Μετρά 140 χρόνια ζωής και από τους κόλπους του πέρασαν κάποιες από τις σημαντικότερες προσωπικότητες της μουσικής, όπως οι Σπύρος Σαμάρας, Δημήτρης Μητρόπουλος, Νίκος Σκαλκώτας, Μαρία Κάλλας, Τζίνα Μπαχάουερ, Αλεξάνδρα Τριάντη, Μάνος Χατζιδάκις, Μίκης Θεοδωράκης, Δημήτρης Σγούρος... Ο λόγος για το Ωδείο Αθηνών, που με την επωνυμία «Μουσικός και Δραματικός Σύλλογος "Ωδείον Αθηνών"» (ιδρύθηκε το 1871) υπήρξε το πρώτο μουσικό εκπαιδευτικό Ιδρυμα της νεότερης ηπειρωτικής Ελλάδας. Σχεδόν ενάμιση αιώνα μετά την ίδρυσή του, το Ωδείο που κανονικά θα έπρεπε να είναι κρατικό και να προσφέρει δωρεάν μουσική παιδεία και όχι απλά επιχορηγούμενο, ...τρώει τα παιδιά του. Οι εργαζόμενοι καθηγητές, οι πραγματικοί στυλοβάτες του, παραμένουν απλήρωτοι για ένα χρόνο, ενώ πολύμηνες είναι οι καθυστερήσεις στη μισθοδοσία και του υπόλοιπου προσωπικού. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μέλη του διδακτικού προσωπικού, κάτοχοι Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, που πιθανότατα υπάρχει από της ίδρυσης του ωδείου, απολύονται και νέοι προσλαμβάνονται στη θέση τους, χωρίς συλλογική σύμβαση, αλλά με ποσοστά 85% επί των διδάκτρων ανά μαθητή, όπως καταγγέλλει ο Σύλλογος Διδακτικού Προσωπικού Ωδείου Αθηνών.

Πρόσφατα ο Σύλλογος πραγματοποίησε συγκέντρωση διαμαρτυρίας στο υπουργείο Πολιτισμού, με τη συμπαράσταση του Πανελλήνιου Μουσικού Συλλόγου και του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών, διεκδικώντας τα δεδουλευμένα και μη καταβληθέντα ενός ολόκληρου χρόνου, εκφράζοντας τη διαμαρτυρία του για τις άδικες μαζικές απολύσεις και την επίθεση στη Συλλογική Σύμβαση, αλλά και για τον επαναλαμβανόμενο εμπαιγμό, καθώς και την αγωνία του για την τύχη του Ωδείου.

Το θέμα έφερε στη Βουλή το ΚΚΕ, με Ερώτηση προς τον υπουργό Πολιτισμού και Τουρισμού που κατέθεσαν οι βουλευτές του Κόμματος, Γιάννης Πρωτούλης, Κώστας Καζάκος, Θανάσης Παφίλης και Νίκος Παπακωνσταντίνου. Στην Ερώτηση επισημαίνονται τα σοβαρά προβλήματα για τους εκπαιδευτικούς που παραμένουν απλήρωτοι και για τη λειτουργία του Ωδείου. «Ταυτόχρονα», αναφέρεται, «την προηγούμενη εκπαιδευτική περίοδο η Διοίκηση του Ωδείου προχώρησε σε απολύσεις, ενώ αβέβαιο προβλέπεται και το εργασιακό μέλλον των εκπαιδευτικών και για τη νέα εκπαιδευτική περίοδο. Συγκεκριμένα αλλάζει το καθεστώς εργασίας τους, καθώς οι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ως τώρα εργάζονται υπό το καθεστώς συμβάσεων αορίστου χρόνου, καλούνται να εργαστούν με κριτήριο τον αριθμό των μαθητών στους οποίους διδάσκουν και να πληρώνονται με βάση το ύψος των διδάκτρων που καταβάλλονται και συγκεκριμένα με το 85% ανά μαθητή».

