Διάφορα αστικά επιτελεία, τα αστικά ΜΜΕ, κάνοντας τάχα κριτική στα μέτρα της κυβέρνησης, βάζουν το δίλημμα: «Ανάπτυξη ή ύφεση»; Το έκαναν πρόσφατα τα «Νέα», (το έχουν γράψει και άλλες αστικές εφημερίδες), προειδοποιώντας δήθεν την κυβέρνηση πως με την πολιτική της δεν οδηγεί σε ανάπτυξη αλλά στην ύφεση. Βεβαίως, ως τώρα στηρίζουν την πολιτική της για να μη χρεοκοπήσει τάχα η χώρα.

Γιατί λοιπόν αυτή η δήθεν κριτική; Λένε ότι τα κυβερνητικά μέτρα χτυπούν το λαϊκό εισόδημα και δεν μπορεί η κυβέρνηση να παίρνει συνεχώς τέτοια μέτρα για να γεμίσει τα κρατικά ταμεία γιατί γονατίζει το λαό και οδηγεί στην ύφεση ενώ χρειάζεται ανάπτυξη. Αυτά δεν έχουν την ανάλογη αποτελεσματικότητα ως προς αυτό λένε. Ταυτόχρονα, λένε, η δραστική μείωση μισθών και συντάξεων, η δραστική περικοπή κοινωνικών δαπανών, επίσης δε φέρνει κανένα αποτέλεσμα στους επιδιωκόμενους στόχους μείωσης των ελλειμμάτων και των χρεών. Και είναι αλήθεια. Και συνεχίζουν. Αυτοί οι στόχοι μόνο με αναπτυξιακά μέτρα μπορούν να πραγματοποιηθούν λένε. Αντιφατικό ως προς την αστική προπαγάνδα αλλά καθόλου αθώο και τυχαίο.

Λένε επίσης ότι η καλύτερη οικονομική κατάσταση του λαού συμβάλλει στην ανάπτυξη. Εννοούν ότι θα αυξηθεί η ζήτηση επομένως αντιμετωπίζεται και η κρίση, άρα θα υπάρξει ανάπτυξη. Δεν είναι αλήθεια, για δυο λόγους. Ο ένας, ότι υπάρχουν αδιάθετα εμπορεύματα στην αγορά, επομένως ελάχιστα μπορεί να συμβάλει η ζήτηση στην έξοδο από την κρίση και σε νέες επενδύσεις. Το πολύ πολύ να συντηρήσει τη σημερινή κατάσταση. Ο δεύτερος, ότι μια αύξηση μισθών σκοντάφτει στο ζήτημα της ανταγωνιστικότητας. Δεν μπορεί να υπάρξει και ανταγωνιστικότητα και μεγάλοι μισθοί.

Προβάλλουν επίσης ένα δεύτερο ζήτημα ως προς την ανάπτυξη. Οτι χρειάζονται μέτρα για τόνωση των επενδύσεων. Ποια είναι αυτά; Η χρηματοδότηση του κεφαλαίου για να επενδύσει, η ακόμη μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή του. Που όπως λένε και θέσεις εργασίας θα δημιουργηθούν και άνοδος της παραγωγικότητας, (επενδύσεις σε τομείς με νέα μέσα παραγωγής). Αλλά και εδώ υπάρχει αντίφαση. Με άδεια κρατικά ταμεία ποιος θα χρηματοδοτήσει; Και ταυτόχρονα, η μεγαλύτερη φοροαπαλλαγή του κεφαλαίου δε θα αφήσει ακόμη πιο άδεια τα κρατικά ταμεία; Μεγαλύτερος δανεισμός για να γεμίσουν, αυξάνει το χρέος. Ακόμη, η άνοδος της παραγωγικότητας δε δημιουργεί, αντίθετα μειώνει θέσεις εργασίας.

Επομένως το δίλημμα ανάπτυξη ή ύφεση εκφράζει το αδιέξοδο του συστήματος και κάθε μορφή διαχείρισής του. Αλλωστε, για το λαό, όταν μπαίνει το ζήτημα «ανάπτυξη», πρέπει να το καταλαβαίνει ως εξής: Ανάπτυξη για ποιον; Για το κεφάλαιο ή για το λαό; Γιατί τα αστικά επιτελεία εννοούν καπιταλιστική ανάπτυξη. Μόνο που χρειάζονται συνθήκες έντασης της εκμετάλλευσης, δηλαδή τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που εφαρμόζει η κυβέρνηση.

Τι προσπαθούν να συγκαλύψουν με αυτό το δίλημμα; Οτι η ουσία του προβλήματος δεν είναι τα χρέη και τα ελλείμματα, αλλά η βαθιά κρίση. Ουσιαστικά, επιδιώκουν να μεταθέσουν το πρόβλημα της κρίσης στα χρέη και στα ελλείμματα, κάνοντας και ολίγον κριτική στην κυβέρνηση, για να μην πουν ολόκληρη την αλήθεια. Οτι η επιδίωξη εξόδου από την κρίση, δηλαδή η ανάπτυξη που λένε, επειδή ακριβώς είναι καπιταλιστική, απαιτεί καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, καταστροφή κεφαλαίου. Και επειδή ξέρουν καλά ότι τα ως τώρα μέτρα και τα επόμενα καταστρέφουν την εργατική τάξη για να βγει όσο γίνεται αλώβητο το κεφάλαιο από την κρίση (θα καταστραφεί μέρος του), βάζουν τέτοια διλήμματα αποπροσανατολισμού, προκειμένου να χειραγωγήσουν το λαό σε διαχειριστικές πολιτικές εξόδου από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Αυτό κάνει η κυβερνητική πολιτική. Και να τον αποκόψουν από την πραγματική διέξοδο από την κρίση σε όφελός του, που είναι πάλη για την ικανοποίηση των αναγκών του σε ρότα ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία. Που και κρίσεις δε θα υπάρχουν και ανάπτυξη σε όφελος του λαού θα υπάρχει.