Οι αποφάσεις της ΕΕ σηματοδοτούν την κλιμάκωση του πολέμου σε βάρος των εργαζομένων και του λαού. Η λαϊκή συμμαχία και αντεπίθεση είναι αναγκαία και επιτακτική

Μέσα σε κλίμα έντονων αντιθέσεων μεταξύ των κρατών - μελών, απόρροια της ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης στους κόλπους της ΕΕ και των ιδιαίτερων συμφερόντων που υπηρετούν οι κυβερνήσεις, καθεμία για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης της, οι «27» κατέληξαν σε συμβιβασμό, με δεδομένη την ενιαία πολιτική τους ενάντια στους λαούς. Η κοινή συνισταμένη αυτής της στρατηγικής στηρίζεται σε δυο βασικούς πυλώνες και αποτυπώθηκε στα συμπεράσματα και τις αποφάσεις του Συμβουλίου Κορυφής.

Πρώτος: Με «πυξίδα» το σχέδιο που εκπόνησαν η Γερμανία και η Γαλλία για τη σύσταση του «μόνιμου μηχανισμού σταθερότητας», που θα ενεργοποιηθεί από τον Ιούνιο του 2013, οι «27», ανάμεσά τους και η ελληνική κυβέρνηση, συνυπέγραψαν τη χρεοκοπία των λαών της Ευρώπης.

Δεύτερος: Με «οδηγό» τη «νέα οικονομική διακυβέρνηση» της ΕΕ τα κράτη - μέλη δεσμεύτηκαν για την επιτάχυνση των ρυθμών και την προώθηση νέου γύρου αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων, μέσα στο 2011, που θα επιφέρουν βίαια ανατροπή εργατικών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων και θα συρρικνώσουν ακόμα περισσότερο το λαϊκό εισόδημα.

Βάσει των επίσημων αποφάσεων της Συνόδου, ο «μηχανισμός σταθερότητας» θα προβλέπει εξοντωτικούς όρους για τις χώρες και κατ' επέκταση τους λαούς που θα προσφεύγουν σ' αυτόν. Συγκεκριμένα:

Στόχος του μηχανισμού και των άλλων μέτρων που παίρνει συλλογικά η ΕΕ είναι να επιτευχθεί η διασπορά της ζημιάς από τη δεδομένη χρεοκοπία κρατών - μελών σε όλες τις μερίδες του κεφαλαίου, αλλά και σε όλες τις χώρες εντός και εκτός ΕΕ που αποκομίζουν τεράστια κέρδη από τη δανειοδότηση ανταγωνιστικών καπιταλιστικών οικονομιών.

Θεωρούν δηλαδή δεδομένη τη χρεοκοπία και προσπαθούν με κάθε μέσο να «απλώσουν» ελεγχόμενα τη ζημιά, ο καθένας για λογαριασμό της δικής τους αστικής τάξης. Γι' αυτό κονταροχτυπιούνται μεταξύ τους και αναζητούν ταυτόχρονα τους αναγκαίους συμβιβασμούς, προκειμένου πρόσκαιρα να σκεπαστούν οι αντιθέσεις.

Στην προκειμένη περίπτωση, στόχος των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών είναι να μειωθεί αφ' ενός η ζημιά από την ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου - για παράδειγμα στην Ελλάδα - για τις γαλλογερμανικές τράπεζες, που είναι οι πιο εκτεθειμένες στην αγορά ομολόγων κρατών. Αφ' ετέρου, επιδιώκουν να δοθεί το δικαίωμα στις καπιταλιστικές αγορές να αυξήσουν τα επιτόκια δανεισμού και να κερδοσκοπήσουν ακόμα περισσότερο, επικαλούμενες τους «κινδύνους» που θα προκύψουν (να χάσουν δήθεν τα κεφάλαιά τους) από μια πιθανή χρεοκοπία της χώρας που θα υπαχθεί στο μηχανισμό.

Παράλληλα με τη σύσταση του «μηχανισμού στήριξης», οι πολιτικοί εκπρόσωποι του ευρωπαϊκού κεφαλαίου δεσμεύτηκαν για τον καλύτερο συντονισμό της ενιαίας αντιλαϊκής στρατηγικής τους. Στο όνομα της νέας «ενισχυμένης οικονομικής διακυβέρνησης» της ΕΕ, οι κυβερνήσεις αποφάσισαν τη συστηματική παρακολούθηση της προώθησης των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όλες τις χώρες - μέλη, με προτεραιότητα τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, καθώς και την αυστηρότερη τήρηση των αντιδραστικών δημοσιονομικών προγραμμάτων.

