Την ώρα που λυσσομανά η άγρια και συνολική επίθεση απέναντι στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα στις χώρες της ΕΕ, η στάση των ρεφορμιστικών συνδικάτων που ελέγχει η σοσιαλδημοκρατία σε αγαστή συνεργασία με τον οπορτουνισμό αποκαλύπτεται περισσότερο από ποτέ. Στις συνθήκες που κρίνεται η έκβαση αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που επεδίωκε να επιβάλλει η αστική τάξη για δεκαετίες, ο κυβερνητικός και εργοδοτικός συνδικαλισμός αποτελεί απαραίτητο εργαλείο για τους αστούς. Ιδιαίτερα δοκιμασμένος άλλωστε και καλά εδραιωμένος στο εργατικό κίνημα, ειδικά των μεγάλων χωρών της Δυτικής Ευρώπης, αποτελεί σταθερά μεγάλο κίνδυνο και πραγματική πρόκληση για την εργατική τάξη και τα συμφέροντά της, μόνιμο εμπόδιο στη ριζοσπαστικοποίηση του αγώνα των εργατών, στην ταξική γραμμή συσπείρωσης. Επιστρατεύεται ως δύναμη πυρόσβεσης κάθε αγωνιστικής διάθεσης των εργατών. Στην επιδίωξη του να επιτύχει στην αποστολή του αξιοποιεί ιδιαίτερα την ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική υποχώρηση του κομμουνιστικού κινήματος εξαιτίας τόσο της αντεπανάστασης στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες αλλά και της σε βάθος διαβρωτικής δουλειάς που έκανε και κάνει όλα αυτά τα χρόνια η σοσιαλδημοκρατία, ο ευρωκομμουνισμός και ο σύγχρονος οπορτουνισμός.

Σε μια σειρά χώρες εμφανίστηκαν το προηγούμενο διάστημα αξιόλογα σκιρτήματα αγωνιστικών διαθέσεων, έγιναν σημαντικές απεργίες. Οι δυνάμεις όμως της ταξικής συνεργασίας που συσπειρώνονται στη Διεθνή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ΙTUC - πρώην «Συνομοσπονδία Ελεύθερων Συνδικάτων») και στην Ευρωπαϊκή Συνομοσπονδία Συνδικάτων (ETUC) έπαιξαν ανοιχτά ρόλο εκτόνωσης και καταστολής των αγώνων, ενώ στήριξαν τη βασική γραμμή της πλουτοκρατίας σε κάθε χώρα. Τα παραδείγματα είναι πολλά.

Στη Βρετανία η κυβερνητική συμμαχία των Συντηρητικών/Φιλελεύθερων ξεκινά από κει που τελείωσαν οι εργατικοί εξαγγέλλοντας 600.000 απολύσεις στο δημόσιο την επόμενη εξαετία, περικοπές αποζημιώσεων ως και 85% και άγριες περικοπές ύψους 11 δισ. λιρών και μαχαίρι στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας. Παράλληλα, προωθείται η διάταξη που στην ουσία βάζει στον πάγο το δικαίωμα στην απεργία, προβλέποντας ότι για να προκηρύξει απεργία ένα συνδικάτο χρειάζεται να το αποφασίσει το 40% της δύναμής του κι όχι η παριστάμενη κάθε φορά απλή πλειοψηφία. Να σημειώσουμε επίσης ότι για να είναι κάποιος εργάτης μέλος σε κάποιο από τα συνδικάτα που συσπειρώνει η συμβιβασμένη συνομοσπονδία «Κογκρέσο των Συνδικάτων της Βρετανίας» (ΤUC), πρέπει να 'ναι ταυτόχρονα και μέλος του Εργατικού Κόμματος. Δηλαδή, η έννοια του μέλους του συνδικάτου έχει ταυτιστεί πλήρως με τη σοσιαλδημοκρατία, στα πλαίσια μιας ενιαίας ιδεολογικής, πολιτικής και οργανωτικής σχέσης.

Οι πρωτομάστορες του εργατοπατερισμού στα Βρετανικά Συνδικάτα του Κογκρέσου των Συνδικάτων (ΤUC) έχουν διαλέξει στρατόπεδο. Ο Τζ. Μπάουμ, γγ του συνδικάτου των δημοσίων υπαλλήλων FDA, δήλωσε πρόσφατα προκλητικά χαρακτηρίζοντας αναποτελεσματικές τις πρόσφατες κλαδικές απεργίες, ότι «η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε και εμείς τα συνδικάτα και η κυβέρνηση είναι να καθίσουμε σε ένα στρογγυλό τραπέζι και με λογικές διαπραγματεύσεις να βάλουμε τέρμα στη σημερινή αβεβαιότητα».

Αλλωστε, τα ίδια συνδικάτα αναβάλλουν επ' αόριστον την προκήρυξη γενικής απεργίας γιατί θεωρούν ότι για να οργανωθεί χρειάζεται πολύς χρόνος και προετοιμασία για να έχει επιτυχία...». Βεβαίως, η επίθεση δεν περιμένει. Καθώς ανοίγει και το ασφαλιστικό, η σύνταξη πάει τυπικά στα 66 χρόνια από το 2011 αλλά ήδη μιλούν για τον προσδόκιμο βίο που φτάνει ως τα 77 χρόνια για τους άντρες και τα 81 για τις γυναίκες και ότι πρέπει να εναρμονιστούν τα όρια με σύνταξη πάνω από τα 70 χρόνια. Οι εργοδότες θα απαλλάσσονται από πρόσθετες επιβαρύνσεις ενώ άγριες περικοπές ξεκίνησαν και στην υγεία. Ο ΓΓ του ΤUC Μπρένταν Μπαρμπέρ δήλωσε προκλητικά ότι τα μέτρα (δηλαδή το να μην υπάρχει στην ουσία καθορισμός ορίων ηλικίας) είναι ευπρόσδεκτα γιατί «δε θέλουν όλοι να δουλεύουν παραπάνω και μπορεί να μην είναι σε φυσική κατάσταση να το κάνουν. Τα μέτρα θα πρέπει να προσφέρουν επιλογή...».

Μπροστά σε αυτήν την αντεργατική επίθεση που θα εξαγγελθεί και επίσημα η συνέχεια της από τη βρετανική κυβέρνηση στις 20 Οκτώβρη, ο ΓΓ του συνδικάτου Unite, Ντ. Σίμπσον καθησύχασε πρόσφατα με δηλώσεις του τα πραγματικά αφεντικά του ότι δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν κινητοποιήσεις όπως στην Ελλάδα, γιατί «ο κόσμος στη Βρετανία δεν έχει την ευέξαπτη φύση των Γάλλων ή των Ελλήνων, γι' αυτό κινητοποιήσεις ελληνικού τύπου είναι απίθανο να συμβούν στη Βρετανία»....

Το ίδιο συνδικάτο κατά τη διάρκεια κινητοποιήσεων των εργαζομένων στο βρετανικό μονοπώλιο στις αερομεταφορές, τη «British Airways» απευθυνόμενο με επιστολή στην εργοδοσία της με τίτλο «ώρα για ειρήνη» αναφέρει: «Είναι ώρα για μια δραστική αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις. Είναι ώρα για συνεργασία όχι σύγκρουση». Μάλιστα, μπροστά στην ανακοινωμένη συγχώνευση της «British Airways» με την Ισπανική «Ιberia»... ανησυχούν ότι «αυτή η ατέλειωτη σύγκρουση θα μπορούσε να βλάψει τη συγχώνευση με την "Iberia", θα μπορούσε να διακινδυνέψει αυτήν τη σπουδαία συγχώνευση».

