Το «τέλος των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων» στο Ιράκ κήρυξε, από το οβάλ γραφείο του, ο Αμερικανός Πρόεδρος. Ο Μπαράκ Ομπάμα έστρεψε την προσοχή του περισσότερο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, επιδιώκοντας να «γεφυρώσει» το διχασμό της αμερικανικής κοινωνίας που προκάλεσε ο πόλεμος και να διαβεβαιώσει τους, ολοένα και πιο δυσαρεστημένους με τις ...«επιδόσεις» του, συμπολίτες του ότι «πλέον» όλες οι προσπάθειες «στρέφονται στην αξιοποίηση των χρημάτων που εξοικονομούνται για τη δημιουργία θέσεων εργασίας».

Στο διάγγελμά του, ο Ομπάμα αναφέρθηκε στο τεράστιο οικονομικό κόστος του πολέμου για τον αμερικανικό λαό, το οποίο είναι αληθές. Περίπου ένα τρισεκατομμύριο δολάρια έρρευσαν με έκτακτες αποφάσεις, εκτός προϋπολογισμού, προς το Ιράκ, ενώ ο αμερικανικός λαός βουλιάζει στη φτώχεια, στην ανεργία και στην εξαθλίωση. Παρέλειψε, όμως, μεθοδικά, ν' αναφερθεί στο κόστος του πολέμου για την ιρακινή πλευρά, απέφυγε να μιλήσει για την πραγματικότητα που ο αμερικανικός στρατός αφήνει πίσω του και φυσικά δε μίλησε για τον αμερικανικό στρατό που μένει πάντα στη χώρα του Τίγρη και του Ευφράτη.

Οι «απελευθερωμένοι» Ιρακινοί, λοιπόν, ενώ ο ...συνεργάτης των κατοχικών και υπηρεσιακός πρωθυπουργός Νούρι αλ Μάλικι διακήρρυτε την «πραγματική απελευθέρωση και εθνική ανεξαρτησία της χώρας» μιλώντας για «το μέλλον», θρηνούσαν το παρόν τους. Οι αμερικανικές κατοχικές δυνάμεις αποχώρησαν (στο βαθμό που το έπραξαν), αφήνοντας πίσω τους μια κατάσταση που ακόμη και ο πλέον απαισιόδοξος δεν μπορούσε να προβλέψει κατά την έναρξη της εισβολής στο χειρότερο εφιάλτη του.

Καταρχάς, αφήνουν πίσω τους, επισήμως, 100.000 Ιρακινούς νεκρούς, έναν αριθμό που πολλές ιρακινές οργανώσεις αμφισβητούν έντονα. Ενδεικτικό είναι ότι η οργάνωση Iraq Body Count, που καταγράφει όσους θανάτους από μάχες ή επιθέσεις διασταυρώνει από δύο τουλάχιστον πηγές, μιλά για 1.366.350 νεκρούς Ιρακινούς! Και δεν υπάρχει καν κάποιος ασφαλής απολογισμός για τους τραυματίες. Σε αυτές τις απώλειες, θα πρέπει να προστεθούν οι (επισήμως) 4.735 Αμερικανοί στρατιώτες και οι εκατονταπλάσιοι τραυματίες που στοιβάζονται σε κέντρα αποκατάστασης.

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα ισοπεδωμένη, όπου σχεδόν καμία υποδομή δεν έχει ανοικοδομηθεί από την ...«απελευθέρωση» του 2003 μέχρι σήμερα, εξαιτίας τεράστιων καθυστερήσεων, τις οποίες μεγάλο μέρος του ιρακινού λαού χρεώνει στις κατοχικές δυνάμεις και στους διεφθαρμένους ντόπιους συνεργάτες τους. Ακόμη και σήμερα, μόλις το 20% του πληθυσμού έχει πρόσβαση σε πραγματικές συνθήκες υγιεινής, το 45% σε καθαρό νερό, το 50% έχει ηλεκτρικό μόνο τη μισή μέρα. Συνολικά, ποσοστό του πληθυσμού που αγγίζει το 53% ζει κάτω από το όριο της φτώχειας και η ανεργία κυμαίνεται μεταξύ 25%-50%!

Αφήνουν πίσω τους μια χώρα όπου οι επιθέσεις και οι ένοπλες συρράξεις είναι καθημερινό φαινόμενο και οι δρόμοι, οι αγορές και οι παιδικές χαρές συνεχίζουν να βάφονται με αίμα αθώων. Αφήνουν πίσω τους τα «δαιμόνια» του εθνοτικού και θρησκευτικού διχασμού που έθρεψαν για να δικαιολογήσουν και να εδραιώσουν την παρουσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στην περιοχή. Αφήνουν δύο εκατομμύρια Ιρακινούς πρόσφυγες εκτός χώρας και άλλα δύο εκτοπισμένους εντός.

