-- Επειδή η ΝΔ είχε σηκώσει σε αυτή την προεκλογική εκστρατεία την αντιμνημονιακή σημαία, δε θα μπορούσε να ερμηνευθεί το αποτέλεσμα ως καταδίκη του μνημονίου, δηλαδή ότι απλώς εκφράστηκε μια διαμαρτυρία που την καρπώθηκαν διάφορα κόμματα, ανάμεσα σε αυτά και το ΚΚΕ;

-- Η ΝΔ προεκλογικά επέλεξε αυτή τη δήθεν αντιμνημονιακή τακτική για να μπορέσει να αποσπάσει ψηφοφόρους από το ΠΑΣΟΚ και να καρπωθεί τη δυσαρέσκεια, την αγανάκτηση ευρύτερων τμημάτων εργαζομένων από το ΠΑΣΟΚ. Επί της ουσίας η ΝΔ δεν είναι ενάντια ούτε στο μνημόνιο ούτε στα μέτρα που φέρνει το μνημόνιο. Στη Βουλή το καταψήφισε, αλλά την ίδια στιγμή ο πρόεδρός της είπε ότι εμείς θα τηρήσουμε, θα σεβαστούμε τις συμφωνίες που κάνει η χώρα μας με το ΔΝΤ, με την ΕΕ, με τους διεθνείς οργανισμούς. Και δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη σε κανέναν εργαζόμενο ότι μπορεί αυτή η τακτική να αλλάξει. Αντίθετα, αν βρισκόταν στην κυβέρνηση η ΝΔ θα ήταν το ίδιο βάρβαρη, όπως το ΠΑΣΟΚ. Απλά, επειδή είναι στην αντιπολίτευση και δε χειρίζεται ως κυβέρνηση τα ζητήματα, έχει τη δυνατότητα να ελίσσεται με στόχο να εγκλωβίζει δυνάμεις. Δεν πρέπει να πέσει σε αυτή την παγίδα ο λαός. Αλλωστε, έχει αποκτηθεί πλέον, αρκετή εμπειρία. Πολλά χρόνια, δεκαετίες τώρα, και για να μιλήσουμε για τα τελευταία είκοσι χρόνια οι δύο τους κυβερνούσαν πότε ο ένας πότε ο άλλος. Εφευγε ο ένας, δυσαρεστούνταν ο κόσμος και τον καταψήφιζε, αλλά πήγαινε στον άλλον. Αυτό το πράγμα πρέπει να αλλάξει. Είδαμε μια σπίθα τέτοιας ανάτασης που μπορεί να μην ήταν τεράστια, αλλά ήταν πάρα πολύ σημαντική, με την άνοδο του ΚΚΕ και μάλιστα σε μια περίοδο όπου υπάρχει τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, υπάρχουν εκβιαστικά διλήμματα, υπάρχει ο φόβος της απόλυσης, υπάρχει η ανασφάλεια και ο φόβος για το τι θα γίνει αύριο για κάθε λαϊκή οικογένεια. Και αυτό σε άλλες χώρες οδηγεί και σε συντηρητικές αναδιπλώσεις, ενώ εδώ έχεις μια πραγματική εκτίναξη, ένα αρκετά σημαντικό βήμα του ΚΚΕ, το οποίο έχει ξεκάθαρες θέσεις για αυτά τα ζητήματα και πολύ περισσότερο δεν κρύβει αυτή την πολιτική του από τον ελληνικό λαό.

Κάποιοι αναρωτιούνται εάν έχει σταθερά, ποιοτικά χαρακτηριστικά αυτή η ψήφος στο ΚΚΕ, μήπως απλώς εκφράστηκε μια απλή δυσαρέσκεια και απλώς πήγε ως ψήφος διαμαρτυρίας. Οχι ότι δεν ήταν και διαμαρτυρία ταυτόχρονα. Κάποιος, όταν επιλέγει στην κάλπη και ψηφίζει έτσι, εκφράζει και διαμαρτυρία απέναντι σε κάποιους άλλους. Δεν ήταν όμως απλά αυτό. Πρέπει να πάρουμε υπόψη ότι το ΚΚΕ ήταν το μοναδικό κόμμα που πήγε σε αυτές τις εκλογές και μίλησε με καθαρή γραμμή, από το καλοκαίρι ακόμα. Ξεδιπλώσαμε και είπαμε ποια είναι η στρατηγική μας, ποια είναι η πολιτική μας κατεύθυνση, είπαμε ότι εμείς θα παλέψουμε σε αυτές τις εκλογές που είναι καθαρά πολιτικές εκλογές, που έχει τελειώσει πλέον όποιο ψήγμα τοπικής αυτοδιοίκησης είχε μείνει, αν μπορούμε να πούμε ότι είχε μείνει, ότι πρόκειται για εκλογές που ο κόσμος ψηφίζει για περιφερειακά και τοπικά κρατικά όργανα που καλούνται να υλοποιήσουν κατευθύνσεις κυβερνητικές, της ΕΕ κλπ., ότι με αυτή τη γραμμή θα πρέπει ο κόσμος να δώσει τη μάχη και να στηρίξει συνδυασμούς, το ΚΚΕ, που μιλάει για άλλο δρόμο ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας, ότι δεν είναι μονόδρομος ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης που προτείνουν και υπερασπίζονται οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και οι συνδυασμοί τους. Από την αρχή δώσαμε ενιαία τη μάχη και σε δήμους και σε περιφέρειες σε όλη τη χώρα, με την ίδια ονομασία, με το έμβλημα του Κόμματος να υποστηρίζει στα φυλλάδιά μας, στις αφίσες, στα πανό μας, στα διαφημιστικά σποτ της τηλεόρασης, παντού.