Οι «δράσεις» που δεσμεύτηκαν να αναλάβουν βασίζονται στην «επιτάχυνση των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων που αποσκοπούν σε τόνωση της οικονομικής ανάπτυξης (δηλαδή της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων)» με την πλήρη εφαρμογή της «στρατηγικής 2020» της ΕΕ.

Πρόκειται για νέα φουρνιά μέτρων για τα εργασιακά, που στόχο έχουν να μειώσουν ακόμα περισσότερο την τιμή της εργατικής δύναμης και θα ελαστικοποιήσουν περαιτέρω τις εργασιακές σχέσεις.

Συγχρόνως, συμφώνησαν να προωθήσουν «νέες μεταρρυθμίσεις» του συνταξιοδοτικού συστήματος ενόψει της «εφαρμογής του αναθεωρημένου Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης». Προανήγγειλαν ουσιαστικά νέες ανατροπές στα ασφαλιστικά συστήματα των κρατών - μελών, με βασικούς άξονες την «ενθάρρυνση» των εργαζομένων να εργάζονται «πιο πολύ και περισσότερο χρόνο», που θα οδηγήσει σε αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλαγή της βάσης υπολογισμού των συντάξεων, κατάργηση βαριών και ανθυγιεινών επαγγελμάτων.

Οι «27» ανέλαβαν παράλληλα τη δέσμευση για «συνεπή τήρηση των δημοσιονομικών στόχων για το 2010 και το 2011 και διόρθωση των υπερβολικών ελλειμμάτων εντός των προθεσμιών» καθώς και την «ενίσχυση του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης και εφαρμογή νέου πλαισίου μακροοικονομικής εποπτείας από το καλοκαίρι του 2011».

Τέλος, η θέσπιση ακόμα πιο αυστηρών όρων στο Σύμφωνο Σταθερότητας, που θα συνδεθεί με την επιβολή κυρώσεων (οικονομικών προστίμων που θα φτάνουν μέχρι και το 0,5% του ΑΕΠ των χωρών καθώς και περιστολή κοινοτικών επιδοτήσεων) για τις χώρες που εμφανίζουν υψηλά δημοσιονομικά ελλείμματα και δημόσιο χρέος, θα χρησιμοποιηθεί από τις κυβερνήσεις για να εκπονήσουν ακόμα πιο βάρβαρα προγράμματα με δραστικές περικοπές σε μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές δαπάνες, στο όνομα της μείωσης των δημοσιονομικών ελλειμμάτων.

Οι αποφάσεις και αυτής της Συνόδου επιβεβαιώνουν δυο βασικά συμπεράσματα. Πρώτον, όσο περισσότερο βαθαίνει η κρίση, τόσο πιο αντιδραστική γίνεται η προσπάθεια του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου να τη διαχειριστεί προς όφελός του. Καμιά αυταπάτη δεν πρέπει να έχει ο λαός ότι η ΕΕ μπορεί να αλλάξει μέσα από την ενίσχυση της πολιτικής της ενότητας, όπως ζητάνε δυνάμεις όπως ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Ισχυρή ΕΕ σημαίνει ισχυρό κεφάλαιο και άρα περισσότερα και πιο αντιδραστικά μέτρα σε βάρος του λαού.

Δεύτερον, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει τώρα να προβληματιστούν σοβαρά για το χαρακτήρα της κρίσης και το ρόλο της καπιταλιστικής ΕΕ στο σακάτεμα των δικαιωμάτων τους. Η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του ευρωμονόδρομου πρέπει να ηττηθούν πολιτικά. Να δυναμώσει και να αποκτήσει πόδια παντού η λαϊκή συμμαχία ενάντια στα μονοπώλια και την εξουσία τους, φύτρα της οποίας αποτελούν το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ, η ΟΓΕ. Μια τέτοια προοπτική μπορεί να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές που συμφέρουν το λαό και καταργούν την ιδιοκτησία της πλουτοκρατίας πάνω στα μέσα παραγωγής.