Συνέντευξη Τύπου για τις εξελίξεις στην Ελλάδα και την ΕΕ, καθώς και για την ανάγκη της λαϊκής αντεπίθεσης στην κλιμάκωση της επίθεσης εναντίον των εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, έδωσε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στην αίθουσα εκδηλώσεων της Κομματικής Οργάνωσης Αθήνας, στην Ομόνοια. Στην εισηγητική της τοποθέτηση, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα από την αρχή. Είμαστε σε πόλεμο, εναντίον των εργαζομένων, στην Ελλάδα και στην Ευρώπη και πρέπει να προετοιμασθούμε ο πόλεμος να λήξει με νικητή το λαό, τους λαούς. Η κυβέρνηση είναι αδίστακτη, η αξιωματική αντιπολίτευση εμπαίζει το λαό με το "άλλο μείγμα" πολιτικής.

Σήμερα, απαιτείται συγκεκριμένη αντιπολιτευτική στρατηγική που οδηγεί το λαό στην αμφισβήτηση και ανατροπή του συστήματος και όχι σε γιατροσόφια που ανακυκλώνουν τα προβλήματα και τα οξύνουν. Αυτό είναι το δικό μας επίκαιρο κάλεσμα σήμερα. Καμιά αναβολή απόφασης, όταν μάλιστα βρίσκονται σε άμεσο κίνδυνο και αυτές οι πενιχρές συντάξεις, όταν παίρνονται τέτοια άγρια μέτρα περιστολής των δαπανών Υγείας, όταν πουλιούνται τα πάντα που μπορεί να αποτελέσουν πηγή ανάπτυξης για το λαό.

Δεν υπάρχει διέξοδος κοινή για τους στυλοβάτες του συστήματος και τον εργαζόμενο λαό. `Η θα νικήσει το σύστημα ή ο λαός κόντρα στο σύστημα, το καπιταλιστικό σύστημα και την εξουσία του.

Μόνο η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να εξασφαλίσουν πραγματική ανάπτυξη για τη χώρα, σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, με την υπηρέτηση του κέρδους. Πραγματική ανάπτυξη υπέρ του λαού και των αυξανόμενων σύγχρονων αναγκών του, ανάπτυξη που καταργεί την ανεργία, τη φτώχεια, την κρίση.

Και αν η κρίση ξεπεραστεί σε κάποια φάση, πίσω της θα αφήσει για την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους, τη φτωχή αγροτιά, τη νεολαία και τις γυναίκες που ανήκουν στα εργατικά λαϊκά στρώματα συντρίμμια και χαλάσματα. Ανάκαμψη για τους καπιταλιστές μπορεί να υπάρξει, για το μεγαλύτερο μέρος του λαού όχι.

Ξεκαθαρίζουμε επίσης ότι υποτίμηση κεφαλαίου, καταστροφή ενός μέρους του, ή πείτε το αλλιώς χρεοκοπία, θα γίνει, ανεξάρτητα από τη μορφή που θα πάρει και πώς θα ονομαστεί ή με ποια εργαλεία θα συντελεστεί.

Το Μνημόνιο δεν πρόκειται να λύσει το πρόβλημα του χρέους, ούτε η μείωση των εξόδων και η αύξηση εσόδων θα αντιμετωπίσει το έλλειμμα. Και το χρέος θα υπάρχει και τα ελλείμματα επίσης. Το Μνημόνιο το μόνο που θα εκπληρώσει είναι τη σχεδιασμένη απαξίωση της αξίας της εργατικής δύναμης, είναι η μεγάλη ευκαιρία που λέει ο Γ. Παπανδρέου να παρθούν άγρια μέτρα που δεν ήταν εύκολο να προχωρήσουν σε κανονικές συνθήκες.

Οπως, επίσης, ξεκαθαρίζουμε ότι όσο μεγαλώνει η πίτα του ΑΕΠ τόσο θα ξεμένουν πίσω τα εργατικά, λαϊκά δικαιώματα. Καμιά ουσιαστική αναδιανομή δεν προγραμματίζεται, ούτε καν η ελάχιστη, ή μικρή.