Οι υποψήφιοί μας δεν έκρυβαν ότι είναι κομμουνιστές ή συνεργαζόμενοι με το ΚΚΕ επειδή είχαν τον τίτλο της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Αρα καθαρά λέγαμε στο λαό ποιοι είμαστε, ποιους συνδυασμούς στηρίζουμε κι αυτούς ψήφισε ο κόσμος. Δεν πήγε από άγνοια. Δηλαδή ακόμα και τη διαμαρτυρία, ο άλλος τη συνειδητή του επιλογή, ο άλλος την αγανάκτησή του ή οτιδήποτε ήταν αυτό για κάθε έναν ψηφοφόρο, την έδινε υπέρ του ΚΚΕ με αυτή τη συγκεκριμένη πολιτική, με αυτούς τους υποψήφιους, με αυτούς τους συνδυασμούς.

Αλλο ζήτημα εδώ που πρέπει να σκεφτούν όσοι κάνουν τέτοιες πρόχειρες αναλύσεις ή βγάζουν τέτοια συμπεράσματα. Εδώ, περάσαμε αυτή τη χρονιά από φωτιά και σίδερο, να το πω έτσι, στις σημερινές συνθήκες βέβαια της ταξικής πάλης. Είχαμε μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις τις οποίες οργάνωσε - τις περισσότερες από αυτές, τις εφτά μεγάλες 24ωρες πανελλαδικές απεργίες που δεν είχαν γίνει τα τελευταία χρόνια πουθενά και σε όλο τον κόσμο, στην Ευρώπη και στη χώρα μας - με παρέμβαση του ΠΑΜΕ κόντρα στη ΓΣΕΕ και στην ΑΔΕΔΥ, στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και δόθηκαν ηρωικά, παλικαρίσια, μάχες, σε τόπους δουλειάς, σε κάτεργα ουσιαστικά, εργοστάσια που ο άλλος είχε τον κίνδυνο της απόλυσης και απολύθηκαν σύντροφοί μας, άλλοι εργάτες που απήργησαν. Δώσαμε μάχες και έβγαινε ο κόσμος και ερχόταν να ψηφίσει μέσα σε ένα κλίμα φοβίας, δυσκολιών και επίθεσης ενάντια στο ΚΚΕ. Τι να σας θυμίσω για το πανό της Ακρόπολης, το τι λέγανε, για το ότι το ΚΚΕ είναι στα όρια της νομιμότητας για να φοβίσουν τον κόσμο, για το λιμάνι - τις μεγάλες μάχες που δίναμε στο λιμάνι - και τι βρωμιά και τι προβοκάτσια έγινε σε βάρος του ΚΚΕ, να σας θυμίσω τη «Μαρφίν» ή τις άλλες προβοκάτσιες στο Σύνταγμα και σε άλλες διαδηλώσεις που εντεταλμένοι προβοκάτορες προσπαθούσαν να δημιουργήσουν εμπόδια στην κίνηση των λαϊκών μαζών, να παρεισφρήσουν μέσα σε συγκεντρώσεις του Κόμματος; Ποιος μπορεί να ξεχάσει την τεράστια επίθεση που δεχτήκαμε από αστικά μέσα ενημέρωσης, όπως το συγκρότημα του Λαμπράκη ή άλλα συγκροτήματα; Ολα αυτά είχαν στόχο να φοβίσουν τον κόσμο, να τον αποδιώξουν από το ΚΚΕ, να τον στείλουν σε άλλες δυνάμεις. Και παρ' όλα αυτά, με όλη αυτή την πείρα τη συσσωρευμένη, εγώ θα έλεγα και την ωριμότητα ενός τμήματος του λαού μας, που έχει αποκτήσει από αυτές τις μάχες, ήρθε και ψήφισε το ΚΚΕ, τους συνδυασμούς μας. Αρα δεν μπορείς, ελαφρά τη καρδία να πεις, τέλος πάντων, οι εκλογές έγιναν, εκφράστηκε μια δυσαρέσκεια και τέλειωσε. Δεν είναι έτσι τα πράγματα. Και, βέβαια, θα αποδειχθεί και στο μέλλον, αρκεί και εμείς σωστά να δουλέψουμε.

