Στην εκδήλωση του 36ου Φεστιβάλ, που έγινε χτες στην Κοζάνη, μίλησε η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Παρακάτω δημοσιεύουμε αποσπάσματα από την ομιλία της:

«Το Φεστιβάλ της ΚΝΕ πραγματοποιείται σε μια δύσκολη περίοδο για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Οι αντιθέσεις στην αστική διαχείριση σχετικά με την οικονομική καπιταλιστική κρίση, τα μείγματα πολιτικής και οικονομικών μέτρων, δεν είναι τίποτα άλλο από τα κοιλοπονήματα νέων αντιλαϊκών μέτρων, από την απαίτηση της πλουτοκρατίας για νέες θυσίες του λαού.

Να είναι καθαρό, πίσω από τη διαπάλη για "περιοριστική" ή "επεκτατική" πολιτική βρίσκεται η συνειδητή πολιτική υποστήριξης των τραπεζιτών, των βιομηχάνων, των εφοπλιστών. Τώρα μπορεί ο λαός με την πείρα του να δει πιο καθαρά και να βγάλει συμπεράσματα. Αυτό που ζει κάθε μέρα στο σπίτι και στη δουλειά του (αν την έχει ακόμα!), δεν είναι αποτέλεσμα της ικανότητας διαχείρισης της μιας ή της άλλης κυβέρνησης, της σύνθεσης των υπουργικών συμβουλίων, του μεγέθους τους και της αποτελεσματικότητας. Το ΠΑΣΟΚ σήμερα, η ΝΔ χτες δρουν αποτελεσματικά και αναπτύσσουν τις ικανότητές τους υπέρ των ταξικών συμφερόντων που υπηρετούν.

Να ξεμπερδέψουμε με τις αυταπάτες. Ποτέ τους δεν πρόκειται να δουλέψουν υπέρ του ανέργου, του μικροσυνταξιούχου, του μισθωτού, του φτωχού αγρότη, του αυτοαπασχολούμενου. Η πολιτική τους και σε περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης και σε περίοδο καπιταλιστικής κρίσης ήταν εχθρική για την πλειοψηφία των κοινωνικών στρωμάτων και ιδιαίτερα για τα παιδιά της εργατικής λαϊκής οικογένειας.

Οι θυσίες ήταν πάντα το λίπασμα για να αυγατίζουν τα κέρδη, για να ιδιοποιούνται απρόσκοπτα το μεγάλο κεφάλαιο και τα μονοπώλια τον πλούτο που παράγεται. Για να γυρίζουν τα γρανάζια της καπιταλιστικής αναπαραγωγής αλέθοντας τα εργασιακά - ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων.

Τα ελλείμματα και το χρέος είναι του κράτους και το κράτος δεν είναι του λαού, είναι των μονοπωλίων, είναι της αστικής τάξης. Αυτοί να το πληρώσουν που το δημιούργησαν.

Τα δεσμά του "μνημονίου" είναι τμήμα της στρατηγικής του κεφαλαίου, που την έχουν συμφωνήσει χρόνια πριν, την έχουν συνδιαμορφώσει, την έχουν συνυπογράψει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, στα πλαίσια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ. Περιέχει μέτρα που έχουν αποφασιστεί εδώ και 20 χρόνια και τα παρουσιάζουν τώρα ως μονόδρομο για την αντιμετώπιση της κρίσης. Οδηγούν σε προνοιακές συντάξεις στα βαθιά γεράματα, σε πλήρη επιχειρηματική δράση στους τομείς της Υγείας και της Παιδείας. Οδηγούν σε φτήνεμα της τιμής της εργατικής δύναμης, στην ανασφάλιστη εργασία, στην κατάργηση των ΣΣΕ, στην καταστροφή των αυτοαπασχολουμένων, στην πλήρη επικράτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Στην αύξηση της μερικής απασχόλησης και των κάθε λογής σχέσεων εργασίας, στην προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στην ενέργεια, στις μεταφορές, και σε άλλους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Η λήξη του "μνημονίου", όποτε κι αν γίνει αυτή, θα βρει το λαό σε χειρότερη θέση, δεν είναι μια συγκυριακή πολιτική. Λένε ψέματα, όταν διακηρύσσουν ότι είμαστε σε μια δύσκολη φάση που, αν την ξεπεράσουμε, οι "θυσίες θα πιάσουν τόπο".

Ας θυμηθούμε τις "θυσίες", της ΟΝΕ, του Μάαστριχτ για να δούμε ποιοι ωφελήθηκαν. Είναι οι ίδιοι που θα ωφεληθούν και τώρα. Οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα μονοπώλια. Αυτοί θα βγουν κερδισμένοι από τις σημερινές βαριές θυσίες του λαού.

Η πολιτική τους δεν είναι μονόδρομος. Υπάρχει άλλος δρόμος, άλλη επιλογή. Περνάει μέσα από την αποφασιστική σύγκρουση με την πολιτική της κυβέρνησης, μέσα από την οργάνωση και την πάλη της εργατικής τάξης, της νεολαίας, της φτωχής αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων.

Αυτός ο δρόμος απαιτεί ο λαός να γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, να απαλλαγεί από τα πολιτικά και πρακτικά βαρίδια που καθηλώνουν τη δράση του. Η αγανάκτηση και η οργή του λαϊκού κόσμου πρέπει να βγει στους δρόμους. Οργανωμένα, μαζικά, με αιτήματα και στόχους χειραφέτησης από την αστική διαχειριστική πολιτική, απόλυτα ρεαλιστικά και υλοποιήσιμα, αν θελήσει ο λαός να τα επιβάλει.