Βέβαια, οι αντίστοιχοι Ισπανοί εργατοπατέρες για την ίδια συγχώνευση δεν ...πάνε πίσω στην με κάθε τρόπο εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου. Η ένωση συνδικάτων Εργατικές Επιτροπές CCOO (ελέγχεται από τη σοσιαλδημοκρατία με σύμπραξη και του ΚΚ Ισπανίας) σε ανακοίνωσή της παρότι πιστεύει ότι η συγχώνευση θα ωφελήσει τους εργάτες μέλη της και θα ισχυροποιήσει τη θέση των «British Airways» και της «Ιberia» μέσα στην παγκόσμια βιομηχανία αερομεταφορών «έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις για τα εργασιακά ζητήματα...». Ωστε επιφυλάξεις μόνο έχουν οι συμβιβασμένες ηγεσίες την ώρα που ισχυροποιούνται τα μονοπώλια και την ισχύ τους αυτή πρώτα απ' όλα την επιδεικνύουν απέναντι στους εργάτες.

Την ίδια συμβιβασμένη στάση τηρεί και η Γενική Ενωση Εργατών (UGT) που ελέγχεται κι αυτή από τη σοσιαλδημοκρατία.

Είναι χαρακτηριστικό ότι η απεργία που πραγματοποίησαν οι 7.500 εργαζόμενοι στο Μετρό της Μαδρίτης στα τέλη Ιούνη ενάντια στη μείωση κατά 5% των μισθών τους, και τις απειλές για χιλιάδες απολύσεις συγκέντρωσε τα πυρά της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης και της φιλελεύθερης αντιπολίτευσης απειλώντας τους απεργούς με επιστράτευση. Την ίδια ώρα, οι δύο συμβιβασμένες εργατικές ενώσεις αφού στρογγυλοκάθισαν στα τραπέζια του διαλόγου με την εργοδοσία, συμφώνησαν σε μειώσεις μισθών και παρέπεμψαν τη συνέχιση των απεργιών στις ...ελληνικές καλένδες.

Με σχετικές δηλώσεις τους όμως αμέσως, οι συμβιβασμένες ηγεσίες των συνδικάτων έσπευσαν να καθησυχάσουν την πλουτοκρατία της Ισπανίας. Ο επικεφαλής της UGT, Κάντιδο Μέντες, δήλωσε ότι «η κοινωνική ειρήνη είναι παρακαταθήκη και ευθύνη για όλους, δε θέλουμε να την σπάσουμε ούτε τώρα ούτε στο μέλλον». Οσο για τον ΓΓ των πάλαι ποτέ ελεγχόμενων από το ΚΚΙ «Εργατικών Επιτροπών» Ιγνάσιο Τόξο, δήλωσε ότι «ο στόχος των συνδικάτων δεν είναι να αλλάξουν κυβέρνηση αλλά να την κάνουν να αλλάξει κατεύθυνση». Στην ίδια γραμμή κι ο επικεφαλής της απεργιακής επιτροπής των εργαζόμενων στο Μετρό: «Οι εργάτες του Μετρό δε θέλουν ποτέ να εμπλέξουν την πολιτική με το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα».

Πώς να μην επιβραβεύσει η αντιπρόεδρος της ισπανικής κυβέρνησης Φερνάντεζ ντε λα Βέγγα μιλώντας για «την εποικοδομητική στάση των συνδικάτων σε συνθήκες κρίσης», αφού πέραν από τις δηλώσεις μέχρι και σε μυστικές συνομιλίες συμμετείχαν με την κυβέρνηση, μυστικές από τους εργαζόμενους.

Τα παραπάνω συνδικάτα είναι αυτά που προκήρυξαν απεργία για μετά από 3 μήνες, στις 29 Σεπτέμβρη στο όνομα ...της καλύτερης προετοιμασίας της. Αυτές οι δυνάμεις μαζί με όλες τις συμβιβασμένες ηγεσίες των Ευρωπαϊκών Συνδικάτων της ΙΤUC καλούν την ίδια μέρα, σε «ημέρα πανευρωπαϊκής δράσης ενάντια στην κρίση», τη μέρα δηλαδή που συμβολίζει τη συμβιβασμένη στάση των Ισπανών εργατοπατέρων.