Εχουμε και σωστή γραμμή και πολιτική και τακτική και δράση. Οι Κομματικές Οργανώσεις ήδη βρίσκονται επί ποδός πολέμου και βεβαίως χρειάζεται και όλος αυτός ο κόσμος που έκανε αυτό το βήμα αυτή τη φορά και μας ψήφισε, άσχετα από τις επιμέρους διαφορετικές απόψεις, επιφυλάξεις που μπορεί να έχει σε διάφορα ζητήματα, αλλά και οι υπόλοιποι που δεν έκαναν το βήμα αποφασιστικά και είτε κάθισαν σπίτι τους γιατί δεν είχαν αποφασίσει ακόμα να φύγουν από αυτά τα κόμματα που μέχρι τώρα ψήφιζαν ή είχαν συνηθίσει να ψηφίζουν, το ΠΑΣΟΚ δηλαδή και τη ΝΔ ή ακόμα και άλλοι που παρασύρθηκαν από συνθήματα ή από πρόσωπα, από δήθεν αντάρτες που ήταν αντιμνημονιακοί και πήγαν εκεί. Και με όλους αυτούς τους ανθρώπους μπορούμε να συναντηθούμε στα μέτωπα του αγώνα, στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, που για μας ξεκίνησε αμέσως, από τη Δευτέρα των εκλογών, πάρα πολύ δυναμικά με τα μεγάλα συλλαλητήρια του ΚΚΕ σε όλη τη χώρα.

-- Υπάρχει ένα θέμα με την ερμηνεία του αποτελέσματος από την πλευρά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Η κυβέρνηση λέει ότι ο λαός επιδοκιμάζει την πολιτική μου, η ΝΔ λέει όχι επιδοκιμάζει τη δική μου πολιτική. Ποιος είναι ο κερδισμένος των εκλογών;

-- Από αυτή τη μάχη, αν μιλήσουμε μόνο με όρους εκλογικού αποτελέσματος, οι χαμένοι είναι το ΠΑΣΟΚ, που είχε μεγάλη φθορά και πτώση και από την άλλη μεριά η ΝΔ, η οποία δεν κατάφερε να καρπωθεί αυτή την πτώση του ΠΑΣΟΚ. Μην ξεχνάμε ότι και το ΠΑΣΟΚ έχασε 1,5 εκατομμύριο και πλέον ψηφοφόρους και η ΝΔ έχασε 500.000 και πλέον ψηφοφόρους. Το ίδιο και τα άλλα κόμματα, ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Η μοναδική δύναμη που αναδείχθηκε με υψηλό ποσοστό, με συν 3,3% και με απόλυτο αριθμό ψήφων, σε αυτές τις εκλογές, ήταν το ΚΚΕ. Επίσης δεν μπορούμε να πούμε ότι είναι κερδισμένοι διάφοροι «αντάρτες», οι οποίοι παρά της διαφήμισης που έτυχαν από αστικά μέσα ενημέρωσης - να σας θυμίσω εδώ την περίπτωση του Δημαρά, όπου μέχρι παραμονές τον έδιναν ότι θα είναι πρώτος με διαφορά, με 25, με 30% και τελικά κατέληξε σε ένα 15%, το οποίο ήταν και από ανθρώπους οι οποίοι, αν θέλετε, παρασύρθηκαν, νόμιζαν ότι έτσι εξέφραζαν μια αντίδραση, μια αντίθεση, επειδή εμφανιζόταν ως αντιμνημονιακός και αυτός. Και βεβαίως αποδείχθηκε ότι όλες αυτές οι ονομαζόμενες δυνάμεις της αριστεράς, που συνωστίζονταν πριν στο ΣΥΡΙΖΑ όλες μαζί, τώρα άλλες ήταν στον ΣΥΝ άλλες στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλες στη Δημοκρατική Αριστερά, δέχθηκαν ένα μάθημα από τον ελληνικό λαό και από τους ψηφοφόρους τους. Τους γύρισαν σε ένα βαθμό την πλάτη, χωρίς να σημαίνει ότι μπορεί οριστικά να απογαλακτίστηκαν από αυτό το χώρο που παίζει ρόλο αναχώματος - εξακολουθεί να παίζει τέτοιο ρόλο, γι' αυτό άλλωστε τον προορίζουν αυτό το χώρο, να παίξει τέτοιο ρόλο αναχώματος. Ομως νομίζουμε ότι οι εργαζόμενοι έδωσαν μια πρώτη απάντηση σε αυτό. Και από αυτή την άποψη όχι μόνο κάνουν λάθος, αλλά εγώ θα μιλήσω και για σκοπιμότητα όσων αρθρογραφούν ή όσων λένε ότι κέρδισε γενικώς η αριστερά και αρχίζουν πάλι τα κλάματα ότι αν ήταν ενωμένη η αριστερά θα έπαιρνε στην Αττική 30%, αθροίζοντας διαφορετικά πράγματα. 'Η πανελλαδικά, λένε, θα ήταν στο 20%, αθροίζοντας το 11% που πήρε το ΚΚΕ και το περίπου 9% που πήραν όλοι οι άλλοι μαζί (ΣΥΝ, ΣΥΡΙΖΑ, Οικολόγοι, Δημοκρατική Αριστερά, ΑΝΤΑΡΣΥΑ και, δεν ξέρω, διάφοροι άλλοι τέτοιοι). Πρέπει να πούμε ότι αυτά καταρχήν δεν αθροίζονται. Αν δεν ήταν πολύ σοβαρό το ζήτημα αυτό κι αν δεν επηρέαζε ακόμα κάποιους ανθρώπους που θέλουν ή αισθάνονται αριστεροί, θα έλεγα ότι πρόκειται για αφελή τοποθέτηση, γιατί μόνο και μόνο να φανταστεί κανείς ότι αυτοί οι άνθρωποι που μιλούσανε για την ενότητα της αΑριστεράς - που ήταν υποτίθεται ενωμένη και είχαν φτιάξει συμμαχικά σχήματα, δεν μπόρεσαν τελικά όλα αυτά τα χρόνια ούτε τους εαυτούς τους, ούτε τις συνιστώσες τους, ούτε τους υποψηφίους τους να ενώσουν.

