Στη μείωση και των καλλιεργούμενων στρεμμάτων και της παραγωγής βαμβακιού προχωράει τελικά το υπουργείο Γεωργίας. Στα πλαίσια αυτά, ο αρμόδιος υφυπουργός Β. Αργύρης, ανακοίνωσε χτες, ξανά, τα νέα διοικητικά μέτρα περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας για την περίοδο 2001/2002 τα οποία γίνονται τελικά, ακόμα πιο σκληρά και πιο ασφυκτικά για τους Ελληνες βαμβακοπαραγωγούς.

Στην ανακοίνωση του υφυπουργού αναφέρεται ότι το υπουργείο Γεωργίας αποφάσισε για τη νέα καλλιεργητική περίοδο «τη μη συνέχιση της εφαρμογής των περυσινών μέτρων» και τη «λήψη οριζόντιων μέτρων για κάθε παραγωγό που οδηγούν στη σταθεροποίηση της καλλιέργειας βάμβακος μέσα από μείωση κατά 5%». Οπως διευκρινίζεται στη συνέχεια, η μείωση αυτή αφορά:

• Την έκταση που καλλιέργησε κατά μέσο όρο την τελευταία 5ετία ο κάθε παραγωγός.
• Την παραγωγή του σύσπορου βάμβακος, λαμβάνοντας όμως υπόψη το μέσο όρο από τα τρία καλύτερα χρόνια στρεμματικών αποδόσεων της πενταετίας.

Από τα μέτρα αυτά εξαιρούνται οι νέοι αγρότες και τα σχέδια βελτίωσης.

Το αστείο της υπόθεσης είναι, ότι ο υφυπουργός Γεωργίας ανακοίνωσε πως η συγκεκριμένη απόφαση προέκυψε από τη διεπαγγελματική συμφωνία της 16/11/2000, αν και ο ίδιος στις 17/11 είχε ανακοινώσει πως στην τότε διεπαγγελματική συμφωνία αποφασίστηκε ομόφωνα: «Να εξουσιοδοτηθεί το υπουργείο Γεωργίας στη λήψη μέτρων, ώστε η παραγόμενη ποσότητα να κυμανθεί στα επίπεδα του μέσου όρου της τελευταίας πενταετίας, μειωμένη κατά 5%».

Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Πότε συμφωνήθηκε διεπαγγελματικώς και η μείωση των καλλιεργούμενων στρεμμάτων κατά 5%, όπως ανακοινώθηκε χτες;

Συνεχίζοντας το «δούλεμα» των βαμβακοπαραγωγών, το υπουργείο Γεωργίας βαφτίζει με τη χτεσινή ανακοίνωση τα νέα διοικητικά μέτρα περιορισμού της βαμβακοκαλλιέργειας σαν... μέτρα για την ανταγωνιστικότητα του ελληνικού βάμβακος. Επίσης προστίθεται στην ανακοίνωση, ότι η πολιτική συνέχισης της βίαιης συρρίκνωσης της βαμβακοκαλλιέργειας, γίνεται από το υπουργείο Γεωργίας, «έχοντας υπόψη»: Το σχέδιο Αγροτικής Ανάπτυξης (ΣΑΑ) 2000-2006, την ορθολογική διαχείριση των υδατικών πόρων, τη νιτρορύπανση, την αναβάθμιση της ποιότητας του παραγόμενου προϊόντος και την εξασφάλιση ικανοποιητικού εισοδήματος για τον παραγωγό. Ενα μάτσο ψέματα δηλαδή.