Στη Γαλλία αυξήθηκαν τα όρια ηλικίας από τα 60 στα 62 χρόνια αλλά τα 41 χρόνια δουλειάς που απαιτούνται πλέον για την ελάχιστη σύνταξη στην πράξη επιβάλλει τη σύνταξη στα 70. Μερικές ντουφεκιές στον αέρα αντί για αγώνες από τα συνδικάτα της CGT που ελέγχεται από το Γαλλικό ΚΚ, ενώ προωθούνται νέες περικοπές και απολύσεις στην κρατική επιχείρηση σιδηροδρόμων, τη SNCF. Πριν δυο μήνες ξεκίνησαν απεργία ενάντια στην απελευθέρωση του σιδηρόδρομου και τα σχέδια για απολύσεις. Οι όποιες αγωνιστικές διαθέσεις εκφυλίστηκαν με τη συμβολή των συνδικάτων της CGT, η οποία από την πρώτη στιγμή των κινητοποιήσεων στην ουσία δεν πάλευε αλλά διαπραγματευόταν στα τραπέζια των κοινωνικών διαλόγων.

Μέσα στον Αύγουστο δε, οι συμβιβασμένες ηγεσίες των γαλλικών συνδικάτων συμφώνησαν με τον εκβιασμό της εργοδοσίας της «Τζένεραλ Μότορς» να χάσουν το 10% του μισθού τους οι εργάτες στο εργοστάσιο στο Στρασβούργο για να μη μεταφερθεί αυτό στο Μεξικό. Μάλιστα, η CGT ενώ στην αρχή εμφανίστηκε κατά της συμφωνίας για τις μειώσεις μισθών στο τέλος ανακοίνωσε «η CGT βεβαιώνει ότι δε θα συνυπογράψει τη συμφωνία αλλά δεσμεύεται ότι δε θα την αμφισβητήσει με κανένα τρόπο και μορφή»... Ανάλογη πυροσβεστική στάση τήρησαν τα ίδια συνδικάτα παρά τις αγωνιστικές διαθέσεις που υπήρχαν στα εργοστάσια ελαστικών της «Goodyear» και της «Continental», στα διυλιστήρια της «Total», κι ο κατάλογος δεν τελειώνει.

Παρά τις απεργίες που οργανώθηκαν το προηγούμενο διάστημα κόντρα στις περικοπές, τις απολύσεις στην Γερμανία στον κλάδο των υπηρεσιών, στο μονοπώλιο των μεταφορών της «Lufthansa», στις αυτοκινητοβιομηχανίες η ρεφορμιστική ένωση συνδικάτων μετάλλου ΙGMetal ξεπέρασε κάθε όριο. Οχι μόνο αποδέχτηκε τον κοινωνικό διάλογο με την εργοδοσία αλλά πήγε και σε αυτόν χωρίς καν ούτε για τα μάτια του κόσμου αιτήματα για αυξήσεις μισθών, «διεκδικώντας» στην ουσία το πάγωμα (βλέπε μείωση) των μισθών για να μη γίνουν απολύσεις και για να διατηρηθούν οι ελαστικές θέσεις εργασίας. Η δε ΙGMetal και άλλα ρεφορμιστικά συνδικάτα της Γερμανίας έβαλαν τις υπογραφές τους μέσα από κοινωνικούς διαλόγους για την επιβολή της «4ήμερης εργασίας», μειώσεις μισθών και περικοπές υπερωριών και επιδομάτων για να μη γίνουν απολύσεις, ενώ μόλις τον περασμένο Οκτώβρη συμφώνησε σε μαζικές απολύσεις στο μονοπώλιο ΗDM στη Χαϊδελβέργη. Η ίδια συμβιβασμένη ηγεσία της ΙGMetal αποδέχτηκε και τις περικοπές και στην «Τζένεραλ Μότορς» ενώ πριν δύο βδομάδες συμφώνησε με την Ενωση Βιομηχάνων έτσι ώστε οι εργοδότες να μπορούν όταν εκτιμούν ότι δεν τους συμφέρει να διατηρούν όσους εργάτες έχουν στην επιχείρησή τους, να τους στέλνουν για το διάστημα που θα έχουν αναδουλειά σε άλλη επιχείρηση. Με αυτό τον τρόπο εκτινάσσεται το ποσοστό της υπεραξίας που απομυζούν από το δουλεμπόριο εργατών ενώ οι εταιρείες που δέχονται τους επιπλέον εργάτες στην ουσία θα απαλλάσσονται από τις υπερωρίες σε περιόδους αιχμής για τα κέρδη τους.