Αφήνουν μια κατακερματισμένη πολιτική σκηνή απαρτιζόμενη από παρατάξεις που καθορίζονται με βάση το βαθμό συνεργασίας τους με τους κατακτητές και με άλλες ιμπεριαλιστικές ή περιφερειακές δυνάμεις. Μια πολιτική σκηνή που εδώ και έξι μήνες δεν έχει καταφέρει, καν, να σχηματίσει μια «δήθεν» κυβέρνηση συνασπισμού καθώς όλοι ερίζουν για περισσότερη εξουσία και οφέλη, προσπαθώντας, παράλληλα, να διασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση απέναντι σε μια διαρκώς αυξανόμενη λαϊκή οργή.

Αυτό είναι το «απελευθερωμένο» Ιράκ, για το οποίο, όπως είπε ο Μπαράκ Ομπάμα, οι επιχειρήσεις του αμερικανικού στρατού «δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση ενός ασφαλούς μέλλοντος»!

Μετά το ...«τέλος» των αμερικανικών στρατιωτικών επιχειρήσεων, στο Ιράκ παραμένουν 50.000 στρατιώτες, οι οποίοι, θεωρητικώς, θα έχουν «ρόλο εκπαιδευτή» των ιρακινών δυνάμεων ασφαλείας. Αυτές οι «μη μάχιμες» κατά τον Αμερικανό Πρόεδρο μονάδες είναι έξι κανονικότατες αμερικανικές ταξιαρχίες, άκρως μάχιμες φυσικά, οι οποίες θα συμμετέχουν σε επιχειρήσεις «εφόσον τους ζητηθεί». Οι 50.000 άνδρες θα στεγαστούν στις 94 αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις που παραμένουν στο Ιράκ μέχρι τα τέλη του 2011, οπότε, θεωρητικώς πάντα, θα αποχωρήσουν και αυτοί. Με εξαίρεση όσους η τότε ιρακινή ηγεσία ζητήσει να παραμείνουν, όπως προβλέπει η συμφωνία που υπέγραψε στα τέλη του 2008 η Ουάσιγκτον με τη Βαγδάτη.

Ποιος ακριβώς θα είναι ο αριθμός των Αμερικανών στρατιωτών που θα μείνει στο Ιράκ μετά το τέλος του 2011 και ποιος ακριβώς θα είναι ο ρόλος τους δεν είναι σαφές και ουδείς μοιάζει ν' ασχολείται με αυτήν την καθοριστική λεπτομέρεια. Κάποιες πρώτες ενδείξεις, όμως, υπάρχουν καθώς ήδη έχουν διαρρεύσει πληροφορίες σχετικά με τα λεγόμενα «σημεία διαρκούς παρουσίας», τα οποία ο αμερικανικός στρατός κατασκευάζει εδώ και αρκετούς μήνες.

Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, που ο «Ρ» δημοσίευσε σε άρθρο του τον Ιούλιο, τα «σημεία» αυτά έχουν κατασκευαστεί εντός τεσσάρων μεγάλων αμερικανικών στρατιωτικών βάσεων στο βορρά, στο νότο, στα ανατολικά και στα δυτικά της χώρας: Στο στρατόπεδο Μπάλαντ, στο στρατόπεδο Αντερ, στη βάση Βίκτορι και στην αεροπορική βάση Αλ Ασαντ, αντίστοιχα. Κατά τις ίδιες πηγές, στις βάσεις αυτές έχουν, ήδη, γίνει «οικοδομικά έργα αξίας 496 εκατομμυρίων δολαρίων», ποσό που ποτέ πριν δεν είχε διαθέσει ο αμερικανικός στρατός για κάτι παρόμοιο. Με άλλα λόγια, πρόκειται σχεδόν για το 1/4 των 2,1 δισεκατομμυρίων δολαρίων που το Πεντάγωνο έχει δαπανήσει συνολικά, από το 2004, για να φτιάξει στρατιωτικές υποδομές παντός είδους στο Ιράκ.

Στο ποσό αυτό θα προστεθούν άλλα 323 εκατομμύρια δολάρια, που θα διατεθούν μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους, οπότε και θα ολοκληρωθούν τα έργα. Το κύριο κομμάτι, δε, των εργασιών αυτών είναι η ανέγερση κατοικιών μέσα στους οριοθετημένους αυτούς χώρους, κατοικιών που μοιάζουν να προορίζονται για περισσότερους από 60.000 ανθρώπους. Κάτι που καταρρίπτει το επιχείρημα ακόμη και των πλέον αφελών ότι, έστω στα τέλη του 2011, η αμερικανική στρατιωτική παρουσία στο Ιράκ θα λάβει πραγματικά τέλος.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθεί η διπλωματική αμερικανική παρουσία στο Ιράκ. Η αμερικανική πρεσβεία στη Βαγδάτη αποτελεί την πολυπληθέστερη διπλωματική αμερικανική παρουσία στον κόσμο, με 1.000 μονίμους υπαλλήλους και 3.000 άτομα επιπλέον προσωπικό (του οποίου τα καθήκοντα δεν είναι ακριβώς καθορισμένα). Εγκατεστημένη σε μια έκταση σχεδόν μισού χιλιομέτρου, περιλαμβάνει 21 κτίρια.