Οι εξελίξεις κρίνονται από το αν ο λαός θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, όσο γίνεται πιο γρήγορα, ώστε να προλάβει τα χειρότερα, ώστε να επιβάλλει με ένα διαφορετικό και υπέρ του συσχετισμό λαϊκή εναλλακτική λύση.

Συνεχίζεται με υψηλούς ρυθμούς και το 2010 η παραγωγική συρρίκνωση της μεταποιητικής βιομηχανίας, συνεχίζεται η μείωση της οικοδομικής δραστηριότητας. Ελάχιστοι κλάδοι εμφανίζουν αύξηση δραστηριότητας.

Η πολύ μεγάλη πλειοψηφία των μικρομεσαίων παρουσιάζει μειωμένο τζίρο. Είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να κλείσουν 180.000 έως 200.000 επιχειρήσεις με αντίστοιχη πολύ γρήγορη αύξηση των απολύσεων.

Το ποσοστό της επίσημης ανεργίας, τον Αύγουστο, έφτασε στο 12,2% με τάσεις περαιτέρω μεγέθυνσης, με τον αριθμό των ανέργων να φτάνει στις 613.000. Σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, στο 30,8%, είναι οι άνεργοι ηλικίας 15-24 ετών. Η πραγματική ανεργία καλπάζει και είναι μεγαλύτερη από τα ποσοστά που επισήμως προβάλλονται. Η εξαθλίωση και η φτώχεια για ένα σημαντικό μέρος του λαού θα πάρει μόνιμο χαρακτήρα.

Η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της συνεχίζουν το ίδιο μοτίβο, να κρύβουν τη βασική αιτία της κρίσης, και να εμφανίζουν ως αφετηρία της το χρέος και το έλλειμμα. Αλλά και το χρέος το καταγράφουν ως πρόβλημα του υπερμεγέθους κράτους, ως πρόβλημα κακής διαχείρισης, σκόπιμης σπατάλης και διαφθοράς. Βολική εξήγηση για να βγει λάδι το καπιταλιστικό σύστημα, για να επιβληθούν αντιλαϊκά μέτρα.

Καθημερινά, στις συζητήσεις και αναλύσεις που γίνονται στα ΜΜΕ γίνεται λόγος για το ποια μέτρα απαιτούνται για τη διέξοδο από την κρίση, ενώ με επιθετικό τρόπο μας αντιμετωπίζουν, όταν υπογραμμίζουμε ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν ρεαλιστικά φιλολαϊκά μέτρα, αν δεν ξεκαθαριστεί ποια είναι η αιτία της κρίσης, ποιοι παράγοντες οδήγησαν στη μεγέθυνση του χρέους και του ελλείμματος.

Είτε ηθελημένα, είτε από άγνοια, αν προσπεράσεις την αιτία, τότε δε βρίσκεις το φάρμακο ή δίνεις επικίνδυνο για το λαό φάρμακο, για να μιμηθώ τη διάθεση του Στρος - Καν να εμφανίσει το ΔΝΤ ως γιατρό.

Οι δικές μας προτάσεις δεν είναι απλά φιλολαϊκές, γιατί ως Κόμμα έχουμε ξεκαθαρίσει ότι δεν είναι δυνατόν να υπάρχουν κοινές προτάσεις και κοινά συμφέροντα ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, αλλά και γιατί ξέρουμε και θέλουμε να αναδείξουμε πώς προκύπτει η κρίση, ποιος είναι ο χαρακτήρας της, ότι πρόκειται για κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων με όλες τις μορφές που παίρνει αυτό, δηλαδή το κεφάλαιο, όπως γνωρίζουμε και θέλουμε να αποκαλύψουμε πώς διογκώνεται το χρέος και το έλλειμμα.

