[...] Εδώ στάθηκα τώρα/ με το παλιό ραβδί μου/ συχνά ένας γέρος άνθρωπος/ ξεχνά τις ημερομηνίες/ για να θυμάται πιο καλά τα πράγματα/ στο σπίτι μου ήρθα τώρα/ ταξιδιώτης ξένος στο καράβι μου/ δεν έβγαλα φορτωτική/ δεν έχω εντάξει τα χαρτιά/ άνοιξε νύχτα το φεγγίτη/ εσύ κυρά μου είσαι γενναία/ πατρίδα σ' ονομάζουνε, για να μου το κρύψεις/ το κοντραμπάντο μου.(Μέλπως Αξιώτη, «Κοντραμπάντο», 1959)