Στην Ιταλία η επίθεση στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα με περικοπές κι άγρια λιτότητα γενικεύεται ενώ σειρά έχουν το ασφαλιστικό, οι απολύσεις, η επέκταση της ελαστικής εργασίας.

Η εργοδοσία της «Fiat» ήδη έχει ανακοινώσει κλεισίματα εργοστασίων της στο Πομιλιάνο της Νότιας Ιταλίας, απολύσεις και εθελούσιες συνταξιοδοτήσεις για άγρια επιβολή των ελαστικών εργασιακών σχέσεων σε νεοπροσλαμβανόμενους χρησιμοποιώντας μεθόδους εκβιασμού. Σε όλη αυτή την επίθεση η ρεφορμιστική συνομοσπονδία CGIL συμμετέχει στους διαλόγους με την εργοδοσία και παίζει το ρόλο μεσολαβητή του κεφαλαίου στήνοντας από κοινού εκβιαστικά δημοψηφίσματα για να επιβάλλουν με την «έγκριση» των εργατών τους όρους των καπιταλιστών της «FIAT», ενώ αποπροσανατολίζει απαιτώντας «έναν πιο δίκαιο προϋπολογισμό» λέγοντας: «Είναι λάθος κι άδικος ο προϋπολογισμός γιατί ανακόπτει την ανάπτυξη...», δηλαδή αυτή της κερδοφορίας του κεφαλαίου που στηρίζει.

Στην Ιρλανδία την ώρα που γενικεύονται οι απολύσεις, οι λεγόμενες «εθελούσιες» έξοδοι, οι μειώσεις μισθών, οι περικοπές 4 δισ. ευρώ για το 2010 και άλλων 6 για την επόμενη διετία, οι δύο βασικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, το Ιρλανδικό Κογκρέσο των Συνδικάτων (ICTU) και η SIPTU συμφώνησαν με την κυβέρνηση και την εργοδοσία να μην κάνουν απεργίες για τα επόμενα 4 χρόνια... Ο Σύνδεσμος Ιρλανδών Βιομηχάνων βεβαίως υποδέχτηκε τη συμφωνία χαρακτηρίζοντας τη «καλοδεχούμενο ρεαλισμό». Η «δικαιολογία» από τους Ιρλανδούς εργατοπατέρες για να δέσουν χειροπόδαρα τους εργάτες ήταν ότι αν δεν αποδέχονταν τη συμφωνία θα επακολουθούσαν χειρότερα μέτρα. Δικαίως βέβαια ο ιρλανδικός αστικός Τύπος ανησυχεί πώς θα τα καταφέρουν στην πράξη οι συνδικαλιστές να εμποδίσουν τις απεργίες. Αλλωστε, όσες συμφωνίες με τους βιομηχάνους υπογράψουν οι εργατοπατέρες η ταξική πάλη δεν καταργείται.

Ολες αυτές οι ηγεσίες τέτοιων συνδικάτων διαχειρίζονται μεγάλα χρηματικά ποσά που εξασφαλίζουν από κυβερνήσεις, είτε από υπερεθνικούς αντιλαϊκούς οργανισμούς είτε από πολυεθνικές. Εχουν συγκροτήσει ιδρύματα και ινστιτούτα μέσω των οποίων προωθούν τον οπορτουνισμό και την ταξική συνεργασία, π.χ. το ίδρυμα Φρίντριχ Εμπερτ αποτελεί εργαλείο για τον εργοδοτικό συνδικαλισμό της Γερμανίας και των Βορειο-ευρωπαϊκών χωρών. Εχουν απλώσει τα πλοκάμια τους από το Νεπάλ και την Ασία μέχρι την Κούβα και την Αφρική. Εξαγοράζουν συνδικαλιστές και συνδικάτα, στρατολογούν στη γραμμή του συμβιβασμού και της υποταγής. Δανοί, Σουηδοί, Ολλανδοί κλπ. εργατοπατέρες δουλεύουν σχεδιασμένα ενάντια στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα.