«Οι εξελίξεις αυτές είναι αποτέλεσμα της πολιτικής που ακολουθεί η κυβέρνηση, αλλά και οι κυβερνήσεις των προηγούμενων ετών, που έχει ως αποτέλεσμα τη συνεχόμενη μείωση της επιχορήγησης του Ωδείου Αθηνών από το υπουργείο», τονίζεται στην Ερώτηση. «Η πολιτική αυτή έχει φέρει το παλιότερο μουσικό εκπαιδευτικό ίδρυμα της χώρας αντιμέτωπο με σοβαρά οικονομικά προβλήματα, απόρροια των οποίων είναι και η μη καταβολή της μισθοδοσίας στους εκπαιδευτικούς, απειλώντας τη συνέχεια της ίδιας της λειτουργίας του και ανοίγοντας το δρόμο στην πλήρη ιδιωτικοποίησή του». Οι βουλευτές του ΚΚΕ ερωτούν τον υπουργό «ποια μέτρα είναι διατεθειμένη να λάβει η κυβέρνηση για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων και συγκεκριμένα: Να καταβληθούν άμεσα τα δεδουλευμένα στους εκπαιδευτικούς. Να εξασφαλίσει την απαραίτητη χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να μπορεί το Ωδείο Αθηνών να συνεχίσει απρόσκοπτα τη λειτουργία του».

Στο υπόμνημα του Συλλόγου Διδακτικού Προσωπικού Ωδείου Αθηνών προς τον υπουργό Πολιτισμού, το οποίο τη μέρα της κινητοποίησης επιδόθηκε σε συμβούλους του, καθώς ο ίδιος απουσίαζε, αναφέρεται πως παρότι επανειλημμένα ο σύλλογος έχει απευθύνει επιστολές στο ΥΠΠΟΤ για τη μη καταβολή των δεδουλευμένων και το γενικότερο μαρασμό του Ιδρύματος «φτάσαμε πια τον ένα χρόνο χωρίς καταβολή δεδουλευμένων και κανείς δεν έχει ευαισθητοποιηθεί, κανείς δε λαμβάνει την ευθύνη...». Ευθύνη, που βαρύνει το υπουργείο Πολιτισμού, καθώς η σύμβαση μεταξύ Ωδείου Αθηνών και ΥΠΠΟΤ υπαγορεύει την ενίσχυση του προϋπολογισμού του Ωδείου, ώστε να καλύπτονται πλήρως η μισθοδοσία διδακτικού, διοικητικού και βοηθητικού προσωπικού, καθώς και όλες οι ανελαστικές δαπάνες στο διηνεκές. Ομως, το κράτος, παρότι υποχρεούται από το νόμο, ποτέ δεν παραχώρησε τον αιτούμενο προϋπολογισμό. Με τα χρόνια, εξαιτίας των περικοπών των επιχορηγήσεων από το ΥΠΠΟ, νέα χρέη προστέθηκαν στα υπάρχοντα ελλείμματα, με αποτέλεσμα τη σημερινή κατάσταση, η οποία εύγλωττα περιγράφεται στο υπόμνημα: «Περίπου εκατό άνθρωποι έχουν εργαστεί επί ένα έτος αμισθί», «το ποσό των οφειλομένων μισθών ξεπερνά πια τις 800.000 ευρώ», «η κάθε δόση της επιχορήγησης εξαντλείται σε χρέη του Ιδρύματος προς το ΙΚΑ ή τις τράπεζες και δεν φτάνει ούτε ένα σεντ στους εργαζόμενους...». Σημειώνεται, επίσης, πως «με τις μαζικές απολύσεις απολύονται άξιοι καλλιτέχνες, που με τους μαθητές τους έχουν επανδρώσει όλες τις ορχήστρες και τα ωδεία της χώρας και που επί σειρά ετών εργάστηκαν εκεί υπομένοντας τη χρόνια καθυστέρηση των δεδουλευμένων τους και αντί για ευχαριστώ εισέπραξαν απόλυση... Με αυτήν την τακτική το Ωδείο Αθηνών, ιδρυθέν το 1871, οδηγείται σε μαρασμό. Αυτό το Ωδείο που η πολιτεία εδώ και χρόνια θα έπρεπε να έχει κάνει κρατικό, ώστε να μπορεί να παρέχει δωρεάν μουσική παιδεία υψηλοτάτου επιπέδου». Ο Σύλλογος ζητά την άμεση καταβολή των δεδουλευμένων, να μπει τέλος στις απολύσεις, να υπάρξει σωστή διαχείριση των οικονομικών του Ωδείου Αθηνών από την Πολιτεία, όπως ορίζει η σύμβαση και να υπάρξει γενικότερη μέριμνα της Πολιτείας για το Ωδείο.

