Οι απεργιακές και άλλες κινητοποιήσεις βρίσκονται στο στόχαστρο κυβέρνησης και τρόικας ως το εμπόδιο για την «ανάπτυξη» με προσέλκυση «επενδύσεων». Το υπαινίσσεται σαφώς ο επικεφαλής των Ευρωπαίων ελεγκτών της τρόικας Σερβάς Ντερόουζ στη συνέντευξή του στην κυριακάτικη «Καθημερινή», αναφερόμενος στο πώς θα επέλθει η «ανάπτυξη» στη χώρα. Επικεντρώνοντας στον τουρισμό, αναφέρει χαρακτηριστικά: «Στον τουρισμό υπάρχουν πολλές δυνατότητες, αλλά θα πρέπει να μειωθούν οι τιμές, να γίνουν επενδύσεις, να βελτιωθούν η υποδομή και η ποιότητα των υπηρεσιών και να πάψουν οι κοινωνικές αναταραχές»(!). Στην πραγματικότητα ο τεχνοκράτης των Βρυξελλών δεν αναπαράγει παρά την κυρίαρχη αντίληψη, σύμφωνα με την οποία οι απεργιακές διαδηλώσεις, αλλά και το ίδιο το δικαίωμα στην απεργία αποτελούν «εμπόδιο» για την ανταγωνιστικότητα και για την προσέλκυση των επενδύσεων. Μέχρι τώρα κυβέρνηση, ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ. με τη βοήθεια των αστικών ΜΜΕ και των φορέων της αγοράς έχουν περιοριστεί στην πολιτική καταδίκη των απεργιακών κινητοποιήσεων και διαδηλώσεων, ταυτόχρονα βέβαια με την άθλια εκστρατεία συκοφάντησής τους («οι απεργίες φταίνε για την κρίση στον τουρισμό»). Είναι και αυτή μια από τις «θεωρίες» που ξεφουρνίζουν οι αστοί, προκειμένου να αποπροσανατολίζουν από τις αιτίες της κρίσης (υπερσυσσώρευση κεφαλαίου, αναρχία στην παραγωγή) και να ρίχνουν τα βάρη της ανυπαρξίας επενδύσεων - επειδή ακριβώς με την κρίση δεν μπορούν να φέρουν μεγάλα κέρδη - στις απεργίες των εργαζομένων στους οποίους ρίχνουν τα βάρη της κρίσης με τα άγρια μέτρα. Δηλαδή η υπεράσπιση του δικαιώματος της ζωής των εργαζομένων, με κάθε μέσο που οι ίδιοι αποφασίζουν, είναι το εμπόδιό τους να τους ξεζουμίζουν μέχρι θανάτου για να έχουν «ανάπτυξη» κερδών, γι' αυτό χτυπούν τις απεργίες. Είναι φανερό ότι ο αυταρχισμός, με στόχο το ίδιο το δικαίωμα της απεργίας και των διαδηλώσεων, συμβαδίζει με το τσάκισμα των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων, την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων κ.ο.κ. Και καταφεύγουν στον αυταρχισμό, γιατί όσο και αν το θέλουν οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ, δεν μπορούν να τους διασφαλίσουν εργασιακή ειρήνη και μάλιστα πολυετή, εν μέσω μιας πρωτοφανούς αντιλαϊκής λαίλαπας. Μόνο που το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα μπορεί να συσπειρώνει ακόμη πλατύτερες εργατικές δυνάμεις και παραμερίζει και τέτοια εμπόδια, στην πάλη για την ικανοποίηση όλων των αναγκών της εργατικής οικογένειας, κόντρα στα συμφέροντα των καπιταλιστών κηφήνων.