Δεν είναι φυσικά η ουσία ούτε η πρόσθεση ούτε το άθροισμα. Η ουσία είναι ότι πρόκειται για το ΚΚΕ που έχει ριζικά διαφορετική πολιτική απ' αυτές τις ομάδες, απ' αυτές τις δυνάμεις. Κι αυτό φαίνεται στο σύνολο των πολιτικών, είτε αφορά τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, ΕΕ και ΝΑΤΟ, είτε αφορά τα ζητήματα της αστικής διαχείρισης που όλες αυτές οι δυνάμεις, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, με το ένα ή το άλλο σύνθημα, παίζουν σε αυτό το παιγνίδι, είτε αφορά και ζητήματα - που απορρέουν από τη γενικότερη στρατηγική τους - τακτικής σε εκλογές, συνεργασιών κλπ.

Είδατε τώρα πού πάνε. Αυτό το κατά συνείδηση που έλεγαν στο β΄ γύρο και δήθεν «δεν είμαστε τσομπάνηδες για να βάλουμε τα πρόβατα στο μαντρί» αλλού αποσκοπούσε. Το κάθε πολιτικό κόμμα που δίνει μια κατεύθυνση ή συνιστά συνειδητή ψήφο στους εργαζόμενους, άκυρο ή λευκό, πολιτική θέση παίρνει. Κανείς δεν πάει τον ψηφοφόρο μέσα στο παραβάν, να του ρίξει και το ψηφοδέλτιο. Δεν πήγαμε εμείς, ως ΚΕ του ΚΚΕ για παράδειγμα, μέσα στα παραβάν της χώρας, στα εκατομμύρια ψηφοφόρους για να τους ρίξουμε άκυρο ή λευκό. Πρόκειται για αστεία πράγματα, για τοποθετήσεις, που, απλά, θέλουν να κρύψουν την ουσία. Και η ουσία είναι η πριμοδότηση του ΠΑΣΟΚ ή της ΝΔ. Η στάση όλων αυτών είναι πριμοδότηση του κυβερνώντος κόμματος για να ανοίξουν το δρόμο αύριο για κυβερνήσεις κεντροαριστερής συνεργασίας κλπ. Δεν τους βάζουμε όλους σε ένα τσουβάλι, υπάρχουν και ανάμεσα σε αυτούς τους ανθρώπους, ιδιαίτερα στη βάση τους, στον κόσμο, διαφοροποιήσεις. Δε θέλω, δηλαδή, λέγοντας αυτά τα πράγματα, κάποιος που μπορεί να μας ακούει και να λέει όχι ρε παιδάκι μου, εγώ δε θέλω με το ΠΑΣΟΚ να πάω, πώς με βάζεις εμένα και με τσουβαλιάζεις, αφού εγώ έχω επιρροές από αντιιμπεριαλιστικά αντιμονοπωλιακά συνθήματα, συμφωνώ σε αρκετά πράγματα μαζί σας. Δεν ταυτίζουμε εμείς τους απλούς, τους εργάτες, τους μικροαγρότες, τους μικροεπαγγελματίες, τους διανοούμενους που πραγματικά σκέφτονται έτσι, με τις ηγεσίες, με τα κόμματα συνολικά του οπορτουνιστικού χώρου. Σε αυτούς τους ανθρώπους τους λέμε: Κοιτάξτε, σκεφτείτε καλύτερα, μελετήστε τις θέσεις που έχει το ΚΚΕ, τις οποίες πρόβαλε όλο αυτό το διάστημα, δέστε τη στάση μας σε μια σειρά ζητήματα και πάρτε την απόφαση. Απομακρυνθείτε από αυτό το χώρο γιατί είναι επικίνδυνος χώρος, είναι χώρος που λειτουργεί αντικειμενικά ως ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση του κινήματος, στο να συμπορευτούν ευρύτερα τμήματα του λαού, των εργαζομένων, της νεολαίας, με το ΚΚΕ.

