Παπαγεωργίου Βασίλης

«Πρόκειται για μια πολιτική πρωτοβουλία που στηρίζεται σ' ένα οργανωμένο πλαίσιο για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς (...) Το πολιτικό μας πλαίσιο δεν μπορεί να είναι παρά αυτό που αναδεικνύει η συγκυρία, δηλαδή η ανάγκη για τους αγώνες των εργαζομένων ν' αποκρούσουν όλες τις επιθέσεις (...) έχει περάσει ένας πολύ μεγάλος χρόνος ξηρασίας, μεγάλων αντιπαλοτήτων μέσα στην Αριστερά και χωριστών διαδρομών. Νομίζουμε ότι αυτά πλέον πρέπει ν' ανήκουν στο παρελθόν». Από τη συνέντευξη Τύπου με την οποία αυτοσυστήθηκε ο «Χώρος Διαλόγου και Κοινής Δράσης της Αριστεράς», 2001.

«Ιστορικό καθήκον όλων των πολιτικών κομμάτων και οργανώσεων της Αριστεράς (...) να βρουν εκείνα τα ζητήματα που μπορούν να οδηγήσουν σε ενότητα δράσης (...) να διευκολύνουν κοινωνικές διεργασίες (...) να δώσουν πολιτική προοπτική στους κοινωνικούς αγώνες, συμβάλλοντας στην ανάπτυξή τους».Από την πρωτοβουλία στελεχών του ΝΑΡ, του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ανένταχτων που υπέγραψαν την «Εκκληση για το διάλογο και την κοινή δράση της Αριστεράς» και την παρουσίασαν την περασμένη Δευτέρα σε συνέντευξη Τύπου.

Καθόλου τυχαία, κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σύστημα ταλαιπωρείται από αναταράξεις, εκτοξεύεται και μια τέτοια «εκλογική» ή «κινηματική» φωτοβολίδα. Στόχος κάθε φορά είναι να δράσει εκτονωτικά και αποπροσανατολιστικά στη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης λαϊκών συνειδήσεων, η οποία αντικειμενικά ευνοείται σε συνθήκες που αποκαλύπτονται τα αδιέξοδα και οι αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος και της αστικής του διαχείρισης.

Η εξέλιξη του «Χώρου» είναι γνωστή. Αποτέλεσε «πρόπλασμα» του ΣΥΡΙΖΑ και το «όχημα» του ΣΥΝ στην προσπάθειά του να διεμβολίσει το ΚΚΕ, να εμφανιστεί σαν η δύναμη της «ενότητας», να εξασφαλίσει το 2004 την εκλογική του επιβίωση. Μετά τις εκλογές του 2004, το στέλεχος της Κουμουνδούρου Στ. Πιτσιόρλας δήλωνε: «Αν δεν υπήρχε ο ΣΥΝ, τότε υπήρχε κίνδυνος το ΚΚΕ να φτάσει το 7%»!

Και ο Δ. Χατζησωκράτης - τώρα στέλεχος της νεοσύστατης «Δημοκρατικής Αριστεράς» του Κουβέλη - δήλωνε (14/3/2004): «Να υπενθυμίσω μόνο ότι η εκκίνηση της πρωτοβουλίας για τη συσπείρωση της Αριστεράς συνοδεύτηκε με τη στόχευση για την εκλογική αποτύπωση της ανατροπής του συσχετισμού εντός της Αριστεράς». Η εξέλιξη της ΚΕΔΑ είναι επίσης γνωστή. Ο βαρύγδουπος τίτλος της δεν εξέφραζε τίποτα και κατέληξε μια «σφραγίδα», συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ, στην επιρροή πλέον του «Μετώπου» του Αλ. Αλαβάνου, που οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ και στην τυπική διάσπαση.

Γνωστή και η εξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα σχήμα με διαρκείς αντιπαραθέσεις και ανοιχτές εχθροπραξίες ανάμεσα στις συνιστώσες του, που πολιτεύεται με βάση το στόχο για «ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων εντός της Αριστεράς», όπως μέλος της Γραμματείας του είχε δηλώσει στην τελευταία Πανελλαδική του Συνδιάσκεψη.

