Η συνταγή της ΕΕ για νέα αύξηση στα όρια συνταξιοδότησης δεν είναι καινούργια. Εδώ και 20 χρόνια παρουσιάζει «μελέτες», που αυθαίρετα ορίζουν κάθε φορά και ένα νέο προσδόκιμο ζωής, «μελέτες», που επίσης αυθαίρετα περιγράφουν κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων, «μελέτες», που διατάσσουν κόψιμο συντάξεων και σπρώχνουν τους εργαζόμενους να γίνουν πελάτες ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών. Το πρόβλημα βρίσκεται στην ίδια την ύπαρξη της ΕΕ σαν ιμπεριαλιστικού οργανισμού - τα όργανα του οποίου δεν μπορούν παρά να υλοποιούν τη στρατηγική του: τη μείωση της τιμής πώλησης της εργατικής δύναμης, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργατών.

Καινούργια δεν είναι και η συνταγή υποκρισίας. Πολιτικές δυνάμεις και δημοσιογραφικά συγκροτήματα που γάνωσαν το μυαλό των ανθρώπων για το πόσο αναγκαία είναι τα αντεργατικά μέτρα που έγιναν ήδη νόμος του κράτους τους, παριστάνουν τώρα τις μοιρολογίστρες, κατανοώντας πως όταν αύριο ο κόσμος καταλάβει τι έπαθε θα πάρει κι αυτούς με τις πέτρες.

Την ίδια ώρα, από τον πυρήνα της αστικής προπαγάνδας γίνεται καθαρό ότι κι αυτή ακόμα τη σφαγή των εργατικών δικαιωμάτων, το σύστημα φροντίζει - επιδιώκει ήδη να την κάνει όπλο υπέρ του.

Ετσι, η από καιρό προωθούμενη απαξίωση μέρους του σημερινού πολιτικού προσωπικού, εμφανίζεται τώρα - κάτω από τη λαϊκή κατακραυγή και με πρόσχημα αυτήν - ως βήμα αυτοκάθαρσης ενός συστήματος που κατά τ' άλλα θα παραμένει σάπιο.

Σ' αυτήν την «αυτοκάθαρση» διάφοροι δηλώνουν ήδη «παρών». Οπως εκείνη που ψήφισε το νομοσχέδιο αλλά καταψήφισε τα αντισυνταγματικά άρθρα (τι απάτη κι αυτή...). Τα οποία - «αντισυνταγματικά» - επικαλείται και ο ΣΥΝ / ΣΥΡΙΖΑ που με το κύριο άρθρο στην ΑΥΓΗ εμφανίζεται να ανησυχεί για τη φωτιά της έκρηξης. Από μια σκοπιά είναι χειρότεροι όλων καθώς επιμένουν να παρουσιάζουν τους βουλευτές του ΠΑΣΟΚ ως «εκβιασμένους», όταν ο ένας μετά τον άλλον - οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ - βγήκαν στο βήμα της Βουλής και πρόσθεσαν επιχειρήματα γιατί πρέπει να ψηφιστεί ο νόμος που εξαφανίζει τις συντάξεις.

Για να μη μένει αμφιβολία για τη σχέση που έχουν και θέλουν να διατηρήσουν με το ΠΑΣΟΚ του προσφέρουν τη διαπίστωση πως απέναντι στο ΠΑΣΟΚ δεν υπάρχει εναλλακτική πολιτική λύση. Πού να τη δουν, όταν βλέπουν τον εαυτό τους μέσα στο σύστημα και δεν μπορούν - δε θέλουν να δουν όποια λύση βγαίνει εκτός συστήματος;

Κάτι που βλέπει η αστική τάξη και παίρνει τα μέτρα της. Μπαράζ και πάλι οι αναλύσεις γι' αυτό το «κατάλοιπο», το ΚΚΕ, που παρότι «κατάλοιπο» ευθύνεται για τα χίλια κακά της μοίρας. Ακόμα και γιατί οι έμποροι δεν έχουνε πελάτες τους εργάτες που φρόντισαν οι έμποροι και οι βιομήχανοι να αφήσουν με άδειες τσέπες.

Είμαστε ήδη μετά το ψέμα που έχει κοντά ποδάρια.

Είμαστε ήδη εκεί που μόνο η αλήθεια της τάξης που παράγει τα πάντα και δεν κατέχει τίποτα, δικαιούται να γίνει φάρος.

Αυτή η ίδια αλήθεια που οδήγησε σ' άλλες εποχές στην Ακροναυπλιά τους πρωτοπόρους κομμουνιστές που πάλευαν το '36 για Κοινωνική Ασφάλιση και κοινωνική απελευθέρωση. Αυτή η αλήθεια που όταν τη μάτωσαν έγινε σημαία κόκκινη για να κυριαρχεί πλέον στις διαδηλώσεις. Το μόνο χρώμα που μπορεί να δείξει και το θρήνο για τη σφαγή και τη χαρά της ελπίδας.

Τίποτα δεν τέλειωσε με την ψήφιση του νομοσχεδίου στη Βουλή. Αν και τώρα πολλά θα πρέπει να γίνουν ξανά απ' την αρχή. Τώρα που καθαρίζει ξανά η ήρα απ' το στάρι. Τώρα που ορατά πια η εργατική τάξη δεν έχει ξανά πού να ακουμπήσει παρά μόνο στο Κόμμα της, το ΚΚΕ.

Θα 'ναι σπουδαίες οι μέρες μπροστά κι ας μοιάζουν πρόσκαιρα όλα μαύρα. Οι εργάτες ξέρουν να μετράνε.