--Πώς θα διαχειριστεί το ΚΚΕ αυτό το αποτέλεσμα; Υπάρχει και η επόμενη μέρα. Δεν είναι μόνο οι εκλογές, μπροστά μας έχουμε μια σειρά ζητήματα και κυρίως αυτό τον τυφώνα των μέτρων που έρχεται.

-- Εμείς είπαμε ότι ο λαός δε θα το μετανοιώσει αν δώσει την ψήφο του στο ΚΚΕ. Την έδωσε κατά 11%, οι 593.000 ψηφοφόροι. Ομως εμείς δεν αντιμετωπίζουμε το λαό και τη νεολαία ως ψηφοφόρους. Εμείς αντιμετωπίζουμε τον κόσμο αυτό ως εργάτες, ως υπάλληλους, ως μικροαγρότες, μικροεπαγγελματίες, ως φοιτητή, ως μαθητή, συνταξιούχο κλπ. Δηλαδή τους αντιμετωπίζουμε κυρίως κοινωνικοταξικά, όποια ηλικία και να έχουν, σ' οποιαδήποτε δουλειά κι αν είναι, αφού είναι με το μέρος αυτών των δυνάμεων που δεν έχουν καμιά σχέση με την πλουτοκρατία του τόπου, με την αστική τάξη και τους παρακεντέδες της. Από αυτή τη σκοπιά, λοιπόν, εμείς λέμε ότι όλα τα ζητήματα είναι ανοιχτά.

Το πρώτο ζήτημα είναι ότι οι πολιτικές εξελίξεις δεν τελειώσαν με μια ψήφο στην κάλπη. Για παράδειγμα, μπορεί το τρομοδίλημμα που έβαλε ο πρωθυπουργός προεκλογικά στον πρώτο γύρο για εκλογές να απομακρύνθηκε, αλλά κάποια στιγμή θα επανέλθει. Το ζήτημα είναι ότι έρχονται μέτρα, η τρόικα ήρθε τη Δευτέρα και η τρόικα όταν έρχεται - και όχι μόνο η τρόικα, αλλά και η κυβέρνηση που το έχει προαναγγείλει - δεν πρόκειται να πει εντάξει τώρα, αφού έχετε δυσκολίες δώστε και μερικές κοινωνικές παροχές ή πάρτε πίσω τα μέτρα που πήρατε. Προτείνει και επιβάλλει, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης, μέτρα για να υπερασπίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου και να βγει από αυτή την κατάσταση και από την καπιταλιστική κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Εχουμε το επικαιροποιημένο μνημόνιο. Εχουμε μια σειρά μέτρα που ήδη πάρθηκαν και νόμοι οι οποίοι από την 1η Γενάρη του 2011 αρχίζουν και ουσιαστικά μπαίνουν σε εφαρμογή. Είναι ο νέος προϋπολογισμός, μια ληστεία άγρια σε βάρος του λαού. Η κρίση είναι σε πλήρη εξέλιξη. Και από αυτή τη σκοπιά οι αγώνες ωριμάζουν. Εμείς λέμε στον κόσμο να μην πειθαρχήσει, να δείξει ανυπακοή, να αντισταθεί, να αντεπιτεθεί, να δημιουργήσει αυτή τη μεγάλη στρατιά της ριζοσπαστικής αλλαγής, τη λαϊκή συμμαχία. Κάναμε μια αρχή τη Δευτέρα και συνεχίζουμε.

