουρδική μειονότητα, νέα σύννεφα συγκεντρώνονται και προμηνύουν σφοδρή καταιγίδα. Το «Κουρδικό ζήτημα» είναι ένα από τα βασικά εργαλεία του ιμπεριαλισμού στην περιοχή και δεν έχει πάψει ποτέ να χρησιμοποιείται σε περιόδους κρίσης, τόσο από την Τουρκία όσο και από το Ιράκ και το Ιράν, τις ΗΠΑ και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Αλλωστε, οι περιοχές που διεκδικούν οι Κούρδοι, ιδιαίτερα στο Ιράκ, συγκεντρώνουν περισσότερο από το 40% των κοιτασμάτων πετρελαίου.

Το Εργατικό Κόμμα Κουρδιστάν (ΡΚΚ), που έχει χαρακτηριστεί ως «τρομοκρατική οργάνωση» από τις ΗΠΑ, την ΕΕ και την Τουρκία, στις αρχές Ιούνη δήλωσε ότι τερματίζεται η εκεχειρία, αρχίζοντας παράλληλα νέα σειρά επιθέσεων. Μία εκεχειρία, που πρώτα καταπάτησε ο τουρκικός στρατός όταν στις 20 Μάη πραγματοποίησε τη μεγαλύτερη αεροπορική επίθεση των δύο τελευταίων ετών, περνώντας για ακόμα μία φορά τα σύνορα του βορείου Ιράκ και πλήττοντας περισσότερους από 50 στόχους του ΡΚΚ, τινάζοντας κυριολεκτικά στον αέρα την έστω και προσωρινή «ηρεμία στην περιοχή». Η κυβέρνηση του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης από την πλευρά της δικαιολόγησε την επιχείρηση λέγοντας ότι «το - δήθεν - δημοκρατικό άνοιγμα της τουρκικής κυβέρνησης δε σημαίνει και ότι σταμάτησε και ο αγώνας κατά της τρομοκρατίας», αναφέροντας ότι όταν «υπάρχει τρομοκρατική απειλή η Τουρκία διεξάγει αγώνα».

Το ΡΚΚ απάντησε με επίθεση με ρουκέτες στη ναυτική βάση του Ισκεντερούν, με αποτέλεσμα εννιά Tούρκοι στρατιώτες να τραυματιστούν στις 31 Μάη, ενώ από εκείνη τη στιγμή καθημερινές είναι οι επιθέσεις και οι συγκρούσεις στην τουρκική μεθόριο, ενώ τα τουρκικά στρατεύματα μπαίνουν για ακόμα μία φορά και στο ιρακινό Κουρδιστάν.

Η Τουρκία το τελευταίο διάστημα με αιχμή τις ενταξιακές της συνομιλίες με την ΕΕ, προσπαθεί να επιδείξει «στροφή στη δημοκρατία», υιοθετώντας στην πραγματικότητα μία υποκριτική φρασεολογία και προωθώντας διατάξεις που φαινομενικά στοχεύουν στην αναγνώριση των δικαιωμάτων της κουρδικής κοινότητας, όπως η δυνατότητα χρήσης και διδασκαλίας της κουρδικής γλώσσας, χωρίς ωστόσο να επιφέρονται ουσιαστικές αλλαγές στην ανάπτυξη του κουρδικού πολιτισμού ή να σταματούν οι πολιτικές διώξεις εναντίον των Kούρδων.

Την ίδια στιγμή η Τουρκία μετά και την επίθεση στην νηοπομπή βοήθειας προς τους Παλαιστινίους, «Ελεύθερη Γάζα», από τον ισραηλινό στρατό, στην οποία συμμετείχαν και τουρκικά πληρώματα και ακτιβιστές, εμφανίζεται να σηκώνει ιδιαίτερα το ζήτημα της σύνδεσης του ΡΚΚ και άλλων κουρδικών ομάδων ανταρτών - χωρίς το ίδιο πολιτικό υπόβαθρό - με το Ισραήλ. Η συνεργασία κούρδικων ομάδων ανταρτών με το Ισραήλ είναι μία ιστορία που δεν αποτελεί κεραυνό εν αιθρία, αλλά έχει θιγεί αρκετές φορές, χωρίς να μπορεί να αποδειχτεί. Σύμφωνα με τα πρόσφατα στοιχεία που έδωσε η Τουρκία αυτή τη φορά, το Ισραήλ εμφανίζεται «να εκπαιδεύει, ακόμα και να χρηματοδοτεί, Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ στα στρατόπεδα του ιρακινού Κουρδιστάν». Την ίδια στιγμή σημαντικό κομμάτι της συνεργασίας του Ισραήλ με την Τουρκία στον στρατιωτικό τομέα αναφέρεται στην «πάταξη της τρομοκρατίας» και περιλαμβάνει και το ΡΚΚ. Στις κατηγορίες της Τουρκίας απέφυγε να απαντήσει το Ισραήλ.