Νωποί ακόμα οι πανηγυρισμοί τους τότε, πως πέτυχε τάχα το κίνημα αυτό να ακυρώσει τα σχέδια της ΝΔ για την αντιδραστικοποίηση της Ανώτατης Εκπαίδευσης, αλλά και για την παραίτηση της τότε υπουργού Μ. Γιαννάκου (σπουδαία αλήθεια νίκη)! Την ώρα βέβαια των πανηγυρισμών αυτών η ΝΔ πέρναγε στη Βουλή το «νόμο πλαίσιο». Νωπά και τα μετέπειτα μεγάλα λόγια του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμβολή του στα νέα κινήματα, που έφτανε να τα χαρακτηρίζει ως και εξεγερτικά (Δεκέμβρης 2008 κλπ).

Πού βρίσκεται σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ; Εγινε τέσσερα κομμάτια. Δύο ο ΣΥΝ, δηλαδή ΣΥΝ και η νεοϊδρυθείσα «Δημοκρατική Αριστερά», ένα το «Μέτωπο του Αλαβάνου» από ΚΟΕ, ΔΕΑ, ΚΕΔΑ και ένα οι «λοιποί συγγενείς». Σπουδαίες ενωτικές πρωτοβουλίες, που διαιρούνται με την ταχύτητα που πολλαπλασιάζονται οι αμοιβάδες. Κι ύστερα εγκαλούν το ΚΚΕ για ανθενωτική πολιτική, επειδή έχει πολλάκις αποκαλύψει πως αυτά τα εγχειρήματα ούτε φιλολαϊκά είναι αφού κινούνται με πολιτική εντός του συστήματος - γι' αυτό το λόγο αποπροσανατολιστικά στην πάλη για ριζοσπαστικοποίηση λαϊκών συνειδήσεων - και θνησιγενή είναι εν τη γενέσει τους. Και πάνω απ' όλα αφερέγγυα για το λαϊκό κίνημα.

Αυτοαποκαλούνται γενικώς ως «σύγχρονη Αριστερά». Ομνύουν στην ανανέωση των αριστερών και κομμουνιστικών ιδεών. Μια ανανέωση που την ψάχνουν από τη διάσπαση του ΚΚΕ το 1968 και ακόμη δεν την έχουν εντοπίσει. Ολ' αυτά και μόνο αρκούν για να συνειδητοποιήσει η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, ότι μοναδικός σκοπός τέτοιων δήθεν ενωτικών εγχειρημάτων είναι η δημιουργία αναχωμάτων στη συσπείρωση λαϊκών δυνάμεων στην αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη, δηλαδή κόντρα στο ΚΚΕ και την πολιτική του. Σωσίβια του συστήματος, αμορτισέρ απορρόφησης των κραδασμών του γίνονται αντικειμενικά.

Η ανάλυσή τους σχετικά με τα ελλείμματα και τα χρέη εδράζεται σε εκτιμήσεις που σκόπιμα συγκαλύπτουν την ταξική τους ουσία, δηλαδή τον καπιταλισμό. Εμφανίζουν ως αντιδραστική τη διαχείρισή τους από την κυβέρνηση και προτρέπουν το λαϊκό κίνημα να διεκδικήσει απ' αυτή την κυβέρνηση, ως διέξοδο, παύση πληρωμών, κατάργηση του μηχανισμού στήριξης και της παρέμβασης του ΔΝΤ, έξοδο από την ΕΕ. Προσεγγίζουν οι απόψεις τους, την πρόταση που παρουσιάζεται πιο ολοκληρωμένα από κάποιους οικονομολόγους, με τους οποίους είπαν θέλουν να συνεργαστούν. Αλλωστε κάποιοι απ' όσους υπογράφουν τη διακήρυξη του νέου εγχειρήματος, έχουν υπογράψει και τη διακήρυξη των οικονομολόγων.

Τι προτείνουν; «Ζητήματα όπως η αντιμετώπιση θεσμικών μορφών καπιταλιστικής ολοκλήρωσης (ΕΕ, ΟΝΕ, ΔΝΤ), η παύση πληρωμών και η διαγραφή του χρέους, το αίτημα εθνικοποίησης των τραπεζών, η ρήξη με τις πρακτικές του τραπεζικού και του επιχειρηματικού κατεστημένου, καθώς και η αντιμετώπιση της βίαιης επίθεσης του κεφαλαίου με ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου, μπορούν να αποτελέσουν τη βάση τέτοιων διεργασιών»...

Μα πρόκειται για καπιταλισμό, στο πλαίσιο του οποίου τα μέσα παραγωγής θα εξακολουθούν να βρίσκονται στα χέρια της πλουτοκρατίας και ο όποιος «δημόσιος» τομέας θα δρα σε περιβάλλον καπιταλιστικής ανταγωνιστικότητας. Η «ριζική αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου», που περιγράφεται στην έκκληση, είναι ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με το ποιος κατέχει την εξουσία και σχεδιάζει την οικονομία. Θέμα το οποίο δε θίγεται ούτε στο ελάχιστο, αφού η πρόταση κινείται στα όρια της καπιταλιστικής διαχείρισης.