Εχουμε κι άλλα ζητήματα που επίσης δεν τα αφήνουμε και είμαστε οι μόνοι που τα ανοίξαμε και προεκλογικά. Επίκειται συμφωνία για το Αιγαίο. Και δεν είναι απλά μόνο ότι υποσκάπτονται κυριαρχικά δικαιώματα του λαού μας, της χώρας, με την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών, που επίσης είναι σημαντικό ζήτημα και δυσκολεύει την αμυντική θωράκιση της χώρας. Είναι μια σειρά ζητήματα που πρέπει να γνωρίζει ο ελληνικός λαός, ότι η συνδιαχείριση στο Αιγαίο, που σημαίνει παραπέρα ΝΑΤΟποίηση, που σημαίνει παραπέρα μεγάλο φαγοπότι, σύγκρουση τεράστιων συμφερόντων στα πλαίσια των ενδοϊμπεριαλιστικών, ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, με μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους εδώ στο Αιγαίο, ευρωπαϊκούς, γερμανικούς, αμερικανικούς, αλλά και με Ρωσία, Κίνα, και βέβαια μεταξύ άρχουσας τάξης Ελλάδας και Τουρκίας, που θέλουν καθεμιά για λογαριασμό των δικών της συμφερόντων, των δικών της κερδών, να παίξουν ρόλο και θα συγκρουστούν σε αυτό. Θα ενωθούν κάπου, όπου έχουν κοινά συμφέροντα να μοιράσουν, θα κάνουν τη μοιρασιά των κερδών των επιχειρήσεων, των τμημάτων που θα εκμεταλλεύονται στα Βαλκάνια, στο Αιγαίο, στην ευρύτερη περιοχή και αλλού βεβαίως θα συγκρουστούν κιόλας, γιατί έτσι είναι στον καπιταλισμό, με την αναρχία της παραγωγής, με τον οξύτατο ανταγωνισμό, ο κάθε καπιταλιστής για τα ιδιαίτερα δικά του συμφέροντα, για την ισχυροποίηση των συμφερόντων του και είναι λύκος που πέφτει πάνω για να φάει τους υπόλοιπους.

-- Αυτό λέτε ότι εγκυμονεί κινδύνους, γιατί θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι θα υπάρξει συνδιαχείριση, αλλά τουλάχιστον θα υπάρχει και ένα μέρισμα ειρήνης.

-- Δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη όταν υπάρχει σύστημα καπιταλιστικό, όταν υπάρχουν συμφέροντα τεράστια διαφορετικών μονοπωλιακών ομίλων. Γιατί ξέρετε αυτοί ειρηνεύουν μεταξύ τους και δε συγκρούονται, όταν είναι να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα και τους λαούς. Οταν είναι για τα δικά τους κέρδη, τρώγονται σαν τα σκυλιά. Δεν υπάρχει περίπτωση δηλαδή τέτοια, το δείχνει όλη η Ιστορία, η εμπειρία, θα το δείξει και η πραγματικότητα. Αλλωστε, εμείς το έχουμε πει ότι η ιμπεριαλιστική ειρήνη, ουσιαστικά είναι πόλεμος ταξικός. Είναι πόλεμος των ιμπεριαλιστών, των καπιταλιστών, των μονοπωλίων ενάντια στους λαούς, ενάντια στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Αυτό θα είναι μια τέτοια συμφωνία, μια τέτοια συνδιαχείριση. Δε θα είναι υπέρ των συμφερόντων του λαού. Από αυτή τη σκοπιά εμείς λοιπόν προβάλλουμε τη δική μας εναλλακτική πρόταση, είτε αφορά τα ζητήματα των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή των σχέσεών μας με ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, όπως το ΝΑΤΟ ή η ΕΕ, είτε ζητήματα που έχουν σχέση με την αξιοποίηση των κοιτασμάτων πετρελαίου στο Αιγαίιο, ή με την ανάπτυξη της χώρας. Μιλάμε για εντελώς διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, για εντελώς διαφορετικό δρόμο εξέλιξης της ελληνικής κοινωνίας και εδώ καλούμε τον κόσμο να συστρατευθεί και να ακολουθήσει. Και αυτό βέβαια μπορεί αυτή τη στιγμή να μην το έχει πάρει απόφαση ή να μην είναι ώριμος ακόμα γι' αυτό το βήμα. Εμείς σταθερά σε αυτή τη γραμμή θα παλεύουμε και όλο και περισσότερες δυνάμεις θα συστρατεύονται με το ΚΚΕ και θα έρχονται στο πλάι για να δημιουργηθεί αυτή η μεγάλη στρατιά, η κοινωνική συμμαχία, το λαϊκό μέτωπο για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Τη Δευτέρα, είχαμε μεγάλα συλλαλητήρια, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, σε άλλες πόλεις. Κόσμος που έδωσε την ψήφο του στο ΚΚΕ, κατέβηκε στους δρόμους. Και πολλοί άλλοι ακόμα, που δεν έδωσαν την ψήφο τους. Ακόμα και αυτοί που απείχαν ή δεν έκαναν το βήμα να πάνε να ψηφίσουν. Στρατεύτηκε με το ΚΚΕ, βροντοφώναξε, γιατί η Δευτέρα ήταν η μέρα που ήρθε η τρόικα. Συμβολικό είναι αυτό βέβαια. Και να μην ερχόταν, εμείς πάλι στους δρόμους θα ήμασταν. Την άλλη μέρα ήταν η επέτειος του Πολυτεχνείου και η μεγάλη αντιιμπεριαλιστική πορεία. Αυτό το Σαββατοκύριακο γίνεται η Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ, όπου εκεί επίσης μιλάνε για τα σχέδια και τον εκσυγχρονισμό του «ΝΑΤΟ 2020» όπως λέγεται, όπου θα έχουμε νέα οργάνωση επιθέσεων κατά των λαών, επεμβάσεων. Φυσικά γίνεται στη Λισαβόνα κι εκεί έχουμε μεγάλες διαδηλώσεις του λαού της Πορτογαλίας - βρίσκεται και αντιπροσωπεία από την Ελλάδα - αλλά και εδώ στη χώρα μας θα πρέπει ο λαός να επαγρυπνεί και βέβαια θα δει και τους κομμουνιστές ξανά στο δρόμο. Εχουμε παρά πολλή δουλειά να κάνουμε. Οι Κομματικές Οργανώσεις ήδη βρίσκονται σε ετοιμότητα να δουλέψουν σε αυτή την κατεύθυνση. Τα μέτρα προχωράνε. Εχουμε κάνει την πρόταση ότι πρέπει ο κόσμος, που ψήφισε «Λαϊκή Συσπείρωση», να ενταχθεί στα συνδικάτα, να ενταχθεί στους συλλόγους, να οργανωθεί, να αρχίσουν οι γενικές συνελεύσεις σωματείων όπου εκεί να συζητιούνται τα προβλήματα των εργαζομένων, το περιεχόμενο της πάλης, τα προβλήματα που πρέπει να προβάλλουν τα ταξικά συνδικάτα, η αναγκαιότητα της κινητοποίησης με κάθε μορφή, μέχρι και τις ανεβασμένες απεργιακές μορφές πάλης που πρέπει και να ζυμώνονται, αλλά κυρίως να σχεδιάζονται για να υλοποιηθούν το επόμενο χρονικό διάστημα.