«Ας μην παίζουν το παιγνίδι της γάτας και του ποντικού στις πλάτες αθώων εργαζομένων» αναφέρει η γραμματέας του Συλλόγου, Νέλλη Οικονομίδου. «Από τον Αννα στον Καϊάφα, μας ξαποστέλνουν διεύθυνση Ωδείου και υπουργείο, με αποτέλεσμα άνθρωποι ένα χρόνο απλήρωτοι να κινδυνεύουν να χάσουν τα σπίτια τους, να οφείλουν στις τράπεζες, να είναι άρρωστοι και να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν τα έξοδά τους. Για την πλειοψηφία των εργαζομένων, ή μάλλον για όσους απέμειναν μετά τις ομαδικές απολύσεις, το Ωδείο Αθηνών είναι δεύτερο σπίτι, αφού εκεί σπουδάσαμε, εκεί σπουδάζουν τα παιδιά μας, εκεί διδάσκουμε. Ομως, τα τελευταία χρόνια το διδακτικό προσωπικό εργάζεται αμισθί».

Είναι γεγονός ότι το υπουργείο Πολιτισμού, επί σειρά ετών δίνει πάντα λιγότερα από αυτά που το Ωδείο αιτείται. Αποκορύφωμα φέτος, που παρότι ζητήθηκε επιχορήγηση 1.700.000 ευρώ, εγκρίθηκαν μόλις 800.000 ευρώ. «Τι θα πρωτοκαλύψουν με αυτό το ποσό; Τις οφειλές 12 μισθών στο προσωπικό; Τις οφειλές στο ΙΚΑ; Τις οφειλές στα δάνεια; Τις νέες προσλήψεις που κάνει συνεχώς η διεύθυνση; Τα τρέχοντα έξοδα; Την τρέχουσα μισθοδοσία; Η μηνιαία δόση του προϋπολογισμού αρκεί μόνο για το ΙΚΑ και τις δόσεις του διακανονισμού για τα ληξιπρόθεσμα χρέη. Τίποτα δε μένει για μισθοδοσία», λέει η Νέλλη Οικονομίδου. «Το Ωδείο, επιπροσθέτως, θεωρώντας τα τελευταία χρόνια ως αιτία του κακού την ύπαρξη συλλογικής σύμβασης, επιδίδεται σε ομαδικές απολύσεις ανθρώπων, που έγραψαν την ιστορία του και δούλεψαν εκεί σαν είλωτες, αδιαμαρτύρητα για τις χρόνιες καθυστερήσεις της καταβολής των δεδουλευμένων, που έβγαλαν γενιές και γενιές μαθητών», συμπληρώνει. «Ομως, οι απολύσεις προκάλεσαν αποζημιώσεις και μάλιστα υψηλότατες, αφού ούτε η αρχή της καλής πρόνοιας του εργοδότη δεν τηρήθηκε και απολύθηκαν εργαζόμενοι με πολλά χρόνια προϋπηρεσίας, ακόμη και πολύτεκνοι, όπως ο διευθυντής οικονομικών με 8 παιδιά ή καθηγητής τρίτεκνος. Αλλά οι απολύσεις προκάλεσαν και δικαστήρια χαμένα για το Ωδείο, άρα νέες αποζημιώσεις. Και τις απολύσεις ακολούθησαν σωρηδόν νέες προσλήψεις με ποσοστό 85% επί των διδάκτρων για κάθε νεοπροσληφθέντα και μόνο 15% για το Ωδείο. Και τις απολύσεις και τις προσλήψεις ακολούθησε τραπεζικός δανεισμός. Ολα αυτά δεν μπορούσαν παρά να επιβαρύνουν τον ήδη επιβαρυμένο προϋπολογισμό του Ωδείου και να μεγαλώσουν τη μαύρη τρύπα».

Η απαράδεκτη κατάσταση στο Ωδείο Αθηνών αποδεικνύει την απαξίωση με την οποία η κυβέρνηση αντιμετωπίζει τον πολιτισμό και ειδικότερα τη μουσική παιδεία. Απαξίωση, η οποία οδηγεί εντέλει στην ισχυροποίηση των ιδιωτών, που λυμαίνονται τον πολύ ευαίσθητο και σημαντικό αυτό τομέα και στη συγκέντρωση της μουσικής παιδείας (ιδιαίτερα της ανώτερης) σε ορισμένα πανίσχυρα οικονομικά κέντρα, προσδίδοντάς της ολιγοπωλιακό χαρακτήρα.