Αλλωστε πέρασε ανεπιστρεπτί η εποχή που το κεφάλαιο μπορούσε να κάνει παραχωρήσεις κάτω από την πίεση του εργατικού κινήματος, επειδή οι όροι αναπαραγωγής του (όξυνση των ανταγωνισμών, εναλλαγή κρίσεων με αναιμική ανάκαμψη, ιδιαίτερα μετά τη δεκαετία του '70), δεν του αφήνουν τέτοια περιθώρια. Γι' αυτό επιτίθεται ολοκληρωτικά.

Σχετικά με την οικονομική κρίση αναφέρουν στο κείμενό τους: «Χωρίς να εγκαταλείπουν τους στρατηγικούς στόχους τους, οι πολιτικές δυνάμεις της Αριστεράς, εντός και εκτός Κοινοβουλίου, μπορούν και πρέπει να συναντηθούν στη διαμόρφωση μιας ρεαλιστικής πολιτικής πρότασης και κοινής δράσης για την αντιμετώπιση της κρίσης προς όφελος των εργαζομένων στην προσπάθεια εξόδου απ' αυτήν».

Τι λένε; Τώρα δεν είναι ώρα οι λαϊκές δυνάμεις να συνδέσουν την πάλη ενάντια στις συνέπειες από την πολιτική διεξόδου από την κρίση των ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑ.Ο.Σ., με τη στρατηγική διεξόδου από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Αποσπούν την πάλη ενάντια στις συνέπειες από τη στρατηγική. Ετσι σε μια περίοδο που πλατιά λαϊκά στρώματα μπορούν πιο καθαρά να δουν τα αδιέξοδα και τις εγγενείς αντιφάσεις του καπιταλισμού και η πολιτική πάλη θα πρέπει στρατηγικά να υπηρετεί την ανάγκη για ωρίμανση του υποκειμενικού παράγοντα με στόχο την ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος, οι υπογράφοντες την «έκκληση» προσπαθούν να κολλήσουν στη σοσιαλιστική διέξοδο την ταμπέλα τού «μη ρεαλιστικού» και άρα του «μη εφικτού».

Από αυτή τη σκοπιά, αντικειμενικά ορθώνουν αναχώματα στη μαζικοποίηση και ριζοσπαστικοποίηση ενός κινήματος που θα παλεύει σε κατεύθυνση ρήξης, ανατροπής. Ενα μαζικό πολιτικοποιημένο κίνημα, που θα αντιμάχεται τα βάρβαρα μέτρα με όρους αντεπίθεσης και στόχους πάλης που θα αμφισβητούν αυτό που η αστική τάξη, τα κόμματα και οι πολιτικές της παραφυάδες θεωρούν «εφικτό», διεκδικώντας τη διέξοδο έξω από αυτό και ενάντιά του.

Απαίτηση των καιρών, ανάγκη του λαού και του τόπου για πραγματική διέξοδο είναι η συγκρότηση μιας πλατιάς λαϊκής κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας στη βάση του πραγματικού διλήμματος «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Για την οικοδόμηση μιας τέτοιας συμμαχίας, στεριωμένης μέσα στο λαό, από τον ίδιο το λαό, παλεύει το ΚΚΕ, μέσα από τους καθημερινούς αγώνες ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, το μνημόνιο και τα κόμματά του.

Αυτή η συμμαχία της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους, τα ριζοσπαστικά κινήματα της νεολαίας και των γυναικών είναι που θα διεκδικήσει ριζικές αλλαγές που θα φτάνουν μέχρι το επίπεδο της εξουσίας. Ενα τέτοιο κίνημα, με αυτά τα χαρακτηριστικά και αυτό το περιεχόμενο, που θα ενώνει την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα με βάση το πραγματικό τους συμφέρον και τις σύγχρονες ανάγκες τους, ένα κίνημα με διάρκεια, επιμονή, σταθερότητα, ικανότητα μπορεί να έχει και αποτελεσματικότητα στην πάλη για την απόσπαση κατακτήσεων, το μπλοκάρισμα των αντιλαϊκών μέτρων. Καθετί πίσω από αυτό, δεν μπορεί παρά να οδηγήσει το κίνημα στην ενσωμάτωση και στην ήττα.