Στις 15 Δεκέμβρη έχει εξαγγείλει η ΓΣΕΕ απεργία. Βεβαίως, ξέρουμε, για την τιμή των όπλων θέλει να την κάνει, επειδή υπάρχει αναβρασμός μέσα στην εργατική τάξη, στους εργατοϋπαλλήλους. Εμείς θα δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας μέσα από τα ταξικά συνδικάτα, το ΠΑΜΕ, τις άλλες αγωνιστικές συσπειρώσεις που συμμετέχουμε, με το δικό μας πλαίσιο και σε αυτή την απεργία. θα πρέπει να οργανωθεί συνολικά η δράση. Ηδη τα προβλήματα με την καπιταλιστική κρίση - τα μαγαζιά που κλείνουν, η ανεργία που διογκώνεται, βάζουν και την ατζέντα των διεκδικήσεων και των ζητημάτων που θα πρέπει να κινητοποιηθεί ο λαός. Και το ΚΚΕ και το ΠΑΜΕ και οι άλλες ταξικές οργανώσεις του κινήματος σε αυτή την κατεύθυνση θα παλέψουμε το επόμενο διάστημα.

Με τα ζητήματα της ανεργίας, που προεκλογικά ανοίξαμε, και για την άμεση ανακούφιση των ανέργων, από τα επιδόματα μέχρι την περίθαλψή τους, αλλά και στην προοπτική του άλλου δρόμου ανάπτυξης ώστε να γίνει ζήτημα πάλης ότι είναι δικαίωμα η σταθερή μόνιμη δουλειά για όλο τον κόσμο, για όλη τη νεολαία. Και με το ζήτημα των συλλογικών συμβάσεων εργασίας - προχωράνε οι επιχειρησιακές - πάνε να ανατρέψουν τα πάντα. Ηδη έχουν γίνει ανατροπές σε επιμέρους επιχειρήσεις. Και βέβαια όταν λέμε συλλογικές συμβάσεις και αγώνας για αυτά τα ζητήματα δεν εννοούμε απλά το μεροκάματο μόνο ή την αύξηση των μισθών. Εννοούμε και όλα τα ζητήματα που έχουν ανοίξει, των εργασιακών σχέσεων, οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, συνθήκες δουλειάς. Είναι οι ιδιωτικοποιήσεις και οι ανατροπές για τους εργαζόμενους σε όσες ΔΕΚΟ απέμειναν. Είναι όλα αυτά που θα βρει μπροστά της η εργατική τάξη και με αφορμή τον προϋπολογισμό - το μνημόνιο και που πρέπει να τα παλέψει και να τα ζυμώνει, να δημιουργεί μέτωπα συσπείρωσης στη βάση, μέσα από μαζικές συλλογικές διαδικασίες γενικών συνελεύσεων σωματείων, δημιουργία πολλών επιτροπών αγώνα και ευρύτερα.

