Το έργο του χαρακτηρίστηκε «πρωτότυπο και πολύμορφο, έργο σημάτων και συμβόλων, ψυχογραφικό και εσωτερικό, αντιπολεμικό και ειρηνικό...». Ο λόγος για τον Θανάση Ακριβόπουλο. Τον σεμνό και ακούραστο εικαστικό δημιουργό, που πάνω από σαράντα χρόνια υπηρετεί τη μεγάλη του αγάπη, τη ζωγραφική. Πρόσφατα στην γενέτειρά του, τον Αλμυρό Μαγνησίας, στο οικοδομικό τετράγωνο που βρίσκονται το Αρχαιολογικό Μουσείο, το Ιστορικό Αρχείο, το Ωδείο, το Κέντρο Μελέτης, προστέθηκε και η Δημοτική Πινακοθήκη «Θανάσης Ακριβόπουλος». Το ειδικά διαμορφωμένο «Πέτρινο» κτίριο, στο προαύλιο του παλιού Γυμνασίου, διαμορφώθηκε ειδικά και λειτουργεί με πυρήνα της μόνιμης έκθεσης, έργα που δώρισε ο ζωγράφος. Εξήντα πέντε περίπου δημιουργίες (λάδια, παστέλ, σχέδια), που φιλοτεχνήθηκαν από τις αρχές της δεκαετίας του '70 μέχρι σήμερα. Ο καλλιτέχνης έφυγε έφηβος από τη γενέτειρά του, για να σπουδάσει εικαστικές τέχνες στην Αθήνα και κατά τη δικτατορία στη Γαλλία, αλλά διατήρησε ισχυρούς δεσμούς και νοσταλγία για τον τόπο του.

Ο Θ. Ακριβόπουλος γεννήθηκε το 1940 στον Αλμυρό Μαγνησίας, τόπο καταγωγής του πατέρα του. Ηταν το μικρότερο από τα τέσσερα παιδιά της οικογένειας, «ένα από τα παιδιά του πολέμου», όπως λέει ο ίδιος. Οι μνήμες από τα χρόνια εκείνα, αλλά και τα αμέσως επόμενα, έντονες και σκληρές: Εικόνες φρίκης με τους νεκρούς από την πείνα στους δρόμους της πόλης, τους εκτελεσμένους αντάρτες, τον πόνο και τη δυστυχία... την κράτηση της αδελφής του για τέσσερα χρόνια στις φυλακές Αβέρωφ...

Ακολουθεί η Αθήνα, ο αγώνας για επιβίωση και η αναζήτηση καλύτερης ζωής. Δουλειά το πρωί, φοίτηση στο νυχτερινό Γυμνάσιο το βράδυ. Στα 20 χρόνια του, δίνει εξετάσεις και εισάγεται στην Πάντειο. Η μεγάλη του αγάπη για τη ζωγραφική έχει ήδη φουντώσει. Από το ζωγράφο Γ. Θωμά Γεωργιάδη παίρνει μερικά μαθήματα και μαθαίνει τη βασική γλώσσα της ζωγραφικής. Στη συνέχεια, με πολύ δουλειά, πειραματισμούς και μεράκι, ανακαλύπτει μόνος του τα μυστικά μονοπάτια της.

«Με τη ζωγραφική ασχολούμουν από τα 16 μου χρόνια. Κατάγομαι από έναν ευλογημένο τόπο. Συνδυάζει βουνό, κάμπο, θάλασσα, νησιά... Αυτή είναι η Μαγνησία. Στο Βόλο υπήρχε θέατρο, κινηματογράφος, φιλαρμονική. Υπήρχε η βιομηχανία με τη σκληρή δουλειά των εργατών. Το λιμάνι με τα πλοία να έρχονται και να φεύγουν, η γραφική γωνιά της ψαραγοράς, που δυστυχώς την έκλεισαν και την μετέφεραν αλλού. Σ' όλα αυτά τα μέρη πήγαινα και ζωγράφιζα».