Η περίπτωση των Eργατικών Επιτροπών (CCOO) Ισπανίας είναι χαρακτηριστική. Το 2009 πήρε από την ισπανική κυβέρνηση ενίσχυση 200.000 ευρώ με στόχο να τα αξιοποιήσει σε συγκεκριμένο πρόγραμμα συνδικαλιστικής εκπαίδευσης για συνδικαλιστές της Κεντρικής Αμερικής και της Καραϊβικής.

Το σε ποιο στρατόπεδο ανήκουν αυτές οι ηγεσίες είναι καθαρό διά γυμνού οφθαλμού. Ανάλογη βέβαια, γνωστή δράση και πλούσιο έργο έχει να επιδείξει το ελληνικό τμήμα της ITUC, η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ. Με όλο το βρώμικο ρόλο που έχουν παίξει στις πλάτες των εργατών, κι ενάντια στα ταξικά συμφέροντά τους.

Στην εποχή της κυριαρχίας των μονοπωλίων είναι αντικειμενικό δίπλα στο μεγάλο κεφάλαιο να προβάλλει ένα στρώμα αστοποιημένων εργατών, που εξαγοράζεται επωφελούμενο κι αυτό ανάλογα με τα προνόμια των αφεντικών του. Δεν είναι ασφαλώς καθόλου τυχαίο ότι στις προαναφερόμενες χώρες οι εργατοπατέρες με σχετική άνεση προκηρύσσουν απεργία από άνοιξη για φθινόπωρο και από καλοκαίρι για χειμώνα. Τέτοιου είδους δήθεν αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους εργατοπατέρες όπου Γης είναι ανώδυνες για την εξουσία του κεφαλαίου, την οποία με έντεχνο τρόπο αφήνουν ανέγγιχτη. Η ιστορία και η πείρα του παγκόσμιου κομμουνιστικού κι εργατικού κινήματος ως τα σήμερα έχει αποδείξει ότι οι συμβιβασμένες φιλεργοδοτικές δυνάμεις και τώρα αλλά και στην τελική αναμέτρηση θα πάνε με το μέρος των αστών, θα βρεθούν απέναντι στο επαναστατικό κίνημα.

Η επίδραση που ασκούν αυτές οι δυνάμεις δεν περιορίζονται μόνο στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, ασκούν ισχυρή επιρροή και πίεση στα Κομμουνιστικά Κόμματα σε κάθε χώρα, επιδιώκουν να διαμορφώσουν και σε αυτά ρεφορμιστικό κριτήριο, ξένο από τις αρχές της ταξικής πάλης και το μαρξισμό λενινισμό, να «νερώσουν» τη στρατηγική τους να τα εξαγοράσουν με την αμύθητη περιουσία που διατηρούν τα συνδικάτα, ιδιαίτερα στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες διαθέτοντας μάλιστα ένα στρατό από ΜΚΟ και ιδρύματα ερευνών.

Αποδεικνύεται ότι σε αυτές τις χώρες παρότι διαμορφώνονται προϋποθέσεις και υπάρχουν διαθέσεις για να γίνουν σημαντικοί εργατικοί αγώνες, οι συμβιβασμένες δυνάμεις στο εργατικό κίνημα κατασβήνουν με όποιο τρόπο μπορούν την εργατική λαϊκή πάλη και εναντιώνονται στον ταξικό προσανατολισμό του. Τα ίδια και χειρότερα παραδείγματα σκέπτονται και επιδιώκουν να κάνουν στην Ελλάδα η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, μόνο που ο ρόλος του ΚΚΕ, η δημιουργία και η συμβολή του ΠΑΜΕ δεν τους το επιτρέπει, γι' αυτό προσαρμόζονται και προφυλάσσονται παρότι έχουν το πάνω χέρι, παρότι ο αρνητικός συσχετισμός στο εργατικό κίνημα τους ευνοεί.