Είναι τα ζητήματα της Παιδείας επίσης στην επικαιρότητα. Η κυβέρνηση προχωράει για νόμο - πλαίσιο. Εδώ υπάρχουν σοβαρά ζητήματα. Είναι ανάστατοι οι φοιτητές, σπουδαστές σε ΑΕΙ, ΤΕΙ. Και βέβαια υπάρχουν και δυνάμεις, κυρίως από το καθηγητικό, πανεπιστημιακό κατεστημένο, αλλά και από συλλόγους, ΔΕΠ, που στηρίζονται και από δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και το ΠΑΣΟΚ και άλλες, οι οποίες αποπροσανατολίζουν. Το πρόβλημα δεν είναι να γίνουν οι καθηγητές του Πανεπιστημίου μάνατζερ, αντί να τους φέρει απ' έξω, όπως λέει η κυρία Διαμαντοπούλου, και να τους τοποθετήσει εκεί, γιατί εκεί διαφωνούν. Το θέμα είναι να μην υπάρχουν καθόλου μάνατζερ, ούτε ένα ευρώ να μην πηγαίνει σε δίδακτρα για σπουδές. Να είναι δημόσιο, δωρεάν το πανεπιστήμιο, οι σπουδές σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης. Υπάρχουν μια σειρά ζητήματα όπως η έρευνα, το επίπεδο και το περιεχόμενο σπουδών που υποβαθμίζεται. Για να μην πιάσουμε άλλα προβλήματα της Υγείας, της Πρόνοιας, των νοσοκομείων, της περίθαλψης που είναι οξυμένα και βρίσκονται πλέον σε κατάσταση όπου έχει χτυπήσει κόκκινος συναγερμός και πρέπει να μπουν στο επίκεντρο της πάλης.

Ολα αυτά πρέπει να αποτελέσουν τον πυρήνα των συζητήσεων, των προβληματισμών, των γενικών συνελεύσεων κι αυτό να αγκαλιάσει όχι μόνο τα σωματεία, τους κλάδους - ή εκεί όπου υπάρχουν σωματεία, συνδικάτα ταξικά, αλλά και εκεί που είναι στα χέρια των ρεφορμιστικών, των αντιδραστικών δυνάμεων και εκεί που δεν υπάρχουν καθόλου. Γιατί υπάρχουν χώροι που είναι ασυνδικάλιστοι, αλλά και στη γειτονιά. Και οι τοπικές και περιφερειακές εκλογές μάς έχουν αναδείξει και προβλήματα τέτοιου είδους. Εκεί που μένει ο εργάτης, όταν τελειώνει από το εργοστάσιο που δουλεύει ή όπου ο καθένας δουλεύει και πάει σπίτι του, πάει στη γειτονιά του κι εκεί βιώνει τα προβλήματα. Δεν παύει να είναι εργάτης, δεν παύει να είναι εκμεταλλευόμενος, δεν παύει να έχει προβλήματα κι αυτά φαίνονται. Θα έρχονται οι λογαριασμοί του ρεύματος, του νερού, του πετρελαίου θέρμανσης και δε θα έχει να πληρώνει. Αυτά τα προβλήματα τα 'χει η λαϊκή οικογένεια μέσα στο σπίτι της, τα αντιμετωπίζει ο γείτονάς μας.

Ολα είναι θέματα που αφορούν την εργατική τάξη. Είναι ζητήματα πολιτικά, είτε εκφράζονται στο χώρο δουλειάς, είτε εκφράζονται στο χώρο της κατοικίας ή στο χώρο της μόρφωσης. Κι εκεί θα πρέπει να δούμε μορφές συλλογικής οργάνωσης του λαού. Δημιουργία λαϊκών επιτροπών. Εμείς έχουμε δώσει αυτή την κατεύθυνση σαν Κόμμα και το παλεύουμε γιατί δε γίνεται μόνο με κατεύθυνση, οι κομμουνιστές πρέπει να πρωτοστατήσουν. Υπάρχουν και άλλα πολλά προβλήματα, π.χ. πλημμύρες τώρα το φθινόπωρο, περιοχές ολόκληρες χωρίς αποχετευτικό, και αυτά είναι προβλήματα που αφορούν και τον εργάτη, που πληρώνει χωρίς να έχει ούτε καν αποχέτευση κλπ.

Το κοινό πλαίσιο πάλης που έχει προτείνει το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΟΓΕ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, τα μαζικά κινήματα όπου δρούμε εμείς ως κομμουνιστές θα πρέπει να γίνουν αντικείμενο και συζήτησης με τους εργαζόμενους, με τους κατοίκους των πόλεων και των χωριών, με τους νέους ανθρώπους και βέβαια να αποκρυσταλλώνεται με τη μορφή οργάνωσης. Με επιτροπές, με συλλόγους, με σωματεία, με συντονιστικές επιτροπές, αλλά κυρίως με πάλη, με δράση, με διεκδίκηση. Κι εκεί πρέπει να πρωτοστατήσουν και οι 41 περιφερειακοί σύμβουλοι που έχει εκλέξει το ΚΚΕ στις 13 περιφέρειες και οι περίπου 440 δημοτικοί σύμβουλοι, αλλά και οι εκατοντάδες ακόμα διαμερισματικοί, τοπικοί σύμβουλοι που έχει εκλέξει σε όλες τις πόλεις και τα χωριά της χώρας μας.