Αν οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν στοχοποιήσουν την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου και τα κόμματά του, θα μεγαλώνουν διαρκώς οι κίνδυνοι να πιάσει τόπο η βάρβαρη επίθεση

Από την πρώτη στιγμή, ο Γ. Παπανδρέου αναγόρευσε την κρίση σε «ευκαιρία» για να εφαρμοστούν εκβιαστικά οι αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που είχαν ήδη δρομολογήσει οι στρατηγικές αποφάσεις της ΕΕ. Σε συνθήκες άκρατου ανταγωνισμού σε παγκόσμιο και περιφερειακό επίπεδο, η αστική τάξη στα κράτη - μέλη και το πολιτικό της προσωπικό διέθεταν πλέον ελάχιστα περιθώρια ελιγμού στην προώθηση μέτρων που είναι αναγκαία για να ξεκολλήσουν το κεφάλαιο από την κρίση και να καταστήσουν πιο ανταγωνιστικούς τους μονοπωλιακούς ομίλους.

Το δημόσιο χρέος και τα δημοσιονομικά ελλείμματα, όπως και οι απειλές για χρεοκοπία αποτέλεσαν και αποτελούν το άλλοθι στην εφαρμογή προειλημμένων αποφάσεων. Ολα τα μέτρα, με τα οποία έρχεται σήμερα αντιμέτωπος ο λαός, αποτελούν στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ και περιγράφονται στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ. Το ομολογούν τα ίδια τα κυβερνητικά στελέχη, με πρώτο τον πρωθυπουργό.

Τα κλιμάκια της ΕΕ και του ΔΝΤ δεν ήρθαν σαν «σωτήρες» ή σαν «στρατός κατοχής», όπως προσπαθούν να τους παρουσιάσουν όσοι θέλουν να βγάλουν λάδι την κυβέρνηση και την αντιλαϊκή στρατηγική της. Προσκλήθηκαν από την κυβέρνηση και τους συμμάχους της για να προσφέρουν χρήμα και τεχνογνωσία στο τσάκισμα του λαού, με στόχο να προχωρήσουν ανατροπές προς το συμφέρον των ντόπιων και ευρωενωσιακών μονοπωλίων.

Πολύ πριν την άφιξη της τρόικας, το ΠΑΣΟΚ σημείωνε σε όλους τους τόνους ότι το πρόγραμμά του είναι «συμβατό» με τις κατευθύνσεις της ΕΕ και «ανταποκρίνεται» στις υποδείξεις του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Στις 2 Οκτώβρη 2009, δυο μόλις μέρες πριν τις εκλογές, ο τότε εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα υπουργός Οικονομικών Γ. Παπακωνσταντίνου σημείωνε ότι αν το ΠΑΣΟΚ αναλάβει την εξουσία θα εφαρμόσει ένα «τριετές Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης».

Το ΠΑΣΟΚ, εναλλάξ με τη ΝΔ, έχει διαχρονικά δοκιμαστεί στην προώθηση των πιο σκληρών μέτρων σε βάρος του λαού, καταφέρνοντας σε μεγάλο βαθμό να εκφυλίσει το συνδικαλιστικό κίνημα και να ενσωματώσει δίκαιες αντιδράσεις. Για τον ίδιο ακριβώς λόγο επιλέχτηκε και τώρα από την αστική τάξη.

Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, την Κοινωνική Ασφάλιση, οι μειώσεις των μισθών, η δραστική περιστολή των κοινωνικών δαπανών, η λεηλασία του λαϊκού εισοδήματος μέσω των φόρων που επέβαλε η κυβέρνηση, η πλήρης απελευθέρωση τομέων της οικονομίας, αλλά και το πλήθος των βάρβαρων μέτρων που επιβλήθηκαν μέσα σε αυτούς τους 16 μήνες από την κυβέρνηση, ήταν το επιστέγασμα μιας ταξικής πολιτικής που ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Πρόκειται για μέτρα που περιγράφονταν στο πρόγραμμα του ΠΑΣΟΚ και εφαρμόζονται σε όλες τις χώρες της ΕΕ, ανεξάρτητα από το αν έχουν μνημόνιο ή όχι.

Κατά συνέπεια, όσοι διατυμπανίζουν ότι η χώρα βρίσκεται «υπό κατοχή» και πως τα μέτρα επιβλήθηκαν από την τρόικα, όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους, κάνοντας λόγο για «απώλεια της εθνικής κυριαρχίας» και στοχοποιούν ανέξοδα το μνημόνιο, αφήνοντας στο απυρόβλητο τη στρατηγική που το επιβάλλει, κάθε άλλο παρά βοηθούν το κίνημα να απαντήσει αποτελεσματικά στην επίθεση και να αντεπιτεθεί.

Το αντίθετο συμβαίνει. Σπέρνουν αυταπάτες και αποπροσανατολισμό που ζημιώνουν το λαϊκό κίνημα και το καθιστούν εύκολο αντίπαλο εκείνων που επιδιώκουν να θωρακίσουν το αστικό πολιτικό σύστημα από τους κραδασμούς που αντικειμενικά προκαλεί η κρίση και η κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια για την κυρίαρχη πολιτική.

Τηρουμένων των αναλογιών, ιδεολογήματα όπως τα παραπάνω, έρχονται να παίξουν τον ίδιο ρόλο μ' αυτόν που συνειδητά υποδύονται τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ όταν προκλητικά ισχυρίζονται ότι τα μέτρα τα οποία ψηφίζουν δεν είναι «στο DNA του ΠΑΣΟΚ» και αποτελούν αναγκαία υποχώρηση από τα «σοσιαλιστικά» του «ιδεώδη».

Τι προκύπτει απ' όλα τα παραπάνω; Οτι τα αντιλαϊκά μέτρα θα έρχονταν με ή χωρίς μνημόνιο. Οτι το κεφάλαιο και τα κόμματά του θα επιχειρήσουν να οξύνουν την επίθεση, επειδή είναι μονόδρομος για το κεφάλαιο να φτηνύνει κι άλλο την εργατική δύναμη. Και πως αν οι εργαζόμενοι και ο λαός δεν στοχοποιήσουν στην καρδιά την αντιλαϊκή στρατηγική του κεφαλαίου και τα κόμματά του, θα μεγαλώνουν διαρκώς οι κίνδυνοι να πιάσει τόπο η βάρβαρη επίθεση.

Τώρα είναι η ώρα για τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας και τη λαϊκή αντεπίθεση. Το σάπιο καπιταλιστικό σύστημα είναι που πρέπει να φύγει από τη μέση για να κερδίσει ο λαός την ευημερία του. Σ' αυτή την κατεύθυνση, αναδεικνύεται σήμερα όσο ποτέ η αναγκαιότητα να δυναμώσουν τα πόδια του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, του ΜΑΣ και της ΟΓΕ. Να ισχυροποιηθούν οι αγώνες για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, με την αλλαγή των συσχετισμών σε συνδικαλιστικό και πολιτικό επίπεδο, στην προοπτική της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας.