Τη νύχτα στις 6 Δεκέμβρη πέθανε στο Νοσοκομείο «Ερυθρός Σταυρός» ο σύντροφος Νίκος Κυριακίδης. Στη μνήμη του αντί για στεφάνι προσφέρω συμβολικά στο ΚΚΕ 200 ευρώ.

Η ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ για το θάνατό του και η ομιλία του συντρόφου Δημήτρη Αρβανιτάκη, μέλους του ΠΓ και Γραμματέα της ΚΟΑ, στην κηδεία έδωσαν επιγραμματικά την 73χρονη ζωή και δράση του νεκρού Ν. Κυριακίδη στην ΟΚΝΕ και στο Κόμμα.

Ο σύντροφος Δ. Αρβανιτάκης έκλεισε την ομιλία του: «...Ο σύντροφος Νίκος Κυριακίδης μας αφήνει ανεκτίμητη κληρονομιά. Την ακλόνητη πίστη για τη νίκη των ιδεών μας, του κομμουνισμού. Εμεινε αλύγιστος, ακλόνητος, παράδειγμα για τη νέα βάρδια επαναστατών. Αντλούμε δύναμη από τη ζωή και τη δράση του να φέρουμε σε πέρας τη λαϊκή αντεπίθεση για το σοσιαλισμό...».

Με το σύντροφο Νίκο Κυριακίδη γνωριστήκαμε στις αρχές του Απρίλη 1948 στο Α' Τάγμα σκαπανέων ένα μήνα ύστερα από την οργανωμένη σφαγή.

Είχε δραπετεύσει από την εξορία, στην Ικαρία, δούλευε στον παράνομο μηχανισμό, ήταν ανυπότακτος με ένταλμα σύλληψής του.

Πιάστηκε, αρνήθηκε να κάνει δήλωση, στάλθηκε κρατούμενος φαντάρος στην Κόρινθο και με αποστολή 250 φαντάρων νεοσύλλεκτων στο ΑΕΤΟ.

Στο τρίτομο έργο «Μακρόνησος Ιστορικός Τόπος» στο Β' τόμο στο κεφάλαιο «Το Α' Τάγμα μετά τη σφαγή» (σελ. 43-85) γράφει ο σύντροφος Νίκος για την απομόνωση (σύρμα) του ΑΕΤΟ.

Η τελευταία μας συνάντηση είναι Παρασκευή απόγευμα, στις 3 Δεκέμβρη 2010 στο νοσοκομείο. Εκεί είναι συνεχώς κοντά του η κόρη του η Τζένη. Εμεινα περίπου μια ώρα.

Ανήσυχος και συνεχώς συγκινημένος προσπαθούσα συνεχώς να μου μιλήσει. Να πει κάτι δικό του για την υγεία του, τι νιώθει, τι θέλει. Μου απαντούσε πάντα μονολεκτικά και βαθιά κουρασμένος.

Προσπάθησα να τον κάνω να γελάσει για λίγο. Του θύμισα ένα νυχτερινό παράνομο ραντεβού, που μέσα στο σκοτάδι φόρεσε ένα μαύρο και ένα κόκκινο παπούτσι και ήρθε.

Συμφωνήσαμε και οι τρεις μας για την άλλη μας συνάντηση την Τρίτη πρωί μαζί με το γιατρό, τον αγαπητό μας σύντροφο και φίλο Στέλιο Κανατάκη, να μιλήσουμε με βάση και τις ιατρικές εξετάσεις που θα έχουν γίνει.

Την Τρίτη στις 9 το πρωί πήγα στο γραφείο του Στέλιου. Με περίμενε.

Μου μίλησε για την πορεία της εξέλιξης της υγείας του Νίκου στις τρεις μέρες με διακυμάνσεις καλυτέρευσης την τελευταία μέρα κλείνοντας την ομιλία του με το «ο Νίκος έφυγε...». Πέρασε ένα λεπτό για να ρωτήσω: «Πέθανε;». Ναι, μου απάντησε ο Στέλιος, έπαθε ανακοπή.

