Οι αγώνες της Εθνικής Αγγλίας αποτελούσαν για χρόνια το μέσο, για να εξαχθεί εκτός Νησιού η βία από τους εγχώριους χούλιγκανς

Τη δεκαετία του 1960, ο χουλιγκανισμός στα γήπεδα της Αγγλίας έγινε για πρώτη φορά πολύ πιο σοβαρό πρόβλημα. Αυτό οδήγησε την κυβέρνηση να απαντήσει σε αυτό το φαινόμενο, με την κίνηση «1968 Public Order Act», σύμφωνα με την οποία τα δικαστήρια μπορούσαν να απαγορεύσουν την είσοδο αυτών των ατόμων στους αγωνιστικούς χώρους. Η βρετανική αστυνομία ήταν σε συνεχή έρευνα για φιλάθλους που έμοιαζαν με skinheads (σκίνχεντς) ή φορούσαν φθηνά εργατικά ρούχα. Βέβαια, σε μια εποχή γενικότερων αναταραχών, το συγκεκριμένο μέτρο βέβαια εξυπηρέτησε και άλλους σκοπούς. Ωστόσο, και σε αυτό το μέτρο δόθηκε απάντηση από τις ομάδες των φανατικών οπαδών. Στη δεκαετία του 1980, οι χούλιγκανς της Λίβερπουλ, που ακολουθούσαν την ομάδα τους στην Ευρώπη έκλεβαν ακριβές μπουτίκ ρούχων. Τις τελευταίες δεκαετίες του 20ού αιώνα μέχρι και σήμερα οι χούλιγκανς συνήθως ντύνονται με ακριβά ρούχα. Σύμφωνα με ντοκουμέντα και έρευνες, οι περισσότεροι Αγγλοι χούλιγκανς είναι στο τέλος της εφηβείας και στις αρχές της τρίτης δεκαετίας της ζωής τους. Ωστόσο, διαφέρουν από τους μεγαλύτερους, οι οποίοι παίρνουν μέρος στα επεισόδια, κυρίως ως οι καθοδηγητές αυτών.

Παρά τα πειράματα της δεκαετίας του '60 και του αντίστοιχου της Θάτσερ, τα επεισόδια μεταξύ των χούλιγκανς δε λείπουν ακόμα και σήμερα εντός και εκτός Αγγλίας

Η κυβέρνηση της Βρετανίας, με πρωθυπουργό τη Μάργκαρετ Θάτσερ, προχώρησε στη δημιουργία μιας νέας νομοθετικής ρύθμισης, γνωστής ως «Football Spectators Act», την οποία εισηγήθηκε ο Λόρδος Τέιλορ. Επρόκειτο για ένα συνολικό σχέδιο δράσης, που περιείχε για πρώτη φορά την κοινή δράση κράτους, αστυνομίας, ποδοσφαιρικής ομοσπονδίας και συλλόγων.

Κλειστά κυκλώματα καμερών, ειδικό προσωπικό ασφαλείας, κατάργηση των χώρων για όρθιους θεατές, απαγόρευση πώλησης αλκοόλ εντός γηπέδου και υποχρέωση των ομάδων για τη δημιουργία κάρτας φιλάθλου, της περίφημης «fan card». Οι σύλλογοι είχαν επίσης την υποχρέωση να ξέρουν με... όνομα και διεύθυνση κάθε μέλος όλων των συνδέσμων των οπαδών. Οποιος συλληφθεί για επεισόδια, ξεχνάει αυτόματα το γήπεδο. Δεν ξαναμπαίνει ποτέ, ενώ είναι υποχρεωμένος να δίνει το «παρών» σε αστυνομικό τμήμα όποτε παίζει η ομάδα του.

