Σε μια άνευ προηγουμένου επιχείρηση συσκότισης, εξαπάτησης και παραπλάνησης του ελληνικού λαού, σχετικά με τις δραματικές συνέπειες που θα επέλθουν στη ζωή της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με την υιοθέτηση του ευρώ, ως επίσημου νομίσματος, επιδίδεται η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Στην επιχείρηση αυτή, συνεργούς στις μεθοδεύσεις της βρίσκει ουσιαστικά και τα αλλά, έκτος ΚΚΕ, κόμματα της Βουλής, τα ΜΜΕ, τις οργανώσεις της οικονομικής ολιγαρχίας κλπ.

Στα πλαίσια αυτών των κυβερνητικών μεθοδεύσεων ο Γ. Παπαντωνίου με τυμπανοκρουσίες, διθυράμβους και πυροτεχνήματα υποστήριξε χτες ότι η ένταξη στην ΟΝΕ ανοίγει... «νέα εποχή» για τη χώρα μας, ανακοινώνοντας ότι από την 1η του Γενάρη, η δραχμή, μετά από 133 χρόνια, έπαψε να είναι το επίσημο νόμισμα της χώρας καθώς αντικαταστάθηκε από το ευρώ. Στα ίδια πλαίσια, την ερχόμενη Πέμπτη, το υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, οργανώνει φιέστα, για την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, παρουσία του προέδρου της Δημοκρατίας Κ. Στεφανόπουλου και του πρωθυπουργού Κ. Σημίτη.

Μία επανάληψη των γνωστών αποπροσανατολιστικών και τετριμμένων «επιχειρημάτων» σχετικά με τα «οφέλη» που θα αποκομίσει η Ελλάδα από την ένταξη στην ΟΝΕ, ήταν οι χτεσινές δηλώσεις Παπαντωνίου. Ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας, αφού αναφέρθηκε αρχικά στις τεχνικές πλευρές του θέματος (αντικατάσταση από 1/1/2001 της δραχμής από το ευρώ στις οικονομικές συναλλαγές του δημοσίου, των τραπεζών, του Χρηματιστηρίου κλπ) στη συνέχεια επανέλαβε τις γνωστές πολιτικές στήριξης του κεφαλαίου που προτίθεται να ακολουθήσει η κυβέρνηση, γνωστές και ως «διαρθρωτικές» παρεμβάσεις. Ντύνοντας τη στενά ταξική πολιτική σαν... εθνική, επανέλαβε και πάλι ότι με την ολοκλήρωση των ιδιωτικοποιήσεων, της «απελευθέρωσης» των αγορών, των μεταρρυθμίσεων στις εργασιακές σχέσεις, στην κοινωνική ασφάλιση, στην υγεία, στην παιδεία κλπ, θα επιτευχθεί η... κοινωνική σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη.

Λίγες ήμερες μετά τη βάναυση πρόκληση των τραπεζών, οι οποίες εξ ονόματος της ΟΝΕ κατακρήμνισαν τα επιτοκία καταθέσεων, ο Γ. Παπαντωνίου, αθεράπευτα απολογητικός, υποστήριξε ότι η ευημερία των Ελλήνων εργαζόμενων περνάει... μέσα από την ΟΝΕ, «σε ένα περιβάλλον χαμηλών επιτοκίων, χαμηλού πληθωρισμού και υψηλής οικονομικής ανάπτυξης»... Οσο για τα εθνικά όργανα άσκησης οικονομικής πολιτικής, αυτά παραδίδονται μετά βαΐων και κλάδων στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Οπως δήλωσε ο υπουργός, από 1/1/2001 «η μεν συναλλαγματική πολιτική δεν υφίσταται πλέον, καθώς η δραχμή μετατρέπεται σε υποδιαίρεση του ευρώ, η δε νομισματική πολιτική, δε θα εφαρμόζεται στην Αθήνα, αλλά στη Φρανκφούρτη, όπου έχει την έδρα της η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα». Το μοναδικό εργαλείο που κατά τον Γ. Παπαντωνίου παραμένει στα χέρια της κυβέρνησης, «είναι η δημοσιονομική πολιτική, η οποία θα χρησιμοποιείται για την προσαρμογή σε οικονομικές συγκυρίες, την απορρόφηση κραδασμών κλπ». Βέβαια, ούτε η δημοσιονομική πολιτική χαράζεται στην Αθήνα, εδώ και χρόνια, καθώς οι βασικές της κατευθύνσεις συναποφασίζονται από την κυβέρνηση με την Ευρωπαϊκή Ενωση, μέσω της έγκρισης μέχρι το 1999 των προγραμμάτων «σύγκλισης» και σήμερα των προγραμμάτων «σταθερότητας». Κάλεσε τέλος και πάλι τους εργαζόμενους να υποστούν τις συνέπειες της αντιπληθωριστικής πολιτικής της κυβέρνησης, ζητώντας τους να είναι προσεκτικοί στις διεκδικήσεις τους...

