ΠΑΝΕ κοντά είκοσι χρόνια που ένα ρεπορτάζ για το «Ρ», στο πανέμορφο Πήλιο, μ' έφερνε τέτοιες μέρες στο χωριό Δράκια. Χωριό που το στεφανώνουν τα λιόφυτα, αλλά και που πάνω του υπάρχουν της Εθνικής Αντίστασης καταματωμένες μνήμες.

ΔΕΝ είχαν περάσει ούτε δέκα μέρες από το φοβερό ολοκαύτωμα των Καλαβρύτων (13 Δεκέμβρη 1943) κι οι χιτλερικοί, μια βδομάδα πριν από τα Χριστούγεννα - χαράματα του Αγίου Μοδέστου - έμπαιναν στη Δράκια, που θα κολυμπούσε στο αίμα. Δεν ήταν βέβαια η πρώτη φορά, που τα χωριά του Πηλίου δοκίμαζαν την αγριότητα των κατακτητών.

Η ΣΕΛΙΔΑ της Δράκιας ερχόταν έτσι να προστεθεί στα γνωστά άλλα ολοκαυτώματα των Καλαβρύτων, του Διστόμου, του Χορτιάτη κι άλλα πολλά. Στην περίπτωση της Δράκιας οι διηγήσεις των επιζώντων πρόσθεταν σε μας και στα ρεπορτάζ συγκλονιστικές λεπτομέρειες. Η ώρα του θανάτου όπως την έζησαν από πρώτο χέρι. Αλλά και πώς ξέφυγαν...

ΚΑΙ στο χωριό αυτό, όπως συνέβη και με δεκάδες άλλα, οι χιτλερικοί ξεσπούσαν για αντίποινα στη δράση των ανταρτών, που δεν μπορούσαν να τους αντιμετωπίσουν. Αγριο και θανατερό ξέσπασμα σε βάρος αθώων και αμάχων. Νόμιζαν ότι θα μπορούσαν να απομονώσουν τους μαχητές του ΕΛΑΣ που η δράση του όλο και φούντωνε.

ΕΤΣΙ η Δράκια κυκλώθηκε νυχτιάτικα από τους Γερμανούς, που άρχισαν κιόλας να μαζεύουν τους άντρες από τα σπίτια και τους συγκέντρωσαν στο κεντρικό κοινοτικό καφενείο, όπου οι Δρακιώτες έμειναν όλη τη νύχτα και όπου έζησαν την ανείπωτη εκείνη «αγρύπνια του θανάτου», πριν τα χαράματα που τους στήσαν για εκτέλεση.

ΔΕΝ είχε ακόμη καλά καλά φέξει, ήταν πηχτό σκοτάδι, που άρχιζαν οι εκτελέσεις. Στην αρχή τους έπαιρναν πέντε - πέντε και τους γάζωνε το πολυβόλο στημένο στην κεντρική πλατεία, κάτω από τα θεόρατα πλατάνια. Οι χιτλερικοί δήμιοι κάποια στιγμή παρατήρησαν ότι το «έργο» τους δεν πήγαινε καλά. Πως μερικοί από τους κρατούμενους τραυματίζονταν και έτσι μπορούσαν να επιζήσουν.

ΕΤΣΙ άλλαξαν το σύστημα. Τους έπαιρναν από το καφενείο τρεις - τρεις. Η εκτέλεση γινόταν πάνω σε μια πεζούλα με τα πιστόλια τους. Κι η ρεματιά που ήταν από κάτω δεχόταν ασταμάτητα κορμιά. Ποτάμι έτρεχε το αίμα. Και «η γης χόρτασε άντρες».

ΟΤΑΝ η έρευνά μας στη Δράκια αναζητούσε να πλησιάσει και να δώσει το συγκλονιστικό αυτό γεγονός της εκτέλεσης, γινόταν ολοφάνερο πως υπήρχαν μαρτυρίες από εκείνους που έζησαν την τραγωδία και μάλιστα μερικοί που τους γάζωσε το πολυβόλο, αλλά τελικά γλίτωσαν.

ΕΚΑΤΟΝ δεκατέσσερις οι εκτελεσμένοι της Δράκιας. Και το νούμερο θα 'ταν πιο μεγάλο, αλλά έξι Δρακιώτες με το κορμί τρυπημένο μπόρεσαν τελικά και γλίτωσαν. Ενας απ' αυτούς ήταν ο Κυριάκος Τζαμτζής (28 χρόνων τότε), που έδωσε για το περιστατικό αυτό μια συγκλονιστική εξιστόρηση...