Και, βέβαια, με αφορμή αυτά τα μέτρα δόθηκε στην κυβέρνηση της Θάτσερ η ελευθερία κινήσεων, για να αντιμετωπιστεί ένα γενικό κίνημα αμφισβήτησης που αναπτυσσόταν σε ένα ευρύ φάσμα που περιλάμβανε τις εργατικές κινητοποιήσεις (περίπτωση μεγάλης απεργίας των ανθρακωρύχων ένα χρόνο πριν) τις φιλειρηνικές αντιδράσεις (περίπτωση εισβολής γυναικών σε στρατιωτική βάση, κατά της εγκατάστασης των αμερικανικών πυραύλων Πέρσινγκ και Κρουζ) μέχρι τα κινήματα των πανκ και της... αντίδρασης στην εκμετάλλευση των ζώων.

Και αυτή τη φορά όμως, τα όποια μέτρα κάθε άλλο παρά σταμάτησαν το φαινόμενο. Μπορεί να το έβγαλαν εκτός γηπέδου, όμως τα επεισόδια είτε μεταφέρονται εκτός Αγγλίας είτε οργανώνονται με πιο... επιστημονικούς τρόπους χρησιμοποιώντας την τεχνολογία όπως συμβαίνει σήμερα.

Τα πράγματα έχουν εξελιχθεί ακόμα και στον τρόπο που οι οπαδοί οργανώνουν τις... μάχες τους, χρησιμοποιώντας συνήθως Internet chats, κινητά τηλέφωνα και SMS! Συχνά στέλνουν μηνύματα σε sites αντιπάλων χούλιγκαν για να τους δελεάσουν, ώστε να βρεθούν σε... ραντεβού για ξύλο! Μερικές φορές, κατά τη διάρκεια της συμπλοκής, δημοσιεύουν στο Internet με τη μορφή... ζωντανής περιγραφής την εξέλιξη της μάχης!

Παράλληλα, από τα τέλη της δεκαετίας του '90 και την επιστροφή των αγγλικών ομάδων στις διεθνείς υποχρεώσεις δόθηκε μια ακόμη λύση στους χούλιγκανς, αφού μετέφεραν τη βία εκτός του νησιού και έγιναν για μια δεκαετία περίπου ο φόβος και τρόμος όπου ταξίδευαν.

Μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά περιστατικά:

Το Παγκόσμιο Κύπελλο της Γαλλίας το 1998 αμαυρώθηκε από τη σύγκρουση των Αγγλων οπαδών με τους Βοριοαφρικανούς μουσουλμάνους που κατοικούσαν στη Μασσαλία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη 100 από αυτούς.

Στο Euro 2000 η Εθνική ομάδα της Αγγλίας απειλήθηκε με αποβολή, λόγω της κακής συμπεριφοράς των οπαδών της. Η φήμη της, όμως, βελτιώθηκε μετά την καλή συμπεριφορά των οπαδών της στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002 και στο Euro 2004.

Στο Παγκόσμιο Κύπελλο της Γερμανίας, το 2006, υπήρξαν περιορισμένα κρούσματα βίας, με περισσότερες από 200 προσαγωγές στη Στουτγκάρδη, αλλά μόνο σε τρεις απαγγέλθηκαν κατηγορίες. Πάντως, 400 ήταν κάτω από αυστηρή επιτήρηση και στα πρόθυρα... διωγμού από τη χώρα. Η Αστυνομία ανέφερε ότι κάθε ένας από τους ταραξίες είχε καταναλώσει κατά μέσον όρο 17 λίτρα αλκοόλ!

Την ίδια ώρα, στην Αγγλία, πέρα από τα φαινόμενα χουλιγκανισμού, δε λείπουν οι απειλές για τη ζωή κάποιων, ακόμη και ποδοσφαιριστών.

Ο Ρίο Φέρντιναντ, όπως και ο Πίτερ Ρίτσντέιλ, έγιναν στόχος των οπαδών της Λιντς. Ο Σουηδός διαιτητής, Αντερς Φρισκ, εγκατέλειψε τη διαιτησία μετά από απειλές για τη ζωή του από οπαδούς της Τσέλσι, οι οποίοι επίσης στράφηκαν εναντίον των παικτών της Ρέντινγκ, Ιμπράιμα Σονκό και Στέφεν Χαντ.