«Βλέποντας ανήμποροι πως είμαστε, νόμους ενάντιά μας χαλκεύετε./ Δε σκύβουμε όμως άλλο το κεφάλι γιατί μας πρέπει η λευτεριά.../ Βλέποντας πως γευόμαστε την πείνα, δεν την μπορούμε άλλο την κλεψιά,/ Μακριά από τους φούρνους μας κρατάτε,/ άσπρο ψωμί η πείνα μας ζητά.../ Βλέποντας να υψώνετε παλάτια και στέγη πουθενά για μας/ Απόφαση να γίνουνε δικά μας!».

Επίκαιρος όσο ποτέ ο λόγος του Μπέρτολτ Μπρεχτ κυριάρχησε στην Κεντρική θεατρική Σκηνή, όπου η Θεατρική Ομάδα της ΚΝΕ παρουσίασε το θεατρικό δοκίμιο «Οι μέρες της Κομμούνας». Ενα επικό λαϊκό έργο, που μιλά για την παρισινή κομμούνα του 1871, η οποία - όπως ανέφερε ο υπεύθυνος της ομάδας, Δ. Ξενάκης «κατάφερε να εγκαθιδρυθεί ως εργατική εξουσία, αλλά δεν μπόρεσε να διατηρηθεί, γιατί δεν κατέστειλε τους καπιταλιστές». Τα συνθήματα «Ζήτω η Κομμούνα», «Ελευθερία, αδελφοσύνη» της λιθογραφίας του Μπαρί, που μοιράστηκε στους δρόμους του Παρισιού το 1871, οι ιδέες των κομμουνάρων υπήρξαν τα «όνειρα των προλετάριων» και «ήταν και παραμένουν εφιάλτες των αστών».