«ΕΦΑΓΑ, είπε, ο Κ. Τζαμτζής 14 συνολικά σφαίρες στο κεφάλι, στην ωμοπλάτη, το δεξί πλευρό. Το ποτάμι που έτρεχε έγλειφε τα πτώματα και κοκκίνιζε. Τα κορμιά των εκτελεσμένων ήταν σαν ξύλα, που τα ξεφόρτωσε ένα αυτοκίνητο και τα έριξε στη ρεματιά». Είχε ξεγελάσει το θάνατο σ' αυτό το φοβερό μακελειό της Δράκιας.

ΕΙΝΑΙ ανάγκη να ξαναθυμίσουμε με την αναφορά αυτή στης Δράκιας το ολοκαύτωμα πως όταν γινόταν το πρώτο εκείνο ρεπορτάζ για το «Ρ», για κάθε εκτελεσμένο είχε επιδικαστεί αποζημίωση 35.000 δρχ.!.. Κι απ' αυτές είχαν δοθεί σαν «μπροστάντζα» 17.000 δρχ...

ΟΛΑ τ' άλλα έμειναν στα χαρτιά. Ετσι ξόφλησαν οι Γερμανοί τα φοβερά εγκλήματα. Και με τις πλάτες όλων των κυβερνήσεων μισό και πάνω αιώνα μένει ανοιχτός κι αξόφλητος ο λογαριασμός του θανάτου, της φωτιάς, της δήωσης και της καταστροφής. Εγκλήματα κατά της ανθρωπότητος που δεν παραγράφονται ποτέ.

ΤΑ ΛΟΓΙΑ του στρατηγού Μακρυγιάννη έχουν και σήμερα, το 2000, την ίδια δραματική επικαιρότητα, που είχαν για τη γενιά των αγωνιστών του Εικοσιένα: «Και οι αγωνισταί και οι χήρες των σκοτωμένων και τα ορφανά παιδιά τους κι εκείνοι όπου θυσίασαν το δικόν τους στα δεινά της πατρίδος ας γκελερούν εις τους δρόμους ξυπόλυτοι και ταλαιπωρημένοι και ας λένε το ψωμί ψωμάκι».

ΚΙ ΕΠΙΓΡΑΜΜΑΤΙΚΟΣ πάντα ο Μακρυγιάννης συμπληρώνει: «... Μας πήραν τη ματοκυλισμένη μας γη... Και βάλαν εμάς με τ' αλέτρι να τραβάμε το γενί και βγάνομε των συγγενών μας τα κόκαλα. Και οι αφεντάδες περπατούν με τις καρότζες τους και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γουμάρι, και ξυπόλυτοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια...

ΑΛΙΜΟΝΟ σε κείνους που χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε το δικόν τους να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι το γέλασμα του κόσμου... Και να καταφρονιώνται τ' αθώα αίματα που χύθηκαν...».

Η ΔΡΑΚΙΑ, το πανέμορφο πηλειορίτικο χωριό είναι ένα από τις δεκάδες τα χωριά μας - τα μαρτυρικά - που η χιτλεροφασιστική ορδή τα σφράγισε με τη φωτιά και το θάνατο.

ΕΙΝΑΙ «ο πολύδακρυς αγώνας» του λαού μας. Τον συναντάς ολοζώντανο σε κάθε γωνιά της γης μας. Ολούθε βεβαιώνεται η αλήθεια της μεγάλης θυσίας. Τα κυκλοφέρνεις όλα αυτά, καθώς διαβάζεις στην εφημερίδα μας την έκκληση της «Δημοκρατικής Μέριμνας» που καλεί κάθε πατριώτη τις γιορτινές αυτές μέρες στην εκπλήρωση του δημοκρατικού χρέους απέναντι στους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, που τα έδωσαν όλα για την πατρίδα και τη δημοκρατία χωρίς να λογαριάσουν τη ζωή τους. Τραγικά ανεξόφλητο πάντα το χρέος προς τους αγωνιστές από τους άθλιους σημερινούς θεομπαίχτες της εξουσίας.