Η ομορφιά της φύσης δίνει στον Θ. Ακριβόπουλο τα πρώτα ερεθίσματα. Πολλές ήταν οι φορές, που μαζί με τον Γ. Θωμά Γεωργιάδη, έπαιρναν τα καβαλέτα τους και ζωγράφιζαν στην ύπαιθρο. Ομως και η ανθρώπινη παρουσία - εμφανής ή όχι - σημαδεύει την εικαστική του δημιουργία. «Εζησα ανάμεσα σε πολλούς ανθρώπους, πάντα μεγαλύτερους από εμένα σε ηλικία», λέει. Οι μορφές των εργατών του λιμανιού και των εργοστασίων του Βόλου, βρίσκουν τη θέση τους στον πίνακα. Αλλες φορές πρωταγωνιστούν και έχουν έκδηλα τα χνάρια της ανθρώπινης παρουσίας, κάποιες λεπτομέρειες από αντικείμενα που συντρόφευαν αγαπημένα του πρόσωπα. Μία σημαντική ενότητα της ζωγραφικής του δημιουργίας, είναι τα έργα του που έχουν αντιπολεμικό χαρακτήρα και γενικότερα θέματα για την ειρήνη στον πλανήτη. Ανάμεσά τους το «Περιστέρι της ειρήνης στο μαύρο ήλιο του Βελιγραδίου», έργο του 1999.

Οπως σημειώνεται για τη δημιουργία του, «Η ρουτίνα της καθημερινότητας, ο μόχθος του μεροκάματου, η αποχαύνωση που φέρνουν οι καλουπωμένες δραστηριότητες της σύγχρονης εποχής, η παιδική ανεμελιά, η θλίψη, η μοναξιά, η καρτερικότητα, η ανασφάλεια, η ψυχική ευγένεια προβάλλονται εύγλωττα, αλλά και διακριτικά σχολιασμένες».

Η ζωγραφική του Θ. Ακριβόπουλου «βασίζεται στο συνδυασμό μιας λεπτομερούς απόδοσης του ρεαλιστικού αντικειμένου με μιαν εντύπωση εναλλαγής από το σουρεαλισμό μέχρι τη συμβολική απόδοση της καθημερινότητας. Τα θέματά του διακρίνονται για την ποικιλία τους τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τις σχηματικές παραλλαγές τους. Συχνά στα έργα του διαφαίνεται η προσπάθεια κριτικής αντιμετώπισης των πραγμάτων», με τρόπο που η ζωγραφική του καλλιτέχνη να κινείται στο πλαίσιο του κριτικού ρεαλισμού (πιστή απόδοση μαζί και σάτιρα) και φωτογραφικού ρεαλισμού (την πιστή δηλαδή καταγραφή του αντικειμένου). Ομως, αν και μεταχειρίζεται τα ίδια μέσα, ο Θ. Ακριβόπουλος, «ζωγραφίζει θέματα που είναι αποτέλεσμα από προσωπικές και αισθηματικές εκφράσεις του εαυτού του. Παίρνει μέσα στη ζωγραφική του την δική του άποψη, τις νεανικές του αναμνήσεις και προσωπικές του εμπειρίες». Το έργο του είναι ποιητικό, αλλά όχι ρομαντικό και εμπεριέχει έναν «μαγικό λυρισμό».

Η παρουσίαση της εικαστικής του δημιουργίας - η οποία απέσπασε σημαντικά βραβεία - ξεκίνησε το 1971 για να φτάσουμε σήμερα στις 20 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό (Θεσσαλονίκη, Βόλος, Αθήνα, Ιταλία, Γαλλία, Μάλτα, Αμερική, Γερμανία, Αγγλία κ.ά.). Αγαπημένο του υλικό, το λάδι, που δυστυχώς σταμάτησε να δουλεύει, για λόγους υγείας, από το 1990. Ακολούθησε ζωγραφική με παστέλ, το οποίο δουλεύει κατά τέτοιο τρόπο, ώστε το αποτέλεσμα να είναι ίδιο με εκείνο του λαδιού.

Η ιστορικός Τέχνης Μαίρη Μιχαηλίδου αναφέρει ότι το έργο του Θ. Ακριβόπουλου αποτελεί «μαρτυρία της ίδιας της ζωής του δημιουργού, που, για πολλά χρόνια, προβληματίστηκε πάνω στις σχέσεις των ανθρώπων και του κόσμου και αποτυπώνει στα έργα του τις πνευματικές του αναζητήσεις και τα κοινωνικά του πιστεύω». «... Παρακολούθησα από κοντά την καλλιτεχνική πορεία ενός ειλικρινούς και έντιμου δημιουργού, που κατόρθωσε να μεταπλάσει με ποιότητα και γνώση τις υπαρξιακές του αγωνίες... και να εδραιώσει αργά και σταθερά τη δική του ξεχωριστή παρουσία στο σύγχρονο εικαστικό χώρο».