Αγαπητοί φίλοι και σύντροφοι, το ΚΚΕ σταθερά προβάλλει την ιδέα και δίνει κάθε μέρα μικρές και μεγάλες μάχες σε αυτήν την κατεύθυνση, ότι στα βάσανα του λαού μπορεί να μπούν "τίτλοι τέλους", μόνο με την οικοδόμηση της λαϊκής συμμαχίας, του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου, με στόχο να αλλάξει χέρια η εξουσία. Απέναντι στη στρατηγική της άρχουσας τάξης και των δικών της κοινωνικών και πολιτικών συμμάχων, οφείλει και μπορεί να προτάξει η εργατική τάξη τη δική της στρατηγική και να συσπειρώσει ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Αυτός ο δρόμος προϋποθέτει τη μαζική εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου. Αυτός ο δρόμος απαιτεί τη συνάντηση και τη συμπόρευση με το ΚΚΕ, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος που θα παλεύει για την ικανοποίηση των διευρυμένων λαϊκών αναγκών, για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης που θα υπηρετεί τα εργατικά λαϊκά συμφέροντα.

Μέσα σε αυτή την πορεία, είναι δυνατόν να λύνονται θετικά επιφυλάξεις ή και διαφωνίες, αντιρρήσεις κλπ. σε σχέση με θέσεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ. Μέσα σε αυτήν την πορεία, θα στερεώνεται η μαχητικότητα, η αισιοδοξία, θα διαμορφώνονται οι προϋποθέσεις να νικήσει ο λαός.

Μέσα σε αυτήν την πορεία, μπορούν να ξεπεραστούν οι συμπληγάδες των ιμπεριαλιστικών μονοδρόμων, της μοιρολατρίας και της απογοήτευσης, που σκόπιμα καλλιεργούν στο λαό οι ιδεολογικοί και προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος. Να υπερφαλαγγιστούν οι ηγεσίες του συνδικαλιστικού κινήματος, που έχουν αφοπλίσει το λαό στα τραπέζια του κοινωνικού διαλόγου και του κοινωνικοί εταιρισμού.

Η πρωτοπόρα δράση του ΠΑΜΕ κράτησε ψηλά τη σημαία της ταξικής πάλης στη χώρα μας, οι αποφασιστικοί αγώνες και οι απεργιακές κινητοποιήσεις του περασμένου χειμώνα δείχνουν το δρόμο. Σε συνθήκες που η κατάσταση θα δυσκολέψει κι άλλο, χρειάζονται νέα ανεβασμένα ποιοτικά βήματα προς τα εμπρός.

Να συναντηθούν σε ενιαία κέντρα οργάνωσης της πάλης οι εργάτες, οι ΕΒΕ, οι αγρότες, η νεολαία, οι γυναίκες. Από αυτήν τη σκοπιά τα συλλαλητήρια που οργανώνονται στις 23/9 σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Ελλάδας από το ΠΑΜΕ, την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ δεν είναι μια συνηθισμένη αγωνιστική κινητοποίηση. Είναι η αρχή μιας συντονισμένης λαϊκής αντεπίθεσης, που πρέπει να ριζώσει σε κάθε πόλη και γειτονιά, σε κάθε εργοστάσιο και τόπο δουλειάς, σε κάθε κεφαλοχώρι.

Να συγκροτηθούν μαζικές λαϊκές επιτροπές που θα δρουν, για να μην πληρώσουν τα βάρη της κρίσης τα λαϊκά στρώματα, ενάντια στην ακρίβεια, τη φορο-ληστεία, τη φτώχεια και την ανεργία. Λαϊκές επιτροπές που θα προτάξουν την οργανωμένη ταξική αλληλεγγύη, την άμεση απάντηση στην πολιτική του ευρωμονόδρομου και του μνημονίου, συνολικά.

Η πρόταση του ΚΚΕ για άλλο δρόμο ανάπτυξης στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας αποτελεί τη μόνη εναλλακτική ρεαλιστική διέξοδο που μπορεί να απαλλάξει την εργατική τάξη και τους συμμάχους της από τα δεινά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης, τα δεινά των καπιταλιστικών κρίσεων υπερπαραγωγής. Σήμερα, υπάρχουν όλες οι υλικές προϋποθέσεις γι' αυτό.

Μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να αξιοποιεί όλες τις παραγωγικές δυνατότητες, στα πλαίσια ενός κεντρικού πανεθνικού σχεδιασμού της οικονομίας, κοινωνικοποιώντας τις μεγάλες επιχειρήσεις, τη βιομηχανία, τους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Οργανώνοντας τους παραγωγικούς συνεταιρισμούς των φτωχών και μεσαίων αγροτών και επαγγελματοβιοτεχνών.

Η λαϊκή εξουσία θα στηρίζεται στον εργατικό - κοινωνικό έλεγχο, στην ενεργητική στήριξη των εργαζομένων, της νεολαίας. Και γι' αυτό, η πρόταση του ΚΚΕ απαιτεί μια σοβαρή προϋπόθεση για να υλοποιηθεί: Να την κάνει ο λαός δική του υπόθεση, να υπερασπιστεί τα ταξικά του συμφέροντα. Να ανατρέψει τον αρνητικό πολιτικό συσχετισμό δύναμης, να ισχυροποιήσει το κόμμα του, το ΚΚΕ».