Οι σχέσεις μεταξύ μερίδας των Κούρδων ανταρτών και Ισραήλ υποστηρίζεται ότι ενισχύθηκαν ιδιαίτερα από το 2003 και μετά, με την άρση του εμπάργκο προς το Ιράκ από το Τελ Αβίβ, που εικάζεται ότι έγινε κυρίως για να διευκολυνθεί η πώληση όπλων και στρατιωτικού υλικού σε ομάδες Κούρδων ανταρτών, ζήτημα που σχετίζεται με την επιδίωξη του Ισραήλ να παρακολουθεί την περιοχή και να λαμβάνει σταθερή πληροφόρηση από το Ιράν και το Ιράκ.

Φυσικά, δεν έχει σταματήσει και η προσπάθεια των ΗΠΑ να αξιοποιήσουν και να χρησιμοποιήσουν τις κουρδικές επιδιώξεις για ανεξάρτητο κράτος, ακριβώς για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους σε μία περιοχή όπως αυτή στα σύνορα Ιράκ, Ιράν και Τουρκίας με τεράστια κοιτάσματα πετρελαίου, αλλά και στρατηγικό σταυροδρόμι στους δρόμους της ενέργειας.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην παρούσα πολιτική συγκυρία, σχετικά με το κουρδικό έχει και η στάση του αυτόνομου κράτους του ιρακινού Κουρδιστάν. Χαρακτηριστική ήταν η πρόσφατη επίσκεψη του προέδρου του αυτόνομου Κουρδιστάν, Μασούντ Μπαρζανί, στην Αγκυρα, στις 4 Ιούνη, ο οποίος είχε συναντήσεις τόσο με την τουρκική κρατική ηγεσία όσο και με Τούρκους επιχειρηματίες. Ο Μ. Μπαρζανί υποστήριξε ότι μεταφέρει μηνύματα ειρήνης, συγχαίροντας στις συναντήσεις που είχε με τον Τούρκο πρωθυπουργό Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν και τον υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, την Αγκυρα για τη στάση της στο Κουρδικό! Παράλληλα, ο Μ. Μπαρζανί δεσμεύτηκε να «αποτρέψει τις επιθέσεις του ΡΚΚ κατά της Τουρκίας από το έδαφος του ιρακινού Κουρδιστάν» και χαρακτήρισε την ενίσχυση και εμβάθυνση των δεσμών με την Τουρκία πρώτη προτεραιότητά του, υπογραμμίζοντας ότι «η περιφερειακή σταθερότητα δεν έγκειται μόνο στην επίλυση των εσωτερικών προβλημάτων».

Αξίζει να σημειωθεί ότι η επίσκεψη Μπαρζανί στην Αγκυρα έξι χρόνια μετά την τελευταία το 2004, είχε στόχο την ενίσχυση των στρατιωτικών, εμπορικών και οικονομικών δεσμών Τουρκίας Ιρακινού Κουρδιστάν, χωρίς ωστόσο να δίνονται λεπτομέρειες για τα όσα υπογράφηκαν, δημιουργώντας σειρά ερωτηματικών. Το σίγουρο είναι ότι η Τουρκία αποτελεί στρατηγικό επενδυτή στην περιοχή του βορείου Ιράκ, τόσο σε υποδομές όσο και σε επιχειρηματικά κεφάλαια, με αποτέλεσμα η Αγκυρα να επιδρά σημαντικά και καθοριστικά στην κυβέρνηση του ιρακινού Κουρδιστάν.

Ο κουρδικός λαός από την πλευρά του εξακολουθεί να παραμένει δέσμιος των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και ηγεσιών που εξαγοράζονται. Μία παράσταση στην οποία όλες οι πλευρές συμμετέχουν ενσαρκώνοντας το δικό τους ρόλο. Οι «δημοκρατικές μεταρρυθμίσεις» που ευαγγελιζόταν η κυβέρνηση Ερντογάν εδώ και τρία χρόνια, δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα στο Κουρδικό, το οποίο παραμένει στο ίδιο σημείο, με νέα κλιμάκωση των επιθέσεων το τελευταίο διάστημα, επαναβεβαιώνοντας τη θέση του ΚΚ Τουρκίας, που επανειλημμένα έχει καλέσει τους Κούρδους εργαζόμενους να ενωθούν με το λαϊκό κίνημα και να διεκδικήσουν τα δικαιώματά τους στα πλαίσια του τουρκικού κράτους με γνώμονα την ταξική πάλη. Είναι ξεκάθαρο και αυτή τη φορά ότι η ένταση που καλλιεργείται και η υποκίνηση αποσχιστικών τάσεων έχουν στόχο την εξυπηρέτηση ιμπεριαλιστικών συμφερόντων και όχι το όφελος των λαών.