Η αιτία του χρέους οφείλεται:

• Στις παροχές, με τη μορφή κινήτρων και φοροαπαλλαγών, προς το μεγάλο κεφάλαιο.
• Στο κόστος της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, που συνοδεύεται από τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, τη στασιμότητα της αγροτικής παραγωγής, τη μεταφορά κεφαλαίων στις εξωτερικές αγορές, γενικότερα τις συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς, της κούρσας του ανταγωνισμού.
• Στις στρατιωτικές δαπάνες για τους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς.
• Στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων.
• Δε σημαίνει ότι δε βλέπαμε και δε βλέπουμε και σήμερα την κατάσταση που έφθασαν οι κρατικές επιχειρήσεις, ο κρατικός μηχανισμός, οι πολιτικές επιλεκτικών παροχών κάτω από το τραπέζι, τα μέσα διαφθοράς, ενσωμάτωσης και χειραγώγησης. Τα μέσα διαφθοράς δεν πρόκειται να πάψουν να χρησιμοποιούνται. Απλώς με τη μείωση της κρατικής επιχειρηματικής δραστηριότητας αναπαράγονται σε τοπικό επίπεδο. Τώρα θα περνάνε μέσα από τους μηχανισμούς του «Καλλικράτη».
• Αυτά τα μέσα χρησιμοποιήθηκαν για την εξυπηρέτηση επιχειρηματικών ομίλων, για τη διάσπαση του εργατικού κινήματος, για τον εγκλωβισμό του λαού στην κυρίαρχη πολιτική.

Οταν καταδικάζουμε τις επιλογές της κυβέρνησης (απολύσεις των συμβασιούχων κάθε μορφής, τις υποχρεωτικές μετατάξεις κ.λπ.), δε σημαίνει ότι υπερασπιζόμαστε το κράτος, τον κρατικό μηχανισμό και τις συνθήκες που λειτουργούσαν οι κρατικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις.

Αρνούμαστε την ψεύτικη επιχειρηματολογία, και πάνω απ' όλα τις αναδιαρθρώσεις που στοχεύουν στην αφαίρεση και πραγματικών κατακτήσεων, που εμφανίζονται ως δωρεές και ρουσφέτια, στο τσάκισμα εργατοϋπαλληλικών δικαιωμάτων.

Η κυβέρνηση εμφανίστηκε σκόπιμα με δύο πρόσωπα: Προεκλογικά ισχυρίστηκε ότι υπάρχουν χρήματα για αυξήσεις πάνω από τον πληθωρισμό, ενώ ήξερε, έστω και με μικρή απόκλιση, τα πάντα. Αλλαξε το βιολί λίγο μετά τις εκλογές, για να παραπλανήσει ότι της απέκρυψαν τα στοιχεία, για να δικαιολογήσει ως έκτακτα τα αντιλαϊκά μέτρα που πήρε, ότι τα πήρε όχι γιατί ήθελε, αλλά γιατί δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Η επιμήκυνση ή το κούρεμα συζητούνται σήμερα υπό την καθοδήγηση των συμφερόντων των καπιταλιστών.

Η συζήτηση για την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής μαρτυρεί ότι ισχυρά τμήματα του κεφαλαίου ενδιαφέρονται να ρυθμίσουν τα κέρδη πριν απ' όλα και να περιορίσουν τις όποιες ζημίες, αν μια σειρά χώρες δεν καταφέρουν να αποπληρώσουν τα χρέη.

Οι συζητήσεις αυτές αποδεικνύουν ότι μετά την υποτίμηση της αξίας της εργατικής δύναμης ήρθε η ώρα της ελεγχόμενης υποτίμησης του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου.

Διέξοδος από την κρίση σημαίνει καταστροφή, δηλαδή απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, και πριν απ' όλα απαξίωση της εργατικής τάξης, της τιμής της εργατικής δύναμης, και από την άλλη υποτίμηση έως και καταστροφή ενός μέρους του κεφαλαίου.