Κανένας εργάτης δεν πρέπει επίσης να εγκλωβίζεται στον ψευτοδιεθνισμό των Ευρωπαίων εργατοπατέρων. Ολοι αυτοί όταν βγάζουν ένα ψήφισμα, π.χ. για την απελευθέρωση των 5 Κουβανών, όταν πουν κάτι υπέρ των Παλαιστίνιων, όταν μιλούν για αλληλεγγύη στο Πακιστάν, έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους, αφ' ενός, να αποκτούν άλλοθι «προοδευτικότητας» και από την άλλη να καναλιζάρουν το διεθνισμό στους στόχους και στη στρατηγική τους.

Την ίδια ώρα, η Παγκόσμια Συνδικαλιστική Ομοσπονδία δυναμώνει, προκαλεί ρήγματα και διεργασίες. Στις 7 Σεπτέμβρη καλεί σε διεθνή μέρα δράσης των ταξικών δυνάμεων σε όλο τον κόσμο, ενώ παράλληλα προετοιμάζεται βάζοντας φιλόδοξους στόχους για το 16ο Συνέδριό της που θα πραγματοποιηθεί στην Αθήνα τον Απρίλη του 2011. Πέρσι, το 2009 στη Διεθνή μέρα Δράσης της ΠΣΟ που έγινε την 1η Απρίλη με κεντρικό σύνθημα «Ενάντια στην εκμετάλλευση - Ενάντια στην ανεργία», σε 49 χώρες οργανώθηκαν πορείες, διαδηλώσεις, απεργίες διαμαρτυρίες και άλλες εργατικές πρωτοβουλίες. Επίσης, το ΠΑΜΕ οργανώνει πανευρωπαϊκή σύσκεψη ταξικών συνδικάτων στις 17 - 18 Σεπτέμβρη. Ολους αυτούς τους μήνες πολλές δυνάμεις που σε διάφορες χώρες αντιτάχθηκαν όσο μπορούσαν στον εργατοπατερισμό στη χώρα τους προσεγγίζουν το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ. Αλλωστε, όλες αυτές οι αποφάσεις των φιλεργοδοτικών συμβιβασμένων ηγεσιών δεν πέρασαν χωρίς αντιδράσεις, χωρίς διεργασίες προς την αντίθετη, την ταξική κατεύθυνση. Αυτές οι δυνάμεις που πρωτοστάτησαν σε αυτήν την αντιπαράθεση με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές, ρωτούν για τη στρατηγική του ΚΚΕ, τη σημασία της ύπαρξης ταξικού πόλου, του ΠΑΜΕ, διαπιστώνουν δυνατότητες, αντιλαμβάνονται ότι δεν μπορεί να συνεχιστεί η συμπόρευση των ταξικών δυνάμεων με την εργατική αριστοκρατία, συνολικά προβληματίζονται.

Η δράση του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, η πείρα από τις κινητοποιήσεις στην Ελλάδα, έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον διεθνώς σε ΚΚ, σε κομμουνιστές σε χώρες της Δυτικής Ευρώπης με μεταλλαγμένα ΚΚ, όπως π.χ. στην Γαλλία ή στην Ιταλία. Εχει κλονίσει πρωτοπόρους εργάτες, ταξικά σκεπτόμενους αγωνιστές στο εργατικό κίνημα, που σκέπτονταν και δρούσαν τη δεκαετία του '70 και του '80, όταν υπήρχε ΕΣΣΔ, όταν ο συσχετισμός ήταν διαφορετικός.

Σήμερα είναι ανάγκη ακόμα πιο αποφασιστικά να δυναμώσει η πάλη των κομμουνιστών για την εξουσία, για το σοσιαλισμό, τόσο με την αυτοτελή ιδεολογική, πολιτική, μαζική πάλη αλλά και μέσα στο εργατικό κίνημα με τον αναγκαίο, κατάλληλο προσανατολισμό και κατεύθυνση, τους στόχους πάλης, την πρόταση για την κοινωνική συμμαχία.