Σε λίγο ανταμώσαμε με την Τζένη που είχε ειδοποιηθεί από το νοσοκομείο για το θάνατο του πατέρα της.

Από την απομόνωση του ΑΕΤΟ (1948) μέχρι σήμερα, 62 χρόνια κομματικής ζωής και δύσκολους σκληρούς αγώνες, στα στρατόπεδα, στην εξορία και στις φυλακές, στη νομιμότητα και στην παρανομία. Στα 62 χρόνια βλάστησε, ανδρώθηκε στη Μακρόνησο, γαλουχήθηκε στον αγώνα με την κοσμοθεωρία μας και ρίζωσε μια συντροφική - κομμουνιστική, αδελφική φιλία, χωρίς κανέναν τρανταγμό στην 62χρονη πορεία της.

Η δουλειά, η κομματική ευθύνη και η προσφορά του συντρόφου Νίκου από το 1954 στην παρανομία και στη νομιμότητα του Κόμματος γίνεται βίωμα ζωής και είναι σημαντική, μερικές φορές καθοριστική, με τη συμμετοχή του σε καθοδηγητικά όργανα στην ΚΟΑ και κεντρικά από το 9ο Συνέδριο του ΚΚΕ και στην περίοδο της μεταπολίτευσης.

Ο σύντροφος Νίκος το 1954 με άδεια απολύεται από τον Αϊ - Στράτη και άμεσα συνδέεται με το παράνομο ΚΚΕ. Το 1962 με εντολή του ΚΚΕ έρχεται στην ΕΔΑ Αθήνας. Είναι μέλος του Γραφείου Πόλης. Η συμβολή του στη δημιουργία των κομματικών στηριγμάτων είναι σημαντική. Στα τέλη του 1966, πάνω από 100 κομματικά στηρίγματα έχουν συγκροτηθεί στην ΕΔΑ Αθήνας.

Με τη δικτατορία αυτά τα κομματικά στηρίγματα συγκροτούν την Κομματική Οργάνωση Αθήνας (ΚΟΑ) με περισσότερα από 300 μέλη.

Με τη διάσπαση του 1968 ο κύριος όγκος των δυνάμεων των στηριγμάτων σ' όλη τη χώρα πέρασαν στο ΚΚΕ. Η συμβολή του συντρόφου Νίκου ήταν σημαντική.

Με τη διάλυση των στρατοπέδων της χούντας, 1973 - 1974, ο σύντροφος Νίκος, γραμματέας της ΚΟΑ, συμβάλλει σημαντικά στην προετοιμασία του παράνομου 9ου Συνεδρίου του ΚΚΕ στην Ανατολική Γερμανία.

Οι φοιτητικές αντιδικτατορικές εκδηλώσεις στη Νομική Σχολή και η συμπαράσταση του λαού της Αθήνας στο χώρο του Πανεπιστημίου στις αρχές του 1973 θερμαίνουν, ανεβάζουν την αντίσταση του λαού. Είναι προάγγελος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου, κορυφαία εκδήλωση του αντιδικτατορικού αγώνα του λαού της Αθήνας με αιχμή του δόρατος τη φοιτητική νεολαία. Η συμβολή της ΚΟΑ είναι σημαντική.

Στη μεταπολίτευση ο σύντροφος Νίκος είναι αναπληρωματικό μέλος του Πολιτικού Γραφείου μέχρι το 11ο Συνέδριο και μέλος της ΚΕ μέχρι το 1991.

Εχω μακρόχρονη προσωπική εμπειρία με τη συνεργασία μου με τον σύντροφο Κυριακίδη και ιδιαίτερα πρόσφατα, 1997 - 2005, με τη συγγραφή της συλλογικής εργασίας «Μακρόνησος Ιστορικός Τόπος» που η βοήθειά του και προσφορά ήταν σημαντική.