Οντως, λοιπόν, η περίοδος της κατοχής, όπως τη γνωρίσαμε μέχρι σήμερα, τέλειωσε στο Ιράκ. Και άρχισε, μια άλλη εποχή, μια νέα μορφή κατοχής της οποίας ο ακριβής ρόλος μόλις άρχισε να διαφαίνεται.

Στο διάγγελμά του, ο Πρόεδρος Ομπάμα τόνισε ότι «μένουν ακόμη πολλά να γίνουν στο Ιράκ» και συμπλήρωσε ότι «οι ΗΠΑ δεσμεύονται να μην εγκαταλείψουν τη Βαγδάτη». Και οι δύο αυτές αποστροφές του είναι αληθείς, μόνο που απλώς διαβάζονται λίγο διαφορετικά από ό,τι φαίνεται με μια πρώτη ματιά.

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δε σκοπεύει να αποχωρήσει από το Ιράκ. Μέχρι στιγμής, η εισβολή και η κατοχή στη χώρα δεν έχουν αποφέρει τα αναμενόμενα, για την Ουάσιγκτον, οφέλη, είτε πρόκειται για την άμεση εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων της χώρας (στις δημοπρατήσεις που έκανε η ιρακινή ηγεσία έργα δεν ανέλαβαν, σχεδόν καθόλου, εταιρείες αμερικανικών συμφερόντων), είτε πρόκειται για την απόκτηση του απόλυτου ελέγχου των πολιτικών της δυνάμεων (είναι πλέον κοινώς αποδεκτό ότι ορισμένοι καλοί σύμμαχοι των κατακτητών μεταξύ των σιιτών «λοξοκοιτούν» έντονα προς το Ιράκ, ενώ οι σουνιτικές δυνάμεις παραμένουν πάντα με το ένα πόδι απέναντι στον, σχεδόν απόλυτα σιιτικό, κρατικό μηχανισμό που έχει στηθεί), είτε πρόκειται για τον απόλυτο έλεγχο του ιρακινού εδάφους (πολλές περιοχές βρίσκονται ακόμη εντελώς εκτός ελέγχου).

Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός θα παραμείνει, και στρατιωτικά και διπλωματικά, για να διατηρήσει στενές σχέσεις με την όποια κυβέρνηση βρίσκεται στην εξουσία, αλλά και με τις υπόλοιπες μεγάλες πολιτικές δυνάμεις της χώρας, προκειμένου να διατηρήσει τη δυνατότητα παρέμβασης, έμμεσης ή άμεσης, στα πολιτικά τεκταινόμενα και μεγαλύτερης διείσδυσης στον ενεργειακό της πλούτο. Θα παραμείνει γιατί με τόσο «εξειδικευμένο προσωπικό στη συγκέντρωση και διαχείριση πληροφοριών» και τέσσερα «σημεία διαρκούς παρουσίας», το Ιράκ μετατρέπεται, ανά πάσα στιγμή, σε μια εξαίρετη τεράστια στρατιωτική βάση, πολύτιμη για τον έλεγχο ολόκληρης της, πολύτιμης γεωστρατηγικά και ενεργειακά, περιοχής της Ευρασίας και κυρίως για την εξαπόλυση απειλών ή ακόμη και επίθεσης προς το γειτονικό Ιράν, που φαίνεται, στην παρούσα φάση, να είναι στο στόχαστρο του ιμπεριαλισμού.

«Η αμερικανική επιρροή στον κόσμο δε διασφαλίζεται μόνο με τη στρατιωτική ισχύ» είπε, σε μια αποστροφή του διαγγέλματός του, ο Μπαράκ Ομπάμα. Και αυτό, ίσως, είναι το ουσιαστικότερο σημείο της ομιλίας του: Η συνοπτική παρουσίαση του νέου δόγματος του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, ενός ευέλικτου δόγματος, που θα προωθεί το «διάλογο και τη συνεργασία» με πολεμικούς όρους και τον πόλεμο ως «αναπόφευκτο κακό» και «ύστατη λύση», με τις δύο εκδοχές να λειτουργούν σαν συγκοινωνούντα δοχεία.