Η καταστροφή, με τη μορφή της απαξίωσης που αφορά τον εργαζόμενο, είναι τέτοια στην κυριολεξία, ενώ για το κεφάλαιο είναι ανάσα, ελπίδα κερδοφορίας. Βεβαίως, δε θα σωθούν όλες οι ανταγωνιζόμενες μεταξύ τους καπιταλιστικές επιχειρήσεις, όμιλοι. Κάποιοι θα χάσουν μερίδια προς όφελος άλλων, συνολικά όμως το κεφάλαιο θα βγει κερδισμένο.

Αν ένα μέρος του χρήματος καταστραφεί σταδιακά, τότε αυτό που μένει στα ταμεία για διαχείριση πρέπει να πηγαίνει απ' ευθείας στις τσέπες των καπιταλιστών και δεν πρόκειται ούτε μια δεκάρα να δώσει για ακόμα και μια ανεκτή αναδιανομή υπέρ των εργαζομένων.

Αντίθετα, θα δυναμώσουν οι εκβιασμοί σε βάρος των εργαζομένων να τηρηθούν οι νέοι όροι.

Καμία κυβέρνηση, ούτε τώρα, ούτε στο μέλλον, δεν πρόκειται να τους αυξήσει τους μισθούς, να τους επιστρέψει τις κατακτήσεις που πήρε πίσω, να καταργήσει φόρους, να παρέχει δωρεάν Παιδεία και Υγεία. Η ανεργία θα παραμείνει σε υψηλά επίπεδα, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις θα γενικευθούν. Η λεγόμενη σύνδεση του μισθού με την παραγωγικότητα είναι ανέφικτη στις συνθήκες του καπιταλισμού, θα γίνει το όχημα για ατομική τρομοκρατία και ακόμα πιο έντονη μισθολογική λιτότητα.

Είτε το δάνειο από την τρόικα αποπληρωθεί σε πέντε, είτε σε έντεκα χρόνια, οι αυτοαπασχολούμενοι θα χάνουν τζίρο από τα μονοπώλια και οι αγρότες από τους καπιταλιστές αγρότες, τους μεγαλέμπορους.

Οι διαμάχες που συμβαίνουν σήμερα στην ΕΕ δεν αφορούν το χαρακτήρα και την προσωπικότητα των πρωταγωνιστών, ούτε ακόμα καθορίζονται από το αν η κυβέρνηση της μιας χώρας είναι φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική. Καθορίζονται από το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης, από τη θέση στην καπιταλιστική ΕΕ που κατέχει η μια ή άλλη χώρα, δηλαδή η αστική της τάξη.

Η Γερμανία επιδιώκει να υπερασπιστεί τα ιδιαίτερα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης, η οποία, στη βάση της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι ευνοημένη από τις δοσοληψίες και το δανεισμό, τις εξαγωγές.

Σε λίγα χρόνια, η ΕΕ δε θα μοιάζει με αυτό που βλέπουμε σήμερα. Καλό θα ήταν, δημοσιογράφοι και κόμματα να θυμηθούν τι λέγαμε, για την πορεία της λεγόμενης ευρωπαϊκής ενοποίησης, και τι απαντήσεις δίναμε σε όλους εκείνους που εμφάνιζαν την ΕΕ ως νομοτέλεια.

Τα νέα μέτρα που θα βιώσει ο λαός, αν δεν μπορέσει να τα δυσκολέψει και να τα ανατρέψει άμεσα, είναι:

• Η αύξηση της έμμεσης φορολογίας όπως γίνεται με τον ΦΠΑ, με την ανταποδοτικότητα που θα μεγεθυνθεί με τον «Καλλικράτη», σε συνδυασμό με τη μείωση του συντελεστή φορολογίας του μεγάλου κεφαλαίου και αυτού που επενδύεται και αυτού που πάει στη διανομή κερδών.
• Με τα κίνητρα και τις παροχές που δίνει ο νέος αναπτυξιακός νόμος υπέρ των επιχειρηματιών και σε βάρος των εργαζομένων. Την κατάργηση των κλαδικών ΣΣΕ στον ιδιωτικό τομέα και την προώθηση των επιχειρησιακών συμβάσεων, με μισθούς κατώτερους από την ΕΓΣΣΕ, και με στόχο να περάσουμε στις ατομικές συμβάσεις. Το νέο ενιαίο μισθολόγιο στο Δημόσιο.
• Την επιδότηση των επιχειρηματικών ομίλων, στο όνομα της διασφάλισης της απασχόλησης.
• Την ακόμη μεγαλύτερη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης στα ασφαλιστικά ταμεία και στις κοινωνικές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία και Πρόνοια και την περαιτέρω εμπορευματοποίησή τους.
• Τις εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις και τα προγράμματα εξυγίανσης των ΔΕΚΟ που θα οδηγήσουν σε αλματώδη αύξηση των λαϊκών τιμολογίων.
• Την επιτάχυνση των ιδιωτικοποιήσεων και την εκποίηση της δημόσιας περιουσίας.
• Με το ευρωενωσιακό άνοιγμα των «κλειστών επαγγελμάτων».
• Με ανοικτό το δρόμο να προστίθενται νέα μέτρα, να αναθεωρούνται και να χειροτερεύουν σε απίστευτο βαθμό τα προηγούμενα.

Το πρόγραμμα διεξόδου της κυβέρνησης είναι ανακύκλωση του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης που θα φέρει νέα και πιο βαθιά κρίση. Ο λαός πρέπει να έχει αντιδιαμετρικό πρόγραμμα διεξόδου.

Ποια είναι η βασική μας διαφορά με εκείνους που όψιμα σηκώνουν τη σημαία της πάλης κατά της ΕΕ, ή του αντικαπιταλιστικού μετώπου;

Με όλα τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, με διαβαθμίσεις βέβαια, μας χωρίζει μια βασική διαφορά, ανεξάρτητα αν ψήφισαν ή όχι το Μνημόνιο. Οτι ψάχνουν λύσεις που δε θίγουν την αιτία της κρίσης, γυροφέρνουν στο πρόβλημα του χρέους και του ελλείμματος, αποσυνδέουν τη λύση από το πρόβλημα της ιδιοκτησίας και της εξουσίας.

Βεβαίως, καταλαβαίνουμε και εμείς ότι δεν είναι δυνατόν να απαιτούμε από τα άλλα κόμματα να θέλουν λύση στο επίπεδο της ιδιοκτησίας ή να θέλουν ρήξη απέναντι στην αστική τάξη, να θέλουν κατάργηση της αστικής τάξης. Εχει γίνει σήμερα της μόδας να αυτοαναγορεύεσαι αντικαπιταλιστής και όλως τυχαίως να συμπίπτεις σε προτάσεις περί νέου συμφώνου σταθερότητας, περί ευρωομολόγων και περί κοινωνικής ευρωπαϊκής τράπεζας.

Ολως τυχαίως, οι αναγορεύοντες εδώ και αρκετά χρόνια αριστεροανανεωτές την ΕΕ ως νομοτέλεια, κάτω από την πίεση της πραγματικότητας να αλλάζουν τάχα θέση και να προτείνουν την επανίδρυση της ΕΕ. Από την άλλη πόρτα, ο γνωστός συμβιβασμός, η ηττοπάθεια.

Το σημείο όμως που καθαρά σήμερα τους ενώνει και μας διαφοροποιεί είναι τελικά ότι οι προτάσεις τους ξεκινάνε από την αντίληψη ότι πρέπει να στηριχθούν οι επιχειρηματικές επενδύσεις, για να υπηρετηθεί η εργασία, όπως λένε, και να γίνει μια καλύτερη αναδιανομή εισοδήματος.

Οσον αφορά στο θέμα της ιδιοκτησίας, καμώνονται ότι προτείνουν και κάτι το διαφορετικό, όταν λένε να δημιουργηθεί δημόσιος πυλώνας τραπεζών, όταν ζητάνε να γίνει κοινωνική η ΕΚΤ για να δανείζει φθηνά τους επιχειρηματίες, ή όταν υποστηρίζουν το ευρωομόλογο. Λες και ο δημόσιος πυλώνας τραπεζών δεν θα λειτουργεί ως καπιταλιστικός μόνο και μόνο γιατί θα είναι ιδιοκτήτης το κράτος. Προτάσεις κυριολεκτικά προς τα πίσω, που δείχνουν ότι η ανανέωση γυροφέρνει στην καπιταλιστική διαχείριση των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων.

Ούτε η αποδέσμευση από την ΕΕ μπορεί να απαντήσει ρεαλιστικά στο πρόβλημα, αν δεν ενταχθεί στην πάλη για την ανατροπή της πολιτικής εξουσίας των μονοπωλίων. Δηλαδή δεν αρκεί να φύγει μια κυβέρνηση και να έλθει μια άλλη, αλλά να αλλάξει η τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία προς όφελος της λαϊκής εξουσίας, που εκφράζει τα συμφέροντα των κοινωνικών δυνάμεων των εργατοϋπαλλήλων, των μισθωτών, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, με εξειδίκευση κατά φύλο και ηλικία.

Τώρα ήλθε η στιγμή να πάρει σάρκα και οστά, να διαμορφωθεί διακριτά ένα κοινωνικολαϊκό μέτωπο πολιτικής και μαζικής δράσης από τις ριζοσπαστικές δυνάμεις που είναι υπαρκτές και πρέπει να πολλαπλασιαστούν, δηλαδή τις ριζοσπαστικές δυνάμεις των εργατοϋπαλλήλων ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων μικρών επιχειρηματιών, της φτωχής αγροτιάς, με ενδυνάμωση της συμμετοχής νέων ηλικιών, παιδιών της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, ιδιαίτερα αυτών που σπουδάζουν και δουλεύουν, που είναι στην κατάρτιση, γυναικών και μεταναστών, αγωνιστών στο χώρο της επιστήμης, της τέχνης και του πολιτισμού.

Υπάρχουν σήμερα φύτρα αυτού του μετώπου, όπως είναι το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, η ΟΓΕ, το ΜΑΣ και άλλες μορφές συσπείρωσης που οι εργαζόμενοι διαμορφώνουν, άλλες που θα προκύψουν στην πορεία, αλλά και μορφές συσπείρωσης σε μαζικά κινήματα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου, για τις ατομικές και συλλογικές δημοκρατικές, συνδικαλιστικές ελευθερίες, συσπειρώσεις που δρουν στο χώρο της Τοπικής Διοίκησης.

Πνεύμονας των αγώνων, οι τόποι δουλειάς, οι δρόμοι με τα μικρομάγαζα, η ύπαιθρος, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, οι τόποι κατοικίας των μεταναστών, κάθε εργατική, λαϊκή γειτονιά. Nα επιβάλουν με τη δύναμή τους σε κάθε τόπο δουλειάς μπλόκο στα νέα αντεργατικά μέτρα, όπως είναι η κατάργηση των συμβάσεων υπέρ των ατομικών, η μείωση του χρόνου εργασίας, οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις και άλλα.

Το κοινωνικό λαϊκό αυτό μέτωπο πρέπει να έχει δύο στόχους αλληλοδιαπλεκόμενους:

Ο πρώτος είναι ο αγώνας απόκρουσης, φθοράς και υπόσκαψης των βάρβαρων μέτρων που εκπονούν η κυβέρνηση, οι σύμμαχοί της, ο μηχανισμός που μέρος του είναι το αστικό πολιτικό σύστημα της χώρας και η πλουτοκρατία.

Δεν αρκεί ο αγώνας φθοράς, πρέπει να επιβληθούν έστω και κάποιες μικρές ή μεγαλύτερες νίκες.

Μα το πιο σημαντικό έργο του μετώπου πρέπει να είναι δημιουργικό, να απελευθερώσει τη λαϊκή αγωνιστική στάση, την αγωνιστική αισιοδοξία και αξιοπρέπεια, τον ταξικό πατριωτισμό και διεθνισμό, τη λαϊκή αυτενέργεια και πρωτοβουλία που μετατρέπει το μέτωπο σε παλλαϊκό ρεύμα αλλαγής και ανατροπής του συσχετισμού δυνάμεων.

Αυτό το μέτωπο μία επιλογή έχει, δημιουργική και ρεαλιστική: Να δώσει δύναμη στην εναλλακτική πρόταση της λαϊκής εξουσίας - οικονομίας, με κεντρικό σύνθημα την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη διαμόρφωση του λαϊκού συνεταιρισμού εκεί που δεν είναι δυνατόν να γίνει κοινωνικοποίηση, του πανεθνικού σχεδιασμού με εργατικό λαϊκό έλεγχο από τα κάτω προς τα επάνω. Να αποδείξει και να αναδείξει τις πραγματικές αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, καθώς τις διαθέτει ακόμα, και που δεν πρέπει να χαθεί χρόνος για την παραπέρα υπονόμευση και καταστροφή τους.

Το ΚΚΕ περνάει σε νέα κλιμάκωση διάδοσης της πολιτικής του πρότασης, παράλληλα και ταυτόχρονα με το «παρών» στους καθημερινούς αγώνες.

Υποστηρίζουμε με στοιχεία και αποδείξεις ότι η Ελλάδα, παρά τα σοβαρά έως και καταστροφικά πλήγματα που έχει δεχτεί σε ορισμένους τομείς, εξαιτίας της κυριαρχίας του κεφαλαίου, του μονοπωλιακού ανταγωνισμού, έχει τις προϋποθέσεις να διαμορφώσει και να αναπτύξει μια όσο γίνεται αυτοδύναμη λαϊκή οικονομία.

Οι αρνητικές εξελίξεις της τελευταίας 20ετίας σε ορισμένους κλάδους βιομηχανικής παραγωγής, στην αγροτική οικονομία, μπορούν να αντιμετωπιστούν σε διαφορετικές πολιτικοοικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Δεν είναι αργά.

Η Ελλάδα διαθέτει ικανοποιητικό επίπεδο συγκέντρωσης της παραγωγής των μέσων παραγωγής, του εμπορικού δικτύου και ένα ορισμένο επίπεδο ανάπτυξης της σύγχρονης τεχνολογίας. Διαθέτει έμπειρο πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, με βελτιωμένο μορφωτικό επίπεδο και εξειδίκευση σε σύγκριση με το παρελθόν, πολυάριθμο επιστημονικό δυναμικό.

Διαθέτει αξιόλογες φυσικές πλουτοπαραγωγικές πηγές, σημαντικά αποθέματα ορυκτού πλούτου, που είναι πλεονέκτημα για την παραγωγή βιομηχανικών και καταναλωτικών προϊόντων.

Εχει το μεγάλο πλεονέκτημα, να μπορεί να εξασφαλίζει επάρκεια στα είδη διατροφής για τις λαϊκές απαιτήσεις, αλλά και το εξωτερικό εμπόριο. Διαθέτει ικανότητες για παραγωγή σύγχρονων προϊόντων, μηχανών, εργαλείων και συσκευών.

Για να υπάρξει λαϊκή οικονομία για όλους απαιτείται επίλυση του προβλήματος της ιδιοκτησίας.

Η επιλογή είναι μία: Η αλλαγή των ξεπερασμένων ιστορικά κοινωνικών σχέσεων ιδιοκτησίας που καθορίζουν και το πολιτικό σύστημα, αφορούν στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους παρακάτω τομείς: Ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, ορυκτός πλούτος, ορυχεία, βιομηχανίες, ύδρευση, μεταφορές.

Κρατικοποίηση του τραπεζικού συστήματος, του συστήματος συγκέντρωσης, διοχέτευσης και διαχείρισης υλικών πόρων. Του εξωτερικού εμπορίου, του συγκεντρωμένου δικτύου του εσωτερικού εμπορίου. Του τομέα της λαϊκής στέγης. Της έρευνας και της δημοκρατικής πληροφόρησης του λαού.

Απαιτείται αποκλειστικά δημόσιο, ενιαίο και δωρεάν σύστημα Εκπαίδευσης, Υγείας, Πρόνοιας, Ασφάλισης.

Εκτιμάμε ότι μπορεί να υπάρξουν τομείς που να μη συμπεριληφθούν στην πανεθνική πλήρη, καθολική κοινωνικοποίηση. Δίπλα στον κοινωνικοποιημένο τομέα μπορεί να συγκροτηθεί ο τομέας του παραγωγικού συνεταιρισμού της μικρομεσαίας αγροτιάς, των μικρών επιχειρηματιών σε κλάδους που η συγκέντρωση είναι μικρή. Η ένταξη στους συνεταιρισμούς θα κατανοείται ως συμφέρουσα επιλογή, με βάση την εμπειρία που υπάρχει από τον κλοιό των μονοπωλίων.

Τόσο ο κοινωνικοποιημένος, όσο και ο συνεταιριστικός τομέας, γενικότερα η παραγωγή και κατανομή, πρέπει να ενταχθούν σε έναν κεντρικό πανεθνικό οικονομικό μηχανισμό σχεδιασμού και διεύθυνσης, ώστε να κινητοποιούνται όλα τα μέσα παραγωγής και το εργατικό δυναμικό, να αξιοποιείται κάθε δυνατή οικονομική διεθνής συνεργασία, στη βάση του αμοιβαίου οφέλους. Θα προστατεύεται η εγχώρια παραγωγή και τα συμφέροντα των εργαζομένων από τις όποιες συνέπειες προκύπτουν από τις ανάγκες του εξωτερικού εμπορίου.

Κεντρικός σχεδιασμός χρειάζεται για να διαμορφώνει στρατηγικούς στόχους και επιλογές, να ιεραρχεί κλάδους και τομείς, να καθορίζει πού θα συγκεντρώσει περισσότερες δυνάμεις και μέσα. Η υλοποίηση του προγραμματισμού απαιτεί και καταμερισμό κατά κλάδο και περιοχή, και πρώτα απ' όλα εργατικό έλεγχο στη διεύθυνση της κάθε παραγωγικής μονάδας και υπηρεσίας, σε κάθε όργανο διοίκησης.

Η κυβέρνηση, ως όργανο της λαϊκής εξουσίας, θα είναι υποχρεωμένη να εξασφαλίζει τη συμμετοχή του λαού στο νέο και πρωτόγνωρο έργο, να στηρίζει το λαϊκό κίνημα, να στηρίζεται και να ελέγχεται από αυτό μέσα από νέους θεσμούς εργατικού και κοινωνικού ελέγχου.

Η κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη της κοινωνίας είναι ανάγκη που πηγάζει από τις σημερινές απαιτήσεις, πριν από όλα του ανθρώπου που είναι η πρώτη παραγωγική δύναμη. Επιβάλλεται από την ανάγκη να ικανοποιούνται οι διευρυμένες σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Το επιβάλλει η ανάγκη να εξελίσσονται τα μέσα παραγωγής, να αναπτύσσεται η επιστήμη και τεχνολογία για το όφελος του λαού.

Η λαϊκή εξουσία προωθεί διακρατικές - εμπορικές συμφωνίες και συναλλαγές, συμφωνίες για αξιοποίηση της τεχνογνωσίας, με βάση το αμοιβαίο συμφέρον. Από τα πρώτα της βήματα η λαϊκή εξουσία θα έχει να αντιμετωπίσει την οργανωμένη εσωτερική και διεθνή αντίδραση. Η ΕΕ και το ΝΑΤΟ, οι συμφωνίες με τις ΗΠΑ δεν αφήνουν περιθώρια ελιγμών στα κράτη - μέλη. Η επίλυση αυτού του προβλήματος με αποδέσμευση είναι αναπόφευκτη, με στόχο την αυτοδύναμη φιλολαϊκή ανάπτυξη και τη συνεργασία που ωφελεί το λαό.