Στα πλαίσια της ΟΝΕ οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν να αντιμετωπίσουν μια διπλή βάναυση πρόκληση. Από τη μία θα έρθουν αντιμέτωποι με τη... νέα εποχή που απεργάζεται το κεφαλαίο σε πανευρωπαϊκό επίπεδο (προώθηση «ελαστικών» εργασιακών σχέσεων, ιδιωτικοποίηση της κοινωνικής ασφάλισης, της υγείας και της παιδείας, παράδοση στο κεφάλαιο των δημόσιου συμφέροντος επιχειρήσεων. Από την άλλη έχουν να αντιμετωπίσουν και τα προβλήματα που θα προκύψουν από την ένταξη της εξαρτημένης ελληνικής οικονομίας σε ένα ιμπεριαλιστικό οργανισμό, όπως η ζώνη του ευρώ. Αρνητικές επιπτώσεις αναμένεται να υπάρξουν συνολικά στην, υποδεέστερη από κάθε άποψη ελληνική οικονομία, ως προς τους Ευρωπαίους ανταγωνιστές... Στα πλαίσια της στήριξης της κερδοφορίας του «ελληνικού» κεφαλαίου στη ζώνη του ευρώ, θα πρέπει να αναμένουμε:

• Παραπέρα πτώση του βιοτικού επίπεδου των εργαζόμενων και των αγροτών. Σε πτώση του βιοτικού επίπεδου της μισθωτής εργασίας, οδηγούν οι νέες «ελαστικές» εργασιακές σχέσεις, όπου οι εργαζόμενοι θα εργάζονται περισσότερο και θα αμείβονται λιγότερο.
• Το βιοτικό επίπεδο επίσης υπονομεύεται από το ευρύ πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων σε ΔΕΚΟ, κοινωνική ασφάλιση, παιδεία, υγεία, την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών των δήμων της χώρας και τη γενικότερη παράδοση υπηρεσιών του δημοσίου στους ιδιώτες. Η κατάρρευση, τέλος, των επιτοκίων καταθέσεων ταμιευτηρίου και όλων των καταθετικών λογαριασμών γενικά, οδηγεί σε μείωση του εισοδήματος ειδικά των αποταμιευτών. Οσο για τους αγρότες, το εισόδημά τους αναμένεται να μειωθεί από το σταδιακό περιορισμό των επιδοτήσεων, κάτι που αναμένεται να επιταχύνει και την οικονομική διαφοροποίηση σε βάρος της φτωχομεσαίας αγροτιάς.
• Ανοδο της ανεργίας. Ο νέος οξύς ανταγωνισμός με τα ευρωπαϊκά μονοπώλια, αναμένεται να μεταφραστεί και σε καινούργες απώλειες θέσεων εργασίας. Το γεγονός ότι ο οικονομικός ευρωχώρος αποδεικνύεται αφιλόξενος για την ελληνική οικονομία, αποτυπώνεται και στο πρόγραμμα «σταθερότητας», όπου τα επόμενα χρόνια το εμπορικό έλλειμμα αναμένεται να κινηθεί σταθερά σε επίπεδα μεγαλύτερα του 15% του ΑΕΠ.
• Με τη διαμόρφωση τέλος... ευρωπαϊκών επιτοκίων δεν αποκλείεται η φυγή κεφαλαίων, είτε προς τις μεγάλες κεφαλαιαγορές της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είτε προς τρίτες χώρες για αναζήτηση καλύτερων αποδόσεων.